Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Pink Floyd | |
---|---|
Datos | |
Tipu | grupu de rock |
Miembros | Syd Barrett, David Gilmour, Nick Mason, Roger Waters, Richard Wright, Bob Klose y Richard Wright |
Xéneru | rock progresivu, rock psicodélico (es) , art rock (es) , Rock espacial, blues rock, Avant-rock, rock ácido (es) y Proto-prog (es) |
Sellu discográficu |
Tower Harvest Records (es) Capitol Records Columbia Records EMI Parlophone Columbia Graphophone Co. Ltd. Sony Music Entertainment Warner Music Group |
País | Reinu Xuníu[1] |
Orixinarios de | Londres |
Fecha fundación | 1964 |
Web oficial | |
Pink Floyd foi un grupu de rock progresivu británicu formáu en Londres en 1965.
Ye considerada una de les bandes más influyentes na historia de la música rock, que llogró gran popularidá gracies a la so música sicodélica, que foi evolucionando escontra'l rock progresivu y el rock sinfónicu col pasu del tiempu.
El grupu ye conocíu polos sos cantares de conteníu filosóficu, la esperimentación sónica, les innovadores portaes de los sos discos y los sos ellaboraos espectáculos en vivu.
Primeramente'l grupu taba formáu pol guitarrista Bob Klose, el batería Nick Mason, el teclista y vocalista Richard Wright, el baxista y vocalista Roger Waters y el guitarrista rítmicu y vocalista principal Syd Barrett, quien convirtióse nel primer líder de la banda.
Sicasí, l'estrañu comportamientu de Barrett, causáu pol escesivu consumu de drogues, especialmente LSD, fizo que fuera sustituyíu en xineru de 1968 pol que yá fuera'l so amigu: David Gilmour, cristalizando asina la formación clásica del grupu tres l'anterior marcha de Klose.
Pink Floyd empezó con gran ésitu na escena underground londinense a finales de los años sesenta, con Syd Barrett como principal compositor. La salida de Barrett fizo que'l cantante y baxista Roger Waters convirtiérase gradualmente na fuercia dominante na primer metá de los años 70, la dómina de mayor ésitu en ventes de la banda, hasta'l so abandonu en 1985. El grupu grabó mientres esta dómina munchos álbumes que convirtiéronse en grandes ésitos comerciales, como "The Dark Side of the Moon" (1973), "Wish You Were Here" (1975), "Animals" (1977) y el doble LP "The Wall" (1979).
No tocante a Barrett, dempués de la so salida de Pink Floyd, grabó dellos trabayos en solitariu a principios de los años 70, anque terminó recluyíu viviendo na casa de los sos padres, finando'l 7 de xunetu de 2006, a los 60 años.
En 1985, Waters declaró la estinción de Pink Floyd, pero los demás miembros, encabezaos por David Gilmour, siguieron dando vida al grupu hasta ser demandaos por Waters por cuenta de los derechos del nome de la banda, yá que siguieren grabando y actuando sol nome de Pink Floyd, ente que Waters pensaba que dichu nome nun tenía de siguir siendo utilizáu.
Tres el xuiciu, Waters llogró los derechos esclusivos sobre tou la imaginería qu'esplegaben nos sos conciertos (incluyíu'l so famosu gochu volador) y los derechos sobre l'espectáculu audiovisual de "The Wall" (escluyendo les trés temes que compunxo Gilmour pa la obra: «Young Lust», «Run Like Hell» y «Comfortably Numb») y sobre toles temes incluyíes en "The Final Cut" (]]1983]]), ente que'l restu del grupu podía siguir usando'l mesmu nome.
En superando estos problemes llegales, Gilmour, Mason y Wright esfrutaron del ésitu comercial con "A Momentary Lapse of Reason" (1987), discu nel que Wright participó como teclista asalariáu y non como miembru fixu de la banda, y con "The Division Bell" (1994), últimu discu d'estudiu del grupu nel que yá apaecieron Gilmour, Mason y Wright como componentes de la banda.
Waters, pela so parte, embarcóse nuna carrera como solista y nun volvióse axuntar con Pink Floyd hasta 24 años dempués, el 2 de xunetu de 2005, nel conciertu Live 8, en Londres.
El 15 de setiembre de 2008 finó Richard Wright, dando per concluyida -virtualmente- toa posible xunta del grupu.