Ta presente n'España, el sur d'Inglaterra, y Francia, sobremanera en comunidaes de zones montascoses, en carbaes. Tamién puede atopase nos Pirineos y nos montes que dixebren Valencia d'Aragón y de Cataluña, onde conviven Lavandula latifolia y Lavandula spica, abriendo les primeres flores L. latifolia, y L. spica acabando'l floriamientu.
L'arume de Lavandula latifolia ye desagradable, y el de L. spica bien bonu; por esta razón cultivar en campos separaos.
Lavandula latifolia ye un arbustuperenne en forma de matu. Algama los 80 cm d'altor. Les fueyes son lliniales-oblongues, d'unos 10 cm de llargor. Les flores (les cualos son polinizaes por distintes inseutos) son arumaes, hermafrodites y de color azul o violeta; apaecen n'agostu y prodúcense n'espigues terminales. Tola planta esprende un goloralcanforáu.
La lavanda Lavandula latifolia tien carauterístiques melecinales similares a la lavanda común (Lavandula angustifolia). Produz tamién un aceite esencial, anque d'inferior calidá. L'aceite esencial llográu de les flores ye albortivu, antibacteriano y antisépticu, y puede ser utilizáu con fines de aromaterapia.
Ye utilizada vía tópica pa tratar firíes, quemadures, picadures, etc. Tamién puede ser utilizada pa tratar desórdenes dixestivos y del sistema inmunitariu.
Tien de recordase que les esencies pueden producir gastritis y úlcera péptica, reacciones alérxiques y, en dosis elevaes, dolor de cabeza, estomagaes, vultures y somnolencia; razón pola cual, pal so usu, tien de tenese conseyu médicu o farmacéuticu.
Lavandula: nome xenéricu que se cree que remanez del francés antiguu lavandre y n'última instancia del llatínllavara (llavar), refiriéndose al usu de fervinchos de les plantes.[3] El nome botánicu Lavandula como l'usáu por Linneo considérase deriváu d'este y otros nomes comunes europeos pa les plantes. Sicasí, suxúrese qu'esta esplicación puede ser apócrifa, y que'l nome en realidá puede ser deriváu del llatínlivere, "azuláu".[4]
↑The alternative derivation of the name lavender from Latin livere and medieval Latin lavindula is given in Upson and Andrews, where it is presented as a conjecture. The problems with the standard derivation are also described; such as that there is non knowledge of the common use of lavender for washing by Greeks and Romans.
Blumenthal M, Goldberg A, Brinckmann J. Herbal Medicine, Expanded Commission Y Monographs. Integrative Medicine Communications, Newton. First Edition, 2000.
Grases F, Melero G, Mariña-Bauza A et al. Urolithiasis and phytotherapy. Int Urol Nephrol 1994; 26(5): 507-11.
Paris RR, Moyse H. Matière Médicale. Masson & Cia., Paris; 1971. Tome.
PDR for Herbal Medicines. Medical Economics Company, Montvale. Second Edition, 2000.