Prunus serotina

Prunus serotina
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Rosales
Familia: Rosaceae
Subfamilia: Amygdaloideae
Tribu: Amygdaleae
Xéneru: Prunus
Subxéneru: Padus
Especie: P. serotina
Ehrh.
Distribución
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]

Prunus serotina ye un árbol de la familia de les rosácees, orixinaria d'América del Norte del este de Quebec meridional y d'Ontario del sur a Texas, la Florida central. Ye una especie del subxéneru Padus coles flores en recímanos, y ye un árbol de fueya caduca que crez 15-30 m d'altu. Les fueyes son simples, de 6-14 centímetros de llargu, col marxe serráu. La fruta tien 1 centímetru de diámetru y ye daqué astrinxente y amarga si cómese fresca, tamién la peracaben los páxaros, pa quien la astringencia nun ye desagradable.

Rellacionar de cerca col capulín de Virginia (Prunus virginiana), del que s'estrema poles fueyes más grandes y les cereces, que cuando tán madures son negres, non coloraes. Tamién se confunde col capulín: Prunus salicifolia de Méxicu. N'Europa confundir cola zrezal aliso (Prunus padus), del cual estrémase poles fueyes, que son brilloses, y les flores, qu'apaecen más tarde (serotino significa tardíu), unes selmanes dempués de les fueyes. Por eso, en munchos idiomes (francés, italianu, alemán), esta especie llámase zrezal tardida.

Especie invasora n'Europa

[editar | editar la fonte]

La zrezal negra foi introducíu n'Europa nel 1623 como planta ornamental y dende el sieglu XIX foi utilizáu pa la repoblación forestal. Anguaño, la so área de distribución amplióse hasta casi toa Europa y de cutiu entra tantu en competición direuta coles especies forestales natives que la flora amenorgar de forma considerable. Les granes d'esta especie son esvalixaes poles aves y pueden permanecer hasta cinco años nel suelu forestal enantes de la guañada.[1] Eso favorez el rápidu espardimientu de la zrezal negra, sobremanera dempués de baltar d'esplotación de los montes.

Frutos casi maduros.
Nos monte de Robinia pseudoacacia (los árboles más grandes, cola corteza engurriada) y de Prunus serotina de la llanura padana, nel norte d'Italia, la diversidá biolóxica ye bien baxa.
Frutos recién estrayíos del árbol.

Capulí en Los Andes

[editar | editar la fonte]

Suel ser una planta tamién esvalixa en Los Andes, en zones de clima templáu como en partes de Colombia, Ecuador y Perú. Na llocalidá peruana de Cajamarca la planta empieza a floriar y dar frutos nel primer trimestre del añu; l'árbol ye utilizáu en fiestes tradicionales conocíes como unshas.

Propiedaes

[editar | editar la fonte]

Del capulí utilícense les fueyes, el cogollu, y les cañes, pa fines melecinales; y la fruta pol so valor nutricional.[2]

Les fueyes y los cogollos d'esta planta utilizar p'aselar los cólicos, y les molesties del reumatismu.[3] Ye efectivu pa combatir el malestar del gripe, tien propiedaes expectorantes, sollivia los accesos de tos, polo que ta indicáu pa la bronquitis, tos, afuego y color azuláu por falta d'osíxenu, el catarru de les víes respiratories y la tos convulsiva.
Usu esternu: N'Andar, nel sur d'Ecuador utilicen les cañes de capulí, delles vegaes conxuntamente con otres plantes pa delles ceremonies de llimpia.
Principios activos: Les fueyes contienen un aceite esencial, grasa, resina, tanín, amigdalina, glucosa, un pigmentu pardu y sales minerales. La corteza contién, pigmentu pardu, amigdalina, almidón, ácidu gálico, grasa, calciu, potasiu, y fierro. La corteza, fueyes y granes, en contautu cola agua, lliberen ácidu cianhídricu o cianuru d'hidróxenu (HCN), por esta razón tien de manipoliase con cuidu.
Contraindicaciones: Nun inxerir preparaciones que contengan fueyes de capulí en dosis elevaes, nin por periodos enllargaos, debíu al ácidu cianhídricu que lliberen les sos fueyes, corteza y granes.

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

Prunus serotina describióse por Jakob Friedrich Ehrhart y espublizóse en Gartenkalender 3: 285, nel añu 1783.[4]

Etimoloxía

Prunus: nome xenéricu que provién d'un antiguu nome griegu (προύνη), y depués llatín (prūnus, i) de la cirolar. Yá emplegáu por, ente otros, Virxiliu (G. 2, 34) y Pliniu'l Vieyu (13, XIX, 64)[5][6]

serotina: epítetu llatín que significa "tardida"[7]

Variedaes aceptaes
Sinonimia

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Fulvio Enrico Caronni. Il casu del ciliegio tardivo (Prunus serotina Ehrh.) al Parco lombardo della Valle del Ticino. (n'italianu) 2008
  2. ↑ (PASSE), 2008. Pg. 114 a 118.
  3. ↑ CESA - INTERCOOPERACIÓN SUIZA. 1993
  4. ↑ Prunus serotina en Trópicos
  5. ↑ En Nomes botánicos
  6. ↑ Prunus en F. Gaffiot, Dictionnaire Latin-Français, Hachette, Paris, 1934.
  7. ↑ N'Epítetos Botánicos
  8. ↑ Prunus serotina en PlantList

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  1. Jørgensen, P. M. & S. León-Yánez. (eds.) 1999. Catalogue of the vascular plants of Ecuador. Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 75: i–viii, 1–1181.
  2. Killeen, T. J., E. García Estigarribia & S. G. Beck. (eds.) 1993. Guia Arb. Bolivia 1–958. Herbario Nacional de Bolivia & Missouri Botanical Garden, La Paz.
  3. Radford, A. E., H. E. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.
  4. Schwegman, J. Y. 1991. The Vascular Flora of Langham Island, Kankakee County, Illinois. Erigenia 11: 1–8.
  5. Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canada. National Museums of Canada, Ottawa.
  6. Voss, E. G. 1985. Michigan Flora. Part II Dicots (Saururaceae-Cornaceae). Bull. Cranbrook Inst. Sci. 59. xix + 724.
  7. Wunderlin, R. P. 1998. Guide Vasc. Pl. Florida i–x + 1–806. University Press of Florida, Gainseville.
  8. Brummitt, R. K. 2011. Report of the Nomenclature Committee for Vascular Plants: 62. Taxon 60(1): 226–232.
  9. Gandhi, K. N., J. L. Reveal & L. Brouillet. 2009. (1886-1887) Proposals to conserve the names Prunus serotina and P. virginiana (Rosaceae) with conserved types. Taxon 58(1): 312–314.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]