La pallabra tamién s'utiliza pa referise a encarnaciones de dioses o a maestros bien influyentes d'otres relixones estreme del hinduismu, especialmente a los adherentes a tradiciones dhármicas cuando traten d'esplicar a personaxes como Cristu.
Según lo descrito nos testos hindús Puranas, un incontable númberu d'avatares baxaron nel nuesu universu.[1]
Dientro del vaisnavismo, estos avatares fueron arrexuntaos en distintos tipos acordies cola personalidá y el rol específicu descritu nes Escritures. Non toos son reconocíos como encarnaciones completes o direutes de Visnú, una y bones dellos avatares créese que son almes bendicíes o apoderaes con ciertes virtúes d'orixe divín, anque son almes individuales.
Los trés personalidaes del Trimurti (la trinidá hindú) dacuando son nomaos como los guna avataras, por cuenta de que tienen el rol de controlar los trés modalidaes (gunes) de la naturaleza,[2] inclusive anque ellos nun baxaren na Tierra (nel sentíu xeneral del términu avatar).
Visnú: dios controlador de la modalidá de la bondá (sat-tuá).
Brahmá: dios controlador de la modalidá de la pasión y el deséu (rayes).
Shivá: dios controlador de la modalidá de la inorancia (tamas).
Los avatares manu-antara ('ente Manus', que correspuenden a la era de cada Manu) son los seres responsables de crear proxenie dientro del universu.
Dícense que son innumberables.
Pa más información, ver: Manu.
Cuando'l mesmu Visnú baxa, llámase-y sakshat, o shaktyavesa-avatara direutu, y cuando apodera a dalguna persona pa representalo, esa persona ye denomada encarnación aveśa o avesha-avatara.[3]
Dizse qu'hai un gran númberu d'avatares d'esti segundu tipu en particular.
Un exemplu podría ser Nárada, Buda, o Parashurama (esti postreru ye l'únicu de los diez avataras tradicionales que nun ye un descensu direutu de Visnú.
Acordies con el vaisnavismoSri, hai dos tipos d'avatares secundarios:
Visnú entra nuna alma cola so forma orixinal (por casu, Parashurama) o
Visnú nun entra nuna alma cola so propia forma orixinal, sinón que la apodera con poderes divinos estraordinarios (por casu, Viasa, l'escritor de los Vedes). Esti avatar secundariu llámase śakty-amśa-avatara (siendo śakti: 'enerxía', y amśa: 'partícula').
Los diez encarnaciones más famoses de Visnú llámense colectivamente Dasavatara (dasa en sánscritu significa 'diez').
Esta llista atopar nel Garudá-purana (1.86.10-11):
Krisna (el Negru, o'l Curiosu) apaeció en duapara-iugá, xunto col so hermanu Balaram. Acordies con el Bhágavata-purana, Balaram apaeció en duapara-iugá (xunto con Krisna) como encarnación d'Ananta Shesha. La mayoría de los movimientos visnuistas cuntar como encarnación de Vishnú.
Buda (l'Intelixente) apaeció en kali-iugá.Les versiones d'esta llista que nun nomen a Buda como novenu avatar, numberen a Balaram nel so llugar.
Kalki ('[destructor de la] impureza'), quien s'espera qu'apaeza a la fin de kali-iugá (qu'empezó nel añu 3102 e.C. , lo que tendría d'asoceder nel añu 428.899.
Dempués de numberar al avatar Kalki, el Bhágavata-purana declara que los avataras de Vishnú son innumberables.[5]
Sicasí nesi contestu, esta llista de 25 avatares considérase que ye la de los más importantes.
Amás de los avataras del hinduismu que se numberen nos Puranas y los Vedes, otros hindús fueron consideraos avatares (por sigo mesmos o por otros):
Dellos hindús con una visión universalista, creen que les figures centrales de delles relixones non hindús fueron avatares (Los hinduistes más ortodoxos refuguen la idea d'avatares fuera de la so tradición). Dalgunes d'eses figures relixoses son:
Ramakrisna (1836-1886) y Sarada Devi (1853-1920). Según Swami Vivekananda, el so maestru RamaKrisna díxo-y: «Aquel que foi Caña y foi Krisna, agora ye, nesti cuerpu, Ramakrisna». Sarada Devi, quien foi casada con RamaKrisna nun tradicional matrimoniu hindú, creía ser la encarnación de la diosa Kali.
Shirdi Sai Baba (1838-1918) dalgunos de los sos siguidores creíen que dende la so nacencia yera un ser allumáu, que tenía la salvación y que yera avatar de Dattátreia y de Shivá.`
Jiddu Krishnamurti (1896-1986): Annie Besant y los sos siguidores ocultistes europeos creíen que yera una encarnación de Maitreia, hasta que Krishnamurti abandonar, manifestando que nun yera nengún avatar.
Güei, la doctrina avatara ye descomanadamente abusada por munchos hindús y asistimos al estrañu fenómenu de que cada discípulu d'un gurú declara que'l so maestru ye un avatar. Por eso'l cristianismu delimitó la encarnación divina a un fenómenu únicu y per única vegada. Esa hipótesis tien puntos sólidos y tamién defectos, pero a lo menos supera'l burdo abusu en qu'incurren munchos hindús contra esta doctrina.
Sicasí, el gurú bengalí Swami Sivananda dicía a los sos discípulos qu'al gurú hai que velo como a Dios, por cuenta de qu'algamó la perfeición espiritual y a que ye l'únicu venceyu ente les persones y Brahman. El gurú algamó la unión completa con Dios, inspira devoción nes demás persones y la so sola presencia purifica l'universu.
Avatares non encarnaos: seríen dioses que curien y protexen a la humanidá ensin encarnar nunca; anque'l términu paez mal concebíu, yá que representa una contradicción: avatar significa xustamente 'dios encarnáu'.
El castellán tomó (al traviés del francés) la pallabra sánscrita avatar (pluralizada como n'español: “avatares”) col significáu de 'fases', 'vicisitúes' o 'cambeos'.