Luigi Federico Menabrea (4 de setiembre de 1809, Chambéry – 25 de mayu de 1896, Saint-Cassin) foi un inxenieru, matemáticu, xeneral y estadista italianu qu'exerció'l cargu de primer ministru ente 1867 y 1869. En reconocencia de la so trayeutoria, foi nomáu conde de Menabrea y marqués de Valdora.
Luigi Federico Menabrea nació'l 4 de setiembre de 1809 en Chambéry, entós parte del Reinu de Cerdeña.
Estudió na Universidá de Turín, onde se graduó como inxenieru y doctoróse en matemátiques. Como oficial d'inxenieros, tomó'l puestu de Cavour en 1831 nel fuerte de Bard. Foi profesor de mecánica y construcción na academia militar y na Universidá de Turín. Ente les sos publicaciones más notables atópase Nociones sobre la máquina analítica de Charles Babbage, testu primeramente publicáu en francés en 1842, y que meses dempués foi traducíu al inglés ya incorporó anotaciones de la traductora Ada Lovelace, que describe munchos aspeutos de l'arquiteutura d'ordenadores y de la programación y puede describise como'l primer trabayu científicu de la disciplina de la informática. El rei Carlos Alberto de Cerdeña unvió a Menabrea en 1848 en misiones diplomátiques p'asegurar l'adhesión de Módena y Parma a Cerdeña. Aportó al parllamentu d'El Piamonte, y foi destináu socesivamente a los ministerios de Guerra y d'Asuntos Esteriores.
Pertenecía a la derecha, y hasta los acontecimientos de 1859 creía na posibilidá d'un compromisu ente l'Estáu y la Santa Sede. Foi xubíu al grau de mayor xeneral y comandante en xefe de los inxenieros na campaña lombarda de 1859. Supervisó los llabores del asediu de Peschiera, tuvo presente en Palestro y Solferino y reparó les fortificaciones de delles de les fortaleces del norte. En 1869, foi nomáu teniente xeneral y recibió el títulu de conde.
Menabrea aportó al gabinete de Ricasoli en 1861 como ministru de la Marina, y ocupó la cartera d'Obres Públiques nos socesivos gabinetes de Farini y Minghetti. Tres la guerra de 1866, foi escoyíu como plenipotenciario d'Italia pa les negociaciones del Tratáu de Praga y p'anexón del Vénetu a Italia. N'ochobre de 1867, asocedió a Rattazzi como primer ministru, y foi convocáu pa faer frente a la difícil situación creada pola invasión de los Estaos Papales por Garibaldi y la catástrofe de Mentana.
Menabrea renegó de Garibaldi y instituyó procesos xudiciales contra él. Mientres les negociaciones col gobiernu francés, protestó contra la retención del poder temporal pol papa y aportunó nel derechu italianu d'interferencia en Roma, Supo de les negociaciones direutes ente Víctor Manuel y Napoleón III en xunu de 1869, y negóse a entretener la idea d'una alianza francesa nun siendo qu'Italia pudiera ocupar los Estaos Pontificios, y hasta la mesma Roma. Na viéspora de l'asamblea nel Conseyu Ecuménicu de Roma, Menabrea acutó al gobiernu italianu'l so derechu respectu de cualquier midida que se tomara contra les instituciones italianes.
En 1860, retiró a los estudiantes de seminariu la exención del serviciu militar qu'hasta entós esfrutaren. A lo llargo del so periodu de mandatu, foi sofitáu pol ministru de Finances, el conde Cambray Digny, quien forzó al parllamentu l'impuestu sobre la molienda propuestu por Quintino Sella, anque nuna forma modificada respectu de la propuesta orixinal. Tres una serie de cambeos nel gabinete y un bon númberu de crisis, Menabrea dimitió n'avientu de 1869 na eleición d'una nueva cámara na que nun tenía la mayoría. Foi nomáu marqués de Valdora en 1875. El so socesor como primer ministru, Giovanni Lanza, pa desaposialo de la so influyente posición como edecán del rei, unviar a Londres como embaxador, onde permaneció hasta qu'en 1882 reemplazara al xeneral Enrico Cialdini na embaxada de París. Diez años dempués, retirar de la vida pública, y finó en Saint Capin el 24 de mayu de 1896.
El asteroide 1997 VA4 foi denomináu (27988) Menabrea nel so honor.
<ref>
ye inválida; el nome «a71cdf2f29f537f7c9209c22ffdf345e6bca8ad6» ta definíu delles vegaes con distintu conteníu