Camillo Paolo Filippo Giulio Benso, conde de Cavour /kaˈvuːr/ (10 d'agostu de 1810, Turín – 6 de xunu de 1861, Turín) foi un políticu y estadista de la Italia anterior a la unificación.
Fíu del marqués Mixol Benso de Cavour y de Adèle de Sellon, dama d'orixe suizu. Piamontés aristocráticu d'idees lliberales, mientres la so mocedá estudió na Academia Militar, aportando a oficial d'Inxenieros. Poco apegáu a la vida militar, dexó l'exércitu y dedicóse a viaxar al estranxeru estudiando'l desenvolvimientu económicu de los países más industrializaos como Francia y Gran Bretaña, documentándose en toles innovaciones rellacionaes con cualquier campu. A los 22 años foi nomáu alcalde de Grinzane, llocalidá na que la so familia tenía tierres. La llocalidá camudó de nome y pasó a llamase Grinzane Cavour como agradecimientu a Camillo Benso, que foi'l so alcalde mientres 17 años.
En 1847 fixo la so apaición na escena política como fundador, xunto a Cesara Balbo d'un periódicu lliberal moderáu, el Risorgimento. Foi escoyíu diputáu al Parllamentu en xunu de 1848. Perdió'l so escañu nes eleiciones de xineru de 1849, pero recuperar en marzu del mesmu añu, y nun lo dexaría hasta la so muerte.
En 1850, tres un apasionáu discursu a favor de les lleis Siccardi pasó a formar parte del gobiernu de Massimo D'Azeglio, como ministru d'Agricultura, Comerciu y Marina; en 1851 completa'l so control de la vida económica del País cola asunción de les competencies de la cartera de Finances. En 1852 preparó con Urbano Rattazzi, principal esponente de la izquierda lliberal, una coalición que la llevó en payares del mesmu añu a la Presidencia del Conseyu de Ministros.
Una vegada algamáu esti cargu, el conde de Cavour consagrar al fortalecimientu económicu ya industrial del Reinu de Cerdeña, favoreciendo la construcción de ferrocarriles, carreteres y empecipiando la construcción del túnel del Fréjus. Revitalizó l'agricultura cola introducción de nuevos cultivos, la realización d'obres de meyora y la construcción de canales de riego. Favoreció la creación d'una industria siderúrxica y el fortalecimientu de la testil. Reformó l'exércitu al traviés del so collaborador, el xeneral La Marmora, y ordenó la construcción d'un arsenal marítimo en La Spezia.
En política interna Cavour foi l'artífiz del orde monárquicu constitucional, aceptando'l lliberalismu nel aspeutu políticu y nel económicu, pero en realidá toles sos reformes taben dictaes pol so deséu de torgar cualquier tipu d'insurrección democrática o republicana. Ello ye que Cavour creía que Piamonte-Cerdeña tenía d'entrar nuna franca industrialización como mediu d'asegurar una economía próspera, y pallo les doctrines lliberales seríen una ferramienta útil, anque ensin dexar de llau recurrir al proteicionismu en casu necesariu.
Cavour aceptaba dellos principios de la democracia, pero aportunaba que'l réxime políticu fora apoderáu por una élite; precisamente estes idees fueron motivu de los sos más agries discrepancies col patriota Giuseppe Garibaldi, quien preconizaba una democracia qu'incluyera al proletariáu y a los llabradores, ente que Cavour solo consideraba aceptable la participación política de la clase media y la burguesía. Ello ye que Cavour solía llomar a Garibaldi de «xavaz» mientres pela so parte Garibaldi calificaba a Cavour de «llaín intrigante».
Partidariu acérrimo de l'afirmación de Charles de Montalembert, «Ilesia llibre n'Estáu llibre», Cavour esmolecer de redimensionar el poder de la Ilesia Católica n'Italia, y promovió la construcción de llares pa la infancia, coles mesmes caltuvo una llucha aportunante contra los xesuites, que detentaban el monopoliu nes xeres educatives.
Cavour caltenía idees conservadores nel planu social, pero nun aceptaba que'l cleru católicu caltuviera privilexos percima del propiu Estáu lliberal, y consiguió qu'en Piamonte-Cerdeña aprobárase una llei que suprimía les órdenes monástiques contemplatives y qu'abolía los privilexos de la manomorta y del foru eclesiásticu. Esta llei provocó un gran escándalu ente los conservadores y zarapicó cola oposición del rei Víctor Manuel, quién forzó la dimisión de Cavour, na llamada «Crisis Calabiana» (26 d'abril de 1855). Tres unos díes, sicasí, el rei tuvo que volver llamar a Cavour pal mesmu puestu, pero'l proyeutu de llei tuvo que ser abandonáu en parte.
En política esterior Cavour foi un políticu arteru pa texer aliances en favor d'El Piamonte-Cerdeña d'alcuerdu a les conveniencies del momentu, anque dacuando tuvo acompañáu pola fortuna. El so oxetivu yera crear un estáu fuerte nel norte d'Italia so la corona de la Casa de Saboya, pero afayó que p'algamar esi oxetivu, El Piamonte tenía de llograr sofitos de les potencies europees pos rescamplaba que Austria utilizaría tol so poderíu pa torgar la crecedera d'El Piamonte. ´
Precisamente Cavour refugaba repitir la esperiencia de 1849, al xulgar que'l reinu piamontés yera entá demasiáu débil pa enfrentase en solitariu a Austria, ente que'l sofitu del restu d'estaos italianos a la causa d'El Piamonte yera bien dudosu. En 1854 Cavour vio una oportunidá cuando españa la guerra de Crimea: Francia y Gran Bretaña, aliaes con Turquía, lluchaben contra Rusia, quien faía esfuercios por estender la so hexemonía na península balcánica y na rexón del Bósforu. Cavour ufiertó l'ayuda militar d'El Piamonte a les grandes potencies, aprovechando los puertos baxu control d'El Piamonte nel Mediterraneu, ufiertando amás unviar a Crimea un cuerpu d'exércitu.
Nun resultó senciellu pa Cavour llograr l'autorización pa tal espedición per parte del Parllamentu de Turín: nun s'entendía la razón pola que soldaos piamonteses teníen de combatir nuna rexón remota onde Piamonte-Cerdeña nun tenía intereses que defender. Pero Cavour llogró'l so oxetivu y les tropes piamonteses participaron viviegamente na llucha nel llau de los vencedores, gracies a ello'l Piamonte foi almitíu a la mesa de negociaciones de paz como aliáu de dos grandes potencies: Francia y Gran Bretaña.
En 1856 roblóse la paz francu-rusu-británica nel Congresu de París, cola presencia del representante d'Austria. Cavour verdaderamente nun llogró compensación territorial dalguna pola participación d'El Piamonte na guerra, pero consiguió qu'una de les sesiones dedicárase espresamente a aldericar el problema italianu»: pudo asina defender públicamente la idea de que la represión de los gobiernos reaccionarios y la política del Imperiu austrohúngaru yeren los auténticos responsables de les moliciones revolucionaries, que se taben formando en tola península y, sobremanera, qu'estes revueltes n'Italia podríen dexenerar nuna amenaza revolucionaria pa tolos gobiernos d'Europa, colo cual consiguía aumentar la esmolición francu-británica nel problema italianu».
Asina, Cavour llogró la so primer meta: llamó l'atención de toles potencies europees sobre la cuestión italiana»; dempués d'ello pa tener ésitu tendría que consiguir interesar de manera especial a dalguna d'elles. En 1858 entrevistar col emperador francés Napoleón III (favorable a intervenir a favor de los italianos a pesar d'escapar milagrosamente con vida al atentáu del patriota emiliano Felice Orsini) na llocalidá de Plombières pa ratificar un tratáu defensivu-ofensivu de Francia y Piamonte frente a los Habsburgu, colo cual Francia ganaría un aliáu importante nel sur d'Europa y Cavour esperaba abasnar a los franceses a intervenir militarmente contra Austria.
N'Italia, el rei Víctor Manuel II y el presidente del Conseyu d'El Piamonte, Camilo Benso di Cavour, trataron d'introducir delles midíes lliberales y llograr con ello la unificación de los estaos italianos en forma pacífica.Al nun ser esto posible, en 1860 sofitaron la llucha de Giuseppe Garibaldi por Il Risorgimiento o la resurreición d'una Italia xunida.Dichu personaxe entamó la lliberación d'Italia de les tropes franceses que-y invadieren. La unificación d'Italia llograr en 1870.
Gracies a les intrigues de Cavour, en 1859 españó la guerra qu'enfrentó per un sitiu a Francia y al Piamonte y por otru a Austria. La guerra resultó en derrotes pa los austriacos y ello dexó l'anexón de Lombardía al Piamonte, pero'l gobiernu de Napoleón III atayó la campaña bélica antes de lo previsto colos piamonteses, roblando Francia un armisticiu con Austria nel Tratáu de Villafranca en tanto los franceses tampoco taben interesaos en masives operaciones militares namái pa beneficiar a Piamonte. Cavour, como protesta, dimitió al considerar que la incorporación de Lombardía yera un pagu más pequeñu de lo qu'esperaba pa Piamonte, pero curiar de nun faer reproches públicos en contra de Francia. A pesar de la oposición de Víctor Manuel II, en 1860 Cavour volvió ocupar el cargu de Presidente del Conseyu.
Aprovechando la debilidá político y militar d'Austria, y col sofitu diplomáticu de Gran Bretaña, Cavour llogró imponer en 1860 la celebración de plebiscitos que se celebraron en Toscana, nos ducaos de Módena y Parma y nos Estaos Pontificios por que estos territorios amestar al Reinu d'El Piamonte-Cerdeña, llogrando Cavour por aciu promeses y amenaces que tales Estaos, yá ensin respaldu militar austriacu, aceptaren xunise al Piamonte. Pa siguir llogrando'l sofitu francés nel so proyeutu, que yá yera'l d'unificar la península italiana, Cavour convenció al gobiernu piamontés de vencer a Francia la ciudá de Niza y la rexón de Saboya, considerando qu'estos territorios teníen poca rellación con Italia puramente dicha, anque la cesión territorial nun dexaba de ser llamentada pol gobiernu piamontés.
De manera non esplícita, Cavour ayudó a Garibaldi a entamar la Espedición de los Mil contra'l Reinu de les Dos Sicilies n'abril de 1860, pero trató de primir a Garibaldi por que de momentu se anexonase Sicilia al Reinu d'El Piamonte, a lo cual Garibaldi negóse, considerando negativu que la unificación italiana fuera vista como un simple «expansionismo piamontés». En xunetu de 1860 Cavour tamién trató d'aguiyar una revuelta propiamontesa en Nápoles ante la cercanía de los «camises coloraes» de Garibaldi, pero fracasó, quedando Garibaldi como dueñu de la situación.
Cavour inclusive pidió al propiu rei Víctor Manuel qu'ordenara a Garibaldi detener les sos tropes nel Estrechu de Messina, pero'l monarca nun fixo casu, dexando que les camises coloraes» llanzar a invadir el Reinu de les Dos Sicilies a mediaos d'agostu. Finalmente, cola escusa de detener al «peligrosu revolucionariu», Cavour llogró'l permisu de Francia pa unviar tropes piamonteses al territoriu de los Estaos Pontificios, anque evitó atacar la ciudá de Roma en tanto'l réxime de Napoleón III entá caltenía una guarnición ellí pa protexer al papa Pío IX.
Cuando n'ochobre xunieron los exércitos piamonteses y los «camises coloraes» y estos tomaben Nápoles, Garibaldi apurrió a Víctor Manuel II l'autoridá política sobre'l sur d'Italia, colo que se llegó a una reunificación parcial de la península, pero Garibaldi pidió tamién que Cavour fuera quitáu del so cargu, lo cual disgustó al monarca. Tres la derrota de los últimos bastiones borbónicos nel sur d'Italia en febreru de 1861, el 17 de marzu del mesmu añu Víctor Manuel II foi proclamáu Rei d'Italia en Turín, llogrando Cavour cumplir el so más preciáu proyeutu políticu.
Cavour dedicar a una operación diplomática a gran escala pa consiguir dempués d'esto un alcuerdu col Papáu, dexando de llau temporalmente la cuestión d'anexonar Venecia a Italia "poles armes o la diplomacia", pero antes de llegar a la conclusión d'estos planes Cavour morrió, probablemente de malaria, nel palaciu de la so familia en Turín el 6 de xunu de 1861 a la edá de 50 años. Poco primero de expirar pronunció la frase: «Italia yá ta fecha, tou ta llistu».
Nel intre del tiempu dos barcos de la marina de guerra italiana llevaron el nome de Cavour, en 1915 un barcu de guerra, y en 2004 un portaviones.