Ramsés II

Ramsés II
faraón 31 mayu 1279 edC - 1213 edC ← Seti I - Merenptah ^(es) → 3. Pharaoh of the Nineteenth Dynasty of Egypt ^(en) ← Seti I - Merenptah ^(es) → 1. Saqqara king ^(en) - Seti I → faraón del Imperio Nuevo ^(es)
Vida
Nacimientu	circa 1303 de edC
Nacionalidá	Antiguu Exiptu
Llingua materna	exipcianu
Muerte	Pi-Ramsés ^(es) , 1213 de edC (89/90 años)
Sepultura	KV7 ^(es) Valle de los Reis
Causa de la muerte	aterosclerosis ^(es)
Familia
Padre	Seti I
Madre	Tuya (reina)
Casáu con	Nefertari Henutmira Nebettaui ^(es) Merytre ^(en) Bintanat ^(es) Isis-Nefert ^(es) Maathornefrura ^(es) Meritamón ^(es)
Fíos/es	Merenptah ^(es) Ramsés ^(es) Meryatum ^(es) Jaemuaset ^(es) Henuttawy ^(es) Ramesses-Meryamun-Nebweben ^(es) Meritamón ^(es) Bintanat ^(es) Nebettaui ^(es) Paraheruenemef ^(es) Mériamon Amenherjepeshef ^(es) Baketmut ^(es) Henutmira Bintanath ^(es) Horherouenemef Takhat ^(es) Amenemopet ^(en) Merytre ^(en) Setepenre ^(en)
Hermanos/es	Nebchasetnebet Tia Henutmira
Pueblu	Dinastía XIX d'Exiptu
Estudios
Llingües falaes	exipcianu
Oficiu	estadista
Altor	1,9 m

Usermaatra Setepenra - Ramsés Meriamón,^[1] o Ramsés II^[2] ye'l tercer faraón de la Dinastía XIX d'Exiptu, quien gobernó unos 66 años, dende c. 1279 a 1213 e.C.^[3] Ramsés II ye unu de los faraones más célebres, por cuenta de la gran cantidá de muertes que perduren del so activu reináu.

Antecedentes

Ramsés II yera fíu del faraón Seti I y del so Gran Esposa Real, To. Nun foi, como dacuando asumir, fíu únicu; sábese que tuvo siquier dos hermanes y, al paecer, un hermanu llamáu Nebchasetnebet, quien morrió enantes d'algamar la edá adulta, polo que Ramsés pasó automáticamente a ser l'herederu.

Dende neñu vivió l'actividá castrense, como miembru d'una familia de militares.^[4] Seti I nomó correxente a Ramsés cuando esti tendría unos catorce años, y recibió entrenamientu intensivu de parte del mesmu faraón y de múltiples maestros d'artes y ciencies.^[5] La correxencia duró ente trés y siete años, nun hai fontes fiables sobre esta tema. A los quince o dieciséis años Ramsés yá tenía autoridá sobre parte del exércitu y, una y otra vez, inscripciones d'esa dómina describir como un "astutu nuevu líder". Entós daquella yá taba casáu y yera padre de cuatro fíos.

Mientres el periodu de correxencia hubo pocos problemes militares y Ramsés desempeñó xeres civiles como delegáu del so padre, como yeren supervisar los trabayos de construcción de los templos y l'estracción de material de construcción nes canteres del sur del imperiu.

El rei guerreru

Cara de Ramsés II.

Prisioneros nubios.
Templu de Abu Simbel.

Ramsés acompañó al so padre en campañes militares pa encalorar rebeliones en Canaán. Tamién lo secundó na guerra contra los hitites qu'ocuparen los territorios de Siria, tradicionalmente pertenecientes al imperiu exipciu, pero perdíos diba dellos años por cuenta de la debilidá del rei Akenatón. Yá como comandante, llevó a cabu una campaña contra Kush (Nubia), nel añu 8 del reináu de Seti.

Cúntase que Ramsés alcuéntrase en Kush cuando Seti morrió. Volvió a Exiptu onde, xunto cola so madre, To, llevó a cabu les ceremonies aciages del so padre na necrópolis tebana.

Mientres los cinco primeros años del so reináu llevó a cabu cinco remanes militares:

Batalla naval

Rellatada na Cercu de Tanis, producir nel Delta, ante l'ataque de pirates shardana. Ramsés vencer y reclutó a los prisioneros como soldaos pal so exércitu. Estos shardana son mentaos nel Poema de Pentaur como miembros del exércitu exipciu.^[6]

Espediciones a Asia

Poco dempués d'empezar el so reináu en solitariu, Ramsés hubo de reaccionar ante l'amenaza de los hitites. Quiciabes consideraben al nuevu rei más débil que'l so poderosu padre, pos empecipiaron numberoses escaramuzas nes fronteres invadiendo la tierra de Retenu hasta que l'exércitu exipciu viose obligáu a reaccionar. La primer espedición foi pa pacificar Canaán, como pasu previu a la conquista de Siria. Foi comandada por el mesmu rei nel cuartu añu, y ta rellatada en dos esteles, una en Eleuteros y otra en Biblos. Puede considerase como la precampaña de la batalla de Qadesh.

Ramsés en Qadesh.

La Batalla de Qadesh

Artículu principal: Batalla de Qadesh

Nel quintu añu del so reináu'l faraón decidió cortar colos ataques hitites, amuesa d'ello ye la célebre Batalla de Qadesh, al norte de Siria, onde por fin s'atoparon los exércitos exipcios de Ramsés II cola alianza siriu-hitita del rei Muwatalli II.

Según cúntase, Ramsés fixo casu omiso de los conseyos de los sos xenerales y visir, lo cual causó que cayera nuna emboscada de los sos enemigos hitites y el so exércitu viérase gravemente abrasáu en territoriu desconocíu. Les tropes exipcies fuxeron del exércitu hitita, y Ramsés tuvo que lluchar práuticamente solo contra los enemigos empuestu pol dios Amón, o eso ye lo qu'él mesmu nos diz nos monumentos onde dexó escrita la so fazaña (Poema de Pentaur). Los historiadores actuales son más críticos y prefieren pensar que la batalla acabó en tables (por non dicir derrota, yá que nun consiguió conquistar la ciudá), y non nuna aplastante victoria de Ramsés.

Finalmente, Ramsés y Muwatalli II dieron un respiru y el faraón tornó a los Dos Tierres, onde prosiguió colos sos numberosos trabayos de construcción.

Tres la muerte de Muwatalli, desamarróse una llucha pol poder ente'l so fíu Mursili y el so hermanu Hattusili I, que Ramsés aprovechó pa reafitar el control na zona, destacando guarniciones en distintes ciudaes. Sicasí, la guerra nun acabaría hasta la llegada al tronu hitita de Hattusili III, l'ambiciosu socesor de Muwatalli II, qu'acabaría col Tratáu de Qadesh roblando la paz con Ramsés II cuando ésti llevaba unos 25 años nel tronu.

Conquistes en Libia

Ramsés tamién fixo incursiones en Libia, onde estableció delles colonies y construyó diverses fortaleces pa vixilales, formando una llinia defensiva dende Racotis hasta El Alamein.

Reforma del exércitu

Ramsés II aprovechó la mal resultancia de la batalla de Qadesh pa camudar a los militares d'altu rangu, asitiando a los sos fíos al mandu de los distintos cuerpos. El so primoxénitu Amenhirjopshef foi «Xeneralísimu del exércitu» y «supervisor de toles tierres del norte»; Ramsés yera «primer xeneral de La so Maxestá»; Paraheruenemef y Mentuherhepeshef teníen el rangu de «xeneral de carros» y el títulu honoríficu de «primer conductor de La so Maxestá».^[7] A partir d'entós, naide ayenu a la familia real tuvo mandu. Nun tuvo problemes con esta reforma, yá que Seti I dexara de llau a los aristócrates exipcios y promovíu a oficiales a un gran númberu de soldaos estranxeros, como'l xeneral Urhiya, hurrita d'orixe, que aportó a intendente del Ramesseum, el so fíu Yupa qu'heredó'l cargu, o'l xeneral Ramsés-Najt.^[7]

Tamién creó cuerpos d'élite con estranxeros, guerreros nubios, libios, asiáticos y shardanas, cuerpos que yeren lleales a la persona del faraón. Estos mercenarios estranxeros formaron l'exércitu exipciu hasta'l tercer periodu entemediu.^[8]

Ver tamién: Exércitu nel Antiguu Exiptu

Política interior

Mientres el so reináu Exiptu conoció la so dómina de mayor rellumanza, gracies a la prosperidá económica que favoreció'l desenvolvimientu de la lliteratura y les ciencies, y que-y dexó alzar grandes construcciones.

Ramsés treslladó primero la corte a Menfis enantes del treslláu definitivu a Pi-Ramsés, nel Delta. Desconócense los motivos polos que'l faraón arriesgar a alloñar de Tebas y del so poderosu cleru viendo lo qu'asocediera con Akenatón años tras, pero lo cierto ye qu'esti monarca yera un arteru políticu y entendía la importancia de tar próximu al norte, lo más cerca posible a la convulsa zona del Llevante mediterraneu. L'alloñar de l'antigua capital tuvo otra consecuencia política: fizo que l'aristocracia tebana perdiera influencia en favor del exércitu y les escribes reales, pero nun consiguió rebaxar el creciente poderíu del sumu sacerdote de Amón.

El rei constructor

Mientres el restu del so reináu Ramsés desenvolvió una especie d'obsesión por construyir templos enormes y espectaculares. Non yá dedicóse a enllenar les riberes del Nilu de formoses y enormes construcciones, sinón que tamién usurpó munches d'elles a los sos predecesores, incluyíu'l so padre Seti I. Nos sos munchos años de reináu, superó en demasía en llabor constructor a Amenhotep III, y prueba d'ello son delles grandes obres:

• L'ampliación del templu d'Abidos, el Osireion.
• L'ampliación del templu de Amón en Tebas, añadiendo un nuevu patiu, los pilonos de la entrada y dos obeliscos de granitu rosa.
• En Karnak terminó la gran sala hipóstila del templu de Amón.
• El templu funerariu del Ramesseum, nel Valle de los Reis, destináu a ser la so tumba.

Los templos en Nubia, ente los cualos los más célebres son ensin dulda los d'Abu Simbel, dedicaos a Ra, Ptah, Amón, ya inclusive al propiu Ramsés como divinidá; el menor ta dedicáu a la diosa Hathor.

Templu de Ramsés II.
Abu Simbel.

Anque nun foi'l primer faraón en faese adorar como un dios, sí lo foi en dedicase templos y estatues de forma sistemática. Ramsés foi, xunto con Hatshepsut o Amenhotep III, unu de los pocos faraones que realmente creíen, o pretendíen faer creer, que fueren niciaos pela cabeza del panteón, el toupoderosu Amón-Ra.

Sicasí, la construcción quiciabes más importante de tol reináu de Ramsés II, y que sentaría les bases de la política exipcia mientres cientos d'años, foi la edificación d'una nueva capital nel norte, que recibió'l nome de Pi-Ramsés Aa-najtu (La Ciudá de Ramsés), construyida sobre la que fuera la ciudá de los hicsos, Avaris.

El llau humanu del rei

Ramsés nel templu de Tebas.

Sobre la descripción física de Ramsés II tiénense delles referencies a partir de distintes estatues que –al contrariu de lo qu'asocede con otros faraones, a quien los escultores idealizaben– paécense enforma ente sigo. Ramsés, probablemente, prefería que los semeyes fixeren fieles a la so propia imaxe.

A pesar de la so llarga vida, toles imáxenes de Ramsés II tán escurríes como nos sos años de mocedá, nun hai estatues sos como un home maduru. Asina, pa munchos, ye un espectáculu estelante contemplar el so momia, tan bien caltenida, qu'amuesa la implacabilidad del tiempu, que consiguió vencer al más famosu de tolos faraones.

Suelse describir a Ramsés como un emperador indiferente al pueblu, que caltúvose na probeza mientres el so reináu mientres la clase alta arriquecíase cada vegada más, pero yera una probeza relativa, yá que n'Exiptu siempres reinó la bayura. Tamién se-y tacha de muyeriegu, déspota, tiranu, y sobremanera, de megalómanu.^[9] Daquién dixo que la distancia que dixebraba a Ramsés II del so pueblu yera inclusive mayor que la de Keops, consideráu'l faraón absolutista por antonomasia, lo que yera por cuenta de la so asunción del papel de fíu de Amón-Ra.

Otros, sicasí, dixeron que más qu'indiferente, Ramsés yera cruel. Hai ciertos rellatos que sofiten esta idea, cuantimás les trampes que punxo alredor de los llugares onde guardaba les sos ayalgues, la so costume de colgar los cadabres de los sos enemigos nes parés de los palacios o les muralles, y un afayu recién de decenes de cuerpos degollaos frente a unu de los sos templos, a pesar de que'l sacrificiu humanu nun yera un costume exipcia dende tiempo prehistóricos.

Momia de Ramsés II.

Sicasí, sobre'l calter de Ramsés II sábese pocu en realidá; a partir de cartes qu'escribió al so colega, el rei hitita, sabemos que-y disgustaba sobremanera que-y dieren órdenes. «¿Por qué me fales como si fuera'l to esclavu?» escribió al rei hitita en dalguna ocasión, cuando esti esixíalu que devolviéra-y a un fuxitivu qu'había tomáu asilu n'Exiptu.

Él mesmu rellató nel Poema de Pentaur que, mientres la batalla contra los hitites, cuando'l so tropes abandonar a la so suerte, Ramsés llibróse solo de los sos enemigos y cuando s'axuntó de nuevu col so exércitu abrasó a los soldaos, enfurecido por ser traicionáu: «El mio Maxestá punxo ante ellos, cuntar y matar unu a unu, frente a los mios caballos derrumbáronse y quedaron cada unu onde cayera, afogándose na so propia sangre...»
Testos de la dómina de Ramsés, cuando inda nun yera faraón, describir como un "mozu y astutu xefe" n'asuntos militares. Nel Corán mentar a un faraón que bien pudo ser Ramsés II; según estes escritures, el faraón yera temperamental, y cuando los sos magos y sacerdotes almitieron que nun podíen enfrentase a la maxa del dios de los hebreos, el faraón los increpó: «¡Vós nun tenéis la mio autorización pa dicir tal cosa!», dempués de lo que amenació con clavar a los magos, de pies y manes, nuna palmera.

Sía como fora, el calter de Ramsés II foise templando col pasu del tiempu. Asina, yá a les poques décades de xubir al tronu empezó a delegar los asuntos del país en manes de los sos numberosos fíos y subordinaos. Los sos intentos de favorecer a otros sacerdotes, como los de Ra, Ptah o Seth nun surtieron efeutu en cuantes que los d'Amón siguieron siendo omnipotentes ya inclusive faíen apeligrar la posición del faraón. Esto non supo ver el rei, y dexó siguir les coses mientres diba avieyando y les solombres empezaben a afarar Exiptu.

Les muyeres de Ramsés II

Quiciabes por ser el más conocíu de los faraones, hai datos de decenes de reines, esposes y concubinas y de cientos de fíos y fíes d'esti rei, lo que-y llabró la fama de lascivo y muyeriegu. Tamién ye ciertu que'l rei nun fixo nada pa despintar esti fechu, sinón qu'inclusive llegó a iguar una llista colos nomes de tolos sos fíos y diseñar una enorme tumba nel Valle de los Reis para dellos d'ellos. Esti hipogeo, conocíu güei como KV5 nun dexa de sorprender y sigue siendo estudiáu nel 2007. Ignórase qué secretos puede guardar.

Nefertari.

Ensin medrana a equivocar, ye induldable que la muyer de la vida del faraón foi'l so primera «Gran Esposa Real», la bella Nefertari "pola que relluma'l Sol". Desconozse'l so llinaxe, anque se piensa que quiciabes taba emparentada cola anterior dinastía pol faraón Ai: Ramsés ocupóse enforma de despintar el so parentescu. Nefertari nun foi namái una esposa y la madre de los fíos del faraón, sinón que tomó un papel bien activu nes conversaciones colos hitites, y les sos cartes cola emperatriz Putuhepa sentaron les bases del procesu de paz.

Yera tal l'amor que profesaba'l rei a Nefertari que-y llegó a dedicar el segundu templu d'Abu Simbel, so la imaxe de la diosa Hathor, nel cual la imaxe de la reina tien el mesmu tamañu que la del rei, daqué inusual n'Exiptu. Desgraciadamente, ye bien posible que Nefertari nun llegara a ver el templu acabáu, pos morrió nel añu 26 del reináu, enantes de la so inauguración. La so tumba, la QV66 tien les pintures meyor calteníes del Valle de les Reines.

La desapaición de Nefertari empericotió entá más la posición de la segunda «Gran Esposa Real» de Ramsés, cola que tamién taba casáu dende l'adolescencia, Isis-Nefert o Iset la Bella. Al contrariu que'l so rival, esta muyer permaneció siempres na solombra, pero piénsase que yera bien intelixente, pos llogró asitiar a tolos sos fíos nos puestos más importantes del Estáu. Llegóse inclusive a pensar qu'hubo rivalidá ente la familia de Nefertari y la de Isis-Nefert, y que la muerte de la primera y del so primoxénitu deber a les intrigues de la segunda. Ante l'ausencia de datos, namái caben les conxetures.

Nun se conoz la fecha de muerte de Isis-Nefert, pero sábese que compartió'l cargu de «Gran Esposa Real» con otres muyeres. Ramsés tuvo, amás de les sos dos primeres esposes, otros cinco reines. Al paecer éstes fueron la so hermana (o fía) Henutmira, la princesa hitita Maathornefrura (que foi la prenda de la paz con Hattusili III), la dama Nebettauy (seique fía de Isis-Nefert), según dos fíos más. L'incestu real yera frecuente na historia exipcia, y Ramsés II nun tuvo'l menor reparu en convertir en dos de les más importantes Grandes Esposes Reales a les sos fíes, una de Nefertari (Meritamón) y otra de Isis-Nefert (Bintanat), qu'acabaríen sustituyendo a les sos madres tantu nel so puestu político y ritual como nel corazón del so home cuando éstes sumieron.

Los fíos de Ramsés II

Tocantes a los fíos de Ramsés II, conócense siquier 152 renuevos. D'ellos, los más importantes fueron éstos:

Jaemuaset.
Muséu Británicu.

• Nacíos de Nefertari:
  • Amenhirjopshef. El primoxénitu. Morrió n'estrañes circunstancies, pocos años dempués de la muerte de la so propia madre.
  • Meritamón, la cuarta de les sos fíes y la primera nacida de Nefertari. Acabó siendo ella mesma Gran Esposa Real y la sustituta de Nefertari en numberoses ceremonies, incluyida la fundación de Abu Simbel.
  • Paraheruenemef (el tercer fíu), Meriatum (el sestu) y Merira (l'oncenu). Tamién foi padre de la princesa Henuttauy, cola que se casó pero a la que nunca xubió al rangu de Gran Esposa Real.

• Nacíos de Isis-Nefert:
  • Ramsés. El segundu fíu del faraón, y unu de los homes fuertes de la primer metá del reináu. Morrió pola mesma fecha que'l so mediohermanu Amenhirjopshef.
  • Bintanat, la mayor de les fíes del rei. Como fixo con Meritamón, Ramsés cásase con Bintanat, supliendo ésta a la so madre Isis-Nefert. Créese que foi madre de siquier una neña, de nome Bintanat II, que llegaría a Gran Esposa Real del siguiente monarca.
  • Jaemuaset, el cuartu fíu. Ye'l fíu más conocíu de Ramsés II. Ostentó'l cargu de Sumu Sacerdote de Ptah y yera teníu como l'home más sabiu del país ya inclusive se rumoreaba que yera un poderosu magu, protagonizando como tal munchos cuentos posteriores. Morrió, a una edá avanzada, unos pocos años primero que'l so padre.
  • Merenptah. Yera'l decimotercer fíu, pero por cuenta de la llonxevidá del so padre foi'l destináu a asocede-y nel tronu. Taba casáu cola so hermana Isis-Nefert II.

Fallecimientu

Ramsés tuvo un destín estrañu: la so esistencia foi tan llarga que sobrevivió a munchos de los sos descendientes. Morrió con ochenta y siete años tres unos 66 o 67 de reináu y celebrar once festivales Heb Sei, y foi soterráu nel Valle de los Reis, na tumba KV7. El so momia, afayada en 1881, ye la d'un home vieyu, bien alto, de cara allargada y ñariz prominente. Foi ensin dulda el postreru gran faraón, yá que los sos socesores más importantes, Merenptah y Ramsés III, viéronse obligaos a llevar una política defensiva pa caltener la soberanía en Canaán. Darréu, la decadencia de los sos descendientes habría de terminar col poder d'Exiptu más allá de les sos fronteres.

Testimonios de la so dómina

Edificaciones

Ramesseum.

Abu Simbel.

El rei treslladó la capital a Avaris (Qantir, al este del delta).^[10]

Los monumentos más importantes tán en:

• Karnak, la gran sala hipóstila.^[10]
• Tebas, el Ramesseum, el principal templu pal cultu del rei.^[10]
• Abidos, el templu.^[10]
• Abu Simbel, el templu más grande furáu en roca, en Nubia.^[10]
• Menfis, edificaciones nel templu.^[10]
• Hermópolis, edificios añadíos al templu.^[11]

Otros templos del rei en Nubia:

• Beit El-Wali.^[12]
• Gerf Hussein.^[10]
• Uadi ye-Sebua.^[10]
• Derr.^[10]
• Aniba.^[10]

Inscripciones

Mentar al rei en munches inscripciones:

• Cercos n'El Líbanu.^[10]
• Cercu na sede de Thutmose I en Karnak.^[13]
• Bloques y fragmentos en Heliópolis.^[14]
• Bloques atopaos en Elefantina.^[15]
• Inscripciones d'entierru d'un toru Mnevis.^[10]
• Inscripciones nun templu en Faras (Nubia).^[16]
• Inscripciones grabaes en roca en Asuán, Sehel y Konossos.^[17]

Titulatura

Estos son dalgunos de los cinco títulos de Ramsés II, pos namái del Nome de Horus conócense más de venticinco variantes:

Aanesyt, Aasefyt, Ayhorjepesf, Enrasedjsetjetiu, Jahormaat, Juitaneb, Kahedyet, Kaenheqau, Kanajt, Menibsejempejti, Merimaat, Merimaatnebjabusedmiitefptahtatenen, Merira, Merirapetpetkasetnebethortjebuif, Saitem, Sedjsettauy, Sejempejti, Sepedabuy, Seqaiuaset, Tjestauy, Userjebusedmeritauy, Userjebusedmitaten, Usernejetuajahorjepesf, Userjepesh, Userpejti, Utyesmaat.

Titulatura

Xeroglíficu

Treslliteración (trescripción) - traducción - (referencies)

Nome d'Horus:

kȝ nḫt mr mȝˁt (Kanajt Merimaat) Toru victoriosu, amigu de la Xusticia (Maat)

Nome de Nebty:

mk kmt wˁf ḫȝswt (Mekemet uafjasut) Defensor de Kemet (Exiptu), vencedor sobre los estranxeros

Nome d'Hor-Nub:

wsr rnpwt ˁȝ nḫtw (Userenput aanejetu) Potente y duraderu, grande nel trunfu

Nome de Nesut-Bity:

wsr mȝˁt rˁ stp n rˁ (Usermaatra Setepenra) La Xusticia (Maat) de Ra ye poderosa, escoyíu de Ra

Nome de Sa-Ra:

rˁ ms sw mry ỉmn (Ramsés Meriamón) Niciáu por Ra, amáu d'Amón

Popularidá

La so figura foi utilizada en distintes obres:

• Lliteraries:
  • El poema Ozymandias de Percy Bysshe Shelley.
  • Les obres de Christian Jacq, como Ramsés II. El templu de millones d'años, La dama de Abu-Simbel, La batalla de Qadesh, o El fíu de la lluz.
  • Nueches de l'antigüedá, de Norman Mailer.
  • Cuando nació Moisés, de Joan Grant.
  • La Momia, o Ramsés el Malditu d'Anne Rice.
• Cinematográfiques:
  • The Ten Commandments, dirixida por Cecil B. DeMille y ganadora d'un Óscar, onde ye interpretáu por Yul Brynner.
  • El príncipe d'Exiptu, película de dibuxos animaos de DreamWorks.
  • Faraón, película de 1966 d'orixe polacu.
  • Exodus: Gods and Kings, película de 2014, interpretáu por Joel Edgerton
• Historieta:
  • El serial de cómics En tierres de Horus, de Isabelle Dethan, ta ambientáu nel so reináu, apaeciendo'l mesmu faraón. Sicasí tien más protagonismu'l so fíu Jaemuaset.
• Personaxes denominaos Ramsés II integren dellos xuegos modernos, tanto de videu como de mesa:
  • En Mitos y lleendes la carta de Ramsés II ye una de les esistentes, formando parte de la serie Dominios de Ra, na llamada Segunda Yera.
  • Na serie de xuegos didácticos d'historia y estratexa Nabuko Xenerales y Conquistadores, Ramsés II puédese "enfrentar" a otros 47 grandes personaxes de toles dómines como Napoleón, Escipión l'Africanu, Simón Bolívar, Washington, Patton o Zhúkov, ente munchos otros.
  • Nel cómic y la película Watchmen, el personaxe de Ozymandias (Adrian Veidt), ye un almirador de la obra d'este.

Notes

1. Nel Poema de Pentaur lléese'l so nome: «Rei del Altu y Baxu Exiptu, Usermaatra-Setepenra, el Fíu de Ra, Ramsés-Meriamón...
2. Nome del faraón nos epítomes de Manetón:

   Harmeses Miammun (Flaviu Xosefu, Contra Apión)

   Rameses Miammun (Flaviu Xosefu, de Teófilu)

   Rampses (Sestu Xunetu Africanu, versión de Jorge Sincelo)

   Rampses (Eusebio de Cesarea, versión de Sincelo). Repitíu na dinastía XVIII como Rameses, llamáu Exiptu.

   Rampses (Eusebio de Cesarea, versión armenia). Repitíu na dinastía XVIII como Rameses, llamáu Exiptu.

   • El so nome según otros escritores griegos: Osimandias, Rapsakes.
   • Otres grafíes del so nome: Harmeses, Kaedyet, Kanakht, Kanakhtmerymaat, Khahormaat, Mereramon, Meriamon, Merire, Miamun, Nebkhepesh, Ousirmaatre, Ozymandias, Raamonmerimesu, Rames, Ramesses, Ramose, Ramosis, Ramsete, Rapsaces, Setepenre, Setpenre, Usermaatre, Usermaatsetepenra, Usermaatsetepenre, Userpehti, Usimara, Usimare.
3. Cronoloxía según Helck, von Beckerath, Shaw, Kitchen, Krauss y Málek.
4. Nel cercu de Qubban, llevantada l'añu 3 del so reináu, empondérase-y cuando neñu con espresiones como: «Tu aportasti en xefe del exércitu cuando yeres un neñu de diez años».
5. La inscripción d'Abidos, datada nel añu 1 del reináu de Ramsés II, fala sobre un periodu de correxencia ente Seti I y Ramsés, y da al inda príncipe los rangos de «primoxénitu», «rexente» y «comandante d'infantería y carros».
6. J. Yoyotte, Les steles de Ramsès II à Tanis, Première Partie. Kêmi 10-11 (1949)
7. Gnirs, A. M. (1996). Militär und Gesellschaft. Ein Beitrag zur Sozialgeschichte des Neuen Reiches. Heidelberg Orientverlag. ISBN 3-927552-30-5.
8. Chevereau, Pierre-Marie (1985). Prosopographie des cadres militaires égyptiens de la Basse Époque. Universidá de Michigan. ISBN 2-9501046-0-6.
9. Prueba de la so vanidá ye'l nome dau al so templu funerariu, el Ramesseum: Casa del millón d'años.
10. K. A. Kitchen, Ramesside Inscriptions: Historical and Biographical. Oxford, 1979.
11. A. J. Spencer, Excavations at El-Ashmunein II. The Temple Area. London, 1989.
12. H. Ricke, G.R. Hughes. Y.F. Wente. The Beir el-Wali Temple of Ramesses II. Chicago, 1967.
13. Helen Jacquet-Gordon. Karnak-Nord VIII. -y trésor de Thoutmosis Ier. Statues, stèles, et blocs réutilisés. FIFAO 39. Cairo, 1999.
14. Abdel-Aziz Saleh. Excavations at Heliopolis II. Cairo, 1983.
15. Friedrich Junge. Elephantine XI. Funde und Bauteile. 1.-7. Kampagne, 1969-76. Archäologische Veröffentlichungen 49. Mainz. 1987
16. Janusz Karkowski. Faras V. The Pharaonic Inscriptions from Faras. Warsaw, 1981.
17. J. de Morgan. Catalogue des monuments et inscriptions de l'Égypte antique. 1. De la frontière de Nubie à Kom Ombos. Vienne, 1894.

Bibliografía

• James, T.G. (2002). Ramesses II. White Star Publishers. ISBN 88-8095-826-7.
• Freed, Rita Y. (1987). Ramses II, The Great Pharaon and his Time (Catálogu de la esposición en Denver Museum of Natural History. Natl Book Network. ISBN 0-911797-81-5.
• Lalouette, Claire (1985). L´empire des Ramsés. Fayard.
• Lalouette, Claire (1994). Memories de Ramses el grande. Critica Editorial. ISBN 84-7423-680-0.
• Desroches Noblecourt, Christiane (1998). Ramsés II. La verdadera Historia. Ediciones Destino, S.A. ISBN 84-233-3032-X.
• Kitchen, K.A. (1997). Pharaoh Triumphant, The Life and Times of Ramesses II. The American University in Cairo Press. ISBN 977-424-226-2.
• Menu, Bernardette (1988). Ramses II: Soberanu de soberanos. Ediciones B. Grupu Zeta. ISBN 84-406-8828-8.
• Gardiner, Alan (1976). Kadesh Inscriptions of Ramesses II. Griffith Institute. ISBN 0-900416-03-3.

Ver tamién

• Colosu de Ramsés II de Menfis

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ramsés II.
• Pérez Armiño, Luis. «Ramsés II» (castellanu). Archiváu dende l'orixinal, el 2006-05-20. Consultáu'l 08, 06 de 2006.
• «Ramsés II» (castellanu). arteHistoria. Archiváu dende l'orixinal, el 2007-09-20. Consultáu'l 18 09 de 2007.
• Dupontiere, Claudia B. «Ramsés II» (castellanu). Consultáu'l 18 09 de 2007.
• «Ramsés II» (castellanu). Egiptomanía. Consultáu'l 19, 09 de 2007.
• «Ramsés II» (castellanu). Biografíes y vides. Consultáu'l 19, 09 de 2007.

Predecesor: Seti I

Faraón Dinastía XIX

Socesor: Merenptah