Гук (англ.: Gook) — размоўнае слова, якое азначае «бруд, дарожнае месіва, глейкая вадкасць або ежа; месіва, размазня; (пагардліва) ёлупень; дзеравеншчына; падонак» — грэблівая мянушка азіятаў у амерыканскім вайсковым жаргоне з сярэдзіны XX стагоддзя.
Таксама выкарыстоўваецца англамоўнымі амерыканцамі для абазначэння «бруднай, ліпкай, смярдзючай субстанцыі»[1], але аб якой-небудзь сувязі ў гэтых двух слоў невядома.
Оксфардскі англійскі слоўнік не дае вядомых версій паходжання гэтага слова[2].
У 1899 годзе гэта слова было ва ўжытку ў амерыканскіх ваенных для абазначэння філіпінцаў падчас філіпіна-амерыканскай вайны[3][4]. Магчыма, яно было запазычана з філіпінскай мовы, ці з’явілася перайманнем гучання філіпінскай мовы для амерыканцаў (гл. варвар)[3]. Тэрмін Goo-Goo «панадлівыя вочы» ўжываўся з 1900 года і, магчыма, мае іншае паходжанне[3]. З цягам часу мянушка «Гук» стала прымяняцца да жыхароў Нікарагуа, а падчас Першай сусветнай вайны — для выхадцаў з любых астравоў Ціхага акіяна.
Слова ў якасці жарганізму ўжывалася ў 1950-х гадах падчас Карэйскай вайны. Магчыма, амерыканскія ваенныя інтэрпрэтавалі карэйскае слова «мігук» (кар.: 미국), што азначаіць у перакладзе «Амерыка»[5][6], як «Me — gook» (‘я гук’).
Падчас вайны ў В’етнаме у 1960-х гадах гэтае слова атрымала распаўсюджванне сярод амерыканскіх салдат у адносінах да любых азіятаў, у выніку чаго яно пачатак шырока выкарыстоўвацца і далей распаўсюдзілася ў англамоўных краіны[3].
Слова «гук» таксама ўжывалася радэзійскімі вайскоўцамі ў перыяд вайны ў Паўднёвай Радэзіі для абазначэння чарнаскурых паўстанцаў ЗАНУ і ЗАПУ (магчыма, слова прыйшло ў іх лексікон дзякуючы амерыканцам-ветэранам вайны ў В’етнаме, якія служылі ў радэзійскай арміі)[7].
У ЗША мянушка «гук» найбольш часта выкарыстоўваецца ў адносінах да камуністычным салдат у кантэксце В’етнамскай вайны. Яна лічыцца надзвычай зневажальным эпітэтам і прыраўноўваецца да абразы «чарнамазы». Аднойчы сэнатар Джон Макейн, які пабываў у в’етнамскім палоне, выкарыстаў гэта слова ў фразе «Я ненавіджу гукаў. Я буду ненавідзець іх, пакуль я жывы»[8][9] і ў выніку вымушаны быў прынесці прабачэнні ўсёй в’етнамскай супольнасці.
У 1969 годзе выйшаў артыкул, напісаная Робертам Г. Кэйсерам, які апісвае выкарыстанне слова «гук»[10].