Гідрапла́н (гідрасамалёт) — лятальны апарат, які можа ўзлятаць і сядаць на паверхню вады.
Гісторыя гідрасамалётаў (гідрапаветранага судна) пачалася яшчэ да першага палёту самалёта. Толькі ў Расіі вядома два праекты апаратаў цяжэйшых за паветра, здольных узлятаць і сядаць на ваду. Нават самалёт Мажайскага быў выкананы ў выглядзе лятаючага чоўна. Першы рэальна лятаючы гідрасамалёт быў створаны амерыканцам Кертысам у 1909 годзе і быў сухапутным аэрапланам, усталяваным на плаўку. Далей гідрапланы імкліва развіваліся і дасягнулі свайго росквіту ў 30-40 гг. З развіццём рэактыўнай авіяцыі гідрапланы былі выціснутыя ў сваю экалагічную нішу ў сувязі з нізкімі эканамічнымі паказчыкамі і абмяжаваннямі ў хуткасці. Але развіццё авіяцыйных тэхналогій дазволіў КБ Берыева стварыць удалы рэактыўны гідрасамалёт А-40 «Альбатрос» і яго цывільную мадыфікацыю Бе-200, з характарыстыкамі, супастаўнымі з сухапутнымі машынамі. Гэта дазваляе прагназаваць узрост інтарэсу да самалётаў такога кшталту і пашырэнне «жыццёвай» прасторы гідрапланаў, асабліва ў раёнах планеты са слаба развітай інфраструктурай.
У Першую сусветную вайну Расія выкарыстоўвала авіяносец (авіяносец) «Арліца» з эскадрыллю лятаючых чаўноў М-5 і М-9, створаных канструктарам Д. Грыгаровічам. М-5 меў хуткасць 128 км/г, столлю — 4000 метраў, працягласць палёту — 5 гадзін. М-5 не меў узбраення — ён выкарыстоўваўся для паветранай разведкі, карэктавання артылерыйскага агню цяжкай артылерыі з лінейных караблёў.
У 1916 г. на авіяносец «Арліца» паступілі М-9, узброеныя кулямётам. Самалёт мог браць на борт і бомбы. Паветраны стралец знаходзіўся з кулямётам у насавым адсеку. У асноўнай кабіне лётчык пілатаваў машыну, а бортмеханік, седзячы поруч з ім, скідваў бомбы. Іх падвешвалі пад плоскасцямі (крыламі) на зацісках, злучаных з кабінай прывадам-тросам.
Пад час Грамадзянскай вайны ў Расіі гідрапланы рачнога базавання актыўна выкарыстоўваліся супраціўнымі бакамі.
Пад час Другой сусветнай баявыя гідрапланы нярэдка ўзбройваліся тарпедамі.
Да з'яўлення рэактыўнай авіяцыі, вялікія падводныя лодкі часам абсталёўваліся невялікімі складнымі гідрапланамі, звычайна, з разведвальнымі мэтамі. Выключэннем быў японскі праект «Seiran», у рамках якога было пабудавана некалькі падводных авіяносцаў, якія неслі на борце некалькі баявых гідрасамалётаў (у бой яны так і не ўступілі з-за заканчэння Другой сусветнай вайны)
Адрозніваюць наступныя тыпы гідрапланаў: