El anarquismu individualista o anarcoindividualismu ye una tradición filosófica del anarquismu con un particular énfasis na autonomía del individuu,[1] sosteniendo que cada unu ye el so propiu dueñu, interactuando colos otros al traviés de l'asociación voluntaria. L'anarquismu individualista referir a delles tradiciones de pensamientu dientro del movimientu anarquista que prioricen al individuu sobre toa clase de determinantes esternos, sían grupos, sociedá, tradiciones y sistemes ideolóxicos.[2][3] L'anarquismu individualista nun ye una única filosofía sinón qu'alude a un grupu de filosofíes individualistes que munches vegaes tán en conflictu ente sigo. Les influyencies más tempranes nel anarquismu individualista fueron los pensamientos de William Godwin,[4] Henry David Thoreau (trescendentalismu),[5] Josiah Warren («Propiedá d'unu mesma soberanía del individuu»), Lysander Spooner («llei natural»), Benjamin Tucker,[6] Herbert Spencer («llei d'igual llibertá»)[7] y Max Stirner (egoísmu).[8] Ye una de los dos principales categoríes en que s'estrema l'anarquismu, siendo la otra'l anarquismu socialista, llamáu tamién societario, social, coleutivista o comuñal.[9][10][11]
A traces xenerales, la corriente individualista del anarquismu fai fincapié na llibertá negativa, esto ye, la oposición al control estatal o social sobre los individuos, ente que les corrientes anarquistes con una visión coleutivista, sorrayen la llibertá positiva pa desenvolver les potencialidaes de les persones, argumentando que los humanos tienen necesidaes que solo la vida social puede satisfaer, «reconociendo la igualdá de derechos».[12] A diferencia del anarquismu socialista, que defende la propiedá común de los medios de producción al envís d'esaniciar la desigualdá económica, gran parte del anarquismu individualista históricu -como nel casu de los denominaos "anarquistes de Boston" del sieglu XIX- tiende a preferir la propiedá privada de los medios de producción y dalgún nivel d'intercambiu de bienes y servicios al traviés del mercáu - siendo estos conceutos económicu-xurídicos los que suelen usase pa identificar al antiguu anarcoindividualismu como un antecedente históricu del posterior anarcocapitalismu.[13] Amás, estos anarquistes individualistes amigables cola economía de mercáu nun s'oponen a la desigual distribución de la riqueza, aceptándola como una consecuencia de la llibre competencia.[14] Anque tamién dende sectores minoritarios del anarcoindividualismu xuntóse al anarcocomunismu (Renzo Novatore)[15] según apaeció un cuestionamiento individualista a la idea de propiedá privada (Oscar Wilde).[16] Amestemos que, a diferencia del anarquismu comunista, l'anarquismu individualista nunca foi un movimientu social, siendo más bien un fenómenu filosóficu-lliterariu.[17] El anarquismu filosófico, esto ye, el que nun aboga por una revolución pa esaniciar al estáu, «ye un especial componente del individualismu anarquista».[18]
Surde primero n'Estaos Xuníos y depués n'Europa nel sieglu XIX, teniendo acoyida especialmente ente autores y activistes estauxunidenses quien formen una tradición individualista nativa.[19][20][21] Tuvo tamién un altu desarrollu na década de 1920 en Francia y el Reinu Xuníu.
Les diverses corrientes del anarquismu individualista tienen delles coses de mancomún:
Pero tamién esisten diferencies. No que fai a la xustificación del anarcoindividualismu, Josiah Warren usó l'argumentu de la soberanía individual y el comerciu xustu, hai adherentes al mutualismu como Pierre Joseph Proudhon, Benjamin Tucker), al egoísmu que nun reconoz los "derechos naturales" (Max Stirner) o iusnaturalistes (Lysander Spooner), neo-lockeanos (Murray Rothbard), consecuencialistes (David Friedman), al anarcocomunismu (Renzo Novatore)[15] y oposición individualista a la idea de propiedá privada (Oscar Wilde).[16] Xustificaciones alternatives al anarcoindividualismu fueron la contractualista (Jan Narveson), o la ética de l'argumentación de Hans-Hermann Hoppe bien cercana a la posición neolockeana.
El anarquismu de mercáu o anarcocapitalismu respeta los derechos a la propiedá de les persones. La so principal oxeción al Estáu mora nel so calter monopólico nel usu de la fuercia qu'utiliza pa castigar a quien faen valir los sos propios derechos (personalmente, por aciu l'ayuda mutua o un contratu), y porque pa exercer esi monopoliu tien de faelo al traviés d'una tributación obligatoria. Los anarquistes individualistes usen el términu "capitalismu" de distintes maneres: dalgunos como Josiah Warren, Benjamin Tucker, y Kevin Carson utilicen "capitalismu" pa referise non a la propiedá del capital sinón al so monopolización, mientres otros como Rothbard, Friedman y Wendy McElroy definen "capitalismu" como'l laissez-faire d'una economía de mercáu llibre. El anarcocapitalismu ye una filosofía política que surdió an la década de 1950 a partir de los escritos de Rothbard y el so refugu a la teoría del valor del trabayu de los individualistes del sieglu XIX.[30] El agorismu ye una forma d'anarquismu de mercáu popularizada por Samuel Edward Konkin III, y enfatiza l'actividá contraeconómica, y ye descripto como propietarismu y llibertarismu d'izquierda.[31]
La corriente d'anarquismu individualista que se denomina egoísmu, deriva de la filosofía de Max Stirner, sostién que los individuos tienen de faer aquello que deseyen, ensin faer casu a Dios, Estáu o regla moral.[32] Pa Stirner, los derechos son falacias, reificaciones na mente ("espectros"), y sostenía que la sociedá en verdá nun esistía sinón los "individuos y la so realidá", y sofitaba la propiedá pola fuercia como preferible a dereches moral.[33] Stirner defendía l'autu-afirmación y prevía les "asociaciones d'egoístes" conduciéndose ente sigo pol respetu mutuu.[34] Motiváu pol egoismu de Stirner apaeció un movimientu européu formáu por marxinales y llamáu ilegalismu xuntó la idea d'un sector anarquista obrerista, la propaganda pol fechu, cola filosofía egoísta, realizando lo que llamaron "espropiación individual" asina abrazando una forma de vida criminal y xustificando el robu.[35]
Un importante enclín dientro de les corrientes del individualismu anarquista, enfatiza la esploración individual suxetiva y el desafíu a les convenciones sociales. Nesti sentíu, los enclinos que defenden el amor llibre y otros estilos de vida alternativos como'l naturismu fueron populares ente los individualistes anarquistes.[36] L'amor llibre funde los sos oríxenes tan tres como'l pensador Josiah Warren y les comunidaes esperimentales, postulando que la llibertá sexual ye una clara y direuta espresión de la soberanía individual. N'Europa'l propagandista principal del amor llibre nel anarquismu individualista foi Émile Armand.[37]
William Godwin foi un individualista anarquista[38] y un anarquista filosóficu que taba influyíu poles idees del Iluminismu[39] y desenvolvió lo que dalgunos consideren la primer espresión d'un pensamientu anarquista.[40] Godwin foi, acordies con Piotr Kropotkin, "el primeru en formular la concepción político y económico del anarquismu, anque él nunca-y dio esi nome a les idees que desenvolvió na so obra."[41] Godwin abogó por un estremu individualismu, proponiendo que toa cooperación nel trabayu fuera esaniciada.[42] Godwin foi un utilitarista que creía que non tolos individuos yeren d'igual valía, una y bones dalgunos somos "de mayor méritu ya importancia qu'otros", dependiendo de la nuesa utilidá en xenerar el bien social.[43] Pa Godwin les diferencies ente les persones son debíes a les inxusticies sociales, que son perpetuaes poles instituciones humanes.[40] Godwin oponer a los gobiernos y a toa autoridá porque infringen el derechu individual al xuiciu individual y privao. Esti aspeutu de la filosofía de Godwin, con esceición de la so faceta utilitarista, foi darréu desenvuelta por Stirner.[44] Pero coles mesmes les sos postures frente a la razón van ser enfrentaes, una y bones el solipsismu moral de Stirner se contrapone al acatamientu universal de la razón y la xusticia que propón Godwin.[45]
L'individualismu de Godwin foi tan radicalizáu qu'inclusive s'oponía al trabayu en xunto n'orquestes, escribiendo na so An Enquiry concerning Political Justice (Una investigación sobre la xusticia política) que "tou lo entendío sol términu cooperación ye malu en dalgún sentíu."[42] La única aparente esceición a esta oposición a la cooperación ye l'asociación bonal que surdiría cuando la sociedá fuera amenazada pola fuercia y la violencia. Una razón pola que s'oponía a la cooperación ye que consideraba que interfeririá coles capacidaes individuales de favorecer el bien xeneral mayor. Godwin oponer a la idea de gobiernu, pero sostuvo que yera necesariu un mínimu de gobiernu como un "mal necesariu"[46] que diría siendo cada vez menos relevante y esleíu col desarrollu de la conocencia. Espresóse como un opositor a la democracia, por medrana a la opresión de los individuos poles mayoríes (anque-y paecía preferible a una dictadura).
Godwin sofitaba la propiedá privada,[47] definiéndola como "l'imperiu al cual cada home tien derechu como'l productu del so propiu trabayu."[46] Con tou, tamién abogó que los individuos donaren unos a otros la propiedá escedente, nel casu de que daquién precisaren d'ello, proponiendo una economía del don, en llugar del comerciu. Asina, mientres les persones tienen el derechu a la propiedá privada, "debería" donala a otros como ilustraos altruista. Esto taría fundáu en principios utilitaristes. Sicasí, la benevolencia nun tendría que ser forzosa, siendo un asuntu tocante a la esfera de la "conciencia privada". Godwin nunca llegó a proponer una comunidá de bienes o formes de propiedá coleutiva como'l comunismu, pero la so creencia de que los individuos tendríen de compartir colos precisaos foi una importante influyencia nel desarrollu posterior del anarcocomunismu.
Les opiniones polítiques de Godwin fueron diversos y nun tán nun perfectu alcuerdu con delles de les ideoloxíes que reivindiquen la so influyencia; escritores del órganu del Socialist Party of Great Britain, el periódicu Socialist Standard, consideren a Godwin tanto individualista como comunista;[48] los anarcocapitalistas como Murray Rothbard nun consideren a Godwin dientro de la esfera individualista, y refiérense a él como'l "fundador del comunismu anarquista";[49] y l'historiador Albert Weisbord considerar un individualista anarquista ensin reserves.[50] Dellos escritores atopen un conflictu ente la defensa godwiniana del "xuiciu priváu" y l'utilitarismu, yá que sostién qu'esta ética rique que los individuos dean la so propiedá sobrante a otros, resultando nuna sociedá igualitaria, pero coles mesmes aportuna en que toles coses tienen de ser dexaes a la eleición individual.[51] Según suxirió Kropotkin, les visiones sobre Godwin foi variando col pasar de les dómines.
Pierre-Joseph Proudhon (1809-1865) foi'l primer filósofu en autodenominarse «anarquista».[52] Dellos autores consideren a Proudhon como un anarquista individualista,[53][54][55] ente qu'otros considerar como un anarquista societario.[56][57][58][59] Dellos escritores nun identifiquen a Proudhon como un individualista por cuenta de la so preferencia poles asociaciones de grandes industries, primero que pol control individual.[60][61] Sicasí, tuvo delles influyencies ente los individualistes de Norteamérica; nes décades de 1840 y 1850, Charles A. Dana,[62] y William B. Greene introducieron los trabayos de Proudhon nos Estaos Xuníos. Greene afixo'l mutualismu de Proudhon al estilu americanu y presentó la so obra a Benjamin Tucker.[63]
Proudhon oponer a los privilexos con que'l gobiernu protexía a los capitalistes, los intereses de la banca y la renta de la tierra, l'acumuladura y adquisición de la propiedá (y toa forma de coerción pa llograla), los que creía qu'atrabancaba la competencia y caltenía la riqueza nes manes d'unos pocos.[64] Proudhon sofitaba'l derechu de los individuos a retener el productu del trabayu como propiedá, pero creía que toa propiedá que fuera más allá de lo producío por un individuu y de lo que pudiera tener pal so usu, yera illexítima. Asina, el vía a la propiedá privada tantu esencial a la llibertá, como un camín a la tiranía, nel primer casu cuando yera necesaria pa trabayar y el productu del trabayu, y nel segundu casu cuando yera resultáu de la esplotación (ganancia, interés, renta, impuestos). Xeneralmente denominaba a la primera como una "posesión" y a la segunda como "propiedá". Pa les grandes industries, sofitó les asociaciones de trabayadores pa reemplazar el trabayu asalariáu y opúnxose a la propiedá de la tierra.[65]
Proudhon sostenía que quien trabayaben teníen de caltener la totalidá de lo que producíen, y que'l monopoliu del creitu y la tierra yeren les fuercies que lo torgaben. Defendió un sistema económicu qu'incluyía la propiedá privada y la posesión y l'intercambiu mercantil pero ensin llogru de ganancies, a lo que denominó como mutualismu. La filosofía de Proudhon foi explícitamente refugada por Joseph Déjacque nos entamos del anarcocomunismu, cuando nuna carta empobinada a Proudhon afirmó que "nun ye al productu del so trabayu al que l'obreru tien derechu, sinón al prestu de les sos necesidaes, cualesquier fuera la so naturaleza." Más cerca del individualismu que del comunismu,[66][53][54][55] Proudhon afirmó que "el comunismu... ye bien gafíu pa los fundamentos de la sociedá..."[67] Foi l'autor de la famosa frase "la propiedá ye un robu" en referencia al so refugu a los derechos a la propiedá de la tierra que garantizaben la propiedá de quien nun la trabayaben.
Depués de que Dejacque y otros rompieren con Proudhon por cuenta del so ulterior sofitu a la propiedá individual y al intercambiu económicu, la rellación de los individualistes, que siguíen en relativa alliniadura cola filosofía de Proudhon, colos anarcocomunistas carauterizar por diversos niveles d'antagonismu y harmonía. Por casu, mientres individualistes como Tucker traducieron y reimprimieron les obres de los coleutivistes como Mikhail Bakunin, per otru llau refugaben los aspeutos económicos del coleutivismu y el comunismu como incompatibles colos ideales anarquistes.
Max Stirner, filósofu post-hegeliano del sieglu XIX, ye una conocida influyencia histórica del anarquismu individualista,[68] entá cuando Stirner nun yera un teóricu de l'anarquía (filosofía práutica o orde políticu) sinón del ego (psicoloxía, moral).
El llibru de Stirner, L'únicu y la so propiedá, publicáu en 1844, argumentó que la única llimitación nel individuu ye'l so poder pa llograr lo qu'él desea.[69] Propón que les comúnmente aceptaes instituciones sociales, incluyendo la noción d'Estáu, la propiedá como un derechu, los derechos naturales, y polo xeneral la noción mesma de la sociedá son cosificaciones de la mente.[70] Stirner empieza afirmando que'l centru de toa reflexón, y entá de toa realidá, ye l'home. Sicasí, nun se trata del home polo xeneral, nin del representante d'una Humanidá astracta, sinón del individuu, de "mi mesmu" en cuanto "yo" únicu. El "Únicu" ye únicu non porque tea rellacionáu con nada, sinón más bien porque él, y namái él, ye'l fundamentu de toa rellación posible. Tou lo que me xune a otros, o tou lo que tengo de mancomún con otros, ye namái relativu respectu al calter absolutu de "el mio" unicidá. D'últimes, la unicidá nun paez ser en Stirner ausencia de rellación, sinón que la rellación ye ausencia d'unicidá.
Stirner proclama que toles relixones ya ideoloxíes asentir en conceutos vacíos, que superpuestos a los intereses personales (egoístes) de los individuos, revelen la so invalidez. Lo mesmo ye válidu pa les instituciones sociales que sofiten estos conceutos y que reclamen autoridá sobre l'individuu, pretendiendo faer del individuu un esclavu, sirvise d'este pa la so causa egoísta. Lo mesmo ye válidu tantu pal "Dios" de los cristianos como la "Humanidá" o la "Llibertá" de los ideólogos modernos, siempres se trata d'un ideal. Nun son más que creencies, pantasmes, pensamientos astractos destinaos a perpetuar l'estáu de servidume y a tar percima del individuu.
Como opuestu a esto Stirner llama a la conformanza d'una asociación voluntaria de persones que s'opón a la concepción de los grupos y coleutivos astractos y non basaos nel ego de los individuos, como son la sociedá, la nación, l'Estáu o la familia.
Henry David Thoreau (1817-1862) foi una importante influyencia temprana nel pensamientu individualista de los Estaos Xuníos y Europa.[26] Escritor estauxunidense, poeta, naturalista, contrariu a tou impuestu, críticu a la industrialización y el progresu, agrimensor, historiador, filósofu y destacáu trascendentalista. Ye bien conocíu pol so llibru Walden, una reflexón sobre la vida senciella n'ambientes naturales, y pol so ensayu Sobre la Desobediencia Civil, un alegatu a favor de la resistencia individual al gobiernu civil n'oposición moral a una situación d'inxusticia. El so pensamientu ye un tempranu antecedente nes idees del anarquismu ecoloxista, pero con una énfasis na esperiencia individual del mundu natural, qu'influyiría darréu al pensamientu de les corrientes naturistes. La idea d'un vida senciella como refugu a un estilu de vida materialista/consumista y l'autosuficiencia yeren les metes de Thoreau, y el so proyeutu por completu inspirar na filosofía trascendentalista.
La versión americana del anarquismu individualista enfatiza fuertemente'l principiu de non-agresión y la soberanía individual.[71] Dellos anarquistes individualistes, tal el casu de Henry David Thoreau,[72][73] nun falen d'economía sinón a cencielles del derechu de "desunión" del estáu, previendo la gradual eliminación del estáu al traviés de la evolución social. El so anarquismu non solo refuga al Estáu sinón a toles asociaciones entamaes de cualquier tipu, invocando l'autosuficiencia individual completa.[74]
Unu de los primeros anarquistes individualistes, tamién bien influyente, foi Josiah Warren, que participara nel esperimentu de "New Harmony", una fracasada comunidá socialista utópica que patrocinara Robert Owen. Warren llegó a la conclusión de que tal sistema yera inferior a aquel que respetara la "soberanía individual" y el derechu a disponer de la propiedá y siguir lo que'l mesmu interés prescriba.[75]
Los dos principales especialistes na hestoria del anarquismu individualista angloamericanu fueron los llibertarios James J. Martin[76] y Wendy McElroy.[77] Según Brian Doherty, munchos d'esti pensadores anarquistes del sieglu XIX fueron vistos como antepasaos filosóficos pol fundador del llibertarismu modernu, Murray Rothbard, sicasí anguaño fueron escaecíos tantu pol movimientu llibertariu como polos investigadores de la hestoria intelectual americana.[76]
Benjamin Tucker, y otros anarquistes aniciaos alredor del área de Boston, fueron influyíos por Warren, y l'interpretación de la teoría del valor del trabayu. Tucker creía yera inxustu pa les persones el recibir mayor renta que los otros cuando efectuaren un trabayu menor. Tucker afirmó que la solución por que los salarios crecieren hasta'l so apropiáu nivel yera que l'estáu cesara d'interferir na economía y dexara de protexer a los monopolios de la compentencia. Igual que Warren, vía que les ganancies llograes ensin trabayu yeren sinónimu d'esplotación (cola esceición de los regalos y los heriedos).[78] Sostenía qu'emprestar dineru n'interés arreyaba una parte que nun trabayaba pal casu del emprestador, polo que vía a les tases d'interés como una usura. Estes rentes tamién yeren percibíes como daqué inxustu porque yeren ganancies llograes ensin trabayar. Pa Tucker y la mayoría de los individualistes americanos contemporáneos, la renta de la tierra solo puede esistir debíu al "monopoliu" y al "privilexu" sosteníu pol gobiernu, qu'acuta la competencia nel mercáu y concentra la riqueza nes manes d'unos pocos. Tucker sostuvo que'l control priváu de la tierra tendría de sofitase solamente nel casu de que'l posesor de la mesma tuviera utilizar, casu contrariu esti posesores tendríen la posibilidá de cobra-y la renta a quien la tuvieren trabayando y produciendo. Tucker imaxinó una sociedá anarquista individualista onde "cada home collechara los frutos del so trabayu y naide fuera pudiera vivir na holgazanería gracies a la renta del capital... convirtiéndose nun gran truébanu de trabayadores anarquistes, individuos prósperos y llibres llevando la producción y distribución al costu."[79] Sicasí, non tolos anarquistes individualistes tempranos sostuvieron esta filosofía sobre la tenencia de la tierra. Warren y Lysander Spooner nun punxeron restricciones a la ocupación y usu de la propiedá. Steven T. Byington tamién s'opunxo a les idees de Tucker sobre los requisitos d'ocupación y usu pa la propiedá de la tierra.[80] Tamién sofitaben la propiedá privada intercambiable nun mercáu llibre.[81] Defendíen la proteición de la llibertá y de la propiedá per mediu d'axencies privaes,[82] y aprobaben l'intercambiu de trabayu por salariu.[83]
Dellos "anarquistes de Boston", como Tucker, se autoproclamaron socialistes, un términu que denota una amplia significación, pol cual quixo significar el compromisu de resolver "la cuestión llaboral" por aciu una reforma económica radical.[84]
A fines del sieglu XIX asocedió un gran cisma dientro del individualismu norteamericanu cuando Tucker y dalgunos otros abandonaron la teoría de los derechos naturales y proclamáronse egoístes según el modelu la filosofía individualista de Max Stirner.
Ente los anarquistes estauxunidenses que xuntaron al egoismu stirneriano tán Benjamin Tucker, John Beverley Robinson, Steven T. Byington, Hutchins Hapgood, James L. Walker, Victor Yarros y Y.H. Fulton.[85] John Beverley Robinson escribió un ensayu llamáu "Egoism" nel cual afirma que'l "egoismu modernu, tal como ye propuestu por Stirner y Nietzsche, y espuestu por Ibsen, Shaw y otros...es la realización pol individuu que...ellos son los unícos individuos"Modern egoism, as propounded by Stirner and Nietzsche, and expounded by Ibsen, Shaw and others, is all these; but it is more. It is the realization by the individual that they are an individual; that, as far as they are concerníi, they are the only individual.".[86]
"Dellos periódicos fueron ensin duldes influyíos pola presentación de Liberty del egoismu. Estos incluyeron: I publicáu por C.L. Swartz, editáu por W.E. Gordak y J.W. Lloyd (toos asociaos de Liberty); The Ego y The Egoist, los dos editaos por Edward H. Fulton. Ente les publicaciones europees que Tucker siguía taben l'alemana Der Eigene, editada por Adolf Brand, y The Eagle y The Serpent, editaos dende Londres.[85]
Les formes del anarquismu individualista anti-organizacional italianu fueron llevaes a los Estáu Xuníos[87] por individualistes nacíos n'Italia como Giuseppe Ciancabilla y otros que llamaben a la violenta propaganda pol fechu ellí. L'historiador anarquista George Woodcock reporta l'incidente nel cual l'importante anarcocomunista italianu Errico Malatesta atopóse envueltu "nuna disputa colos anarquistes individualistes de Paterson, quien aportunaben que l'anarquismu implicaba nenguna organización, y que tou home tien d'actuar solamente so los sos impulsos."[88]
En Nueva York el stirneriano exiliáu italianu Enrico Arrigoni editó la publicación anarcoindividualista ecléctica Eresia en 1928 y darréu va ser un miembru al llargu plazu del Libertarian Book Club nesa mesma ciudá.[89]
El anarcocapitalismu ye una filosofía propietarista que considera a la propiedá privada como un derechu natural o como un derechu moral, empezando pol derechu a la propiedá d'unu mesmu. Hai dellos xustificativos filosóficos pal anarcocapitalismu, iusnaturalistes y consecuencialistes principalmente. Asina tamién esisten delles variantes de anarcocapitalismu como'l paleolibertarismu, l'agorismu o'l feminismu individualista, ente otros. Los anarcocapitalistas nun s'oponen en principiu a la propiedá coleutiva cuando'l so propietarios consentir voluntariamente por aciu un mutuu alcuerdu o contratu.
L'anarquismu individualista del sieglu XIX defendía la teoría del valor trabayu. Dellos autores consideren que'l modernu pensamientu anarcocapitalista —tal ye'l casu de Murray Rothbard— ye'l resultáu a cencielles d'esaniciar la teoría del valor del trabayu de les idees individualistes americanos decimonónicos;[90] remontando los sos oríxenes al economista lliberal Gustave de Molinari.[91] Como la teoría económica camudó, la popularidá de la teoría del trabayu de los economistes clásicos foi reemplazada pola teoría del valor suxetiva de los economístas neo-clásicos. Na actualidá, en rellación a la so producción teórica ya influyencia política, llegó a convertise na corriente más representativa del anarquismu individualista.[92]
Murray Rothbard, un alumnu de Ludwig von Mises, combinó la Escuela austriaca d'economía del so maestru con una visión absolutista de los derechos humanos y el refugu al Estáu, qu'incorporara al estudiar a los individualistes anarquistes americanos del sieglu XIX, como Lysander Spooner y Benjamin Tucker.[93]
Rothbard define l'anarquismu como «un sistema qu'aprove sanción non llegal pa l'agresión (contra la persona y propiedá)» y dixo que «lo que l'anarquismu propónse faer, entós, ye abolir l'Estáu, esto ye, l'abolición de la institución regularizadora de la coerción agresiva».[94] Nuna entrevista con New Banner, Rothbard afirmó que «el capitalismu ye la máxima espresión del anarquismu, y l'anarquismu ye la máxima espresión del capitalismu».[95]
Murray Bookchin identificó a l'anarquía postizquierda como una forma d'anarquismu individualista en Anarquismu social o anarquismu estético, onde l'identifica «un cambéu dientro de los anarquistes euroamericanos alloñar del anarquismu social y escontra un anarquismu individualista o d'estilu de vida. Ello ye que l'anarquismu d'estilu de vida güei ta atopando la so principal espresión nel grafiti en aerosol, el nihilismu postmoderno, antirracionalismu, neoprimitivismu, antitecnologismu, "terrorismu cultural", neosituacionista, misticismu, y una "práutica" d'escenificación de "insurrecciones personales" foucaultianas».[96]
Una fuerte rellación esiste ente l'anarquía postizquierda y los escritos del anarcoindividualista Max Stirner. Jason McQuinn diz que «cuando yo (y otros anarquistes antiideológicos critiquen la ideoloxía, ye siempres dende una perspectica anarquista específicamente crítica basada na filosofía escéptica anarcoindividualista de Max Stirner«.[97] Tamién Bob Black y Feral Faun/Wolfi Landstreicher xuntar al anarquismu egoísta stirneriano. Bob Black suxirió humorísticamente la idea d'un «stirnerismu marxista».[98]
Hakim Bey manifestó que «de la "asociación d'egoístes" de Stirner procedemos al círculu de "espíritus llibres" de Nietzsche y dende ellí a les "series pasionales" de Charles Fourier doblandonos y redoblandonos a nós mesmos inclusive mientres l'Otru multiplicar a sigo mesmu nel eros del grupu».[97] En tantu Hakim Bey aboga'l nun tener que «esperar pola revolución» sinón que darréu pueden buscase espacios (xeográficos, sociales, culturales, imaxinarios) con potencial pa floriar como Zones Autónomes Temporales, y que tamos buscando por tiempos nos qu'estos espacios sían relativamente abiertos, yá seya per mediu de la neglixencia por parte del Estáu o por cuenta de qu'escaparon de la conocencia de los mapeadores, o por cualesquier otra razón».[99] N'última instancia «de frente, un grupu d'humanos sinergizan los sos esfuercios de realizar deseos mutuos, yá seya pa la bona comida y ánimos, baillar, conversación, les artes de la vida; seique inclusive pal placer eróticu, o pa crear una obra d'arte comunal, o p'algamar l'estáu de felicidá mesmu-en curtiu, una "unión d'egoístes" (tal como Stirner poner) na so forma más simple; o, nos términos de Kropotkin, un impulsu biolóxicu básicu escontra'l "sofitu mutuu"».[99] Hakim Bey escribió amás que "La Sociedá Mackay, de la cual soi miembru activu, ta dedicada al anarquismu de Max Stirner, Benj. Tucker & John Henry Mackay...La Sociedá Mackay...representa una corriente pocu conocida de pensamientu individualista que nunca curtiu llazos col sindicalismu revolucionariu. Dyer Lum, Ezra & Angela Haywood representen a esta escuela de pensamientu; Jo Labadie, que escribió pa la publicación Liberty de Tucker, alzóse como llazu que conectó a los anarquistes "plumb line", los anarquistes "filosóficos", y el sector sindicalista y comunista del movimientu; la so influyencia algamó a la Sociedá Mackay al traviés del so fíu, Laurence. Como los Stirneristas Italianos (quien nos influyeron al traviés del nuesu amigu desapaecíu Enrico Arrigoni) nós sofitamos a toles corrientes anti-autoritaries, a pesar de les sos aparentes contradicciones."[100]
En tanto anarcoindividualistas posteriores Jason McQuinn usó por dalgún tiempu'l seudónnimo de Lev Chernyi n'honor del anarcoindividualista rusu del mesmu nome mientres Feral Faun citó al anarcoindividualista italianu Renzo Novatore[101] y traducir al inglés a él[102] y al nuevu anarcoindividualista italianu Bruno Filippi.[103]
L'individualismu anarquista foi una de les trés principales corrientes anarquistes en Rusia, xunto a les más prominentes del anarcocomunismu y el anarcosindicalismu.[104] Los integrantes del individualismu anarquista rusu fueron predominantemente de la intelectualidá y la clase obrera.[104]
Ente los principales individualistes anarquistes europeos atópense Max Stirner, Albert Libertad, Shmuel Alexandrov, Anselme Bellegarrigue, Émile Armand, Enrico Arrigoni, Lev Chernyi, John Henry Mackay, James L. Walker, Anarcolepsico Dora Marsden, Auberon Herbert, Wordsworth Donisthorpe, Henry Meulen, Henry Bool, Han Ryner, Renzo Novatore, y anguaño Hans-Hermann Hoppe, Anthony de Jasay, Jorg Guido Hulsmann, Jesús Huerta de Soto, Carlo Lottieri, Pierre Lemieux, o Michel Onfray. Dos autores influyentes nel individualismu anarquista européu fueron Friedrich Nietzsche y Georges Palante.
L'individualismu anarquista européu tien el so raigañu nel pensamientu de Godwin, Proudhon, Spencer y Stirner.
El mutualismu ye una corriente de pensamientu anarquista que se remonta a les idees de Pierre-Joseph Proudhon, qu'imaxinaba una sociedá na cual cada persona pudiera tener los medios de producción, individual o colectivamente, con intercambios que representaren cantidaes de trabayu equivalentes nun mercáu llibre.[105] Incorporáu al esquema, diba establecíu un bancu mutualista de creitu, qu'emprestaría a los productores con un mínimu recargu d'interés pa cubrir los costos alministrativos.[106] El mutualismu basar na Teoría del valor-trabayu que postula que cuando'l trabayu o los sos productos son intercambiaos o vendíos, tienen de recibise bienes o servicios incorporando "la cantidá de trabayu necesariu pa producir un artículu de la mesma ya igual utilidá".[107] Dellos mutualistes creen que si l'Estáu nun interviniera como resultáu d'un aumentu de la competencia nel mercáu, los individuos nun recibiríen más ingresos qu'aquellos en proporción al trabayu emplegáu.[108]Los mutualistes oponer a que los individuos llogren beneficios por aciu préstamos, inversiones y rentes, yá que consideren a estos como non-trabayadores. Dalgunos argumenten que si cesara la intervención estatal, estes formes de llogru de ganancies sumiríen debíu al aumentu de competencia en capital.[109] Anque Proudhon oponer a esti tipu d'ingresos, espresando: "... Nunca quixi dicir que... había que prohibir o suprimir, por decretu, la renta de la tierra y l'interés sobre'l capital. Yo creo que toes estes formes d'actividá humana tendríen de quedar llibres y opcionales pa toos."[110]
Na midida na que asegúrese a los trabayadores el derechu al total del productu del so trabayu, los mutualistes acepten el mercáu y la propiedá privada sobre'l productu del trabayu. Sicasí, tán a favor de títulos condicionales pa la propiedá de la tierra, que la so propiedá solo ver legitimada mientres durara l'usu o la ocupación de la mesma (a lo que Proudhon llamaba posesión)[111] El mutualismu de Proudhon[112] inclúi cooperatives de trabayadores y asociaciones llaborales[113] porque "ensin elles, estableceríense rellaciones ente subordinaos y superiores, de lo que se siguiríen dos... castes d'amos y obreros asalariaos, lo cual anoxa a una sociedá llibre y democrático", polo qu'entós "faise necesariu pa los obreros conformar por sí mesmes asociaciones democrátiques, con iguales condiciones pa tolos sos miembros, so pena de recayer nel feudalismu."[114]
Los mutualistes, siguiendo a Proudhon, considerábense orixinalmente como socialistes llibertarios, pero anguaño dalgunos abandonaron la teoría del valor-trabayu. Los mutualistes estremáronse del socialismu d'estáu y nun defenden el control de los medios de producción.[115]
Otra importante corriente especialmente dientro de los grupos anarcoindividualistas franceses y españoles foi'l naturismu.[116] El naturismu promovía un puntu de vista ecoloxista, pequeñes comuñes ecolóxiques, y más prominentemente el nudismu como una forma d'evitar l'artificialidá de la sociedá industrial de mases.[117] Los anarcoindividualistas naturistes víen al individuu nos sos aspeutos biolóxicos, físicos y psicolóxicos y trataben d'evitar les determinaciones sociales.[117]"l'individuu ye vistu na so dimensión biolóxica -física y psíquica- dexándose la social."
"EL NATURISMU LLIBERTARIU NA PENÍNSULA IBÉRICA (1890-1939)" by Josep Maria Rosell</ref> Una importante influyencia temprana nesta llinia foi l'estauxunidense Henry David Thoreau y el so famosu llibru Walden.[116] Importantes promotores anarcoindividualistas franceses del anarconaturismu fueron Henri Zisly y Emile Gravelle los cualos collaboraron en publicaciones como La Nouvelle Humanité followed by -y Naturien, -y Sauvage, L'Ordre Naturel, y La Vie Naturelle.[118]
El ilegalismu[119] ye una corriente anarquista que se desenvolvió de primeres en Francia, Italia, Bélxica y Suiza mientres la primer década del sieglu XX, como un desprendimientu del individualismu stirneriano.[120] Los ilegalistas de normal nun trataben d'atopar una base moral pa xustificar les sos aiciones; la mayor parte de los actos ilegalistas fueron fechos a cencielles pa satisfaer les sos necesidaes y deseos personales, non siempres fueron como medios p'algamar fines más elevaos,[121] anque dalgunos cometieron crímenes dientro de lo que se conoció como propaganda pol fechu.[119] Los ilegalistas fueron partidarios tantu de l'aición direuta, como de la propaganda pol fechu.[122]
Influyíos pol teóricu Max Stirner (filósofu del egoísmu) según pola frase de Proudhon ("la propiedá ye un robu"), Clément Duval y Marius Jacob propunxeron la teoría de la reprise individuelle (ver Espropiación individual).
El ilegalismu algamó primero prominencia na xeneración d'europeos inspiraos nes tensiones sociales de la década 1890, mientres la cual Ravachol, Émile Henry, Auguste Vaillant, y Sante Geronimo Caserio cometieron griespos crímenes en nome del anarquismu,[123] dientro del marcu de la propaganda pol fechu. La banda francesa d'asaltantes de Jules Bonnot foi'l más famosu grupu en prauticar el ilegalismu.
El anarquismu insurreccionalista actual ye herederu del antiorganizacionismu italianu y del ilegalismu francés d'entamos del sieglu XX.[124] Esta corriente presenta delles influyencies individualistes, anque tamién puede ser consideráu como parte del anarquismu post-izquierda. Conciben les rellaciones individuales sobre la base de grupos d'afinidá,[125] que nun sacrifiquen l'autonomía individual, autodefiniéndose como “un movimientu coleutivu de realización individual”.[126][127] El principal teóricu del insurreccionalismu ye l'italianu Alfredo M. Bonanno, autor de dellos escritos onde espón los principales argumentos d'esta corriente. Otros autores insurreccionalistas son Constantino Cavalleri[128]Wolfi Landstreicher y Killing King Abacus[129] L'individualismu insurreccionalista recién recibió influyencies de la crítica posmoderna a la modernidá;[130] de la mesma, realiza una crítica a les organizaciones permanentes nel anarquismu clásico y el anarcosindicalismu[131]
El insurreccionalismu desenvolvióse principalmente n'Italia, España, Grecia[132] y Estaos Xuníos, y adquirió cierta notoriedá por delles aiciones direutes violentes n'Europa, y pola participación disruptiva nel movimientu antiglobalización.[133] El anarcoinsurrecionalista italianu Michele Fabiani escribe dende una postura anarcoindividualista n'ensayos como Critica individualista anarchica alla modernità.[134]
A partir del legáu de Proudhon y Stirner surdió una fuerte tradición d'anarquismu individualista francés. Una de les primeres influyencies foi Anselme Bellegarrigue. Parte de la revolución francesa de 1848, foi l'autor y editor de Anarchie, Journal de l'Ordre y de Au fait ! Au fait ! Interprétation de l'idée démocratique y escribió un precoz Manifiestu Anarquista en 1850. Autonomie Individuelle foi una publicación anarcoindividualista qu'esistió dende 1887 a 1888. Foi editada por Jean-Baptiste Louiche, Charles Schæffer y Georges Deherme.[135]
Darréu esta tradición siguió con intelectuales como Albert Libertad, André Lorulot, Émile Armand, Victor Serge, Zo d'Axa y Rirette Maitrejean desenvolviendo la teoría nel principal periódicu anaqruista en Francia, L'Anarchie en 1905. Per fuera d'esta publicación, Han Ryner escribió un Petit Manuel individualiste (1903).
L'individualismu anarquista francés presentaba una diversidá de posiciones, por casu, con al respeutive de la violencia y la non-violencia, ente otros tópicos. Emile Armand refugaba la violencia y sofitaba al mutualismu favoreciendo la teoría del valor suxetivu,[136] ente qu'amás yera un célebre propagandista del amor llibre, pero sicasí Albert Llibertá y Zo d'Axa fueron influyentes en círculos qu'aceptaben los métodos violentos al estilu de la propaganda pol fechu, amás de xuntar al comunitarismu o al anarcocomunismu[137] y refugar el trabayu. Per otru llau, Han Ryner conciliaba l'anarquismu col estoicismu. Sicasí, los círculos individualistes franceses teníen un marcáu sentíu de la llibertá individual y de la esperimentación. El naturismu y el amor llibre fueron materies con una fuerte influyencia nestos círculos individualistes, espandiéndose al restu de los anarquistes, inclusive llegando a surdir ente los individualistes españoles.[116]
Emile Armand llamaba a vivir so les condiciones y formes mesmes deseyaes nel presente, revelándose contra'l condicionamento social na vida cotidiana y per mediu del vivir con aquellos que se tien una afinidá grupal a unu n'alcuerdu colos valores y los deseos que se comparte.[138] L'afirma que l'anarquista individualista ye un "presentista" y que "el nun podría, ensin mal razonamientu o unu ilóxicu, pensar nel sacrificar el so ser, hasta la venida d'un estáu de coses que'l nun esfrutaría darréu".[139]
"Nesti sentíu, les posiciones teóriques y les esperiencies vitales del individualista francés son fondamente iconoclastes y escandaloses, inclusive ente bona parte de los medios llibertarios. La reivindicación del naturismu nudista, la defensa a estazón de los medios anticoncepcionales, la idea de “uniones d'egoístes” cola finalidá esclusiva de la práutica sexual (camaradería amorosa), que va tratar de poner en práutica, non ensin dificultaes, van marcar la so forma de pensar y actuar, y va favorecer almiración ente unos, y un fuerte refugu ente otros."[116]
Dempués de la Segunda Guerra Mundial anarcoindividualistas francés agropados xunto con Emile Armand, publiquen L'Unique. L'Unique publicar dende 1945 a 1956 con un total de 110 númberos.[140][141]
N'Italia l'anarquismu individualista tenía un fuerte enclín escontra'l ilegalismu y la violencia, por aciu la propaganda pol fechu, similar al anarquismu individualista francés, pero quiciabes daqué más estremu. Nesti aspeutu podemos tener en considerancia los bultables magnicidios llevaos a cabu polos individualistes Giovanni Passannante, Sante Caserio, Michele Angiolillo, Luigi Luccheni, Gaetano Bresci qu'executó al rei Umberto I. Caserio vivió en Francia, siendo contemporaneu del ilegalismu francés; darréu asesinó al presidente de la república francesa Sadi Carnot. Los raigaños teóricos del actual anarquismu insurreccionalista pueden ser rastrexaes hasta fines del sieglu XIX, combinando'l criticismu del individualismu italianu a les organizaciones y asociaciones permanentes, con una visión socialista clasista. Mientres l'ascensu del fascismu esti pensamientu foi'l motivador por que Gino Lucetti, Michele Schirru y Angelo Sbardellotto trataren d'esaniciar por aciu un atentáu a Benito Mussolini.
Nel anarcocomunismu italianu esistió tamién una aguada individualista basada nes idees de Kropotkin, conocida como antiorganizacionista, que'l so individualismu basar en cuestiones de táctica y organización, anque nun difería demasiáu na so propuesta final d'otros enclinos comunistes.[142] Nos entamos del sieglu XX foi importante'l trabayu intelectual de Renzo Novatore que taba influyíu por Stirner, Friedrich Nietzsche, Georges Palante, Oscar Wilde, Henrik Ibsen, Arthur Schopenhauer y Charles Baudelaire. Collaboró en numberosos periódicos anarquistes y participó nes corrientes futuristes de vanguardia. El so pensamientu alliniar col irrespeto stirneriano a la propiedá privada, solamente reconociendo la propiedá sobre'l mesmu espíritu.
Novatore collaboró na publicación individualista Iconoclasta! xunto al nuevu stirneriano y ilegalista Bruno Filippi[103]Novatore perteneció al enclín izquierdista del movimientu vanguardista del futurismu xunto a otros anarcoindividualistas futuristes como Dante Carnesecchi, Leda Rafanelli, Auro d'Arcola, y Giovanni Governato.[143] Tamién Pietro Bruzzi editó la publicación L'Individualista nos 1920s xunto con Ugo Fedeli y Francesco Ghezzi pero dicha publicación foi suprimida pol nuevu gobiernu fascista.[144] Pietro Bruzzi tamién collaboró cola publicación Eresia de Nueva York editada por Enrico Arrigoni
Dempués de la Segunda Guerra Mundial 1945 mientres el Congresu Fundador de la Federación Anarquista Italiana esiste la presencia de anarcoindividualistas liderar por Cesar Zaccaria. Dempués mientres el IX Congresu de la Federación Anarquista Italiana en Carrara de 1965 un grupu decide dixebrase de la Federación pa posterioriormente crear el Gruppi di Iniziativa Anarchica. Nos setenta taba mayoritariamente "nutrida sobremanera de veteranos anarcoindividualistas d'orientación pacifista, naturista, etcétera defende l'autonomía personal y refuga a raxatabla toa forma d'intervención nos procesos del sistema, como sería por casu el sindicalismu. El so voceru ye L'Internazionale con sede n'Ancona.".[145]
España recibió influyencies del individualismu anarquista norteamericanu, pero tuvo más venceyáu coles corrientes franceses. Al entamu del sieglu XX l'individualismu n'España tomó puxanza gracies a los esfuercios d'homes como Doráu Montero, Ricardo Mella, Federico Urales, Miguel Giménez Igualada y J. Elizalde, traduciendo a los individualistes franceses y americanos.[116] Importantes nesti sentíu fueron publicaciones periódiques como La Idea Llibre, La Revista Blanca, Ética, Iniciales, Al marxe y Nós. Los pensadores que más influyeron nel individualismu hispanu fueron Stirner, Emile Armand y Han Ryner. Al igual qu'en Francia, l'espardimientu del esperantu tuvo la so importancia, lo mesmo que movimientos culturales como'l naturismu y el amor llibre.[116] Tiempu dempués, los mesmos Armand y Ryner fixeron les sos contribuciones pa la prensa individualista española. La idea de Armand de "camaradería amorosa" tuvo un rol importante na lliberación sexual y la realización individual.[116]
La prensa anarcoindividualista española yera lleida llargamente por miembros de grupos anarcocomunistas y por miembros de la central anarcosindicalista CNT. Tamién en sí prominentes anarcoindividualistas como Federico Urales y Miguel Giménez Igualada fueron miembros de la CNT y el anarcoindividualista J. Elizalde foi miembru fundador y primer secretariu de la Federación Anarquista Ibérica.[146]
Na actualidá, académicos de la escuela austriaca como Jesús Huerta de Soto y dellos analistes del Instituto Juan de Mariana[147][148] son esponentes del heriedu de la filosofía del anarquismu individualista manifestada nel anarcocapitalismu.[149] El anarcocapitalismu español, como particularidá, recueye la tesis de Murray Rothbard de que la Escuela de Salamanca nel Sieglu d'Oru ye un precedente filosóficu, xurídicu y económicu remotu de delles tesis llibertaries.[150]
Anguaño unu de los mayores esponentes del anarcoindividualismu n'España ye l'escritor y periodista Fernando Sánchez Dragó.
N'Alemaña los más importante propagandista de los ideales del individualismu anarquista foi'l xermanu escocés John Henry Mackay. Fundió'l egoísmu de Stirner, a quien amás afayó como anarquista, coles posiciones de Benjamin Tucker y foi quien tradució al alemán a esti postreru. Dos testos semi-ficcionales de la so autoría, Die Anarchisten y Der Freiheitsucher, contribuyeron a la teoría individualista actualizando les temátiques egoístes na considerancia del movimientu anarquista. Traducciones al inglés d'estos trabayos llegaron al Reinu Xuníu y a los círculos individualistes estadounidesnses lideraos por Tucker.[151] MacKay ye tamién conocíu como unu de los primeros activistes importantes d'Europa polos derechos de los LGBT.
Adolf Brand foi un anarquista stirneriano y unu de los primeros activistes homosexuales y el primeru nel mundu n'editar de forma regular una revista pa homosexuales[152] llamada Der Eigene (1896-1932). El nome remontar a la obra de Max Stirner Der Einzige und sein Eigentum (L'únicu y la so propiedá). El subtítulu yera Monatsschrift für Kunst und Leben (Revista mensual sobre l'arte y la vida). Nos primeros númberos tamién trataron temes como la filosofía de Stirner y l'anarquismu, temes qu'apenes apaecieron nos siguientes años. Der Eigene contenía a partir de 1898 principalmente poemes, prosa, semeyes de desnudos y dibuxos. Los principales collaboradores fueron Benedict Friedlaender, Klaus y Thomas Mann, Theodor Lessing, Erich Mühsam, Fidus y Sascha Schneider.
Nesi país tamién apaeció la publicación Der Einzige (1919-1925), editada polos primos Anselm Ruest (pseud. de Ernst Samuel) y Mynona (pseud. de Salomo Friedlaender). El títulu de la publicación provién del nome n'alemán del llibru de Stirner Der Einzige und sein Eigentum. La publicación tamién taba influyida por Friedrich Nietzsche[153]y taba coneutada a la espresión artística del espresionismu y la transición dende esta escontra'l dada[154]
Anarcoindividualista alemanes contemporáneos son Hans-Hermann Hoppe y Jörg Guido Hülsmann.
Unu de los primeros antecedentes del anarquismu individualista rusu foi'l movimientu nihilista[155] de la década de 1860, quien refugaben toa autoridá y la moralidá burguesa. Tres l'asesinatu del zar Alejandro II en 1881, los nihilistes fueron conocíos por toa Europa como partidarios de la violencia como mediu p'algamar cambeos políticos.[156]
L'anarquismu individualista en Rusia, amás foi bien influyíu poles idees de Stirner y Nietzsche, y tuvo bien acomuñáu a la bohemia intelectual y artístico, según a sectores marxinaos; tamién esistió un enclín inspiráu en Tolstoi, de calter pacifista y raigañu cristianu.[157] Mientres los años previos ya inmediatos a la Revolución rusa de 1905, l'individualismu anarquista -anque nun foi l'únicu enclín anarquista que fizo usu del terrorismu- espresar en numberosos atentaos y asesinatos, que los convertiríen nos héroes del campesinado y los marxinaos.[158]
A pesar del so fuerte enclín antiorganizacionista, dellos grupos d'anarquistes rusos integraron la Confederación Nabat, xunto con anarcocomunistas y anarcosindicalistas. Los anarquistes individualistes rusos combinaben les teoríes individualistes clásiques europees, col comunismu, el nihilismu y el populismu, conformando dacuando teoríes ecléctiques, como'l inter-individualismu de los hermanos Bratia y Abba Gordin, autores del Manifiestu Panarquista de Moscú (1918).[159] Un importante individualista anarquista foi'l poeta Lev Chernyi, comprometíu na resistencia contra la esguilada de poder del Partíu Bolxevique. Xuntó principalmente a la filosofía de Stirner y les idees de Tucker. Morrió probablemente fusiláu o so tortures depués de ser deteníu pola Cheka, acusáu de participar nun atentáu con esplosivos contra la sede del Partíu Comunista de Moscú. Créese que nun tuvo involucado nel fechu del que se-y acusó.[160] Tres tomar del poder polos bolxeviques, la persecución, la represión y l'exiliu dieron un golpe mortal al anarquismu en Rusia.
Alekséi Borovói (1875–1935) foi un escritor, orador, profesor y propagandista anarquista individualista rusu.[161][104] En 1921 publica L'individuu y la sociedá dende'l puntu de vista anarquista.[161]
William Godwin foi una de les primeres y más importantes influyencies como se mentó primeramente.[38] L'escritor anarquista irlandés Oscar Wilde, perteneciente al movimientu vanguardista del decadentismu, influyó a anarcoindividualistas como Renzo Novatore[162] y ganó l'almiración y el sofitu de Benjamin Tucker.[163] Nel so influyente ensayu L'alma del home sol socialismu de 1891 defendió al socialismu como la forma meyor de garantizar l'individualismu y en tantu miraba que "La propiedá privada estrozó'l verdaderu Individualismu, y establecíu un Individualismu que ye falsu...Pos la reconocencia de la propiedá privada estropió realmente al Individualismu, y escurecer, confundiendo al home colo qu'él tien. Va Poder preguntar cómo ye que l'Individualismu, que práuticamente depende de la esistencia de la propiedá privada pal so desendolque, pudiera beneficiase cola abolición de la mesma... El beneficiu va ser ésti. So les nueves condiciones, l'Individualismu va ser muncho más llibre, más bellu y más intensu qu'agora."[164]
A fines del sieglu XIX nel Reinu Xuníu esistíen anarquistes individualistes tales como Auberon Herbert, Wordsworth Donisthorpe, Joseph Hiam Levy, Joseph Greevz Fisher, John Badcock, Jr., Albert Tarn, and Henry Seymour[165] que taben cerca ideológicamente a les posiciones de los individualistes norteamericanos aconceyaos alredor del periódicu Liberty, de Benjamin Tucker. A mediaos de la década de 1880, Seymour publicó un diariu llamáu The Anarchist.[165] darréu tomando tamién interés nel amor llibre, cola so participación nel diariu The Adult: A Journal for the Advancement of Freedom in Sexual Relationships.[165] The Serpent, publicada en Londres dende 1898 hasta 1900 foi la más prominente publicación egoísta na llingua inglesa, editada col subtítulu A Journal of Egoistic Philosophy and Sociology.[85]
Tamién perteneción a esti movimientu individualista'l filósofu, críticu d'arte y escritor Herbert Read qu'escribió alrodiu de Godwin y Stirner, foi autor d'obres como Al diañu cola cultura, The Paradox of Anarchism, "Philosophy of Anarchism", Anarchy & Order; Poetry & Anarchism y My Anarchism. Nel sieglu 20 l'anarquista individualista Henry Meulen destaca polos sos trabayos sobre la banca llibre.[165][166]
L'historiador anarquista Angel Cappelletti reporta que n'Arxentina "Ente los trabayadores llegaos d'Europa nos dos primeres décades del sieglu, había curiosamente dellos individualistes stirnerianos influyíos pola filosofía de Nietzsche, que víen al sindicalismu como un potencial enemigu de la ideoloxía anarquista. Constituyeron...grupos d'afinidá qu'en 1912 llegaben, según Max Nettlau, al númberu de venti. En 1911 apaeció, en Colón, el periódicu L'Únicu, que se autodefinía como ´Publicación individualista´".[167]
Biófilo Panclasta, foi un escritor, activista políticu y anarquista individualista colombianu. En 1904 empieza a utilizar el seudónimu col que sería reconocíu: Biófilo, amigu de la vida, y Panclasta, enemigu de too.[168] Tuvo en más de cincuenta países avivando les idees anarquista y participando en manifestaciones obreres y sindicales. Biófilo consideróse un individualista bien de la mano de la idea del superhombre de Nietzsche según foi siguidor de Max Stirner.
Maria Lacerda de Moura foi una profesora, periodista y activista anarcoindividualista y anarcofeminista brasilana. Nes sos idees sobre la educación foi influyida por Francisco Ferrer. Foi tamién periodista pa la prensa anarquista brasilana y llegó a escribir pa la revista anarcoindividualista española Al Marxe.[169] Tamién los sos escritos recibieron espardimientu n'Arxentina y Uruguái.[170] En 1923 llanzo'l periódicu Renascença, que taba conectáu colos movimientos anarquistes de librepensamiento de la dómina. El so pensamientu taba influyíu por Han Ryner y Emile Armand.[170]
Piotr Kropotkin criticó específicamente la visión del individualista Benjamin Tucker, y declaró que les sos idees "desagüen nel individualismu lliberal de los economistes clásicos". Amás alvierte que la visión de Tucker onde "tanto'l ciudadanu como'l grupu tienen el derechu a cualquier violencia, inclusive la pena capital. La violencia tamién ye xustificada pa l'aplicación del mandatu de caltener un alcuerdu. Tucker asina sigue a Spencer, y como él, abre la vía pa reconstituyir sol títulu de ´defensa tou les funciones del estáu".[171]
Kropotkin amás consideraba les hipótesis de sociedá de los individualistes como falses, basaes nel modelu rousseano del home ensin llazos sociales. Tamién criticaba al individualismu nietzscheano considerándolo una forma estúpida d'egoísmu que rebaxaba la calidá del individuu y que nun algamar los sos supuestos oxetivos de desenvolver una individualidá completa, igualándose al individualismu burgués; pa Kropotkin la individualidá solo podría desenvolvese nel comunismu.[172]
Antes d'abandonar l'anarquismu, el socialista llibertariu Murray Bookchin criticó al anarquismu individualista pola so oposición a la democracia y por defender la so "estilu de vida individualista" desconsiderando la llucha de clases.[173] Bookchin criticó que los individualistes solo sostuvieren una idea de "llibertá negativa" refugando una de "llibertá positiva".[174] El anarcocomunista Albert Meltzer sostuvo que l'individualismu difería radicalmente del anarquismu revolucionario, y que "dacuando considérase bien a lo llixero que 'dempués de toos, ye una forma d'anarquismu'." Argumentó que l'aceptación que fizo Benjamin Tucker de les fuercies policiales privaes (incluyendo a aquelles que rompíen les fuelgues en defensa de la "llibertá de los emplegadores") ta en contradicción cola definición anarquista de "non gobiernu."[175] Meltzer oponer al anarcocapitalismu por iguales razones, argumentando qu'al sofitar "exércitos privaos", en realidá sofita un "Estáu llindáu." Argumenta que "solo puede tomase por Anarquismu aquello que ye llibre, comunista y que nun tenga nenguna necesidá económica de represión pa contarrestarlo."[176]
Según Gareth Griffith, George Bernard Shaw primeramente tuvo dellos coqueteos col anarquismu individualista antes de llegar a la conclusión de que yera "la negación del socialismu, y ye ello ye que asocialista lleváu cuasi hasta la lóxica conclusión a la qu'un home cuerdu atrever a llegar." L'argumentu de Shaw yera qu'inclusive si la riqueza yera primeramente distribuyida igualitariamente, la evolución del laissez-faire defendíu por Tucker resultaría nuna distribución desigual porque dexaría l'apropiación privada y l'acumuladura.[177]
L'individualismu norteamericanu foi tamién criticáu por Errico Malatesta, pola so idea de harmonía pola Llei natural, definiéndolo como una especie de "providencialismu" y con un "fatalismu optimista". Según argumentaba, tan solo esaniciar el gobiernu nun algamar porque si nun s'esaniciaben tamién les contradicciones y los antagonismos presistentes que-y dieron orixe, l'Estáu reproduciría otra vegada.[178] Malatesta tamién foi críticu al anarquismu individualista d'ideoloxía comunista antiorganizacionista y al ilegalismu, al igual que Rudolf Rocker y Christiaan Cornelissen, que lo consideraben gafíu pal desarrollu del movimientu anarcosindicalista.[179]
Tamién hai crítiques ente les corrientes anarcoindividualistas. El mutualista americanu Joe Peacott criticó a los anarcocapitalistas por tratar de hegemonizar el rótulu de "anarquismu individualista" y faer apaecer como que tolos anarquistes individualistes son pro-capitalistes.[180] Peacott afirmó que "dellos individualistes, nel pasáu y nel presente, tán acordies colos comunistes anarquistes que'l capitalismu actual basar na coerción económica y non nel contratu voluntariu. La renta y l'interés son el sostén del capitalismu modernu, y tán protexíos y calteníos pol estáu. Ensin estos dos inxustes instituciones, el capitalismu podría nun esistir."[181]
Usualmente consideráu una ideoloxía d'estrema izquierda, l'anarquismu siempres incluyó una importante fuercia del individualismu radical, dende'l hiperracionalismu de Godwin, al egoísmu de Stirner, a los llibertarios y anarcocapitalistas d'anguaño.Brooks, Frank H. 1994. The Individualist Anarchists: An Anthology of Liberty (1881-1908)
<ref>
ye inválida; el nome «avruss» ta definíu delles vegaes con distintu conteníu
Los insurreccionalistas intenten definir la organización formal como “organizaciones permanentes que sinteticen toles lluches nuna única organización, y organizaciones que medien les lluches cola instituciones de dominación. Les organizaciones permanentes tienden a tresformase n'instituciones que s'alcen enriba del ensame en llucha. Tienden a desenvolver una xerarquía formal o informal y a quitar el poder al ensame... La constitución xerárquica de les rellaciones de poder remueve les decisiones del momentu en que ye necesariu tomales y allugar dientro de la organización... les organizaciones permanentes tienden a tomar decisiones ensin basase nes necesidaes de dalgún oxetivu o aición específicu, sinón que nes necesidaes de la organización, especialmente, de la so preservación. La organización convertir nun fin en sí mesmu”.