Гаўрыіл Іванавіч Галоўкін

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Галоўкін.
Гаўрыіл Іванавіч Галоўкін
руск.: Гавриил Иванович Головкин
Партрэт канцлера Галоўкіна, І. Нікіцін, 1720-я гады
Партрэт канцлера Галоўкіна,
І. Нікіцін, 1720-я гады
1-ы прэзідэнт Калегіі замежных спраў
1717 — 1734
Манарх Пётр I, Кацярына I, Пётр II, Ганна Іаанаўна
Пераемнік граф Андрэй Іванавіч Остэрман
19-ы глава Пасольскага прыказа
1708 — 1717
Манарх Пётр I
Папярэднік Пётр Паўлавіч Шафіраў
Нараджэнне 1660(1660)
Смерць 25 ліпеня 1735(1735-07-25)
Род Галоўкіны[d]
Бацька Q126058227?
Маці Q126060810?
Жонка Domna Divova[d]
Дзеці Міхаіл Іванавіч Галоўкін[d][1], Ганна Гаўрылаўна Бястужава-Руміна[d], Аляксандр Гаўрылавіч Галоўкін[d], Natalya Golovkina[d], Anastasiya Golovkina[d] і Ivan Golovkin[d]
Дзейнасць дзяржаўны дзеяч, дыпламат
Узнагароды
Ордэн Святога Андрэя Першазванага
Ордэн Святога Андрэя Першазванага
Ордэн Белага арла
Ордэн Белага арла
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гаўрыіл Іванавіч Галоўкін (руск.: Гаврии́л Ива́нович Голо́вкин; 1660—1734) — дзяржаўны дзеяч Расійскай імперыі, граф, першы ў Расіі дзяржаўны канцлер, сваяк царыцы Наталлі Кірылаўны; з 1677 года быў пры царэвічы Пятры Аляксеевічу спачатку стольнікам, а пасля вярхоўным пасцельнічым.

Пры царэўне Сафіі выявіў асаблівую прыхільнасць Пятру і з тых часоў карыстаўся поўным яго даверам.

Суправаджаў цара ў першым падарожжы яго ў чужыя краі і разам з ім працаваў на верфях у Сардаме. У 1709 на Палтаўскім полі цар зрабіў Галоўкіна, які ўжо з 1706 стаяў на чале пасольскага прыказа, дзяржаўным канцлерам. У гэтым званні, якое ён захаваў да самой смерці, Галоўкін прымаў найбліжэйшы ўдзел у зносінах з замежнымі дзяржавамі і суправаджал цара ў яго падарожжах і паходах, паміж іншым і ў Пруцкім.

Пасля ўтварэння калегій (1717) Галоўкін быў прызначаны прэзідэнтам калегіі замежных спраў. Пры Кацярыне I Галоўкін быў членам Вярхоўнага тайнага савета. Імператрыца перадала яму на захаванне сваё духоўнае завяшчанне, якім прызначыла пераемнікам пасаду Пятра II, а яго - адным з апякуноў малалетняга імператара. Пасля смерці Пятра II Галоўкін (1730) спаліў гэты дзяржаўны акт, якім на выпадак бяздзетнай смерці юнага імператара пасад пакідаўся далейшым нашчадкам Пятра I, і выказаўся на карысць Анны Іаанаўны. Асабісты вораг князёў Далгарукіх, Галоўкін быў адным з галоўных чыннікаў няўдачы задумак вярхоўнікаў.

Пры Ганне Іванаўне быў членам кабінета. Граф Рымскай імперыі з 1707 года, Галоўкін у 1710 г. атрымаў расійскую графскую годнасць.

Выбітны царадворац, які здолеў захаваць сваё значэнне пры чатырох царставаннях, Галоўкін валодаў Каменным востравам у Пецярбургу, шматлікімі будынкамі і маёнткамі, але быў надзвычай скупы.

Зноскі

  1. ↑ Головкин, Гавриил Иванович // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1893. — Т. IX. — С. 72.