Fauna d'Escocia

Águila real (Aquila chrysaetos) en vuelu.

La fauna d'Escocia ye, a les traces, la típica del noroeste de la zona europea de la rexón paleártica. Gran parte de los mamíferos más grandes del país foi cazada hasta la so estinción en ciertos periodos históricos y l'actividá humana tamién introdució delles especies. Los distintos ecosistemes templaos d'Escocia alluguen sesenta y dos especies de mamíferos monteses, incluyendo una población de gatos monteses, un gran númberu de foques grises y foques comunes y la colonia más septentrional del mundu de delfines mulares.[1][2][3]

Delles poblaciones d'aves de los pandoriales, incluyendo'l gallo lira y el lagópodo escocés, viven n'Escocia, y el país tien zones de anidación bien estenses aptes pa les aves acuátiques como'l alcatraz común.[4] L'águila real convirtióse nun iconu nacional,[5] y el pigargo européu y l'águila pescadora volvieron colonizar esti territoriu apocayá. El piquituerto escocés ye la única especie vertebrada endémica de les Islles Britániques.[6]

Los mares d'Escocia atopar ente los más granibles del mundu dende'l puntu de vista biolóxicu; envalórase que'l númberu total d'especies marines escoceses supera los cuarenta mil.[7] Esiste un sitiu conocíu como Darwin Mounds, qu'alluga petones de coral d'agües xelaes fondes, afayáu en 1988. Nos ríos d'Escocia viven cerca de cuatrocientes poblaciones de salmón del Atlánticu distintes xenéticamente.[8] De los cuarenta y dos especies de peces que viven nes agües fríes del país, la metá llegó ellí pola colonización natural y la otra metá foi introducida pol ser humanu.[8]

Namái seis anfibios y cuatro reptiles terrestres son nativos d'Escocia, pero munches especies d'invertebraos, pocu comunes en Gran Bretaña, viven ellí.[9] Hai aproximao catorce mil especies d'inseutos, incluyendo delles abeyes y caparines pocu comunes protexíes poles lleis de caltenimientu del ambiente. Les axencies encargaes del caltenimientu animal en Gran Bretaña tán esmolecíes pol cambéu climáticu, especialmente poles sos consecuencies potenciales nos pandos montascosos y na vida acuática, qu'amenacien gran parte de la fauna d'Escocia.[10]

Hábitats

[editar | editar la fonte]
Monte de pinos monteses, en Deeside.

Escocia tien una gran variedá d'ambientes de clima templáu, incluyendo montes d'árboles caducifolios y coníferes, y tamién pandoriales, montanos, estuarios, agua duce, océanos y tundres.[11] Aproximao'l catorce per cientu de la superficie d'Escocia ta cubierta por montes, principalmente nos plantíos forestales, pero primero que'l ser humanu empezara a ocupar les tierres había bien de más montes caledonios y d'árboles con fueyes amplies.[12] Anque de calter bien amenorgáu, pueden atopase remanentes del monte nativu de pinos monteses.[13] El diecisiete per cientu d'Escocia ta cubiertu por pandoriales y turbes d'ericácees. Les rexones de Caithness y Sutherland tienen una de les árees de banzaos más intactes del mundu, na cual vive una comunidá d'animales selvaxes.[14][15] El setenta y cinco per cientu de la tierra d'Escocia ta clasificada como apta pa l'agricultura (incluyendo dellos pandoriales) ente que les árees urbanes ocupen aproximao'l trés per cientu. La mariña tien 11.803 quilómetros d'estensión y el númberu d'islles con vexetación terrestre ye cercanu a ochocientos, seiscientes d'elles allugaes na mariña occidental. Escocia tien más del noventa per cientu del volume y el setenta per cientu de la superficie total de l'agua duce presente nel Reinu Xuníu. Hai más de trenta mil llagos d'agua duce y seis mil ríos.[11]

So los auspicios de la Directiva de Hábitats de la Xunión Europea, hasta avientu de 2007 un total de 239 llugares n'Escocia que cubren más de 8750 km² fueron aceptaos pola Comisión Europea d'Árees Especiales de Caltenimientu (SAC).[16][17] Los mares d'Escocia atopar ente los más granibles biolóxicamente del mundu y contienen más de cuarenta mil especies. Venticuatro de los sitios aceptaos pola SAC son marinos, y otros nueve tán sobre la mariña, con elementos marinos o non marinos.[18] Estos elementos marinos cubren una área d'aproximao 350 km². Los Darwin Mounds, qu'ocupen aproximao 100 km², fueron el primer sitiu allugáu cerca de la mariña aceptáu pola SAC.[17][19]

Mamífero

[editar | editar la fonte]

Escocia cubrir de xelu dafechu mientres les glaciaciones asocedíes nel Pleistocenu.[20] A midida que la temperatura foi aumentando, los mamíferos empezaron a migrar al traviés del paisaxe. La superficie terrestre de Gran Bretaña allugó namái a dos tercios de les especies que viaxaben escontra Escandinavia, y les islles Hébrides nes contornes de la mariña occidental d'Escocia aprovieron el llar de namái la metá d'estes especies que llegaron a Gran Bretaña.[21] Sesenta y dos especies de mamíferos selvaxes viven n'Escocia y la so contorna, incluyendo trece especies marines.[3] Les poblaciones d'un terciu de les especies de mamíferos terrestres atopar nun descensu nel númberu d'individuos por cuenta de la contaminación ambiental, la fragmentación de les sos hábitats, los cambeos nes producciones agrícoles, el clima, y la competencia coles especies introducíes.[22] Nun hai especies úniques de mamíferos n'Escocia, anque'l mure de campu de Saint Kilda ye una subespecie endémica del mure de campu y dobla el tamañu d'ésti,[23] y el topín de les Orkney, que namái vive nel archipiélagu de les Orkney, ye una subespecie del topín llabrador. Puede ser introducíu polos primeres ocupantes de la rexón hai aproximao cuatro mil años.[24]

Carnívoros

[editar | editar la fonte]
Gatu montés (Felis silvestris).

Les especies de mustélidos presentes n'Escocia son les mesmes que nel restu de Gran Bretaña, sacante que na rexón nun habiten turones y qu'Escocia ye'l baluarte británicu de la foína europea,[25] anque la pureza de la raza de la postrera ta amenazada por una crecedera na población de foína americana del norte d'Inglaterra.[26] Escocia alluga les úniques poblaciones de gatu montés européu nes Islles Britániques con un total d'ente cuatrocientos y dos mil animales,[27] y de la subespecie de foín colloráu Vulpes vulpes vulpes, una raza más común que V. v. crucigera y qu'esiste en dos formes distintos.[28] El gatu montés ta en serio peligru d'estinción por cuenta de la poca proteición que se-y empresta.[29][30] La exterminación de la población de visón americanu, introducíos en Gran Bretaña pa estrayer la so pelame na década de 1950, foi llevada a cabu pol patrociniu del Proyeutu Visón Hebridean. Estos hanse arrobináu escontra otres árees onde los visones son abondosos, como nel Parque Nacional Cairngorms y seique tamién a lo llargo de les islles.[31]

Amás de mamíferos que dacuando migren al país, ente les foques namái tán representaes les Phocidae, o foques ensin oreyes. Dos especies, la foca gris y la foca común tán presentes alredor de la mariña escocesa en númberos bien elevaos. En 2002 la población de foques grises d'Escocia envalorar en 120.600 animales adultos, lo cual conforma alredor del trenta y seis per cientu de la población mundial y más del noventa per cientu de la británica. La población nel país de la foca común ye de 29.700 exemplares, aproximao'l noventa per cientu de los especímenes de Gran Bretaña y el trenta y seis de toa Europa.[32]

Royedores, insectívoros y lagomorfos

[editar | editar la fonte]

El 65% de les esguiles coloraos de Gran Bretaña viven n'Escocia. Esta especie enfrentar a amenaces qu'inclúin la competencia cola esguil de les Carolines, una especie introducida, y la "Estratexa Escocesa pa la Preservación del Esguil Coloráu" aprove un plan pa fomentar el so caltenimientu.[33][34] Una investigación llevada a cabu en 2007 demostró la crecedera de les poblaciones de les fuines, basándose nun programa en que se cazaron en forma selectiva dellos esguiles de les Carolines.[35] N'Escocia nun hai poblaciones de llironos grises, de llirones castañales, o de mures de pescuezu mariellu, y l'algame del mure de campu ta llindáu a la parte sur del país. Anque'l mure de campu de Saint Kilda y el mure de campu de les Orkney son endémicos d'Escocia, la distribución de les poblaciones nun ye mayor que la del restu de Gran Bretaña.[36] Hai colonies d'aguarones negros na islla d'Inchcolm en Firth of Forth y nes islles Shiant.[37]

Les poblaciones d'insectívoros terrestres son polo xeneral similares a les del restu de Gran Bretaña. L'asociación recién de la Scottish Natural Heritage, el Scottish Executive y la Royal Society for the Protection of Birds pa esaniciar al corcuspín européu de les Hébrides,[38] onde la so introducción causó baxes en poblaciones internacionalmente importantes d'aves zancudes como'l correlimos común, chorlitejo grande y archibebe común, causó un discutiniu considerable, y el sacrificiu de corpuspinos foi deteníu en 2007.[39][40] Los animales atrapaos fueron devueltos al so hábitat natural. El programa amenorgó'l númberu d'individuos; namái dos fueron atrapaos en 2007.[41]

Los únicos lagomorfos qu'habiten Escocia son les llebres y los coneyos. La llebre de monte ye l'únicu miembru nativu de la familia de les llebres y ye la especie dominante a lo llargo de la mayor parte de les zones más elevaes del país. La llebre europea y el coneyu européu tán presentes; esti postreru foi lleváu a Gran Bretaña polos antiguos romanos[42] pero nun s'espardieron pel país hasta'l sieglu XIX.[43]

Artiodáctilos

[editar | editar la fonte]
Venáu coloráu (Cervus elaphus).

La pintura d'Edwin Henry Landseer d'un venado, Monarch of the Glen, ye una de les imáxenes más notables d'Escocia mientres la yera Victoriana.[44] La especie, miembru del orde biolóxicu d'artiodáctilos ta representada por cuarenta mil exemplares, anque la so esistencia ta amenazada polos encruces híbridos col venáu sica, un animal introducíu. Siendo una especie habitante de les llombes (y muncho más pequeña d'estatura que'l so par européu, qu'habita los montes), suel ser reemplazada pol corzu nes tierres más baxes.[45] Anque pueden atopase en cualquier llugar del Reinu Uníu, nun hai poblaciones selvaxes de venado acuáticu chinu y bien pocos o nengún muntíaco n'Escocia. Esisten poblaciones aisllaes de cabres Capra aegagrus hircus y d'oveyes Ovis aries,[22] amás d'un fatáu de mil exemplares d'oveyes de Soay en Saint Kilda.[46] Dende 1952, nel Parque Nacional Cairngorms vive un fatáu de renos semi-adomaos,[47][48] una y bones la especie escastóse n'Escocia por ser cazada indiscriminadamente mientres el sieglu XII.[49]

Otros mamíferos

[editar | editar la fonte]

Namái nueve de los dieciséis o diecisiete especies d'esperteyos presentes en Gran Bretaña habiten Escocia. Les más espublizaes son el común, el de cabrera, l'oreyudu doráu, el riberanu y el de patagio serrucháu. Los que tienen una distribución más acutada son l'esperteyu bigotudu, los pertenecientes al xéneru Nyctalus, el nóctulo pequeñu y l'esperteyu de Nathusius. Los que nun tán nel país son los esperteyos grande y pequeñu de ferradura, l'esperteyu ratoneru grande y l'esperteyu ratoneru forestal.[50] Nun hai esperteyos nes islles Shetland; namái esisten migrantes o exemplares perdíos.[51]

Rexistráronse ventiún especies de cetáceos nes agües escoceses mientres los últimos cien años, incluyendo zifios de Cuvier, orcas, cachalotes, rorcuales aliblancos y los delfines común, de focico blancu y gris.[52] La colonia de Moray Firth d'aproximao cien delfines mulares ye la más septentrional del mundu.[53] Como indicó una cobertoria televisiva recién,[54] la especie ye depredadora de la botu común; un terciu de los cadabres de los botos esaminaos polos patólogos ente 1992 y 2002 indiquen que la muerte foi causada polos ataques de los delfines.[55] Sicasí, los ecoloxistes espresaron una quexa ante'l gobiernu británicu pola decisión de dexar la producción de combustible y gas nel Moray Firth, asitiando nuna situación de riesgu a estes poblaciones de cetáceos. Como respuesta, el gobiernu va realizar investigaciones na zona mientres 2009 pa pescudar qué efeutos podría causar.[56][57] El marsupial introducíu, el wallaby de pescuezu coloráu, atópase confináu nuna colonia allugada nuna islla en Loch Lomond.[58]

Estinciones y reintroducciones

[editar | editar la fonte]

Mientres la glaciación del Pleistocenu, dellos animales de clima fríu ocuparon Escocia, incluyendo'l rinoceronte lanudo, el mamut, l'osu polar, el lemming, el foín blancu y el venáu xigante.[43][59] D'antiguo otros mamíferos vivíen na rexón, pero escastar mientres distintos periodos históricos, como'l llobu cerval européu, que vivió en Gran Bretaña hasta mil quinientos años tras,[49] el osu pardu européu, específicamente la so subespecie Ursus arctos caledoniensis, que foi cazada y llevada a los circos de l'Antigua Roma[60] pero sumió ente'l novenu y el décimu sieglu, y una especie d'alce, que permaneció hasta 1300.[61] El xabalín y el güe selvaxe escastar nos dos sieglos subsecuentes, anque un gochu adomáu paecíu al xabalín, permaneció hasta 1930 en Shetland.[62]Mataron al postreru llobu común conocíu nes tierres de Mackintosh en Invernessshire en 1743,[63] y la morsa namái apaez dacuando nel país.[64] St. Kilda tamién allugaba una subespecie endémica del mure domésticu, Mus musculus muralis, que yera más llargu, más peludo, de color distintu y con una forma de la cabeza distinta que'l qu'esiste anguaño. Escastar en 1938, ocho años dempués de la evacuación de los habitantes humanos nativos de la islla.[65]

El Scottish Natural Heritage ta llevando a cabu un proyeutu pa llograr reintroducir el castor européu a Escocia, utilizando los exemplares noruegos. La especie habitó les Highlands hasta'l sieglu XV, y magar que el Scottish Executive primeramente refugó la idea, ésta someteráse a votación en 2009 en Knapdale.[49][66][67][68] Tamién se consideraron otros proyeutos. Por casu, el propietariu de la finca norte Alladale d'Inverness espresó'l so deséu de reintroducir a los llobos como parte d'un parque temáticu de safari.[49]

Aves

[editar | editar la fonte]

La historia de los mamíferos suxer qu'esistieron trés grandes fases na población del terrén: la colonización natural posterior a la era de xelu, les estinciones provocaes pol ser humanu y l'introducción d'especies estranxeres tamién por parte del ser humanu.[43] La movilidá de les aves causa que seya bien difícil realizar tales xeneralizaciones pal so casu. Los seres humanos actuales causaron grandes daños a les distintes especies d'aves, especialmente a les aves de presa, pero les variaciones naturales nes poblaciones son complexes. Por casu, los fulmares boreales tuvieron presentes en Skara Brae mientres el Neolíticu, pero na Edá Media el so hábitat acutar a Saint Kilda.[43] Dende entós arrobináronse a lo llargo de les Islles Britániques.[69][70]

Village Bay, en Saint Kilda, un Patrimoniu Mundial de la Humanidá, y abellugu d'aves marines.

Más de doscientes cincuenta especies d'aves rexistraes en Gran Bretaña emigraron escontra Escocia, y otres trescientes tienen distintos graos de rareza. Un total de 247 especies fueron evaluaes y cada una d'elles foi allugada nuna de trés llistes, colorada, ámbare o verde, indicando'l nivel d'esmolición sobre'l so futuru. Cuarenta especies tán na llista colorada, 121 na llista ámbare y 86 na verde.[71][72]

El piquituerto escocés, Loxia scotica, que habita los montes de coníferes de les Highlands, ye l'únicu páxaru endémica de Gran Bretaña y, con namái trescientos individuos compatibles xenéticamente, ye una de les especies más amenaciaes d'Europa.[73] La so forma, la so tonalidá acoloratada o verde y el so vezu de posase colgando pámpana abaxo llevó a que los comparara colos loros.[74] Saint Kilda alluga una subespecie única de cerrica, el cerrica de Saint Kilda Troglodytes troglodytes hirtensis, que afíxose a posase nes roques y nos cantiles de la so islla nel Atlánticu desprovista de vexetación, y consecuentemente desenvolvió pates más grandes y más fuertes que la variante terrestre. Tamién ye un pocu mayor de tamañu, tien el picu más llargu, una coloración más variada y un cantar "peculiarmente duce y nidiu". La subespecie foi reconocida en 1884 y protexida por un acta parllamentaria especial en 1904 pa evitar la so destrucción "en manes d'ornitólogos, taxidermistas y turistes".[75]

Aves de presa

[editar | editar la fonte]

Cuasi toes de les seiscientes especies d'águiles prietes de Gran Bretaña habiten n'Escocia como parte de la familia de los falcones.[76] El ferlamicu, el milán de les xunqueres y el milán castellán, magar qu'atópense en Inglaterra y Gales, nun suelen apaecer per Escocia.[77]

En 1916 un vicariu inglés robó los últimos güevos depositaos por un pigargu nativu en Skye,[78] y un cazador disparó-y al postreru exemplar adultu en Shetland dos años más tarde. Sicasí, la especie foi re-introducida na islla de Rùm en 1975. L'ave espardióse con ésitu a delles islles vecines, y estableciéronse trenta pareyes en 2006. Magar les medranes espresaes polos granxeros locales, la Royal Society for the Protection of Birds (RSPB) entamó allugar cien águiles nueves na mariña este de Forth y nos estuarios de Tay.[49][79] El bilanu real foi estermináu n'Escocia en 1879, y la RSPB llanzó un programa de reintroducción na década de 1980. Anque magar la especie realizó meyores significatives, envalórase que'l trenta y ocho per cientu de les 395 aves lliberaes ente 1999 y 2003 fueron envelenaes y los individuos del otru nueve per cientu fueron cazaos polos seres humanos. La RSPB declaró: "les persones rellacionaes con estes actividaes tendríen de ser condergaes por qu'empiecen a tomase en serio estos asuntos".[80]

Tres una ausencia de cuasi cuarenta años, les águiles marines volvieron exitosamente a Escocia a principios de la década de 1950. En 1899 habitaren un castiellu cercanu a Aviemore y depués nel llagu Arkaig hasta 1908. En 1952 dióse-yos un nuevu llugar nel llagu Garten.[81] Anguaño esisten 150 pareyes aptes pa la reproducción.[82]

Otres especies d'aves de presa que s'atopen nel Reinu Xuníu como la peñerina, el milán blanquín, l'azor, el ferre, el gárabu, y la curuxa tán llargamente distribuyíes per Escocia, anque'l miagón vive puramente nel sur.[83][84] Los buzacoss desenvolvieron una notable fortaleza, recuperándose de la caza humana y de la mixomatosis epidémica de la década de 1950, que amenorgó la so cantidá d'alimentu. El so númberu triplicar ente 1978 y 1998.[85] Nel otru estremu de la escala de población, un únicu par de Bubo scandiacus habitó Fetlar dende 1967 hasta 1975.[78]

En 2009 reportóse que'l gobiernu escocés decidiera llevar a cabu un revesosu plan pa reasitiar a los gavilanes topaos cerca de les bufardes pa palombos mensaxeros en Glasgow, Edimburgu, Kilmarnock, Stirling y Dumfries por un costu de £25.000.[86]

Aves marines

[editar | editar la fonte]
Alcatraz común.

Los mares d'Escocia alluguen cuasi la metá de les aves marines de la Xunión Europea[87] incluyendo aproximao la metá de la población mundial del alcatraz común y un terciu de la del lechuzón mocho chicu. Cuatro especies d'aves acuátiques tienen más del noventa y cinco per cientu de la suma de la so población británica ya irlandesa n'Escocia, ente qu'otros catorce especies tienen más de la metá de la so población fértil nes colonies escoceses.[17] Saint Kilda, un sitiu declaráu Patrimoniu Mundial de la Humanidá, ye un abellugu p'aves marines de gran importancia. Alluga sesenta mil exemplares de alcatraz común, conformando'l venticuatro per cientu de la población mundial, cuarenta y nueve mil pareyes aptes pa la reproducción del paíño boreal, más del noventa per cientu de la población europea, 136.000 pares de frairucu común y 67.000 de fulmar boreal, aproximao'l trenta y el trelce per cientu de los totales respeutivos en Gran Bretaña.[88] La islla de Mingulay tamién tien una gran población d'aves acuátiques y conforma un hábitat ideal pal alca común, con 9.514 pareyes, más del seis per cientu de la población europea.[89]

El sesenta per cientu de tolos cágalos añeren n'Escocia, principalmente nes Orkney y en Shetland, magar que nun llegaron hasta'l sieglu XVIII. Escocia ye'l llar de cuasi'l noventa per cientu de los charranes árticos británicos, la mayoría de los cualos utilicen les colonies de les Orkney y Shetland. Un porcentaxe similar de los llabráivos aliblancos de les Islles Britániques habiten les islles escoceses incluyendo a Unst, Mingulay y Iona.[90] Escocia tamién tien mil pares de cágalos árticos y ventiún mil de mabea moñudo, un cuarenta per cientu de la población mundial de la especie.[91]

Más de 130.000 aves habiten la reserva natural de Fowlsheugh en Aberdeenshire nel puntu máximu de la temporada reproductiva, convirtiéndola nuna de les mayores colonies p'aves acuátiques de Gran Bretaña. En 2005 aproximao 18.000 pareyes de gavilueta tridáctila tornaben cada añu, y tamién hai cantidaes significatives de frairucos, alcas comunes, fulmares boreales, gaviluetes argénteas y gaviones atlánticos.[92] La Bass Rock en Firth of Forth alluga más de cuarenta mil pareyes de alcatraces comunes y ye la mayor saliente de roca solitaria del mundu. El nome científicu de l'ave, Morus bassanus, deriva de la roca.[93][94]

Aves de caza, zancudes y de corrolada

[editar | editar la fonte]

L'únicu llugar de Gran Bretaña en qu'habiten el urogallo y la perdiz nival ye Escocia. El primeru escastar na rexón en 1785 pero foi reintroducíu exitosamente trayendo exemplares de Suecia en 1837.[95][96] Hai poblaciones significatives d'otros Galliformes incluyendo al gallo lira y al famosu lagópodo escocés.[97] La falpayar, la perdiz gris y el faisán tán bien distribuyíos, magar que la perdiz de pates coloraes nun lo ta tantu.[98] Esiste una pequeña colonia del faisán doráu, un animal introducíu pol ser humanu, nel suroeste.[99]

Urogallo.

Ente les aves zancudes, les avocetas, los burínidos, el chorlitejo chicu y el chorlo neváu tán ausentes, pero más de cien pares d'aves caradrinas pasen los sos branos n'Escocia al igual que'l zarapito trinador, l'archibebe claro y el falaropo picofino (anque les últimes dos especies tamién viven n'Irlanda).[100][101] Pel branu los llagos pocu fondos de les tierres machair n'Uists y Benbecula aproven una notable variedá d'aves zancudes y de coríos, incluyendo al patu cucharo, a los eiders, al zampullín cuellirojo y al negrón común, que s'atopa en peligru.[102] Los porrones colonizaron una área céntrica alredor del Parque Nacional Cairngorms dende la década de 1970 y aproximao cien pareyes críense ellí. La mayoría de los cuasi ocho mil cisnes cantores de les Islles Britániques pasen los iviernos n'Escocia ya Irlanda.[103][104]

Cuasi toos de los cuarenta mil barnaclas cariblancos, que habiten en Groenlandia, emigren a Islay pa pasar l'iviernu, permaneciendo ellí namái unos díes antes d'esvalixase escontra l'área circundante. Un númberu similar utiliza Montrose Basin como un llar temporario n'ochobre y el venti per cientu de la población mundial de 225.000 aves pasen l'iviernu nos llagos escoceses.[105] El colimbo árticu y el chicu, que atópense na llista ámbare, habiten el norte y l'oeste d'Escocia.[106]

Otres non paseriformes

[editar | editar la fonte]

Lleváronse a cabo esfuerzo considerables pa caltener al guión de falpayares, y los miembros d'esta especie en peligru d'estinción aumentaron, con 670 pareyes.[107] El torcecuellos tamién ta en riesgu, yá que namái hai de dos a diez pareyes aptes pa la reproducción en toa Escocia.[108] De les palombos la tórtola europea atópase ausente, pero nes Islles Britániques la palombu bravíu ta confinada a les mariñes norte y oeste d'Escocia ya Irlanda.[109]

Paseriformes

[editar | editar la fonte]
Corneja gris.

Los cuervos son típicamente páxaros habitantes nos montes na mayor parte d'Europa, pero n'Escocia acomuñar, polo xeneral, colos paisaxes montascosos y les mariñes oceániques. En 2002, la corneja gris foi reconocida como una especie separada de la corneja negra. Escocia ya Irlanda del Norte alluguen a tolos 190.000 individuos de la primera dientro del Reinu Uníu.[110] Una encuesta recién suxer que'l númberu de cuervos ta amontándose pero que la población de cornejas grises hai ablayáu nun cincuenta y nueve per cientu ente que'l númberu de cornejas negres permaneció esencialmente estáticu.[111] Concentraes nes islles d'Islay y Colonsay, 340 pareyes de choves añeren n'Escocia.[112]

Amás de los piquituertos, esiste una población estazada d'herrerillos capuchín consistente de 2.400 pareyes aptes pa la reproducción dientro del monte caledoniu y en dellos plantíos grandes como'l monte Culbin en Moray. El númberu de mierlos capiblancos tornó a aproximao siete mil pareyes, probablemente por cuenta de les molesties que causa'l númberu creciente de visitantes humanos al so hábitat. Hai menos de cien pares d'escribanos nivales, magar que pel hibiernu lleguen exemplares emigrantes d'Europa continental. Créese qu'un nial allugáu cerca de Dumfries ye utilizáu polos mierlos acuáticos dende 1881. Escocia alluga'l noventa y cinco per cientu de la población británica de pardillos de piquigualdo, cuasi sesenta y cuatro mil pareyes.[113] Sicasí, una investigación recién de la RSPB atopó un cayente repentino y dramático nel númberu de les aves mientres l'iviernu, que pasó de seis mil en 1998 a namái trescientos en 2006 nos condaos de Caithness y Sutherland.[114]

Peculiaridaes

[editar | editar la fonte]

La posición d'Escocia, al oeste d'Europa, provoca qu'una variedá d'aves que de normal non s'atopen nel país visitar de xemes en cuando. Esto inclúi a les visites accidentales de ciertes aves que se perdieron de les sos hábitats naturales. Fair Isle ye un sitiu de sonadía internacional pa la observación de les aves migrantes. Les rareces que pueden atopase ellí inclúin aves paseriformes como'l carricero de picu gruesu, el chingolo de pescuezu blancu, el chipe coronáu y el papamoscas collarino.[115] Más de 345 especies de páxaros fueron rexistraes nesta islla,[116] la cual namái tien una superficie de 7,68 km².[117]

N'otros llugares del país, otres peculiaridaes reportaes en 2006 inclúin un colimbo de Adams en Gairloch, un albatros de ceya negra nes Hébrides Esteriores, una gavilueta reidora americana en Shetland y un correlimos canelu en Lossiemouth.[118] Enantes, reportárense un avetoro americanu en 1888 y una garza imperial nel mesmu añu, una cerceta del Baikal en 1958, y una cigüeña negra en 1977.[119] Tamién se supón que les aves pueden escapar de la so vida en cautiverio, como un ferre lanario en 1976, un flamencu austral en 1976 y 1979, un cisne de pescuezu negru en 1988, y un gavilán colirrojo en 1989.[120] Estos rexistros son a cencielles una pequeña proporción de dos condaos del nordés y namái dan una noción de la magnitú de la complexidá y diversidá de la vida de les aves n'Escocia.

Estinciones

[editar | editar la fonte]

La grúa común y l'avetoro común fueron esterminaos polos cazadores y pol desecamiento de los banzaos mientres el sieglu XVIII.[121] El postreru alca xigante avistáu en Gran Bretaña foi matáu en Stac an Armin, una elevación predresa nel archipiélagu de Saint Kilda en xunetu de 1840.[122]

Peces y vida marina

[editar | editar la fonte]

De los cuarenta y dos especies escoceses d'agua duce, namái la metá llegaron per medios naturales.[8] Les especies natives inclúin el xéneru Alosa, la trucha marrón, l'anguila europea y la llamprea de ríu. Los ríos d'Escocia alluguen una de les fontes de salmón del Atlánticu más grandes d'Europa, con cuasi cuatrocientos ríos nos que viven poblaciones xenéticamente distintes ente sigo.[8] Cinco especies de peces son consideraes como de "llegada recién" a Escocia, yá que aportaron de forma natural antes de 1790. Son el lucio européu, el rutilo, el locha, la perca y el piscardo. Delles especies natives menos comunes inclúin al powan, que namái habita en dos llugares y atópase en peligru d'estinción pol acerina y el salvelino. El postreru paez ser la primer especie de pexe en volver ingresar a l'agua duce cuando remató la postrera yera del xelu, y conformar aproximao doscientes poblaciones.[58][123][124]

Salmón del Atlánticu (Salmu salar).

Nuna dómina, el moxón d'agua duce yera lo suficientemente abondosu como pa favorecer actividaes comerciales,[125] y Escocia ye l'únicu baluarte européu que queda. Protexe les poblaciones en más de cincuenta río, principalmente nes Highlands.[126]

Los mares del país, que constitúin una área mayor que tolos otros mares qu'arrodien el restu del Reinu Uníu, atopar ente los más granibles del mundu biolóxicamente. Son el llar d'un terciu de la población mundial de delfines y ballenes, de la mayor parte del maerl británicu, (un términu coleutivu pa designar delles especies d'algues coloraes, y un hábitat marín importante), del moxón Modiolus modiolus, de delles plantes del llechu marín y d'especies carauterístiques como Funiculina quadrangularis. Envalórase que'l númberu total d'especies marines n'Escocia supera los cuarenta mil.[7][18] Esto inclúi doscientes cincuenta especies de pexes, siendo la variedá más numberosa'l carboneru,[43] y les criatures marines habitantes de les agües más fondes como delles especies de tiburones, el róbalo, el pez mantega y delles rayes. Hai cuatro especies de tortúes marines: llaúd, caguama, golfina y verde.[127] Los mares tamién contienen dos mil quinientes especies de crustáceos y setecientes de moluscos.[18]

Los Darwin Mounds, una área importante de petones de coral d'agua frío afayáu en 1988, tán aproximao a mil metros de la superficie del océanu Atlánticu, a aproximao 185 quilómetros al noroeste de Cape Wrath na esquina del nordés del bebederu Rockall. L'área cubre aproximao cien quilómetros cuadraos y contién cientos de montículos d'aproximao cien metros de diámetru y cinco d'altor, amás d'una punta en forma de llárima empobinada escontra'l suroeste del montículo. Estes carauterístiques son úniques nel mundu. Les puntes de los montículos tienen exemplares vivos de corales Lophelia y alluguen poblaciones significatives de Syringammina fragilissima. Columbráronse peces nes cercaníes pero non en densidaes más altes que la so redolada. El dañu pola pesca reconocióse al realizar una investigación sobre la metá del área de los Darwin Mounds mientres el branu de 2000, y el gobiernu británicu ta tomando midíes pa protexer la zona.[128] En 2003 la Comisión Europea aprovió proteición d'emerxencia y prohibió cualquier actividá de pesca que traiga dañu escontra los animales nel llugar.[129]

Upogebia deltaura, una llagosta que s'atopa nel llechu de los mares escoceses.[130]

Según el periodista del periódicu The Scotsman I. Johnston, pa protexer la vida montesa d'Escocia precisaríase realizar munches más campañes nuna escala enforma mayor. Según un reporte recién, la vida marina d'Escocia va ser cuasi esaniciada dientro de cincuenta años nun siendo que se realicen aiciones pa controlar la manera en que los seres humanos aprovechen el mar. Un consorciu d'organizaciones ambientales espresó la so medrana de que'l comerciu de pexes, incluyendo'l bacaláu del Atlánticu que ta sufriendo la sobrepesca y el salmón ta estropiando l'ambiente acuático. Tamién se ta realizando un amenorgamientu nos banzaos costeros qu'afecta la vida de les aves marines, hai munchos residuos refundiaes n'estuarios densamente poblaos como'l Firth of Clyde (afectando tou tipu de vida marina) y la crecedera del turismu alloña les poblaciones de, por casu, el tiburón pelegrín. Realizóse un pidíu de llei pa protexer a los animales y coordinar y controlar l'actividá humana nel mar, amás d'aprovir más árees protexíes como parques nacionales marítimos.[131]

Calyptraea chinensis (L.) ye un gastrópodo qu'invadió les mariñes d'Escocia y en 1998 algamó la zona del norte de Oban. Atopóse un exemplar vivu en Clachan Sound, y rexistros previos declararon haber vistu cascos d'otros gastrópodos.[132]

Estinción de los pexes de ríu

[editar | editar la fonte]

La polución y la depredación traxeron a la estinción de dos especies de vendace nes agües del suroeste d'Escocia en 1980. Na década de 1990 diose entamu a un intentu esitosu por reintroducir al vendace de Lochmaben nel área homónima. El corégono blancu sigue ausente.[133][134][135][136]

Anfibios y reptiles terrestres

[editar | editar la fonte]
Víbora común europea (Vipera berus).

Namái seis anfibios y cuatro reptiles terrestres son nativos d'Escocia.[137] Los anfibios inclúin tres especies de tritones: el tritón crestado, del cual namái queden menos de mil individuos;[138] el tritón común, y el palmotiáu.[139] Los otros anfibios son el sapu común, el sapu corredor, que namái atopar en cuatro lugar del suroeste, y la xaronca bermeya. Namái se conoz un anfibiu estranxeru n'Escocia, el tritón alpín, afayáu apocayá nel área d'Edimburgu.[58]

Los reptiles inclúin la víbora común europea y la culiebra de collar, l'escolanciu, que ye un llagartu qu'escarez d'estremidaes, y el llagartesa vivípara. Les culiebres llises europees, que pueden atopase en cualesquier otru llugar del Reinu Uníu nun habiten Escocia, y escasamente colúmbrase dalguna culiebra de collar.[140]

Invertebraos terrestres

[editar | editar la fonte]

N'Escocia habiten setenta y siete especies de cascoxos terrestres[141] y aproximao catorce mil especies d'inseutos, nengunu d'ellos verdaderamente endémiques.[142] Dellos exemplos son Pardosa lugubris, una especie de tarántula afayada nel Reinu Uníu en 2000 na reserva natural del monte Abernethy, y la formiga d'árbol escocesa. Estes formigues, que son les residentes más numberoses del monte caledoniu, constrúin montículos de piñes y de restos de plantes qu'atopen nel suelu y pueden habitar los montículos mientres décades. Una colonia puede precisar cien mil inseutos al día p'alimentar al so mediu millón d'habitantes y produz más de 250 kilogramos de rosada de miel por temporada.[143]

Gorgoyu del pinu (Hylobius abietis).

Amás de la formiga d'árbol escocesa, hai delles especies d'invertebraos escoceses que son bien pocu comunes nel restu del Reinu Uníu y lo suficientemente importantes como pa tener un "plan d'aición" específicu pa la so proteición. Estes son cinco especies de formigues y abeyes, seis de polilles y caparines, cinco de mosques y una d'escarabayos (l'escarabayu de xuncu) y de cascoxos (el cascoxu Vertigo genesii).[144] Les abeyes Colletes floralis conformen una especie pocu común d'abeyes, siendo les Hébrides el so hábitat más significativu en Gran Bretaña, onde hai más de diez colonies.[145] Escocia tamién ye'l baluarte británicu del babarón blaeberry, y el Fondu pal Caltenimientu de los Babarones creó apocayá'l primer santuariu del mundu pa esti xéneru d'inseutos en Vane Farm, cerca del llagu Leven.[146][147]

Anque munches especies de caparines tán sumiendo nel Reinu Uníu, investigaciones recién suxeren que dalgunes, como la Boloria euphrosyne, la Euphydryas aurinia y la blincadora cuadrada, que'l so númberu ta menguando nel restu del Gran Bretaña, tán emigrando escontra Escocia como respuesta ante'l cambéu climáticu.[148][149] En xunu de 2008 una poliya Ethmia pyrausta adulta foi columbrada en Easter Ross. Esti afayu foi'l quintu dende'l so descubrimientu na rexón nel llagu Shin nel añu 1853, y l'especie llogró un "estatus cuasi míticu" según l'Asociación pal Caltenimientu de les Caparines n'Escocia.[150]

L'invertebráu más conocíu ye probablemente una especie de mosca pequeña conocida como midge (Culicoides impunctatus), un inseutu volador que ye'l tormentu de los turistes y de los residentes. El so predación resultó na perda de más del venti per cientu de los díes de trabayu mientres el branu na industria forestal.[151] Otros inseutos significativos inclúin al gorgoyu del pinu, al escarabayu de pinu negru, al escarabayu clytra, y a Acanthocinus aedilis, un escarabayu longicornio.[152] Nel muséu arqueolóxicu de Skara Brae puede atopase'l rexistru más antiguu conocíu de la pulga humana, Pulex irritans, n'Europa.[142]

Criptozooloxía

[editar | editar la fonte]
Bocetu de la bestia de Stronsay realizáu por Sir Alexander Gibson en 1808.

Ye posible qu'esista una población de gatos selvaxes,[153] incluyendo la 'Bestia de Buchan'.[154] El gatu de Kellas de Moray ye un animal negru y de pates llargues, probablemente'l resultancia de cruciar ente un gatu montés y uno domésticu, o un gatu montés melanístico. D'antiguo esistía la lleenda del gatu Sidhe o "gato hada".[155][156] El bisarma del llagu Ness, probablemente una forma de "Each-uisge", tien una llarga historia; el so primer rexistru tuvo llugar nel añu 565 d. C.[157] Más apocayá, la bestia de Stronsay foi un críptido identificáu nes islles Orkney nel sieglu XIX.[158]

Caltenimientu de la naturaleza

[editar | editar la fonte]

Desafíos

[editar | editar la fonte]

El caltenimientu del mediu ambiente natural ta bien impulsada nel Reinu Xuníu. Los recursos de les investigaciones paecen ser insuficientes pa encarar el desafíu, pero'l contraste coles anteriores actitúes para col ambiente ye bien bultable. Na yera Victoriana escastáronse pocos animales n'Escocia, pero'l númberu creciente de mataderos nes ciudaes dedicaes a la caza foi alarmante. Richard Perry declara que nun solu estáu de los Cairngorms ente 1837 y 1840 los siguientes animales fueron esterminaos polos habitantes pol simple interés de caltener la población del lagópodo escocés: 246 fuines, 198 gatos monteses, 106 turones, 67 melandros, 58 llondres, 475 cuervos, 462 peñerines, 371 águiles ratoneres de pates grueses, 285 águiles ratoneres comunes, 275 bilanos, 98 ferres pelegrinos, 92 aguiluchos pálidos, 78 esmerejones, 71 uxos d'oreyes curties, 63 azores, 35 uxos d'oreyes llargues, ventisiete águiles del xéneru Haliaeetus, dieciocho águiles pescadores, quince águiles reales, once alcotanes, seis gerifaltes, cinco aguiluchos laguneros y tres halcón abeyeros, y por razones aparentemente desconectaes colos lagópodos, once foinos, 301 armiños y papalbes, 78 gatos domésticos, 1431 cornejas grises o negres, tres lechuza comunes, ocho urraca y siete halcón de pates naranxes.[159]

En 1947, Perry declaró: "la mio primer reaición a esta horrible llista negra foi d'incredulidá. Los detalles entá me paecen increíbles. Sicasí, yeren aniquilaos polos mesmos arredantarios".[159] Delles vegaes demostróse qu'esta cantidá d'animales sumíos yera mayor que'l númberu de residentes d'Escocia na so totalidá.

Inda nun se comprobó si la destrucción llevada a cabu polos victorianos sigue siendo perxudicial pa la fauna d'Escocia. Amás de les otres dificultaes qu'enfrenta l'ambiente marino, el cambéu climáticu ye un desafíu qu'inclúi a tolos hábitats escoceses. Ente les aves, les perdices nivales, caradrinos y escribanos nivales en particular podríen ser afeutaos yá que viven en llugares bien elevaos y les sos poblaciones tán condergaes a tornar si'l clima más templáu atrai competidores a la so acutada área.[160] Los mamíferos y otros vertebraos pueden afaese meyor, magar que les poblaciones alcontraes d'invertebraos atopar en peligru. La vida marina tamién ta siendo afeutada. Les poblaciones de plancton que prefieren l'agua frío tán sumiendo y nun son capaces de soportar les cruciales cadenes alimenticies de les que dependen delles aves acuátiques.[161] La Unidá d'Investigación de los Mamíferos Acuáticos de la Universidá de St. Andrews publicó una mayor evidencia de los problemes pa les especies marines. Un analís suxer que les poblaciones de les foques comunes nes Orkney y Shetland decayeron nun cuarenta per cientu ente 2001 y 2006, provocando al Scottish Executive a anunciar la necesidá d'un nuevu orde de caltenimientu que protexa a les especies.[162]

Les complexidaes rellacionaes col caltenimientu de la vida selvaxe escocesa destacar nun reporte de la RSPB, notando que les fuines son predadores importantes de los niales de Capercaillie. Dambes especies tán protexíes, por aciu axencies de caltenimientu con un griespu ruempecabeces que resolver.[163]

Axencies de caltenimientu

[editar | editar la fonte]
Cairngorms - Cairn Toul y Sgor an Lochain Uaine de Braeriach.

Delles organizaciones de sectores públicos cumplen un rol importante na alministración de la fauna del país. El Scottish Natural Heritage ye'l cuerpu responsable pal manexu del patrimoniu natural n'Escocia. Una de les sos xeres ye establecer reserves naturales nacionales (NNR, poles sos sigles n'inglés). Hasta 2004 esistíen 73, pero una investigación llevada a cabu resultó nuna baxa nel númberu pola perda de la so estatus de NNR y en 2006 quedaron namái cincuenta y cinco.[164][165] La Comisión Forestal d'Escocia sirve como'l departamentu forestal del gobiernu escocés y ye unu de los mayores propietarios de tierra del país. El Comité pal Caltenimientu Natural ye'l principal conseyeru del gobiernu nel Reinu Uníu y nel movimientu internacional pol caltenimientu natural.

El país alluga dos parques nacionales. El Parque Nacional Cairngorms inclúi l'área de montes árticos más grande del Reinu Uníu. Los sitios designaos como d'importancia pal patrimoniu natural conformen el trenta y nueve per cientu de la zona, dos tercios de les árees de suma importancia d'Europa.[166] El Parque Nacional Loch Lomond y el Parque Nacional Trossachs inclúin la mayor reserva d'agua duce de Gran Bretaña, amás de los montes de Breadalbane y los llagos salaos d'Argyll.

Delles organizaciones voluntaries y de caridá tamién xueguen papeles importantes. La National Trust for Scotland ye la organización que curia y promueve el patrimoniu natural y cultural del país. Con un númberu que supera'l de los 270.000 miembros, ye la organización non gubernamental pa la preservación más grande d'Escocia. La Scottish Wildlife Trust ye una de les principales organizaciones voluntaries pa la preservación, especializada nel mediu ambiente. La Royal Zoological Society of Scotland ye una sociedá rexistrada que caltién al zoolóxicu d'Edimburgu y al Parque de Vida Montesa Highland (un parque y zoolóxicu de safari allugáu cerca de Kingussie, que especialízase na fauna nativa). La sociedá tamién ta arreyada con dellos programes de caltenimientu d'Escocia y del mundu. La Royal Society for the Protection of Birds promueve el caltenimientu de les aves y d'otros animales monteses por aciu la proteición y el re-creación de hábitats. La John Muir Trust ye una organización que'l so principal oxetivu ye operar como guardianes de la vida y la tierra montesa, por aciu la compra del territoriu y la promoción de la educación y el caltenimientu. La organización tien y controla finques en llugares como Knoydart y Assynt, y na islla de Skye. Tien un venceyu col Sierra Club de los Estaos Xuníos que tamién celebra'l legáu del nacíu en Dunbar John Muir.[167] Trees for Life ye una sociedá que quier restaurar un "monte montés" al norte de les Highlands y los montes Grampian.[168]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Thompson, P.M.; Corkrey, R.; Lusseau, D.; Lusseau, S.M.; Quick, N.; Durban, J.W.; Parsons, K.M. & Hammond, P.S. (2006). escritu en Perth (n'inglés). An assessment of the current condition of the Moray Firth bottlenose dolphin population. 
  2. ↑ Matthews (1968) p. 254.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Mammals» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  4. ↑ Fraser Darling and Boyd (1969) pp. 7, 98–102.
  5. ↑ Benvie (1994) p. 12.
  6. ↑ Gooders (1994) p. 273.
  7. ↑ 7,0 7,1 «Inshore Fisheries in Scotland» (inglés). Gobiernu d'Escocia. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-08-24. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 «Protecting and Promoting Scotland's Freshwater Fish and Fisheries» (inglés). Scottish Executive. Archiváu dende l'orixinal, el 29 d'agostu de 2009. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  9. ↑ Miles y Jackman (1991) p. 48.
  10. ↑ Johnston, I. (29.11.2006) "Sía change as plankton head north'". Edimburgu. The Scotsman.
  11. ↑ 11,0 11,1 «Scottish wildlife habitats» (inglés). Scottish Natural Heritage. Archiváu dende l'orixinal, el 2006-12-22. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  12. ↑ Anque naide niega qu'estos montes yeren más grandes, los científicos nun tán d'alcuerdu sobre la dómina y la causa del amenorgamientu. Munchos escritores, dende Hector Boece nel sieglu XVI hasta'l naturalista Frank Fraser Darling nel sieglu XX, creíen que los montes yeren muncho más estensos na dómina de los romanos que na actualidá. Vease Smout (2007) pp. 20–32.
  13. ↑ Preston, C.D.; Pearman, D.A., & Dines, T.D. (2002). New Atlas of the British and Irish Flora (n'inglés). Oxford University Press.
  14. ↑ Ratcliffe, D.A. (7 d'ochobre de 1998) (n'inglés). Flow Country:the Peatlands of Caithness and Sutherland. 
  15. ↑ «North Highland: Peatlands of Caithness & Sutherland» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  16. ↑ «SACs in Scotland» (inglés). Joint Nature Conservation Committee. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 «Trends: The Seas around Scotland» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 «Knowledge of the Marine Environment» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  19. ↑ "Cerca de la mariña" nesti contestu significa que nun incorpora tierra.
  20. ↑ Sacante l'archipiélagu de Saint Kilda. Maclean (1972) p. 20.
  21. ↑ Murray (1973) p. 72.
  22. ↑ 22,0 22,1 «National Heritage Trends» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  23. ↑ Benvie (2004) p. 645.
  24. ↑ «Orkney vole» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  25. ↑ Corbet y Ovenden (1984) pp. 180–86.
  26. ↑ Benvie (2004) p. 48.
  27. ↑ «Scotland's Cat; 400 and counting...» (inglés). Scottish Wildcat Association. Consultáu'l 4 de mayu de 2009.
  28. ↑ Matthews (1968) pp. 231–32.
  29. ↑ Benvie (2004) p. 18.
  30. ↑ Hull (2007) pp. 184–89.
  31. ↑ Haworth, Jenny (3 de febreru de 2009) "National cull may exterminate UK mink". Edimburgu. The Scotsman.
  32. ↑ «Seals» (inglés). Scottish Natural Heritage. Archiváu dende l'orixinal, el 2007-12-13. Consultáu'l 4 de mayu de 2009.
  33. ↑ «Red Squirrels» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  34. ↑ El Fondu de Vida Selvaxe d'Escocia anunció un proyeutu de cuatro años de duración a empezar nel branu de 2009 llamáu "Salvando los esguiles coloraos d'Escocia". Vease "A new yera for Scotland's red squirrels?" en Scottish Wildlife (Payares de 2008) Non. 66. Edimburgu.
  35. ↑ Watson, Jeremy (30 d'avientu de 2007) "Tufty's saviour to the rescue". Scotland on Sunday. Edimburgu.
  36. ↑ Corbet y Ovenden (1984) pp. 152, 167–68.
  37. ↑ «Developing a mammal monitoring programme for the UK» (inglés). Joint Nature Conservation Committee. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-09-04. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  38. ↑ «Uist Wader Project Newsletter» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  39. ↑ «Campaign to stop the slaughter of over 5000 Hedgehogs on the Island of Uist» (inglés). Epping Forest Hedgehog Rescue. Archiváu dende l'orixinal, el 29 d'agostu de 2009. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  40. ↑ Ross, John (21 de febreru de 2007). escritu n'Edimburgu (n'inglés). Hedgehogs saved from the syringe as controversial Uist cull called off. The Scotsman. 
  41. ↑ Ross, John (3 de payares de 2007) "3,2,1... and then there were none". Edimburgu. The Scotsman.
  42. ↑ «Rabbits» (inglés). BBC Nature. Archiváu dende l'orixinal, el 30 de xunu de 2012. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 43,3 43,4 MacCormick, Finbar y Buckland, Paul C. The Vertebrate Fauna en Edwards, Kevin J. & Ralston, Ian B.M. (Eds) (2003) Scotland After the Ice Age: Environment, Archaeology and History, 8000 BC - AD 1000. Edimburgu. Edinburgh University Press. pp. 83–103.
  44. ↑ Ormond, Richard (2005). Monarch of the Glen: Landseer in the Highlands. National Galleries of Scotland. ISBN 1-903278-70-8.
  45. ↑ Benvie (2004) pp. 14, 44.
  46. ↑ Quine (2000) pp. 30, 199.
  47. ↑ Benvie (2004) p. 36.
  48. ↑ Hull (2007 p. 268.
  49. ↑ 49,0 49,1 49,2 49,3 49,4 Watson, Jeremy (12 d'ochobre de 2006) (n'inglés). Sía eagle spreads its wings.... Scotland on Sunday. 
  50. ↑ Racey, P.A.; Raynor, R. & Pritchard, S. (2006). escritu en Perth (n'inglés). A review of European Bat Lyssavirus (EBLV) and the status of bats in Scotland. Scottish Natural Heritage Commissioned Report Non. 63. 
  51. ↑ «Shetland Bat Records» (inglés). Shetland Biological Records Centre. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-11-22. Consultáu'l 6 de mayu de 2009.
  52. ↑ «Trends - The Sea» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 6 de mayu de 2009.
  53. ↑ Thompson, P.M.; Corkrey, R.; Lusseau, D.; Lusseau, S.M.; Quick, N.; Durban, J.W.; Parsons, K.M. & Hammond, P.S. (2006) (n'inglés). An assessment of the current condition of the Moray Firth bottlenose dolphin population. 
  54. ↑ «Adopt a "Natural Born Killer"» (inglés). High North Alliance. Consultáu'l 6 de mayu de 2009. Publicáu orixinalmente nel The International Harpoon (1995) Non. 1.
  55. ↑ Benvie (2004) p. 112.
  56. ↑ Edwards, Rob (18 de payares de 2007) "Famous Moray dolphins at risk as Whitehall fails to block oil and gas works". Glasgow. Sunday Herald.
  57. ↑ Haworth, Jenny (29 de xineru de 2009) "Campaigners win reprieve for dolphins". Edimburgu. The Scotsman.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 Welch, D.; Carss, D.N.; Gornall, J.; Manchester, S.J.; Marquiss, M.; Preston, C. D.; Telfer, M.G.; Arnold, H.R. & Holbrook, J. (2001). escritu en Perth (n'inglés). An Audit of Alien Species in Scotland. Review non 139. 
  59. ↑ Murray (1973) pp. 55, 71.
  60. ↑ Murray (1973) p. 114.
  61. ↑ Hull (2007) p. 240.
  62. ↑ «Extinct Island Pig Spotted Again» (inglés). BBC News (17 de payares de 2006). Consultáu'l 8 de mayu de 2009.
  63. ↑ Fraser Darling y Boyd (1969) p. 64
  64. ↑ Corbet y Ovenden (1984) pp. 275–79.
  65. ↑ Maclean (1972) pp. 21–22.
  66. ↑ Fraser Darling y Boyd (1969) p. 63.
  67. ↑ "Down to beaver business". (Agostu de 2008) Scottish Wildlife 65. pp. 26–27.
  68. ↑ «Bringing back the Beaver» (inglés). Royal Zoological Society of Scotland. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-09-08. Consultáu'l 8 de mayu de 2009.
  69. ↑ Gooders (1994) p. 35.
  70. ↑ Peterson et al (1993) Mapa 9.
  71. ↑ «Populations Status of Birds in the UK» (inglés). British Trust for Ornithology. Archiváu dende l'orixinal, el 13 d'abril de 2009. Consultáu'l 4 de mayu de 2009.
  72. ↑ «Birds of conservation concern: 2002–2007» (inglés). RSPB. Consultáu'l 4 de mayu de 2009.
  73. ↑ Benvie (2004) p. 55.
  74. ↑ Miles y Jackman (1991) p. 21.
  75. ↑ Maclean (1972) p. 21.
  76. ↑ Brown (1989) pp. 175, 176, 187.
  77. ↑ Gooders (1994) pp. 85, 86, 94.
  78. ↑ 78,0 78,1 (1991) McFarlan, D.: The Guinness Book of Records. Enfield: Guinness Publishing. p. 35.
  79. ↑ Fraser Darling y Boyd (1969) p. 65.
  80. ↑ Ross, John (29 d'avientu de 2006) (n'inglés). Mass slaughter of the red kites. The Scotsman. 
  81. ↑ Fraser Darling t Boyd (1969) p. 274.
  82. ↑ Benvie (2004) p. 102.
  83. ↑ Brown (1989) pp. 104, 115.
  84. ↑ Gooders (1994) pp. 84, 88, 89, 92, 179–82.
  85. ↑ Benvie (2004) p. 70.
  86. ↑ Edwards, Rob (1 de febreru de 2009) "Bid to save pigeons from sparrowhawks provokes llegal warning ... and complaint by Peacock". Glasgow. Sunday Herald.
  87. ↑ «RSPB Scotland Parliamentary Briefing: Alderique on Scotland's Marine Environment – 20th March 08» (inglés). RSPB. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  88. ↑ Benvie (2004) pp. 116, 121, 132–34.
  89. ↑ «Mingulay birds» (inglés). National Trust for Scotland. Archiváu dende l'orixinal, el 2 d'ochobre de 2006. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  90. ↑ Benvie (2004) pp. 128–38.
  91. ↑ Johnston, I. (6 de xineru de 2007) (n'inglés). Escalating threat to the future of Scotland's seas. The Scotsman. 
  92. ↑ «Fowlsheugh Acute» (inglés). RSPB. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  93. ↑ «Gannet Morus bassanus [Linnaeus, 1758]» (inglés). British Trust for Ornithology. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  94. ↑ «The Wildlife» (inglés). Scottish Seabird Centre. Archiváu dende l'orixinal, el 29 de setiembre de 2009. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  95. ↑ «Species Profile: Capercaillie» (inglés). Trees for Life. Archiváu dende l'orixinal, el 18 d'abril de 2009. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  96. ↑ «Species Action Plan: Capercaillie (Tetrao urogallus)» (inglés). UK Biodiversity Action Plan. Archiváu dende l'orixinal, el 30 d'agostu de 2009. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  97. ↑ Gooders (1994) pp. 98–101.
  98. ↑ Gooders (1994) pp. 97, 102, 103, 106.
  99. ↑ Gooders (1994) pp. 104–05.
  100. ↑ Gooders (1994) pp. 113–44.
  101. ↑ Peterson et al (1993) Maps 152 and 157.
  102. ↑ Perrot, D. et al (1995) The Outer Hebrides Handbook and Guide. Machynlleth. Kittiwake. pp. 86–90.
  103. ↑ Benvie (2004) pp. 97, 106.
  104. ↑ Gooders (1994) p. 51.
  105. ↑ Benvie (2004) p. 74.
  106. ↑ «Black-throated Diver» (inglés). RSPB. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  107. ↑ Benvie (2004) p. 72.
  108. ↑ «Wryneck» (inglés). RSPB. Consultáu'l 12 de mayu de 2009.
  109. ↑ Gooders (1994) pp. 171, 175.
  110. ↑ «Hooded Crow» (inglés). RSPB. Consultáu'l 12 de mayu de 2009.
  111. ↑ «National Heritage Trends» (inglés). Scottish Natural Heritage. Archiváu dende l'orixinal, el 2007-10-19. Consultáu'l 12 de mayu de 2009.
  112. ↑ Benvie (2004) p. 118.
  113. ↑ Benvie (2004) p. 79.
  114. ↑ Ross, John (26 de xunu de 2007) (n'inglés). Habitat changes leave the twite living on a wing and prayer. The Scotsman. 
  115. ↑ «Common and Rare Migrants» (inglés). Fair Isle Bird Observatory. Archiváu dende l'orixinal, el 23 de marzu de 2007. Consultáu'l 12 de mayu de 2009.
  116. ↑ «Fair Isle Bird Observatory» (inglés). Undiscovered Scotland. Consultáu'l 12 de mayu de 2009.
  117. ↑ Haswell-Smith (2004) p. 410.
  118. ↑ British Birds (Agostu de 2006) 199. Londres: BB 2000.
  119. ↑ Cook (1992) pp. 37, 39, 57.
  120. ↑ Cook (1992) pp. 85, 41, 45, 80.
  121. ↑ Fraser Darling y Boyd (1969) p. 64.
  122. ↑ Haswell-Smith (2004) p. 325.
  123. ↑ «Fish species» (inglés). Scottish Natural Heritage. Archiváu dende l'orixinal, el 2009-05-05. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  124. ↑ «Arctic Charr» (inglés). Fisheries Research Services. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-07-17. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  125. ↑ Neat, T. (2002). The Summer Walkers: Travelling People and Pearl-fishers in the Highlands of Scotland (n'inglés). Edimburgu: Birlinn. ISBN 1-84158-199-2
  126. ↑ «Invertebrate species: molluscs» (inglés). Joint Nature Conservation Committee. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  127. ↑ «Turtles in Scotland» (inglés). Marine Conservation Society. Archiváu dende l'orixinal, el 9 d'avientu de 2012. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  128. ↑ «Biogenic reefs - cold water corals» (inglés). Joint Nature Conservation Committee. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  129. ↑ «Protection for Darwin Mounds» (inglés). Scottish Executive. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-10-03. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  130. ↑ J. M. Hall-Spencer & R. J. A. Atkinson (1999) (n'inglés). Upogebia deltaura (Crustacea: Thalassinidea) in Clyde Sía maerl beds, Scotland. 79. Journal of the Marine Biological Association of the United Kingdom.  páxs. 871–880. doi:10.1017/S0025315498001039. 
  131. ↑ Johnston, I. (6 de xineru de 2007). escritu n'Edimburgu. Escalating threat to the future of Scotland's seas. 
  132. ↑ Smith, S. 1998. Calyptraea chinensis (L., 1758) (Mollusca: Gastropoda). Newsletter PMNHS Non. 1. p.10.
  133. ↑ «"Scotland's Biodiversity: It's in Your Hands - A strategy for the conservation and enhancement of biodiversity in Scotland"» (inglés). Gobiernu d'Escocia. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-01-20. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  134. ↑ «"A Royal Fish"» (inglés). SNH. Archiváu dende l'orixinal, el 2008-12-17. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  135. ↑ «"Ice Age fish thrives in new home"» (inglés). BBC. Consultáu'l 5 de mayu de 2009.
  136. ↑ Winfield, Ian J., Fletcher, Janice M., y James, Ben (2004) "Conservation ecology of the vendace (Coregonus albula) in Bassenthwaite Lake and Derwent Water O.K. Ann. Zool. Fennici. 41 pp. 155–164.
  137. ↑ «Publications: Amphibians & Reptiles» (inglés). Scottish Natural Heritage. Archiváu dende l'orixinal, el 1 de setiembre de 2009. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  138. ↑ Johnston, Ian (19 de marzu de 2007) (n'inglés). Scotland 'sliding towards the collapse of our ecosystem'. 
  139. ↑ «Amphibians» (inglés). Thomson ecology. Archiváu dende l'orixinal, el 17 de xunu de 2009. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  140. ↑ «Reptiles» (inglés). Thomson ecology. Archiváu dende l'orixinal, el 11 de xunu de 2009. Consultáu'l 3 de mayu de 2009.
  141. ↑ Carter, Stephen P. "Land Snails" en Edwards y Ralston, Ian (2003) p. 104.
  142. ↑ 142,0 142,1 Buckland, Paul C. y Sadler, Jon P. "Insects" en Edwards y Ralston (2003) pp. 105-08.
  143. ↑ Miles & Jackman (1991) p. 47.
  144. ↑ «Invertebrates» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  145. ↑ Ross, David (13 de setiembre de 2007) (n'inglés). Rare species of burrowing bee has flourished in Outer Hebrides. The Herald. http://www.theherald.co.uk/news/news/display.var.1684785.0.0.php. Consultáu'l 10 de mayu de 2009. 
  146. ↑ "The bee's knees". (2007) Broadleaf Non. 68. Grantham. Woodland Trust.
  147. ↑ «World's first bumblebee sanctuary created in Scotland» (inglés). Wildlife Extra. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  148. ↑ Smith, Claire (21 de xunetu de 2007) "Butterflies are flitting here from the South." Edimburgu. The Scotsman.
  149. ↑ «The state of Britain's butterflies 2007» (inglés). Butterfly Conservation. Archiváu dende l'orixinal, el 7 de xunu de 2009. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  150. ↑ Davies, Eilidh (3 de xunu de 2008) "Rare moth rescued from becoming a spider's next meal". Aberdeen. Press and Journal.
  151. ↑ «Highland biting midge» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 2009-05-31. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  152. ↑ Miles & Jackman (1991) p. 48.
  153. ↑ «The Scottish Wildcat» (inglés). The Scottish Big Cat Trust. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  154. ↑ (n'inglés) The Beast of Buchan. The Scotsman. 24 d'avientu de 2006. http://heritage.scotsman.com/bigcats/The-Beast-of-Buchan.2837804.jp. Consultáu'l 10 de mayu de 2009. 
  155. ↑ Francis, Di (1993). My Highland Kellas Cats. Jonathan Cape. ISBN 0224033961X
  156. ↑ «Kellas Cat (Melanistic hybrid)» (inglés). Paws On-Line. Archiváu dende l'orixinal, el 21 d'agostu de 2009. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  157. ↑ Adomnán. «The Life of Columba» (inglés). University College Cork. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  158. ↑ Simpson, Yvonne A. «The Strange Case of the Stronsay Beast» (inglés). theangloscot.co.uk. Archiváu dende l'orixinal, el 14 de setiembre de 2008. Consultáu'l 10 de mayu de 2009.
  159. ↑ 159,0 159,1 Perry (1948) pp. 54–55.
  160. ↑ Benvie (2004) pp. 19, 30, 34.
  161. ↑ Johnston, I. (19 de payares de 2006) (n'inglés). Sía change as plankton head north. The Scotsman. 
  162. ↑ Hardie, Alison (20 de xineru de 2007) (n'inglés). Dramatic torne in island common seal populations baffles experts. The Scotsman. 
  163. ↑ "The capercaillie conundrum" (ochobre de 2007) BBC Wildlife 25 Non. 9.
  164. ↑ «SNH Annual Review 2006» (inglés). Scottish Natural Heritage. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  165. ↑ En 1996 desenvolvióse una nueva política pa les NNR, que tienen de tener cuatro atributo: primacía de la naturaleza, importancia nacional, bon manexu de la práctica y continuidá d'alministración. Los sitios que nun cumplíen estes carauterístiques fueron removíos de la llista. Vease "The Story of Hermaness National Nature Acute: Appendix 1" (pdf) SNH. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  166. ↑ «The Park» (inglés). Cairngorms National Park Authority. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  167. ↑ «Welcome to the John Muir Trust» (inglés). John Muir Trust. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.
  168. ↑ «"Our Vision"» (inglés). Trees for Life. Archiváu dende l'orixinal, el 30 d'abril de 2009. Consultáu'l 11 de mayu de 2009.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • Benvie, Neil (2004) Scotland's Wildlife. Londres. Aurum Press. ISBN 1-85410-978-2
  • Brown, Leslie (1989) British Birds of Prey. Londres. Bloomsbury. ISBN 1-870630-63-7
  • Corbet, Gordon y Ovenden, Denys (1984) The Mammals of Britain and Europe. Glasgow. Collins. ISBN 000219774X
  • Cook, Martin (1992). The Birds of Moray and Nairn. Edimburgu: Mercat Press. ISBN 1-873644-05-1
  • Edwards, Kevin J. & Ralston, Ian B.M. (Eds) (2003) Scotland After the Ice Age: Environment, Archaeology and History, 8000 BC - AD 1000. Edimburgu. Edinburgh University Press. ISBN 0-7486-1736-1
  • Fraser Darling, F. & Boyd, J.M. (1969) Natural History in the Highlands and Islands. Londres. Bloomsbury. ISBN 1-870630-98-X
  • Gooders, J. (1994) Field Guide to the Birds of Britain and Ireland. Londres. Kingfisher. ISBN 0-86272-139-3
  • Haswell-Smith, Hamish. (2004) The Scottish Islands. Edimburgu. Canongate. ISBN 1-84195-454-3
  • Hull, Robin (2007) Scottish Mammals. Edimburgu. Birlinn. ISBN 1-84158-536-X
  • MacLean, Charles (1972) Island on the Edge of the World: the Story of St. Kilda. Edimburgu. Canongate. ISBN 0-903937-41-7
  • Matthews, L. Harrison (1968) British Mammals. Londres. Bloomsbury. ISBN 1-870630-68-8
  • Miles, H. and Jackman, B. (1991) The Great Wood of Caledon. Lanark. Colin Baxter Photography. ISBN 0-948661-26-7
  • Murray, W.H. (1973) The Islands of Western Scotland. Londres. Eyre Methuen. ISBN 413303802
  • Perry, Richard (1948). In The High Grampians. Londres. Lindsay Drummond.
  • Peterson, Roger Tory; Mountfort, Guy; and Hollom, P.A.D. (1993) Birds of Britain and Europe. Glasgow. HarperCollins. ISBN 0002199000
  • Quine, David (2000). St Kilda. Grantown-on-Spey: Colin Baxter Island Guides. ISBN 1841070084
  • Smout, T.C. MacDonald, R. and Watson, Fiona (2007) A History of the Native Woodlands of Scotland 1500-1920. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-3294-7

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]