Angel María Querini (30 de marzu de 1680, Venecia – 6 de xineru de 1755, Brescia), (italianu: Angelo Maria Quirini), cardenal y lliteratu, nació en Venecia, en 1680. En 1698 tomó l'hábitu de monxu benedictín de la congregación del Monte Cassino. Dempués de viaxar per Alemaña y Holanda, y moráu dos años na abadía de Saint-Germain-des-Prés, onde adquirió rellaciones colos sabios d'aquella dómina, tornó a la so patria. En 1723 dióse-y l'arzobispáu de Corfú, foi tresferíu al obispáu de Brescia en 1727, y por fin declaráu cardenal por Benedicto XIII nel mesmu añu. Morrió en Brescia en 1759.
Les sos obres escoyíes son Primordia Corcyrae ex antiquissimis monumentis ilustrata (Brescia, 1738, en 4°); Veterum Brixiae Episcoporum sancti Pkilastrii et sancti Gaudentii Opera, necnon beati Ramperti et venerabilis Alemani Optucula, etc. (id. 1738, en foliu); Specimen variae literaturae, quae in urbe Brixid ejusque ditione pauló post thypographiae inclinabala florebat, etc. (1739, en 4°). Dio una edición de les obres de S. Efrem, 1742, seis tomos en foliu, en griegu, siriaco y Iatín. Voltaire na so correspondencia estima a Querini la traducción en versos llatinos d'una parte de la Enriada y del Poema de Fontenoy.
Esti preláu yera sociu corresponsal de l'Academia d'inscripciones y de belles lletres de París y de munches academies estranxeres.