Паўль фон Летаў-Форбэк Paul von Lettow-Vorbeck | |
20 сакавіка 1870 — 9 сакавіка 1964 | |
Паўль фон Летаў-Форбэк | |
Мянушка | Der Löwe von Afrika |
---|---|
Месца нараджэньня | Саарлюі |
Месца сьмерці | Гамбург |
Прыналежнасьць | Нямецкая імпэрыя |
Род войскаў | Шуцтрупэн, Крыгсмарынэ |
Гады службы | 1890—1920 |
Званьне | генэрал-маёр |
Бітвы/войны | Ватэрбэрг, Тавэта, Танга, Рэата, Конда Ірынга, Морагора, Ліндзі, Магіва |
Узнагароды | Pour le Mérite mit Eichenlaub |
Паўль Эмі́ль фон Ле́таў-Фо́рбэк (ням. Paul Emil von Lettow-Vorbeck; 20 сакавіка 1870, Саарлюі — 9 сакавіка 1964, Гамбург) — генэрал нямецкай імпэрскай арміі, даводца нямецкіх войскаў падчас усходнеафрыканскай кампаніі. Цягам чатырох гадоў зь сіламі, якія не перавышалі 14 000 чалавек (3000 немцаў і 11 000 афрыканцаў) ён стрымліваў 300-тысячнае войска брытанцаў, бэльгійцаў і партугальцаў. Не зазнаўшы ніводнай паразы на полі бітвы, фон Летаў-Форбэк стаў адзіным нямецкім вайскаводам у Першай сусьветнай вайне, які пасьпяхова дзейнічаў у імпэрскіх уладаньнях Брытаніі. Ягоныя подзьвігі ў гэтай кампаніі былі ахарактарызаваныя «як найвялікшая адзінкавая партызанская і найбольш пасьпяховая апэрацыя ў гісторыі»[1]. Крытыкі фон Летаў-Форбэка заўважаюць на гэта, што ён заваёўваў адданасьць сваіх падначаленых, закрываючы вочы на іхнія рабаўніцтвы і гвалт[2].
Паўль Эміль фон Летаў-Форбэк нарадзіўся ў шляхецкай памяранскай сям’і. Навучаўся ў пансіёнах у Бэрліне, у кадэцкім корпусе ў Патсдаме і Бэрліне-Ліхтэрфэльдэ. У 1890 пайшоў лейтэнантам у кайзэраўскае войска.
У 1900 у складзе міжнародных сілаў быў накіраваны ў Кітай на здушэньне паўстаньня баксэраў. У 1901 вярнуўся і служыў у Генэральным штабе.
У 1904 накіраваны ў Нямецкую Ўсходнюю Афрыку (цяперашняя Намібія) падчас паўстаньня намаў і герэраў.
У 1907 атрымаў званьне маёра і пераведзены ў штаб 11-й арміі. Ад сакавіка 1909 да студзеня 1913 камандаваў 2-м батальёнам марпэхаў у Вільгельсгафэне (Ніжняя Саксонія).
У кастрычніку 1913 року павышаны да падпалкоўніка і пастаўлены камандзірам каляніяльных войскаў (Schutztruppe) у Нямецкім Камэруне (цяпер Камэрун і часткова Нігерыя). Аднак не пасьпеў ён прыступіць да камандаваньня, як атрымаў другое прызначэньне — у Нямецкай Усходняй Афрыцы (Танганьіка, цяпер Танзанія).
Плян вайны, складзены фон Летаў-Форбэкам, быў просты: ведаючы, што Ўсходняя Афрыка будзе далёка не асноўным фронтам вайны, ён вырашыў проста адцягнуць на сабе як мага большую колькасьць брытанскіх войскаў, каб забясьпечыць нямецкую перавагу на Заходнім фронце.
На пачатку вайны фон Летаў-Форбэк меў у распараджэньні маленькі гарнізон з 2600 немцаў і 2472 афрыканцаў[3] з аскары. Праігнараваўшы загады з Бэрліну і ад губэрнатара калёніі Гайнрыха Шнэе захоўваць нэўтралітэт, у лістападе 1914 ён адбіў дэсантную высадку брытанцаў ля Тангі, пасьля чаго вырашыў атакаваць брытанскую чыгунку. Перамогай пад Ясінам ягоныя войскі здабылі неабходнае сучаснае ўзбраеньне і абсталяваньне, а таксама паднялі маральны дух. Аднак фон Летаў-Форбэк страціў і шмат спрактыкаваных вояў.
Schutztruppe арганізавала фармаваньне дабраахвотных аддзелаў, у выніку іхняя колькасьць павялічылася да 14 000 жаўнераў, большасьць зь якіх былі добра падрыхтаваныя і дысцыплінаваныя афрыканцы. Вольнае валоданьне моваю суахілі дазволіла фон Летаў-Форбэку заваяваць пашану і гонар у чорных вайскоўцаў; ён прызначаў іх на афіцэрскія пасады і «называў і лічыў усіх разам з сабою афрыканцамі»[4]. З гэтымі войскамі ён зьдзяйсьняў рэйды ў Брытанскі пратэктарат (пазьнейшыя Кенія, Уганда і Радэзія), атакуючы форты, чыгункі і камунікацыі, змушаючы Антанту адцягваць усё большыя сілу з асноўнага тэатру вайсковых дзеяньняў у Эўропе.
У сакавіку 1916 року брытанскі генэрал Ян Смутс з 45-тысячным войскам падтрымкай бэльгійцаў распачаў глябальны наступ на Табару. Войскі фон Летаў-Форбэка, да гэтага часу ўзмоцненыя камандай і гарматамі з затанулага ў дэльце ракі Руфіджы нямецкага крэйсэру «SMS Königsberg», пасьпяхова супрацьстаялі, карыстаючыся перавагамі клімату і рэльефу. Брытанцы працягвалі павялічваць свой кантынгэнт, змушаючы фон Летаў-Форбэка саступіць тэрыторыю, аднак той уступаў у супрацьстаяньне. Так, у значнай бітве пад Магівай у кастрычніку 1917 року нямецкія войскі страцілі 519 чалавек супраць 2700 брытанцаў[5]. Пасьля таго, як гэтая навіна дасягнула Нямеччыны, фон Летаў-Форбэк быў павышаны да генэрал-маёра[a].
Брытанцы, тым ня меней, працягнулі наступ са значнай перавагай у жывой сіле, у той час як Паўль фон Форбэк ня меў рэзэрваў. Пад націскам ён пачаў адступленьне на поўдзень, і 25 лістапада ягоныя войскі перайшлі мяжу з партугальскім Мазамбікам па рацэ Равума[b]. У гэты час Schutztruppe адчувалі недахоп правіянту і ў першы ж дзень атакавалі партугальскі гарнізон у Нэгамана, захапіўшы вялікую колькасьць харчоў. Пасьля яны перахапілі рачны параход з мэдыкамэнтамі і амаль год правялі на ім, харчуючыся захопленаю ў брытанцаў і партугальцаў ежай. У ліпені 1918 року, напаўшы на Намакуру, займелі яшчэ й новае ўзбраеньне[6] ў колькасьці большай, чым маглі ўзяць з сабой.
28 верасьня 1918 року фон Летаў-Робэк ізноў перайшоў раку Равума, вярнуўшыся ў Нямецкую Ўсходнюю Афрыку. Усё яшчэ перасьледаваны брытанцамі, ён збочыў на захад у Паўночную Радэзію, пазьбягаючы пасткі, падрыхтаванай для яго брытанцамі ў Нямецкай Усходняй Афрыцы. 13 лістапада 1918, праз два дні пасьля замірэньня, ён захапіў Касаму і рушыў далей на паўднёвы захад, у правінцыю Катанга. 14 лістапада, атрымаўшы паведамленьне пра спыненьне агню[7], ён склаў зброю ў месцы, дзе цяпер знаходзіцца Мэмарыял фон Летаў-Форбэка (тэрыторыя сучаснай Замбіі).
Па вяртаньні дадому ў сакавіку 1919 року фон Летаў-Форбэк быў сустрэты зь вялікай пашанаю. Быў зладжаны парад ля Брандэнбурскае брамы, на якім ён праехаў на чорным кані са строем сваіх 120 афіцэраў у паходных падраных уніформах[8]. Хоць у рэшце рэшт ён здаўся, аднак астаўся адзіным нямецкім вайскаводам вайны, што здолеў уварвацца на падкантрольную брытанскую тэрыторыю.
У тым самым року фон Летаў-Форбэк ажаніўся з Мартаю Ўалрот, зь якой мелі двух сыноў і двух дачок. Працягнуў вайсковую службу, удзельнічаў у спыненьні (без ужываньня сілы) Спартакісцкага паўстаньня ў Гамбургу[9]. Улетку 1920 року ўзяў удзел у Капаўскім путчы, пасьля чаго быў вымушаны сысьці ў адстаўку[10][11].
Пасьля гэтага працаваў у Брэмэне мэнэджарам па экспарце-імпарце. З траўня 1928 да ліпеня 1930 быў дэпутатам Райхстагу Ваймарскай рэспублікі ад манархісцкай Нямецкай народнай нацыянальнай партыі. Прапанаваў свайму сваяку Гансу-Юргену фон Блюмэнталю сфармаваць разам са «Стальным шаломам» кааліцыю супраць нацыстаў.
Гітлер спрабаваў перацягнуць фон Летаў-Форбэка на свой бок, прапанаваўшы ў 1935 року пасаду амбасадара пры Сэнт-Джэймскім двары, аднак генэрал адмовіў Гітлеру. Пасьля гэтага за фон Летаў-Форбэкам было ўсталяванае сачэньне, зладжаны ператрус у ягонай хаце[9], аднак надзвычайная папулярнасьць генэрала ў народзе ўратавала яго ад сур’ёзных наступстваў. У 1938 року ён нават быў прызначаны генэралам па асаблівых даручэньнях, аднак фактычна так і не прыступіў да выкананьня абавязкаў.
Абодва сыны фон Летаў-Форбэка, якія служылі ў Вэрмахце, загінулі на вайне, а ягоны дом у Брэмэне быў зруйнаваны падчас бамбаваньняў. Да гэтае пары ён ужо зьбяднеў і вымушаны быў карыстацца дапамогаю сваіх брытанскіх сяброў. З пачаткам аднаўленьня эканомікі Нямеччыны ягоны дабрабыт палепшыўся, і ў 1953 року ён наведаў Усходнюю Афрыку, дзе яго ўсё яшчэ памяталі і шанавалі як аскары, так і брытанскія калянізатары.
Памёр у 1964 року ў Гамбургу. На ягонае пахаваньне былі адмыслова дастаўленыя два былыя аскары зь ягонага аддзелу[12], ганаровая варта складалася з афіцэраў Бундэсвэру, а прамову сказаў міністар абароны Кай-Увэ фон Гасэль, які падкрэсьліў, што памерлы быў непераможны на полі бою. Пахаваны Паўль фон Летаў-Форбэк у Пронстарфе (Шлезьвіг-Гальштайн).
Аўтар мэмуараў «Мае ўспаміны пра Ўсходнюю Афрыку» (1921) і іншых.
У год Форбэкавай сьмерці заходненямецкі Бундэстаг прыняў рашэньне сплаціць кампэнсацыі ўсім выжылым аскары. Часовы разьліковы пункт быў усталяваны ў Мўанзе на возеры Вікторыя. Для атрыманьня кампэнсацыі неабходна было прад’явіць пасьведчаньне, якое выдаваў Паўль фон Летаў-Форбэк у 1918 року, аднак з 350 вэтэранаў яно захавалася толькі ў некаторых. Астатнія маглі прад’явіць у якасьці доказу службы толькі старую ўніформу або яе кавалкі. Тады нямецкі банкір, які прадастаўляў сродкі, прапанаваў кожнаму з заяўнікаў узяць у рукі мяцёлку (замест зброі) і выканаць загады, прамоўленыя па-нямецку[13]. Усе прыбылыя выканалі тэст[14].
У гонар генэрала названыя вуліцы ў Вупэрталі, Куксгафэне, Мёнхэнглядбаху, Гальле і Радальфцэлі. У некаторых іншых местах зь цягам часу такія вуліцы былі перайменаваныя.
Адзін зь відаў дрыязаўрыдаў мае назву Dysalotosaurus lettowvorbecki.
Паўль фон Летаў-Форбэк — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
На гэты артыкул не спасылаюцца іншыя артыкулы Вікіпэдыі. Калі ласка, прастаўце спасылкі на яго ў іншых артыкулах. |