Людвіг Квідэ | |
---|---|
ням.: Ludwig Quidde | |
![]() | |
Дата нараджэння | 23 сакавіка 1858[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 5 сакавіка 1941[3] (82 гады) |
Месца смерці | |
Месца пахавання | |
Грамадзянства | |
Род дзейнасці | палітык, медыявіст, гісторык |
Навуковая сфера | гісторыя |
Месца працы | |
Навуковая ступень | доктар філасофскіх навук |
Альма-матар | |
Партыя | |
Член у | |
Узнагароды | |
![]() |
Людвіг Квідэ (23 сакавіка 1858 — 4 сакавіка 1941) — доктар філасофскіх навук, аўтар многіх гістарычных прац, лаўрэат Нобелеўскай прэміі міру (1927), якую атрымаў «За падрыхтоўку грамадскай думкі Францыі і Германіі да мірнага супрацоўніцтва» разам з Фердынандам Эдуардам Бюісонам (Францыя).
У поўнай меры ахвяра знешняй палітыкі сваёй краіны ў першай палове ХХ стагоддзя, Квідэ двойчы, падчас Першай і ў пачатку Другой Сусветнай вайны вымушаны быў станавіцца палітычным эмігрантам і жыў за мяжой.
Раней ён таксама пабываў у турме — памфлет, высмейваў Вільгельма Другога, што каштавала яму трох месяцаў волі. Квідэ ўдзельнічаў ва ўсіх канферэнцыях пацыфісцкага руху, у тым ліку ў антываеннай канферэнцыі 1915 года, каардынаваў працу міралюбных сілаў. Альтэрнатывай яму бачылася рэгуляванне адносін дзяржаў пры дапамозе міжнароднага права, якое павінна было пазбавіць свет ад бед вайны. Памёр у выгнанні.