5,45×39 мм
| 5,45×39 | |
|---|---|
 | |
| Тып патрона: | Прамежкавы патрон |
| Краіна-вытворца: |  СССР
|
| Гісторыя вытворчасьці: | |
| Канструктар: | У. М. Сабельнікаў |
| Час стварэньня: | 1972 |
| Вытворца: |  ТПЗ |
| Характарыстыкі: | |
| Даўжыня патрона, мм: | 57 |
| Сапраўдны калібр кулі, мм: | 5,6 |
| Маса кулі, г: | 3,2 — 5,2 |
| Дыямэтар шыі набойніцы, мм: | 6,29 |
| Дыямэтар пляча набойніцы, мм: | 9,25 |
| Дыямэтар асновы набойніцы, мм: | 10 |
| Пачатковая хуткасьць кулі, м/с: | 915 |
| Энэргія кулі, Дж: | 1316 |
Набоі 5,45×39 мм — прамежкавы патрон, прыняты на ўзбраеньне войскаў СССР у 1974 годзе, разам з аўтаматам АК-74.
| Маркіроўка | Маса патрона/кулі, г | Даўжыня патрона, мм | Пачатковая хуткасьць, м/с | Дульная энэргія, Дж | Кучнасьць (R50 на 100 м), см |
|---|---|---|---|---|---|
| 5,45×39 7Н6 | 10,5/3,43 | 57 | 880 | 1328 | 2,5 |
| 5,45×39 7Н10 | 10,7/3,62 | 57 | 880 | 1400 | 3 |
| 5,45×39 7Н22 | 10,75/3,68 | 57 | 890 | 1430 | 3 |
| 5,45×39 7Н24 | ?/4,15 | ? | 840 | ? | ? |
| 5,45×39 7У1 | ??/5,2 | ? | 303 | 239 | ? |
| 5,45×39 7Х3 | 6,6/— | 56,8 | — | — | — |
Мадэфікацыі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
5,45×39 7Н6 (5,45 ПС)
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Набой абразцу 1974 года, са звычайнай куляй у стальным сардэчніку. Куля не афарбаваная, чырвоны лак гэрмэтызатара. Нягледзячы на тое што гэта звычайны (немадэрнізаваны) патрон, ён выдае амаль лепшыя паказчыкі па кучнасці (на дыстанцыі да 50 м) сярод патронаў 5,45×39. Маса кулі — 3,4 г; маса сярдэчніка (са сталі маркі Ст10) — 1,43 г; пачатковая хуткасьць — 880—900 м/с. У цяперашні час не выпускаюцца.
5,45×39 7Н24 (5,45 БС)
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Набоі з бранябойнай куляй БС. Куля ня мае спэцыяльнай афарбоўкі. Маса кули — 4,15 г. Маса сярдэчніка — 2,1 г, сярдэчнік робіцца з вальфрам-кадміевага сплаву. Вытворца — ФГУП ПО «Вымпел» (г. Амурск).
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Федосеев С. Л. Оружие современной пехоты: иллюстрированный справочник. Часть 1 / С. Л. Федосеев. — М.: ООО «Издательство Астрель»: ООО «Издательство АСТ», 2001.