Pelegrinación

Una pelegrinación o pelegrinaxe ye'l viaxe a un santuariu o llugar sagráu con importantes connotaciones relixoses. Ye, tamién, un viaxe efectuáu por un creyente (o grupu de creyentes) escontra un llugar de devoción o un llugar consideráu como sagráu según la relixón de cada unu.

Pelegrinos xacobeos, grabáu alemán de 1568.

El términu pelegrinación provién del llatín peregrinatio, significa viaxe al estranxeru o estancia nel estranxeru. Según los sos oríxenes etimolóxicos, el pelegrín ye'l expatriado o exiliáu. Sía como fora, ye un estranxeru desconocíu nel país y priváu de l'asistencia d'una coleutividá. El desplazamientu, xeneralmente andando, de persones escontra los llugares nos qu'entren en contautu colo sagrao ye una práutica común de relixones y cultures. La pelegrinación ye un fenómenu casi universal de l'antropoloxía relixosa. El pelegrín atopa lo sobrenatural nun llugar precisu, nel que se participa d'una realidá distinta a la realidá profana.

Ye famosa mundialmente la pelegrinación, o Hajj, de los fieles musulmanes a La Meca, la de los fieles católicos a Santiago de Compostela, o la de los observantes xudíos a Xerusalén, mientres los trés festividaes de Pésaj, Shavuot y Sucot. La pelegrinación puede realizase por meru oficiu de fe o como métodu pa expiar dalgún pecáu según la relixón practicada, ya inclusive como agradecimientu por pidimientos concedíes a la figura relixosa pertinente.

Tamién ye pelegrinación visitar una capiya o llugar que curie reliquies sagraes. La Biblia fala del pelegrinar nel Salmu 122 (121):

Qué allegría cuando me dixeron:

Vamos a la casa del Señor.

Yá tán triando los nuesos pies

Los tos estragales, Xerusalén.

La última visita de Xesús a Xerusalén, siendo observante de la llei xudía, foi como pelegrín mientres la fiesta de Pésaj.

Cristianismu

[editar | editar la fonte]

Les más antigües descripciones de pelegrinaciones cristianes y de pelegrinaxe a Tierra Santa remontar al sieglu IV.

Los más conocíos y diversos destinos de pelegrinación católica son:

Ente los llugares más importantes de pelegrinación atópense:

Pelegrinos nuna de les vidreres de la catedral de Canterbury.
El Santuariu de La nuesa Señora de Fátima, en Cova da Iria, Portugal.
El Santuariu del Sagráu Corazón de Xesús n'Ermesinde, Portugal.

Islam

[editar | editar la fonte]
Campamentu persa de pelegrinos escontra la Meca (1900).
Hajj

El pelegrinaxe a La Meca —el Hajj— ye unu de los cinco pilastres del Islam. Tien de realizase a lo menos una vegada mientres la vida de tolos musulmanes aptos.

Amás d'a la Meca, la mayoría de los chiitas entamen un pelegrinaxe a la ciudá santa de Mashhad, al nordeste d'Irán.

El hajj ye un viaxe interior al Kab'ah del corazón y l'alma.

Ziyarat

Les tradiciones de pelegrinaciones locales -aquelles entamaes como visites ziyarat a tumbes próximes- atópense estendíes por tolos países musulmanes. En dalgunos d'ellos, les tumbes de santos y héroes tienen fuertes tradiciones ziyarat, yá que visitar tumbes en momentos aparentes ye una demostración d'identidá social y nacional.

Delles tradiciones islamistes amuesen actitúes negatives a la costume de visitar tumbes.

Hinduismu

[editar | editar la fonte]

Esisten munchos llugares santos de gran importancia pa los hinduistes. Cítense dalgunos d'ellos, incluyida la India

Los hinduistes creen qu'allegar a estos llugares conduz a la moksha, la lliberación del ciclu de la renacencia, el samsara.

Bahaísmo

[editar | editar la fonte]

Bahá'u'lláh, nel sagráu llibru Kitáb-i-Aqdas, encamentó la pelegrinación (hajj) a dos llugares: la Casa de Baha’o’llah, en Bagdag (Iraq) y la Casa del Báb en Shiraz (Irán). Nestos dos etapes separaes, conocíes col nome de Suriy-i-Hajj, Bahá’o’lláh prescribió unos ritos específicos pa caúna d'elles. La pelegrinación ye obligatoria pa los homes que tán capacitaos pa realizala, pero los creyentes tienen la llibertá d'escoyer ente los dos llugares, cada unu ta consideráu como abondu. La pelegrinación nun ye obligatoria pa les muyeres, pero tampoco-yos ta prohibida. Anguaño estos dos llugares de pelegrinación son inaccesibles pa los bahá’is.

Más tarde, Abdu'l-Baha designó la tumba de Bahá’o’llah en Bahji l'Alquibla como un llugar de pelegrinación (ziyarat) adicional. Nengún ritu específicu encamentóse pa esti llugar.

América Precolombina

[editar | editar la fonte]

El conceutu de la pelegrinación yá se conocía, tamién, na América Central precolombina. Los llugares más importantes de pelegrinación son:

Teotihuacán (visitáu inclusive sieglos dempués de que los sos edificios fueren yá una ruina), escoyíu por ser el llugar nel que taben tolos dioses xuntos pa protexer la creación de la humanidá.

Chichén Itzá, especialmente'l Cenote sagráu, un pozu natural consagráu al dios maya Chaac (dios de l'agua) y llugar de sacrificios.

Izamal consagráu al dios creador Itzamná.

Cozumel, consagráu a Ixchel, diosa de la lluna y de la xestación.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Nebel, Richard (1995). Santa Maria Tonantzin Virxe de Guadalupe. Méxicu: Fondu de Cultura Económica, páx. 129. «Cúntense añalmente hasta 20 millones de pelegrinos [...]»

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]