Douglas DC-3

Douglas DC-3
familia d'aeronaves
airliner with 2 piston-propeller engines (en) Traducir
Información
Fabricante Douglas Aircraft Company
Historia
Primer vuelu 17 avientu 1935
Entrada en serviciu 1936
Operadores
DC-3 fleet (en) Traducir
Royal Air Force Transport Command (en) Traducir
   Scandinavian Airlines
Olympic Airways (en) Traducir
   Air France
   British European Airways
Bavaria Fluggesellschaft
   Lufthansa
Aigle Azur (1946) (en) Traducir
   American Airlines
   Luftwaffe(1957–1976)
Carauterístiques
Unidaes fabricades 607
Fuercia motora Twin Wasp S1C3G (en) Traducir
Eslora 19,63 metros y 773,5 pulgaes
Velocidá 231 mph
Alcance 2125 milles
Potencia 2100 caballo de potencia anglosajón (es) Traducir
Tripulación 32 pasaxeros y 27
Más información
Basáu en Douglas DC-2 (es) Traducir
Douglas DC-2 (es) Traducir Douglas DC-3
Cambiar los datos en Wikidata

El Douglas DC-3 ye un avión que revolucionó'l tresporte de pasaxeros nos 30 y 40 del sieglu XX. Foi desenvueltu por un grupu d'inxenieros, encabezaos por Arthur Y. Raymond, y voló per primer vegada en 1935. El so diseñu foi tan avanzáu a la so dómina, qu'entá güei día, 80 años dempués del so primer vuelu, atópase operando en númberu considerable en distintes partes del globu.

Diseñu y desenvolvimientu

[editar | editar la fonte]

El so desenvolvimientu deber en gran parte pola competencia que representó l'apaición del Boeing 247, un avión con carauterístiques similares, escontra 1933. Sicasí, les prestaciones qu'ufiertaba'l Douglas DC-3 fixéron-y merecedor del llugar qu'ocupa na Historia.

El primer pasu nel camín a lo que aportaría a el más famosu aparatu de tresporte de l'aviación comercial, empecipiar a partir de la necesidá, per parte de TWA, de dar una respuesta al Boeing 247, operáu por United, con unes prestaciones desconocíes hasta entós: 150 kn (280 km/h) de velocidá de cruceru, y soluciones de diseñu inédites hasta'l momentu, como'l tren d'aterrizaxe totalmente retráctil, construcción monocasco dafechu metálica y ala cantilever (non arriostrada). Sicasí, la so capacidá llindada a 10 pasaxeros foi l'argumentu definitivu por que Douglas aceptara'l retu de la TWA.

La resultancia del primer proyeutu foi'l DC-1 (Douglas Commercial-1), pa 12 pasaxeros, del que se construyó un únicu exemplar que voló en xunetu de 1933. Dempués d'una amplia carrera de siete años con dellos operadores, siendo'l postreru d'ellos Iberia, resultó severamente estropiáu nun aterrizaxe forzosu en Málaga, (España), en 1940, nun siendo reparáu poles circunstancies de la dómina nel país.

A la vista del diseñu tan llográu del aparatu, TWA encargó un llote de 20 exemplares forníos con motores de 900 hp en llugar de los de 700 hp del DC-1, lo que-y dexaba llevar 14 viaxeros. Amás de esto, l'avión yera prácticamente'l mesmu, y construyéronse 200 unidaes. Foi denomináu DC-2.

Douglas DC-2.

Nesti momentu intervieno American Airlines, qu'operaba un serviciu nocherniegu transcontinental con lliteres col Curtiss Condor II. Fixo una ufierta a Douglas pa sustituyilo por un aparatu de lliteres más rápidu. La resultancia foi un DC-2 de fuselaxe enancháu, de más valumbu y con motores más potentes, llamáu DST[1] (Douglas Sleeper Transport). Ésti foi'l verdaderu orixe del DC-3, que foi'l nome que se dio a una versión diurna pa rutes más curties, con capacidá pa 21 pasaxeros.[1] Esta capacidá foi la que llanzó al DC-3 a la conquista definitiva del tresporte aereu de pasaxeros (enantes esistieren n'Europa dellos aparatos con mayor capacidá, pero con velocidaes de cruceru de 90 nuedos a lo más y algames menores).

Douglas C-47, versión militar del DC-3.

La compañía Douglas vendió 400 d'estos aviones[1] a les principales compañíes d'aviación de la dómina, y rápido movieron al tren nos viaxes de llarga distancia dientro de los Estaos Xuníos.

Douglas DC-3 nel Muséu Aeronáuticu de Maracay, Venezuela.

Con esti avión, Douglas intentó empezar una nueva etapa dientro de l'aviación civil, ufiertando niveles de comodidá nunca antes esperimentaos polos viaxeros, acostumaos a un ambiente menos cómodo, ruidosu, de mal accesu y nos que poques vegaes podía conciliase el suañu. Sicasí, munchos d'estos viaxes de luxu, fueron sumiendo conforme les aereollinies nun pudieron costear l'ufiertar diches comodidaes. Sicasí, la sensación de seguridá, l'apaciguadura de la estructura y les condiciones de vuelu mesmes del aparatu, faltaben enforma d'aviones convencionales de la dómina, otorgando enfotu a los sos ocupantes. Esto significa que gracies a la so velocidá, caltenimientu, algame y prestaciones, el DC-3 foi'l primer avión civil comercial d'ésitu pa los sos operadores ensin tener que sacrificar la comodidá de los sos pasaxeros.

Mientres la Segunda Guerra Mundial, munchos d'estos aviones fueron reconvertíos pal so usu militar y construyéronse amás miles d'unidaes de variantes d'esti avión con suelu reforzáu y puerta de carga enforma mayor, denominaes C-47, C-53 y R4D. El nome más popular que se-y aplicó, ente otros munchos, foi'l de Dakota.[1] Les fuercies armaes de munchos países utilizar pal tresporte de tropes, de carga o como aviones enfermería. Produciéronse unes 11000 unidaes n'Estaos Xuníos,[1] amás de munches más so llicencia, como'l L2D[1] xaponés producíu por Showa Aircraft Industry, con cerca de 500 unidaes, y la versión soviética, el Lisunov Li-2,[1] con unes 5000 unidaes construyíes.

Tres la guerra, miles d'estos aviones fueron reconvertíos pal so usu civil y convirtieron al DC-3 nel material estándar mientres munchos años de toles compañíes d'aviación del mundu.

Un Douglas DC-3, adquiríu por LAN Chile en 1946.

Ente munchos intereses, atópase'l que seya l'únicu avión de tren retráctil nel mundu capaz d'aterrizar coles sos ruedes dientro ensin estropiar les superficies o les hélices. Esto debe a que cuando se retrae el tren, parte de les ruedes sobresalen unes 15 pulgaes, yá que tien (como munchos aviones de la dómina) les sos unidaes principales agospiaes nun compartimientu inferior del carenado de los motores. Si al presentase un fallu hidráulicu, les unidaes principales nun baxaben de la so posición, yera posible seya comoquier faer contautu con elles, si podía apagase los motores y dexar les hélices deteníes nuna posición de "Y" invertida. D'esta manera podía aterrizase de forma segura, ensin estropiar los motores nin esponer el fuselaxe.[1]

Otru fechu interesáu ye qu'a partir de la invención del motor a reacción, de la llegada del jet, y de la introducción posterior de los motores turbohéliz, surdieron diversos tipos d'aeronave cola misión de reemplazar al DC-3 como principal caballu de batalla de les aereollinies comerciales, del tresporte de carga y corréu y de la entós nueva aviación corporativa (d'empresa). Tou ello impulsáu tamién pola sustitución de los motores radiales como principales motorizaciones pa los aviones, yá que s'empezar a disponer d'opciones más potentes y fiables, como les turbinas, o más rentables y con menor consumu de combustible. Sicasí, y a pesar de les ventayes que presentaben les nueves versiones pal tresporte aereu masivu, munches sumieron nel olvidu de la hestoria so distintes circunstancies, ente que el Douglas DC-3 sigue entá volando en dellos países, ya inclusive esisten versiones remotorizadas a turbohéliz como ye'l Basler BT-67. Esti fechu convertir, pa munchos, nel meyor avión que viera'l sieglu XX, yá que con too y con eso, voló yá más de 80 años en tolos llugares del mundu, siendo un iconu de los tiempos pasaos y presentes de l'aviación.

Seguridá y carauterístiques

[editar | editar la fonte]
  • Sistema Feather o d'abanderamientu (detien el xiru de les hélices por que nun tresmitan movimientu y resistencia a los cilindros, cuando'l motor atópase apagáu).
  • Operación del tren d'aterrizaxe y flaps por aciu sistemes hidráulicos.
  • Únicu avión capaz d'aterrizar col so tren d'aterrizaxe plegáu, ensin recibir daños significativos.
  • Tenía un asegurador de la rueda de cola pa garantizar despegues rectos.
  • Taba forníu con calentadores pa cada carburador, pa prevenir l'enfriamientu estremu del aire, y flaps de regulación de temperatura de les culates, según les condiciones d'altitú.
  • Cuntaba con sistemes avanzaos pa la dómina, pal control automáticu de vuelu (pilotu automáticu), según fijador d'aldu (el pilotu podía faer xirar l'avión a un aldu específicu ensin usar la columna de direición) y compensador, que dexaba caltener el morru del avión nun ángulu específicu respectu al horizonte (attitude and pitch holder).
  • Taba a la vanguardia de la radionavegación, con sistemes ADF y VOR.

Producción

[editar | editar la fonte]

La producción total de toles variantes foi de 16079 unidaes.[2] Más de 400 permanecíen en serviciu comercial en 1998. La producción distribúyese como sigue:

La producción de los DC-3 civiles remató en 1942. Les versiones militares fueron producíes hasta'l final de la guerra en 1945. Un mayor y más potente Super DC-3 foi llanzáu en 1949. Sicasí, el mercáu civil taba anubiertu de C-47 de segunda mano, munchos de los cualos fueron convertíos a versiones de pasaxeros y carga. Namái fueron construyíos cinco Super DC-3, y trés d'ellos fueron apurríos pal so usu civil. El prototipu del Super DC-3 entró en serviciu cola Armada de los Estaos Xuníos cola designación YC-129, xunto con 100 R4D que fueren ameyoraos a la especificación del Super DC-3.

Conversiones turbohéliz

[editar | editar la fonte]
Un C-47–65ARTP de BSAS remotorizado con dos motores Pratt & Whitney Canada PT6-65AR, enantes operáu pola National Test Pilot School.

Dende principios de los años 50, dellos DC-3 fueron modificaos pa usar motores Rolls-Royce Dart, como'l Conroy Turbo Three. Otres conversiones presentaron turbinas Armstrong Siddeley Mamba y Pratt & Whitney PT6A. El Greenwich Aircraft Corp DC-3-TP ye una conversión col fuselaxe estendíu y forníu con motores Pratt & Whitney Canada PT6A-65AR o PT6A-67R.[3][4][5]

El Basler BT-67 ye una conversión de DC-3/C-47. Basler reforma C-47 y DC-3 n'Oshkosh, Wisconsin, forniéndolos con motores turbohéliz Pratt & Whitney Canada PT6A-67R, allargando'l fuselaxe 100 cm por aciu una seición de fuselaxe instalada per delantre de l'ala, y reforzando la estructura n'árees escoyíes.[6]

BSAS International en Sudáfrica, ye otra compañía capaz de realizar conversiones de DC-3 al turbohéliz Pratt & Whitney PT6. Fueron modificaos más de 50 DC-3/C-47/65ARTP/67RTP/67FTP.[7]

Conroy Aircraft tamién realizó una conversión trimotor con Pratt & Whitney Canada PT6, llamada Conroy Tri-Turbo-Three.

Douglas AC-47 Spooky

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Douglas AC-47 Spooky

El Douglas AC-47 Spooky foi'l primeru d'una serie d'aviones artillados desenvueltu pola Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos mientres la guerra de Vietnam. Envaloróse que se precisaba más poder de fueu que la proporcionada poles aeronaves d'ataque llixeres o medianes, en delles situaciones en que les fuercies de tierra ciscaben sofitu aereu.

Variantes

[editar | editar la fonte]
Fujairah Airlines DC-3 a finales de los años 60.
Un Douglas DC-3C arrincando motores.
DST, DST-A

Douglas Sleeper Transport, la variante inicial con dos Wright R-1820 Cyclone, acomodación estándar d'hasta 16 lliteres, con pequeñes ventanes cimeres, convertible p'afaer hasta 24 pasaxeros de día.[8] Certificáu de Tipu ATC607. El DST-A foi una versión de lliteres similar, con motores Pratt & Whitney R-1830, ATC647.

DC-3
Deriváu del DST, con 21 asientos pa pasaxeros de día, motores Wright R-1820 Cyclone, ensin lliteres nin ventanes cimeres. Certificáu de Tipu ATC 618.
DC-3A

Como'l DC-3, pero con motores Pratt & Whitney R-1830-21 de 1200 hp (895 kW). Certificáu de Tipu ATC 619.

DC-3B
Versión del DC-3 con dos motores Wright R-1820 Cyclone pa la TWA, cabina delantera convertible a lliteres de menor tamañu, con menos ventanes cimeres que'l DST. Certificáu de Tipu ATC 635.
DC-3C
Designación dada a los C-47, C-53 y R4D exmilitares, reconstruyíos por Douglas Aircraft en 1946, dándose-yos nuevos númberos de fabricante y vendíos nel mercáu civil, motores Pratt & Whitney R-1830.[9] Certificáu de Tipu ATC669.
DC-3D
Designación dada a 28 aviones nuevos completaos por Douglas en 1946, con componentes ensin usar de la llinia de producción del canceláu C-117 de les USAAF. Motores Pratt & Whitney R-1830.[10] Certificáu de Tipu ATC 669.
Super DC-3 (C-117D) de TransNorthern, aterrizando n'Anchorage, en 2011.
DC-3S
Super DC-3, yera un DC-3 rediseñáu sustancialmente col fuselaxe allargáu una cuaderna, parte esterior de les ales con nueva forma y distintiva cola alta y cuadrada, y forníu colos más potentes motores Wright R-1820 Cyclone o Pratt & Whitney R-2000. Completáronse cinco por Douglas pa usu civil, a partir de fuselaxes escedentes de segunda mano esistentes.[11] Trés Super DC-3 fueron operaos por Capital Airlines en 1950-52.[12] La designación tamién s'usó pa dalgunos de los 100 R4D que fueren convertíos por Douglas al so estándar pa l'Armada de los Estaos Xuníos como R4D-8 (más tarde designaos C-117D), toos forníos con motores más potentes Wright R-1820 Cyclone, entrando dalgunos d'ellos n'usu civil tres el so retiru del serviciu militar.[13]
LXD1
Un únicu DC-3 suministráu pa evaluación al Serviciu Aereu de l'Armada Imperial Xaponesa.
Un Nakajima L2D con colores estauxunidenses, prindáu en Mindanao y depués tresferíu a Clark Field, Filipines, mayu de 1945.
C-41, C-41A

El Douglas C-41 foi un únicu deriváu VIP del DC-3 (númberu 38-502), suministráu sol contratu AC11137 de los C-39 derivaos del más estrechu DC-2, pero forníu con dos motores radiales Pratt & Whitney R-1830-21 de 1200 hp (895 kW). Pa usu pol Xefe del Cuerpu Aereu Westover (más tarde usáu pol xeneral de les USAAF Hap Arnold). El Douglas C-41A foi un únicu deriváu VIP del DC-3A (númberu 40-070), suministráu en setiembre de 1939, forníu con dos motores radiales Pratt & Whitney R-1830-21 de 1200 hp (895 kW), usáu pol Secretariu de Guerra. La cabina delantera foi convertida a configuración de lliteres con ventanes cimeres, similar al DC-3B.[14]

C-48
Un DC-3A requisado a United Air Lines.
C-48A

Trés DC-3A requisados con interiores de 18 asientos.

C-48B
Dieciséis DST-A requisados a United Air Lines, con interiores pa 16 lliteres, usaos como ambulancies aérees.
C-48C
Dieciséis DC-3A requisados, con interiores de 21 asientos.
C-49
Dellos modelos de DC-3 y DST, requisados pal serviciu como C-49, C-49A, C-49B, C-49C, C-49D, C-49Y, C-49F, C-49G, C-49H, C-49J, y C-49K.
C-50
Dellos modelos de DC-3, 14 requisados como C-50, C-50A, C-50B, C-50C y C-50D.
C-51
Un avión ordenáu por Canadian Colonial Airlines, requisado pal serviciu, tenía puerta nel llau d'estribor.
C-52
Aviones DC-3A con motores R-1830, cinco requisados como C-52, C-52A, C-52B, C-52C y C-52D.
C-68
Dos DC-3A requisados con interior de 21 asientos.
C-84
Un avión DC-3B requisado.
R4D-2
Dos DC-3 requisados a Eastern Air Lines pal serviciu na Armada de los Estaos Xuníos como tresportes VIP, más tarde designaos R4D-2F y más tarde R4D-2Z.
R4D-4
Diez DC-3 requisados pa l'Armada de los Estaos Xuníos.
R4D-4R
Siete DC-3 requisados como tresportes de personal pa l'Armada de los Estaos Xuníos.
R4D-4Q
Versión de contramedidas radar del R4D-4 pa l'Armada de los Estaos Xuníos.
Dakota II

Designación de la RAF pa los DC-3 requisados.

Conversiones

[editar | editar la fonte]
L'únicu exemplar del Conroy Tri-Turbo-Three nel Farnborough Airshow de 1978. Esti avión emprestó serviciu tantu nel Árticu como en L'Antártida.
Airtech DC-3/2000
Conversión de motores de DC-3/C-47 realizada por Airtech Canada, ufiertada la primera en 1987. Forníu con dos motores radiales PZL ASz-62IT.[15]
Basler BT-67
Conversión de DC-3/C-47 con fuselaxe enancháu, estructura reforzada, aviónica moderna, y forníu con dos Pratt & Whitney Canada PT-6A-67R.
BSAS C-47TP Turbo Dakota
Una conversión sudafricana de C-47 pa la Fuercia Aérea Sudafricana, por Braddick Specialised Air Services, con dos motores turbohéliz Pratt & Whitney Canada PT6A-65R, sistemes revisaos, fuselaxe enancháu y aviónica moderna.
Conroy Turbo Three
Un DC-3/C-47 convertíu por Conroy Aircraft, con dos motores turbohéliz Rolls-Royce Dart Mk. 510.
Conroy Super-Turbo-Three
Igual que'l Turbo Three, pero convertíu dende un Super DC-3. Unu convertíu.
Conroy Tri-Turbo-Three
Un DC-3/C-47 convertíu por Conroy Aircraft con trés turbohéliz Pratt & Whitney Canada PT-6A.
Greenwich Aircraft Corp Turbo Dakota DC-3
Conversión de DC-3/C-47 con fuselaxe enancháu, centru de l'ala reforzáu y sistemes actualizaos; y forníu con dos motores turbohéliz Pratt & Whitney Canada PT6A-65AR.[16][17]
Ts-62
Fuselaje construyíu por Douglas, forníu con motores radiales rusos Shvetsov ASh-62DIR, tres la Segunda Guerra Mundial, por cuenta de la escasez de motores estauxunidenses na Xunión Soviética.
Ts-82
Similar al Ts-62, pero con motores radiales Shvetsov ASh-82FN de 1650 hp.
USAC DC-3 Turbo Express
Una conversión turbohéliz por United States Aircraft Corporation, forníu con motores Pratt & Whitney Canada PT6A-45R con un fuselaxe delanteru estendíu pa caltener el centru de gravedá. El primer vuelu del prototipu de conversión (N300TX) foi'l 29 de xunetu de 1982.[18]

Derivaos militares y foranos

[editar | editar la fonte]
Douglas C-47
Variante del DC-3A de producción militar.
Showa/Nakajima L2D
487 DC-3 y derivaos construyíos so llicencia pal Serviciu Aereu de l'Armada Imperial Xaponesa.
Lisunov Li-2/PS-84
4937 derivaos del DC-3 so llicencia, na Xunión Soviética.

Especificaciones (DC-3A)

[editar | editar la fonte]
Cabina de mandu del DC3 operáu pola Alministración d'Aviación d'EEXX. Esti avión usar pa verificar la operación d'estaciones de radio navegación (VOR & NDB) que delinean les rutes aérees federales.

Plantía:Especificaciones d'aeronave

Douglas DC-3

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Francillon, René. McDonnell Douglas Aircraft Since 1920: Volume I, páxs. 217–251. Londres: Putnam, 1979. ISBN 0-87021-428-4.
  2. ↑ Gradidge 2006, p. 20.
  3. ↑ Turbo Dakota DC-3 Turbine Conversion Aircraft Archiváu 2018-09-14 en Wayback Machine. dodson.com. Retrieved 12 September 2012.
  4. ↑ FAA Supplemental Type Certificate Number SA3820SW retrieved 28 March 2015
  5. ↑ Turbo Dakota DC-3 Conversion Process Archiváu 2014-09-26 en Wayback Machine, Dodson International. Retrieved 28 March 2015
  6. ↑ "Basler BT-67". Basler Turbo Conversions, LLC via baslerturbo.com, 2008. Retrieved March 7, 2009.
  7. ↑ "BSAS International". www.bsasinternational.com. Retrieved October 11, 2011.
  8. ↑ "Sleeping Car of the Air Has Sixteen Sleeping Berths." Popular Mechanics, January 1936.
  9. ↑ "Aircraft Specifications NON. A-669." FAA. Retrieved October 20, 2011.
  10. ↑ Gradidge 2006, páxs. 632–633.
  11. ↑ Gradidge, 2006, p. 634
  12. ↑ Pearcy, Arthur Douglas Propliners DC-1 - DC-7, Shewsbury, England: Airlife Publishing Ltd., 1995, ISBN 1-8531026-1-X, páxs. 93-95.
  13. ↑ Gradidge 2006, páxs. 634–639.
  14. ↑ "Douglas C-41A." Archiváu 2008-09-07 en Wayback Machine aero-web.org. Retrieved August 10, 2010.
  15. ↑ "AirTech Company Profile." Archiváu 2016-08-07 en Wayback Machine ic.gc.ca. Retrieved November 22, 2009.
  16. ↑ Turbo Dakota DC-3 Conversion Process Archiváu 2014-09-26 en Wayback Machine, Dodson International. Retrieved January 4, 2013
  17. ↑ Specs - Engines & Props Archiváu 2013-04-13 en Wayback Machine, Dodson International. Retrieved January 4, 2013
  18. ↑ Taylor 1983

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Francillon, René. McDonnell Douglas Aircraft Since 1920: Volume I. London: Putnam, 1979. ISBN 0-87021-428-4.
  • Gradidge, Jennifer M. The Douglas DC-1/DC-2/DC-3: The First Seventy Years, Volumes One and Two. Tonbridge, Kent, UK: Air-Britain (Historians) Ltd., 2006. ISBN 0-85130-332-3.
  • O'Leary, Michael. DC-3 and C-47 Gooney Birds. St. Paul, Minnesota: Motorbooks International, 1992. ISBN 0-87938-543-X.
  • O'Leary, Michael. "When Fords Ruled the Sky (Part Two)." Air Classics, Volume 42, Non. 5, May 2006.
  • Pearcy, Arthur. Douglas DC-3 Survivors, Volume 1. Bourne End, Bucks, UK: Aston Publications, 1987. ISBN 0-946627-13-4.
  • Pearcy, Arthur. Douglas Propliners: DC-1–DC-7. Shrewsbury, UK: Airlife Publishing, 1995. ISBN 1-85310-261-X.
  • Taylor, John W. R. Jane's All the World's Aircraft, 1982–83. London: Jane's Publishing Company, 1983. ISBN 0-7106-0748-2.
  • Yenne, Bill. McDonnell Douglas: A Tale of Two Giants. Greenwich, Connecticut: Bison Books, 1985. ISBN 0-517-44287-6.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]