Cafeína | |
---|---|
Xeneral | |
Estructura química | |
Fórmula química | C₈H₁₀N₄O₂ |
SMILES canónicu | modelu 2D |
MolView | modelu 3D |
Propiedaes físiques | |
Masa | 194,08 unidá de masa atómica |
Densidá absoluta | 1,23 gramu por centímetru cúbicu |
Puntu de fusión | 234 grau Celsius, 235 grau Celsius |
Propiedaes termoquímiques | |
Peligrosidá | |
Identificadores | |
La cafeína ye un alcaloide del grupu de les xantines, sólidu cristalín, blancu y de sabor amargoso, qu'actúa como una droga psicoactiva, llevemente disociativa y estimulante pola so aición antagonista non selectiva de los receptores d'adenosina.[1] La cafeína foi afayada en 1819 pol químicu alemán Friedlieb Ferdinand Runge: foi él quien acuñó'l términu Kaffein, un compuestu químicu presente nel café, términu que pasaría darréu al español como cafeína. La cafeína recibe tamién otros nomes (guaranina, teína, mateína) relativos a les plantes d'onde puede estrayese y porque contién otres sustancies qu'apaecen nesos casos. La denomada guaranina del guaraná, y la teína del té, son en realidá la mesma molécula de cafeína, fechu que se confirmó n'analís de llaboratoriu. Estes plantes contienen dellos alcaloides adicionales como los estimulantes cardiacos teofilina y teobromina y de cutiu otros compuestos químicos como polifenoles, que pueden formar complexos insolubles cola cafeína.
Ye consumida polos humanos principalmente en fervinchos estrayíos del frutu de la planta del café y de les fueyes del arbustu del té, según tamién en delles bébores y alimentos que contienen productos derivaos de la nuez de cola. Otres fontes inclúin la yerba mate, el frutu de la Guaraná y el xardón de Yaupón.
Nos humanos, la cafeína ye un estimulante del sistema nerviosu central que produz un efeutu temporal de restauración del nivel d'alerta y eliminación de la somnolencia. Les bébores que contienen cafeína, tales como'l café, el té, delles bébores non alcohóliques (especialmente los refrescos de cola) y les bébores enerxétiques gocien una gran popularidá. La cafeína ye la sustancia psicoactiva más llargamente consumida nel mundu. N'América del Norte, el 90 % de los adultos peracaben cafeína tolos díes.[ensin referencies] Nos Estaos Xuníos, la Food and Drug Administration (Alministración de Drogues y Alimentos) referir a la cafeína como una "sustancia alimentaria Xeneralmente Reconocida Como Segura (Generally Recognized As Safe) utilizada pa múltiples propósitos".
La cafeína tien propiedaes diurétiques, si alministrar en dosis abondes a individuos que nun tienen tolerancia a ella. Los consumidores regulares, sicasí, desenvuelven una fuerte tolerancia a esti efeutu, y los estudios xeneralmente nun pudieron demostrar la creencia xeneral de que'l consumu regular de bebíes cafeinadas contribúi significativamente a la deshidratación.
La cafeína atópase en munches especies de plantes, onde actúa como pesticida natural. Según ciertos estudios, los altos niveles de cafeína presentes en plantes nueves qu'entá tán desenvolviendo xamasca pero escarecen de proteición mecánica llogren paralizar y matar ciertos inseutos que s'alimenten de la planta. Atopáronse tamién altos niveles de cafeína nos suelos alredor de los renuevos nos granos de café granaos. Deducir d'ello que la cafeína tien una función natural non yá como pesticida natural sinón tamién en calidá de sustancia inhibidora de la guañada d'otros granos cercanos de café dando polo tanto meyor oportunidá de sobrevivencia a les plantes en crecedera.
Les fontes de cafeína más comúnmente usaes son el café, el té y en menor midida'l cacáu. Otres fontes de cafeína usaes con menor frecuencia inclúin les plantes de yerba mate y guaraná, que dacuando son utilizaes na preparación de fervinchos y bébores enerxétiques. Dos de los nomes alternativos de la cafeína, mateína y guaranina, son derivaos de los nomes d'estes plantes. Dellos entusiastes de la yerba mate afirmen que la mateína ye en realidá un estereoisómero de la cafeína, polo que sería una sustancia dafechu distinto. Esto nun ye ciertu yá que la cafeína ye una molécula non quiral y polo tanto nun tien enantiómeros, nin tampoco tien otros estereoisómeros.[2][3] La disparidad na esperiencia y los efeutos ente les variaes fontes naturales de cafeína podría debese al fechu de que les plantes que son fonte de cafeína tamién contienen amiestos llargamente variables d'otros alcaloides xantínicos, incluyendo los estimulandes cardiacos teofilina y teobromina, según otres sustancies qu'al pie de la cafeína pueden formar complexos insolubles, como los polifenoles.
Una de les fontes primaries de cafeína en tol mundu ye'l granu de café (la grana de la planta de café), del cual prepárase la bébora de café. El conteníu de cafeína nel café varia llargamente dependiendo del tipu de granu de café y el métodu de preparación usaos; inclusive los granos que s'atopen nun mesmu arbustu pueden presentar variaciones na concentración. Polo xeneral, una porción de café varia ente 40 miligramos pa un espresu d'unos 30 milillitros de la variedá arábica, hasta cerca de 100 miligramos pa una taza (120 milillitros) de café. Xeneralmente'l café turrao tien menos cafeína que'l café claro porque'l procesu de turráu amenorga'l conteníu de cafeína del granu. El café de la variedá arábica de normal contién menos cafeína que'l de la variedá robusta. El café tamién contién cantidaes traza de teofilina, pero non de teobromina.
El té ye otra fonte común de cafeína. A pesar de que'l té contién más cafeína que'l café, una porción típica contién una cantidá enforma menor, yá que el té prepárase de normal nun fervinchu muncho más esleíu. Amás de la mayor o menor concentración del fervinchu, les condiciones de crecedera, les téuniques de procesamientu y otres variables tamién afecten al conteníu de cafeína. Ciertos tipos de té pueden contener más cafeína qu'otros. El té contién pequeñes cantidaes de teobromina y niveles llixeramente más altos de teofilina que'l café. La preparación y otros factores tienen un impautu significativu nel té, y el color ye un indicador bien probe del conteníu de cafeína. Delles variedaes como'l té verde maciu xaponés gyokuro, por casu, contienen más cafeína qu'otros más escuros como'l lapsang souchong, que contién bien poca.
La cafeína ye tamién un ingrediente común de munches bébores non alcohóliques (especialmente bebíes gaseoses), como refrescos de cola orixinalmente preparaos a partir de la nuez de cola. Estes bébores contienen típicamente ente 10 y 50 miligramos de cafeína per ración. En contraste, les bébores enerxétiques pueden contener más de 80 miligramos de cafeína per ración. La cafeína nestes bébores ta presente nos ingredientes usaos nelles, o s'añader. El guaraná, un ingrediente primariu nes bébores enerxétiques, contién grandes cantidaes de cafeína con pequeñes cantidaes de teofilina y teobromina xunto a un excipiente natural que produz una lenta lliberación d'estes sustancies.[4]
Nos años recién dellos fabricantes empezaron a añader cafeína a productos d'hixene como'l xampú y el xabón, asegurando que la cafeína puede absorbese al traviés de la piel. La efeutividá de tales productos, sicasí, nun foi comprobada, y ye probable que tengan pocu efeutu sobre'l sistema nerviosu central una y bones la cafeína nun s'absuerbe con facilidá al traviés de la piel.
Tamañu de la ración |
Cafeína per ración (mg) | Cafeína por llitru (mg) | |
---|---|---|---|
Pastillas de cafeína (normal) | 1 pastilla | 100 | — |
Pastillas de cafeína (extra fuerte) | 1 pastilla | 200 | — |
Excedrin pastillas | 1 pastilla | 65 | — |
Chocolate (45 % cacáu) | 1 barrita (43 g) | 31 | — |
Chocolate con lleche (11 % cacáu) | 1 barrita (43 g) | 10 | — |
Café (cafetera doméstica) | 207 mL | 80-135 | 386-652 |
Café (cafetera de filtru) | 207 mL | 115-175 | 555-845 |
Café, descafeináu | 207 mL | 5-15 | 24-72 |
Café, espresso | 44–60 mL | 100 | 1691–2254 |
Té negro | 177 mL | 50 | 282 |
Té verde | 177 mL | 30 | 169 |
Coca-Cola | 355 mL | 34 | 96 |
Mountain Dew | 355 mL | 54.5 | 154 |
Jolt Cola | 695 mL | 280 | 402 |
Red Bull | 250 mL | 80 | 320 |
Yerba mate, Guayakí | 6g (fueyes sueltes) | 85 | aprox. 358 |
Dellos fabricantes comercialicen pastillas de cafeína, aduciendo que la cafeína calidable farmacéutica favorez l'alerta mental. Estos efeutos fueron suxeríos por estudios qu'amuesen que l'usu de cafeína (yá seya en forma de pastillas o non) anicia un descensu na sensación de fatiga y un aumentu na capacidá d'atención. Estes pastillas son comúnmente usaes por estudiantes que se preparar pa los sos exámenes y por persones que trabayen o conducen mientres munches hores.
En 1819, el químicu alemán Friedrich Ferdinand Runge aislló per primer vegada una cafeína relativamente pura. Realizó esti trabayu a pidimientu de Johann Wolfgang von Goethe.[7] Pierre Joseph Pelletier y Pierre Jean Robiquet describir en 1821. M. Oudry aislló la téina del té en 1827, y Gerardus Mulder y Jobst demostraron en 1838, que se trataba de la mesma sustancia que la cafeína.[7] La estructura de la cafeína foi elucidada escontra'l final del sieglu XIX por Hermann Emil Fischer que foi'l primeru en consiguir la so síntesis total.[8] Fischer foi per otra parte premiáu col Premiu Nobel de Química en 1902 en parte por esti trabayu.
El calter arumosu de la cafeína deber a que los átomos de nitróxenu tán práuticamente nun mesmu planu (nel orbital d'hibridación sp²). Xeneralmente la cafeína nun se produz por síntesis porque ta disponible en grandes cantidaes como subproductu de la decafeinización.[9]
Puede sintetizase la cafeína a partir de la dimetilurea y del acedu malónico.[10]
ensin referencies] Munches cultures tienen lleendes qu'atribúin el descubrimientu de tales plantes a persones que viviríen munchos miles d'años antes, como ye'l casu del emperador chinu Shennong.
[Según una lleenda popular china, Shennong reinaría alredor del 3000 AC, afayó por fuercia que cuando delles fueyes cayíen n'agua ferviendo, la resultancia yera una bébora arumoso y restaurador. Shennong tamién ye mentáu nel Cha Jing de Lu Yu, el famosu primer trabayu monográficu sobre'l té. La hestoria del café foi rexistrada dende'l sieglu IX. Nesa dómina los granos de café namái taben disponibles nel hábitat natural de la planta, Etiopía. Una lleenda popular atribúi'l so descubrimientu a un criador de cabres llamáu Kaldi, que aparentemente repararía que les cabres tornábense eufóricas y perdíen el suañu peles nueches dempués de pastiar xunto a los arbustos de café y, probando los frutos que les cabres tuviera comiendo, esperimentó la mesma vitalidá. La primer mención lliteraria del café podría ser una referencia a Bunchum nos trabayos del médicu persa del sieglu IX Al-Razi. En 1587, Malaye Jaziri compiló un trabayu trazando la hestoria y los discutinios llegales del café, tituláu Undat al safwa fi hill al-qahwa. Nesti trabayu, Jaziri rexistró qu'un xeque, Jamal-al-Din al-Dhabhani, muftí d'Adén, foi'l primeru n'adoptar l'usu del café en 1454, y que nel sieglu XV los sufís de Yeme usaben café pa caltenese despiertos mientres les oraciones de forma rutinaria.
Cerca del final del sigo XVI, l'usu del café foi rexistráu por un européu residente n'Exiptu, y alredor d'esti periodu introduz el so usu xeneral nel Oriente próximu. L'apreciación del café como bebida n'Europa, onde foi conocíu primeramente como «vinu árabe», data del sieglu XVII. Mientres esti periodu establecieron cases de café», abrir les primeres en Constantinopla y Venecia.
Tres Italia, estender por España, y de ende pasó a Francia. El so apoxéu empecipiar nel Sitiu de Viena, en 1683. Marcu d'Aviano, padre capuchín, usó'l café abandonáu polos turcos na so retirada, fixo una fervinchu y entemecer con nata.[11]
El café yera consideráu una medicina y un afrodisiacu, lo cual mereció-y el calificativu de "diabólicu" per parte dellos miembros de la Ilesia Católica. Ye bien conocida l'anécdota (de que la so veracidá hai duldes) que protagonizó Clemente VIII, que los sos conseyeros queríen prohibir el café definitivamente. El papa, antes de tomar tal decisión, quixo probar la bébora y declaró "Questa bevanda del diavolo è così buona... che dovremmo abarganara di ingannarlo y battezzarlo" (Esta bébora del diañu ye tan bona... que tendríamos de ver cómo engañar y bautizala). Tres l'aprobación papal, el so consumu foi n'aumentu. Otra versión, indica que'l médicu personal del papa, Andrea Cesalpino, Le recetó café p'apangar los trestornos emocionales que sufría'l pontífiz (probablemente ansiedá o trestornu bipolar). Cesalpino yera tamién botánicu y foi'l primeru n'Europa en describir en detalle la planta del café, incluyendo los efeutos de la cafeína.
En Gran Bretaña, les primeres cases de café abrir en Londres en 1652, en St Michael's Alley, Cornhill. Llueu se volvieron populares en toa Europa Oriental, y xugaron un papel significativu nes rellaciones sociales mientres los sieglos XVII y XVIII.
Al paecer, tantu la nuez de cola, como'l frutu del café y la fueya de té, tienen oríxenes antiguos. Ye mazcada en delles cultures africanes occidentales, de forma individual o en formación social, pa restaurar la vitalidá y aselar la sensación de fame. En 1911, la cola convertir nel focu d'atención d'unu de les primeres medranes documentaos sobre la salú, cuando'l gobiernu de los Estaos Xuníos prindó 40 toneles y 20 barriles de sirope de Coca-Cola en Chattanooga, Tennessee, alegando que la cafeína na so bébora yera «perxudicial pa la salú». El 13 de marzu de 1911, el gobiernu empecipió'l casu de Los Estaos Xuníos versus cuarenta toneles y 20 barriles de Coca-Cola, esperando forzar a Coca-Cola a qu'esaniciara la cafeína de la so fórmula alegando argumentos como que l'usu escesivu de Coca-Cola nun colexu de señorites condució a esquiciadures nocherniegues, quebrantamiento de les regles de la escuela y de los modales femeninos, ya inclusive inmoralidaes». A pesar de que'l xuez falló a favor de Coca-Cola, introduciéronse dos iniciatives de llei na Cámara de Representantes en 1912 col fin de enmendar l'Acta d'Alimentos Puros y Drogues, amestando la cafeína a la llista de sustancies creadores de vezu» y «dañibles» que debíen listarse na etiqueta de los productos.
La cafeína ye un alcaloide de la familia metilxantines, que los sos metabolitos inclúin los compuestos teofilina y teobromina, con estructura química similar y similares efeutos (anque de menor intensidá a les mesmes dosis). N'estáu puru ye un polvu blanco bien amargosu. Foi afayada en 1819 por Runge y descrita en 1821 por Pelletier y Robiquet.
El so fórmula química ye C8H10N4O2, el so nome sistemáticu ye 1,3,7-trimetilxantina o 3,7-dihidro-1,3,7-trimetil-1H-purina-2,6-diona y la so estructura puede trate nes diagrames incluyíos.
Una taza de café contién de 80 (instantáneu) a 125 (peneráu) mg de cafeína. El café escafeinao, n'España, tien de contener una cantidá de cafeína non cimera al 0,3 %. La cafeína puede consiguise tamién en píldores estimulantes d'hasta 800 mg.
El consumu global de cafeína foi envaloráu en 120 000 tonelaes per añu,[12] convirtiéndola asina na sustancia psicoactiva más popular. La cafeína ye un estimulante metabólicu y del sistema nerviosu central,[13] y ye usada tanto recreacionalmente como médicamente p'amenorgar la fatiga física y restaurar l'estáu d'alerta mental nos casos qu'esista una inusual debilidá o aletargamiento. La cafeína y otros derivaos de metilxantina úsense tamién en naciellos pa tratar l'apnea y pa correxir llatíos irregulares. La cafeína activa'l sistema nerviosu central a niveles más altos, provocando una medría na alerta y na vixilia, un fluxu de pensamientu más rápidu y claro, un aumentu de l'atención y una meyora de la coordinación corporal. Depués actúa a nivel del migollu espinal cuando s'atopa en dosis altes. Una vegada dientro del cuerpu, tien una química complexa qu'actúa al traviés de distintos mecanismos d'aición que se describen más embaxo.
L'estómagu y l'intestín delgáu absuerben la cafeína del café y otros fervinchos mientres los 45 minutos que siguen a la ingesta pa depués ser distribuyida al traviés de tolos texíos del cuerpu.[14] La so eliminación sigue una cinética química#orde de reaición cinética de primer orde.[15] La cafeína puede ser inxerida tamién per vía rectal, como demuestra la prescripción de supositorios de tartrato d'ergotamina y cafeína (pal aliviu de la migraña),[16] y clorobutanol y cafeína (pal tratamientu de la hiperémesis).[17]
"El café produz un beneficiu rápidu (Ana Adan, Gemma Prat , 2008)
L'efeutu de la cafeína ye cuasi inmediatu. Anque estudios anteriores amosaben que l'activación empezaba a los 30-45 minutos de la ingesta, pero'l nuevu estudiu demuestra que l'ameyoramientu empieza apenes a los 10 minutos. Pa la investigadora, “45 minutos ye'l tiempu necesariu p'algamar la máxima concentración en sangre, pero a los pocos minutos, la metá d'esa concentración ta yá nel sangre”.
Los espertos afiten el tiempu de duración del efeutu de la cafeína ente los dos y tres hores, anque hai dellos autores que lu enllarguen hasta cuatro o cinco, dependiendo de la sensibilidá del individuu y el ritmu de metabolización, que varia bien de cola edá."
Referencia bibliográfica:
Ana Adan, Gemma Prat, Marcu Fabbri, Miquel Sánchez-Turet. “Early effects of caffeinated and decaffeinated coffee on subjective state and gender differences”. Progress in Neuro-Psychopharmacology & Biological Psychiatry 32 1698–1703 OCT 2008.
La vida media de la cafeína —esto ye, el tiempu riquíu por que'l cuerpu esanicie la metá de la cantidá total inicial de cafeína— varia llargamente ente individuos d'alcuerdu a ciertos factores como la edá, función hepática, embaranzu, delles drogues concurrentes y el nivel d'enzimes nel fégadu necesaries pal metabolismu de la cafeína. N'adultos sanos, la vida media de la cafeína ye d'unes 4-9 hores. En muyeres so alministración d'anticonceutivos de vía oral, la vida media ye de 5-10 hores.,[18] y en muyeres embarazaes la vida media ye d'aproximao de 9-11 hores.[19] La cafeína puede atropase n'individuos con enfermedaes hepátiques severes, amontando la so vida media inclusive hasta 96 hores.[20] En ñácaros y neños la vida media pue ser más amplia que n'adultos; la vida media nun naciellu puede ser d'hasta 30 hores. Otros factores como'l tabaquismu pueden encurtiar el tiempu de vida media de la cafeína.[21] La fluvoxamina amenorga la eliminación de cafeína nun 91,3 %, y enllarga la so vida media una 11,4 vegaes al respective de la normal (esto ye de 4,9 hores a 56 hores).[22]
La cafeína ye metabolizada nel fégadu pol sistema enzimáticu del Citocromo P450 oxidasa (específicamente, la isoenzima 1A2) en tres productos metabólicos de la dimetilxantina,[23] onde cada unu tien los sos propios efeutos nel cuerpu, que son:
Cada unu d'estos metabolitos ye depués metabolizado y escretáu na orina.
La principal manera d'aición de la cafeína ye como un antagonista de los receptores d'adenosina que s'atopen nes célules del celebru.
La cafeína crucia fácilmente la barrera hematoencefálica que dixebra a los vasos sanguíneos del encéfalu. Una vegada nel celebru, la principal manera d'aición ye como un antagonista non selectivu del receptor d'adenosina.[24][25] La molécula de cafeína ye estructuralmente similar a l'adenosina y polo tanto xunir a los receptores de adenosina na superficie de les célules ensin activalos (un mecanismu d'aición "antagonista"). Entós, la cafeína actúa como un inhibidor competitivu.
L'adenosina atópase en cuasi cualesquier parte del cuerpu, por cuenta de que desempeña un papel fundamental nel metabolismu enerxéticu rellacionáu al ATP, pero nel celebru, la adenosina desempeña funciones especiales. Esisten evidencies qu'indiquen que les concentraciones de adenosina cerebral vense aumentaes por dellos tipos de estrés metabólicu, ente los cualos citamos: hipoxia y isquemia. La evidencia indica tamién que la adenosina cerebral actúa protexendo'l celebru por aciu la supresión de l'actividá neuronal y tamién por aciu la medría del fluxu sanguíneo al traviés de los receptores A2A y A2B allugaos nel músculu llisu vascular.[26] Al compensar a la adenosina, la cafeína amenorga'l fluxu cerebral de reposu en 22 a 30 %.[27] La cafeína tamién tien un efeutu desinhibitorio xeneral sobre l'actividá neuronal. De toes formes, nun se demostró cómo esos efeutos causen una medría na vixilia y l'alerta.
La adenosina ye lliberada al celebru por aciu un mecanismu complexu.[26] Hai evidencia qu'indica que l'adenosina funciona como un neurotransmisor lliberáu nos espacios sinápticos en dellos casos, sicasí, les medríes de adenosina rellacionada col estrés, paeceríen ser producíos principalmente por aciu el metabolismu estracelular del ATP. Verdaderamente, la adenosina nun ye'l neurotransmisor primariu de nengún grupu de neurones, pero ye lliberada xunto a otros neurotransmisores por dellos tipos de neurones. A diferencia de munchos neurotransmisores, al paecer, la adenosina nun ye almacenada en visícules que son dependientes del voltaxe, polo cual, la posibilidá de que se dea esi mecanismu nun foi dafechu refugada. Delles clases de receptores de adenosina fueron descritos, caúna con allugamientos anatómicos distintos. Los receptores A1 tán llargamente distribuyíos y actúen tornando l'absorción de calciu. Los receptores A2A tán densamente concentraos nos ganglios basales, una área que desempeña un papel críticu nel control del comportamientu, pero tamién pueden ser atopaos n'otres partes del celebru pero en densidaes más baxes. Hai evidencia de que los receptores A 2A interactúan col sistema dopaminérgico, que ta arreyáu nel estáu de vixilia y pagu. Los receptores A2A pueden ser topaos tamién nes pared arteriales y nes membranes celulares de les célules del sangre.
Más allá de los sos efeutos de neuroprotección, esisten razones pa creer que la adenosina puede tar más específicamente arreyada nel control de los ciclos de suaño-vixilia. Robert McCarley y los sos colegues cunten que l'acumuladura de adenosina puede ser una causa primaria de la sensación de suañu que sigue a una enllargada actividá mental, y que los efeutos pueden ser mediaos tantu por inhibición de les neurones promotores de la vixilia por aciu los receptores A1, y pola activación de les neurones promotores del suañu mediaes por efeutos indireutos nos receptores A2A.[28] Estudios recién apurrieron evidencies adicionales sobre la importancia de los receptores A2A, pero non pa los A1.[29]
Dalgunos de los efeutos secundarios de la cafeína son probablemente causaos por efeutos non rellacionaos cola adenosina. Como otres xantines metiladas, la cafeína ye tamién un:
Antagonista non selectivu del receptor de adenosina[25]
Los inhibidores de fosfodiesterasa exercen el so inhibición sobre les enzimes cAMP-fosfodiesterasa (cAMP-PDE), que converten al AMP cíclicu na so forma non cíclica dientro de les célules, entós, d'esta manera dexen la producción de AMPc dientro de les célules. El AMP cíclicu participa na activación de la proteína quinasa A (PKA) qu'empecipien de la mesma la fosforilación d'enzimes específiques qu'intervienen na síntesis de glucosa. Por aciu el bloquéu de la so degradación, la cafeína intensifica y enllarga los efeutos de la epinefrina y drogar tipu epinefrina como les anfetaminas, metanfetamines o metilfenidatos. De la mesma, les concentraciones altes de AMPc nes célules parietales provoquen un aumentu na activación de la proteína quinasa A dependiente de AMPc que de la mesma amonta l'activación de la bomba de protones, específicamente la H+/K+ ATPasa, teniendo como efeutu últimu, una medría na secreción de zusmios gástricos acedos.
El AMP cíclicu tamién amonta l'actividá de la corriente If, que de la mesma, amonta direutamente la frecuencia cardiaca. La cafeína ye tamién un análogu estructural de la estricnina y como ella (anque muncho menos potente) ye un antagonista competitivu de los receptores ionotrópicos de glicina.[34]
Tamién los metabolitos de la cafeína contribúin a los sos efeutos. La paraxantina ye responsable de la medría del procesu de lipolisis, que llibera glicerol y ácidos grasos a la riega sanguínea por que sían usaos como enerxía polos músculos. La teobromina ye un vasodilatador qu'aumenta la cantidá de fluxu d'osíxenu y nutrientes al celebru y músculos. La teofilina actúa como un relaxante del músculu llisu qu'afecta principalmente a los bronquiolos y tamién actúa como una sustancia cronotrópica y inotrópica amontando la frecuencia cardiaca y la so eficiencia.[35]
Suxúrese un aumentu na educación pública sobre los potenciales problemes de salú acomuñaos al consumu de cafeína, y encamiéntase más control de la cafeína na redolada psiquiátrica. L'usu masivu del usu de cafeína en pacientes psiquiátricos puede acarretar la exacerbación de la sintomatoloxía de dichos pacientes.
Reparar amás interaiciones farmacocinétiques y farmacodinámiques ente altes dosis de cafeína y fármacos antipsicóticos. Dellos sicofármacos interaccionan cola cafeína in vitro formando precipitaos insolubles, pudiendo asoceder in vivo y evitando l'absorción tantu de la cafeína como de los antipsicóticos y probablemente aumentando los síntomes psicóticos al ser menor la dosis de melecina absorbida que la prescrita.
Tamién se cita antagonismu competitivo ente la cafeína y dalgunes benzodiacepines como ye'l diazepam n'árees de ligación del sistema nerviosu central. Suxieren que la cafeína bloquia in vivo diches árees pa les benzodiacepinas con altes dosis, dando consigo una inversión de los efeutos tranquilizantes del diazepam provocando ansiedá en cuenta de efeutu ansiolítico. Según l'usu de cafeína colos sedantes hipnóticos antagonizando la so aición.
El consumu en cantidaes bien grandes puede provocar una intoxicación. Los sos síntomes son: velea, nerviosismu, escitación, cara acoloratada, aumentu de la diuresis y problemes gastrointestinales. En delles persones los síntomes apaecen cuando se peracaben cantidaes bien pequeñes, del orde de 250 mg per día. Más allá d'un gramu al día puede producir contraiciones musculares involuntaries conocíes como fasciculaciones, desvaríos, arritmia cardiaca, y baturicios psicomotrices. Los síntomes de la intoxicación con cafeína son similares a los del llerza y d'ansiedá xeneralizada, con efeutos propios de drogues disociativas como la despersonalización.[36] La LD50 envalorada de la cafeína ye de 10 g, que'l so equivalente ye d'un permediu de 100 taces de café.
Diverses publicaciones científiques y entidaes regulatorias, como la European Food Safety Authority (EFSA), alverten de que'l consumu creciente de bébores y otros productos, con concentraciones considerables de cafeína tantu nel deporte como n'otros ámbitos, puede tener efeutos negativos sobre la salúsobremanera ente neños y nuevos.[37][38][39]
En neños sanos, la cafeína produz efeutos modestos y inocuos. L'Asociación Canadiense de Salú encamienta qu'a neños menores de 12 años, nun se-yos suministre más de 2,5 miligramos de cafeína per kilogramu de pesu corporal.[40]
Estudios recién, amuesen que la cafeína puede usase pa tratar neños con déficit d'atención.[41] La investigación atopó que 200-300 mg de cafeína producen un efeutu similar que'l ritalin, ensin los sos efeutos secundarios.[41]
La cafeína foi estudiada pol so posible beneficiu n'actividaes deportives que riquen capacidá de resistencia. Los primeros estudios demostraron la esistencia de meyores notables na resistencia de los ciclistes al comparales coles llograes cuando se consumía una bébora placebo.[42]
Según un estudiu realizáu en 2011 por un equipu de la Facultá d'Inxeniería de la UNICEN, ye posible afirmar que la "mateína" nun esiste como tal. Esti equipu llegó a la conclusión de que l'estimulante natural presente na yerba mate ye en realidá cafeína.[43][44]