Verbosidad (del llatín tardíuverbosĭtas, -ātis) ye la bayura de pallabres na elocución. Verboso ye lo abondoso y bayuroso de pallabres. Falancieru (del llatín loquax, -ācis) ye'l "que fala enforma o demasiáu". Falador non yá ye'l "que fala enforma", sinón el que nesi escesu apuerta a impertinente y cafiante,[4] o'l que comete una indiscreción.[5]Palabrería ye la bayura de pallabres baldíes y ocioses (inútiles, innecesaries, ensin fundamentu).[6]Palabreru, amás del "que fala enforma", tamién ye'l que promete fácilmente pa depués nun cumplir lo prometío[7] (esto ye, paradóxicamente, el que nun tien pallabra).[8]Parlar ye "falar enforma y ensin sustancia", y en delles aves (aves parlantes) "faer soníos que s'asemeyen a la llocución humana";[9] tamién ye falar con indiscreción,[10] colo que s'identifica perfectamente coles primeres acepciones de "charrán"[11] y coles acepciones metafóriques de "cotorra"[12] y "loru".[13]
Los siete clepsidres qu'a grandes voces reclamabes, Ceciliano, te conceder el xuez a remolera. Pero tu fales con vagar y, mediu recostado, bebes agua tibio d'unes botelles de vidriu. Por que quites la sede d'una vegada la to voz y la to sede, te rogamos, Ceciliano, que bebas yá de la clepsidra.
Inclusive'l llinguaxe poéticu puede cayer nesti viciu, cuando produz composiciones o versos tan llargos y ampulosos[32] que reciben la denominación irónica de sesquipedálicos (del llatín sesquipedālliriu, que mide un pie y mediu); el mesmu términu usar pa denominar l'usu innecesariu de pallabres llargues, que davezu delaten una intención cascante o coquera,[33] y en dellos casos cayen na ultracorrección.[34]Sesquipedalia verba ("pallabres d'un pie y mediu de llargor") ye un tópicu lliterariu acuñáu por Horacio:
La novela, particularmente dalgún subxéneru, como'l folletín o la novela río, convertir nun xéneru bien aparente pa la llarga estensión, anque nesti casu la crítica lliteraria nun lo considera un deméritu por sigo mesmu, esistiendo exemplos escelsos: Los Miserables, de Victor Hugo algamó mil cuatrocientes páxines; Guerra y Paz, de Leon Tolstoi tien más de mediu millón de calteres; y la serie En busca del tiempu perdíu, de Marcel Proust, ta considerada como la más llarga del mundu, con más de nueve millones y mediu de calteres.[38]
Esisten distintos estereotipos qu'atribúin a dalgún grupu humanu ser más o menos falador qu'otru,[51] anque nun paecen probase científicamente.
Investigadores de la Universidá d'Arizona en Tucson (Estaos Xuníos) estudiaron de forma científica l'estereotipu de que les muyeres falen más que los homes, y afayaron que tanta muyeres como homes utilicen una media de 16.000 pallabres al día, echando per tierra'l tópicu. (...) "Anque muncha xente cree nel estereotipu de que les muyeres son faladores y los homes pocu comunicativos, nun esisten estudios a gran escala que rexistraren de forma sistemática les conversaciones naturales de grandes grupos de persones en periodos de tiempu amplios", esplicó James W. Pennebaker,[52] coautor del estudiu.[53]
Verborrea ("Verbosidad escesiva"),[56]logorrea ("Locuacidad escesiva / Fala incontrolable y continua carauterística de delles enfermedaes")[57] -logorreico, verborreico-
Parlamentar ("Dichu d'una o de delles persones: Falar o parolar con otra o con otres / Entablar conversaciones cola parte contraria pa intentar afaer la paz, una rindición, un contratu o p'atayar cualquier diferencia").[59]
↑Umberto Eco atopa un exemplu de llarga descripción en Operación Trueno d'Ian Fleming: "emplega cinco páxina en describir con una precisión propia de Robbe-Grillet el caxetu de pitos Player's" (El superhombre de mases, pg. 157). Silvio Romero encomia unos versos de Gonçalvez Dias: "Trátase d'una rápida descripción d'un fechu percenciellu, realizada con gran habilidá... Inda nun taba de moda la moderna descripción que s'estiende por páxines y páxines." (Ensayos lliterarios, pg. 73)
↑Traducción de Santos Santamaría, 1878, pg. 236. El mesmu autor, en La science du beau: étudiée dans ses principes, dans ses applications et dans son histoire, 1861, Volume 2, pg. 434-435: "L'orateur, dit Aristote, évitera les mots doubles ... qui refroidissent -y style et qui sont poètiques. Il se gardera d'employer des épithètes ou trop longues ou trop fréquentes. In peut bien, en poésie, dire -y lait blanc; mais les épithètes surabondantes fon évidemment, en prose, l'effet de la poésie. ... les longues circonlocutions sont des tournures poétiques qui, dans un discours, trompent l'auditeur el tl¡entrainent à de téméraires décisions.- Assurément allonger les mots, redoubler les épithètes, amplifier l'objet par la métaphore, dérouler les plis de la phrase, tout cela, qu'Aristote en avertisse ou non, c'est agrandir l'expression et, par l'expression, la pensee. Et ce qui achève de prouver qu'aux yeux d'Aristote -y style poètique est un langage agrandi, c'est qu'il autorise l'orateur à recourir accidentellement aux formes poétiques quand il s'agit de donner de l'ampleur à l'elocution ou de produire de grands effets, soit de pathètique, soit d'enthousiasme."
↑"Silvia Agostu... consideró que nun ye una bona solución doblar les espresiones, como proponen dellos de los manuales criticaos. Punxo como exemplu la espresión “los neños y les neñes”, que consideró que “non solo nun tienen sentíu pola mesma estructura de la llingua, sinón que porque estes fórmules son contraries a unu de los principios básicos del llinguaxe: la economía”. “Si ye posible dar un mensaxe con menos pallabres, ¿por qué usar más?”, argumentó. Agostu puntualizó que “les repeticiones xeneren problemes sintácticos y compliquen la redaición”. Como exemplu negativu punxo'l cambéu de la frase “Los padres tienen de consultar a los maestros pol rendimientu de los sos fíos” por: “Los padres y les madres tienen de consultar a los maestros y les maestres pol rendimientu de los sos fíos y les sos fíes”. Y preguntóse: “¿Para qué usar una frase doblemente estensa pa dicir lo mesmo?”. Según Ignacio Monte, si aplicárense les directrices de les comunidaes, sindicatos y universidaes “non podría falase”, pos pa faelo hai qu'aplicar l'usu xenéricu del masculín pa los dos sexos yá que eso, según la RAE, “ta firmemente asitiáu nel sistema gramatical español” y d'otres munches llingües. Monte sorrayó que “hai alcuerdu xeneral ente los llingüistes en que l'usu ensin marcar (o usu xenéricu) del masculín pa designar los dos sexos ta firmemente asitiáu nel sistema gramatical del español”. Y punxo como ejemplo texto d'escritores como los españoles Soledad Puértolas, Maruja Torres, Rosa Montero o Almudena Grandes, o la uruguaya Carmen Posadas y la mexicana Ánxeles Mastretta, ente otres, nos que nenguna d'elles “sigue les directrices contra'l supuestu sexismu verbal”. (Tito Drago, Les nueves regles de la Real Academia: ente machismu, feminismu ya igualdá en La Rede 21, 9 de marzu de 2012).
↑"Escribió a mano más de 6,800 cartes na so vida, con ello convirtióse nel más prolíficu de los escritores de cartes del so tiempu – o quiciabes de tolos tiempos." (loyolapress.com)
↑"Nun tien d'haber na lliteratura universal otra obra tan abondosa como la de Lope de Vega... El so biógrafu Juan Pérez de Montalbán axudica a Lope de Vega la cifra fabulosa de 1.800 comedies y 400 autos... A esta monumental producción teatral hai qu'añader la composición de cientos de poemes llíricos, la escritura de más de media docena d'estensos poemes épicos o épicu-narrativos y la creación de tres noveles llargues, cuatro noveles curties y l'acción en prosa’ (a la manera de La Celestina) La Dorotea, amás d'un abondosu epistolariu." so-obra-2/que-sabes-de-lope-2/ye-ciertu-que-lope-escribio-mas-de-mil-obres Casa Museo Lope de Vega