Cerveza | ||
---|---|---|
Nome | Cerveza | |
Detalles | ||
Ingredientes | cebada (es) , lúpolo (es) , agua y lleldu | |
Materiales usaos | lúpolo (es) | |
Más información | ||
Historia | historia de la cerveza (es) | |
Caráuter unicode | 🍺 y 🍻 | |
[editar datos en Wikidata] |
La cerveza[1] ye una bébora alcohólico, non destilado, de tastu amargosu que se fabrica con granos de cebada o otros cereales nel que'l so aprestu, una vuelta remanáu, ye formentao n'agua y normalmente arumáu con llúpulu. D'ello conócense múltiples variantes con una estensa esbilla de matices debíos a los diversos mous d'ellaboración y a los ingredientes emplegaos. Xeneralmente presenta una color ámbare con tonos que van del mariellu oru al negru pasando pelos marrones bermeyos. Considéraselo "gaseoso" (caltién CO2 esllío en saturación que se manifiesta en burbuyes a la presión ambiente) y suel tar colmao d'un esplume más o menos persistente. El so fustaxe pue ser cristalín o turbiu. La so graduación alcohólica pue algamar los 30% vol., anque principalmente s'alcuentra ente los 3% vol. y 9% vol.
Esisten otres bébores alcohóliques con carauterístiques o apariencia diferentes pero fabricaes tamién a bas d'aprestu formentao que, cuando nun poseyen un nome específicu (como'l saque o'l pulque), son asimilaes a cerveces. Nesti últimu casu añádese un complementu al nome de "cerveza" al envís d'evitar malentendíos (por exemplu, cerveza de banana). La cerveza ensin alcohol ye un casu especial al cuntar con conteníu alcohólicu despreciable o ausente, anque comparte les mesmes carauterístiques de base que'l restu de les cerveces.
A diferencia de les bébores obteníes a partir de zusmios de frutes formentaos (como los vinos o la sidra), na cerveza, el cereal nun contién nin agua nin azucre, pecuñarizando dambes circunstancies el procesu d'ellaboración. P'algamar azucre a partir del aprestu, ye preciso modificalo per aciu'l maltiáu y somorguialo n'agua a la temperatura afayadiza a fin de completar la conversión. El llíquidu resultante, compuestu d'azucres, proteínes y residuos procedentes del cereal, cáltriase, fiérvese vigorosamente y se-y amiesta'l llúpulu. Llueu s'enfría hasta una temperatura que permita'l desenrollu del lleldu, añádense estes y s'anicia'l formientu que producirá l'alcohol y el CO2.
Esisten delles versiones:
N'otros idiomes europeos empléguense derivaos del xermánicu bier (cerveza) como ye'l casu del inglés beer. N'España (y en dalgunos países americanos hispanofalantes) emplégase, de xeitu coloquial, la pallabra italiana birra, proveniente al empar de la romanización de l'avandicha pallabra xermánica bier.
Per último, hai que destacar que se podría clasificar el saque como cerveza d'arroz (si bien hai delles diferencies), pero en Xapón la cerveza, tal y como se conoz n'occidente, foi un productu importáu. Anguaño esisten fábriques de cerveza xaponeses y pa denomar dicha bébora adoptóse tamién la llocución bier, pero cola intención d'adaptala a la escritura xaponesa dicha llocución tornó en biiru.
Históricamente foi desenrollao polos antiguos pueblos elamites, exipcios y sumerios. Los nicios más antiguos de la producción de cerveza daten d'al rodiu de 3500 e.C., dellos allúguenlo conxuntamente cola apaición del pan ente 10.000 e.C. y 6.000 e.C. ya que constituyía la mesma preparación añadiendo más o menos agua. Paez ser que les cerveces primitives yeren más trupes que les actuales. Según la receta más antigua conocida, el Papiru de Zósimo de Panópolis (sieglu III), los exipcios ellaboraben la cerveza a partir de panes d'orgu poco cocíos que dexaben formentar n'agua. Antiguamente n'Oriente usábase arroz y tamién bambú.
Los restos arqueolóxicos más antiguos de producción de cerveza n'Europa descubriéronse nel xacimientu del valle d'Ambrona, dientro del conceyu castellanu de Miño de Medinaceli, (Soria, y daten d'al rodiu de 2400 e. C., según el trabayu arqueolóxicu del equipu dirixíu pol profesor Manuel Ángel Rojo Guerra, del Departamentu de Prehistoria de la Facultá de Filosofía y Lletres de la Universidá de Valladolid.[2][3][4] Tamién alcontrárense nicios arqueolóxicos d'ellaboración de cerveza nel xacimientu de Genó, n'Aitona (Lleida, Cataluña), tres los trabayos de investigación arqueolóxica, dirixíos pol profesor José Luis Maya González, qu'establecieren qu'estos restos arqueolóxicos databen del 1100 e. C.
Los celtes conocíen la ellaboración de la cerveza y llevaron consigo esta conocencia cuando espardieron pela península Ibérica, onde'l so usu y su ellaboración desenrollóse mui ceo.
Col pasu de los sieglos, sobremanera dende la romanización, la mediterránea consolidó como una zona básicamente vinícola mentes que la cerveza se producía nel norte y centru d'Europa y adquiría la forma de lo que güei atalantamos por cerveza. D'esta miente, estiéndese l'usu de la malta como ingrediente principal y tamién s'empieza a introducir l'emplegu del llúpulu pa dar arume al productu. Esta planta cannabacea confier a la cerveza'l so tastu amargosu carauterísticu, al empar que favorez la so conservación.
Nel añu 1516, el duque Guillermu IV de Baviera redautó la primer llei que fixaba qué s'atalantaba por cerveza. Esta llei de pureza (Reinheitsgebot) afitaba que namás se podía emplegar agua, malta de cebada y llúpulu pa ellaborar la cerveza.
La cerveza entamó a alitar la so presencia social na Península Ibérica dende'l reináu del emperador Carlos I, que truxo consigo mayestros cerveceros d'Alemaña. Pero daquella, la cerveza yera entá un productu de temporada y asina queda pela primer vegada rexistrao ente les pertenencies del emperador a la muerte d'ésti en Yuste pol so Secretariu Martín de Gaztelu.[5] Nun se sabía caltener y cola calor perdía tola so fuercia. Hebo esperar hasta la Revolución Industrial, nel sieglu XIX, época na que se descubrió'l fríu como téunica de conservación, pa poder esfrutar de la cerveza a lo llargo de tol añu. Ello ye que nun se pueda falar d'una verdadera industria cervecera hasta'l sieglu XIX, cuando entamen a surdir pequeñes fábriques artesanales.
La ellaboración de la cerveza pue llevase a cabu con cualesquier cereal. Ésti ha ser acaldiao pa que los sos azucres seyan formentables. En dellos casos una simple coción ye abondo (como nel casu del maíz) y n'otros casos ye preciso «maltiar» el cereal. Na ellaboración de la cerveza empléguense numberosos cereales nel so estáu crudo o maltiáu, siendo la cebada l'únicu que s'ha maltiar necesariamente y el más emplegáu na cervecería occidental.
Los azucres que caltién el granu de cebada nun son inmediatamente accesibles y, nuna fase previa, ye preciso activar unes enzimes presentes nel propiu granu que reducirán les llargues cadenes d'aprestu pa lliberar azucres. Esta operación consiste simplemente en facer guañar los granos. Cuando se cuida que l'activación enzimática de la xerminación d'alcuentra nel so puntu óptimu, apárase'l procesu reduciendo la humedá de la grana hasta'l so mínimu. Esti productu recibe'l nome de malta verde. Dempués hai qu'enfornalu. A baxes temperatures, el tostáu ye mínimo y fálase de maltes clares (llamaes tamién maltes Lager o Pale según el país nel que se producen). Contra más aumenta la temperatura del fornu, la malta resultante ye cada vuelta más escuro. Pue llegar al puntu de rustilo, produciendo malta negro. El grau de tostáu de la malta determina la color de la cerveza. Los demás cereales puen emplegase maltiándolos previamente, magar que namás ye indispensable facelo nel casu de la cebada. Colos demás cereales, el maltiáu sirve p'algamar arumes estremaos o efeutos téunicos concretos.
Meza refierse a la masa de granu que s'utilizará pa ellaborar el mostiu. Pue ser d'un únicu tipu de malta o'l resultáu d'una mestura de maltes, o de maltas y grana crudo. Les proporciones y los componentes d'esta meza son básicos pa determinar el tipu o estilu de cerveza que se quier producir.
Los distintos cereales que s'empleguen pa la cervecería presenten variedaes botániques que multipliquen les posibilidaes d'escoyeta del ellaborador. Güei puen alcontrarse nel mercáu hasta 60 tipos diferentes, cifra qu'aumenta considerablemente si tenemos en cuenta'l maltéu caseru. Básicamente los cereales estremen en cuatro categoríes:
La calidá de los cereales, les sos variedaes, y la calidá del procesu de maltéu inflúin en gran midida na calidá de la cerveza. Les bébores alcohóliques feches del formientu d'azucres obteníos d'otres fontes xeneralmente nun sao llámase sidra, el zume formentao de la pera llámase perada, y el zume d'uva formentao llámase vinu.
Quiciabes por nun ser una bébora con tanta sonadía y distribución nel noroeste peninsular como puedan tener otres como la sidra, l'asturianu nun poseye un falaxe especializáu d'ellaboración. Ello ye qu'en delles ocasiones, pondráse ente paréntesis la espresión alemana o inglesa pa dalgún procesu o etapa.
Esisten estremaos criterios de clasificación de les cerveces. Les diverses asociaciones y los espertos pun atroxaron nos años 1970 pa ellaborar una clasificación de les cerveces cincada nestos criterios y nos encartiches de los propios ellaboradores.
La cerveza nun tuvo una producción en masa hasta finales del sieglu XVIII, nun adquiriendo una relativa importancia hasta metanos del XIX. Fasta 1914 los primeros productores foron Alemaña y Gran Bretaña, de magar entós el primer productor foi Estaos Xuníos. Nel periodu d'ente guerres la producción mundial algamó los 250 millones d'hectollitros, siendo la XRSS ún de los principales productores.
Los principales estilos de cerveza son:
Cerveza ensin gluten
Los sos ingredientes son: Agua, trigu sarraceno, sirope de maíz, flor de llúpulu, estrautu de llúpulu.
El gluten ye una proteína que s'alcuentra nos granos de trigu, cebada, centén y posiblemente n'avena. Ciertes persones son alérxiques al gluten y nun pueden consumir cerveza normal. Ver tamién: Celiaquía, artículu sobro la enfermedá.
Hai una cerveza especial del fabricante Bi-Aglut de tastu sele y mui prestosu que nun contién gluten.