Джон Неграпонтэ

Джон Неграпонтэ
1-ы дырэктар Нацыянальнай разведкі[d]
21 красавіка 2005 — 13 лютага 2007
Пераемнік John Michael McConnell[d]
15-ы Намеснік дзяржсакратара ЗША[d]
27 лютага 2007 — 23 студзеня 2009
Папярэднік Роберт Зелік[d]
Пераемнік James Steinberg[d]
пасол ЗША ў Мексіцы[d]
3 ліпеня 1989 — 5 верасня 1993
Папярэднік Charles J. Pilliod, Jr.[d]
Пераемнік James Robert Jones[d]
23-і пастаянны прадстаўнік ЗША пры ААН[d]
19 верасня 2001 — 23 чэрвеня 2004
Папярэднік James Cunningham[d]
Пераемнік John Danforth[d]
Намеснік саветніка прэзідэнта ЗША па нацыянальнай бяспецы[d]
23 лістапада 1987 — 20 студзеня 1989
Папярэднік Колін Паўэл
Пераемнік Роберт Майкл Гейтс
пасол ЗША на Філіпінах[d]
26 кастрычніка 1993 — 5 жніўня 1996
Папярэднік Richard H. Solomon[d]
Пераемнік Thomas C. Hubbard[d]
пасол ЗША ў Іраку[d]
29 чэрвеня 2004 — 17 сакавіка 2005
Пераемнік Zalmay Khalilzad[d]
пасол ЗША ў Гандурасе[d]
11 лістапада 1981 — 30 мая 1985
Папярэднік Jack R. Binns[d]
Пераемнік John Arthur Ferch[d]
Assistant Secretary of State for Oceans and International Environmental and Scientific Affairs[d]
19 ліпеня 1985 — 23 лістапада 1987
Папярэднік James L. Malone[d]
Пераемнік Frederick M. Bernthal[d]
Нараджэнне 21 ліпеня 1939(1939-07-21)[1][2][…] (85 гадоў)
Бацька Dimitrios Negrepontis[d][3]
Маці Catherine Coumantaros[d]
Жонка Diana Villiers Negroponte[d][4]
Партыя
Адукацыя
Месца працы
Узнагароды
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Джон Неграпонтэ (англ.: John Negroponte; нар. 21 ліпеня 1939) — амерыканскі дыпламат. Намеснік дзяржаўнага сакратара ЗША (2007—2009). Дырэктар Нацыянальнай разведкі (2005—2007).

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Джон Дзімітры Неграпонтэ нарадзіўся ў Лондане ў сям’і грэчаскіх эмігрантаў. Пасля таго, як дзеці скончылі школу, сям’я пераехала ў ЗША. У 1956 годзе скончыў школу «Phillips Exeter». У 1960 годзе скончыў Ельскі ўніверсітэт. Валодае англійскай, іспанскай, французскай і в’етнамскай мовамі.

У 1960—1997 гадах — на дыпламатычнай службе. Неграпонтэ быў паслом у Гандурасе (1981—1985), памочнікам дзяржсакратара па справах акіянаў, навакольным асяроддзі і навуцы (1985—1987), намеснікам памочніка прэзідэнта па нацыянальнай бяспецы (1987—1989), паслом у Мексіцы (1989—1993) і паслом на Філіпінах (1993—1996). У 1997—2001 гадах — выканаўчы віцэ-прэзідэнт па глабальных рынках у кампаніі McGraw-Hill.

У 2001 годзе прызначаны Джорджам Бушам прадстаўніком ЗША ў ААН. 17 лютага 2005 года прызначаны дырэктарам Нацыянальнай разведкі, праслужыў на гэтай пасадзе да лютага 2007 года, калі яго змяніў Джон Мак-Конэл.

У 1981—1985 гадах Неграпонтэ быў паслом у Гандурасе. За чатыры гады яго службы ваенная дапамога Гандурасу павялічылася з 4 млн да 77,4 млн дол. у год. Адміністрацыя Рональда Рэйгана павялічвала вайсковую прысутнасць ЗША ў краіне (у той час як раней пры Джымі Картэры было вырашана не рэагаваць на звяржэнне ў Нікарагуа рэжыму Самасы сандзіністы). У сувязі з гэтым у ЗША выбухнуў палітычны скандал «Іран-контрас».

Сенатар Крыстафер Дод у сваім дакладзе паказаў, што Неграпонтэ быў у курсе запланаваных парушэнняў правоў чалавека з боку падпольных ваенных арганізацый[5]. З праведзеных газетамі The Washington Post і New York Times расследаванняў стала ясна, што Неграпонтэ быў адным з актыўных правадыроў антыкамуністычнай палітыкі прэзідэнта Рэйгана ў рэгіёне і чалавекам, дзякуючы якому была ўсталяваная цесная сувязь паміж спецслужбамі ЗША, арміяй Гандураса і нікарагуанскімі контрас[6][7].

На думку некаторых экспертаў і журналістаў, Неграпонтэ, падчас сваёй службы паслом у Мексіцы ў 1989—1993 гадах, аказваў дапамогу ўраду краіны ў барацьбе з паўстанцамі-сапатыстамі ў штаце Ч’япас.

У 2004—2005 гадах узначальваў дыпляматычнае прадстаўніцтва ЗША ў Багдадзе, дзе стварыў — па вобразу і падабенству краін Лацінскай Амерыкі — «эскадроны смерці»[8][9].

Крытыка

[правіць | правіць зыходнік]

Неграпонтэ абвінавачваецца ў тым, што ён сумесна з ЦРУ браў удзел у стварэнні «батальёна 316», члены якога выкрадалі, катавалі і забівалі апазіцыянераў і непажаданых ЗША дзеячаў. У прыватнасці, у 1982 годзе каталіцкая дэлегацыя з Сальвадора запатрабавала высветліць лёс зніклых у Гандурасе 30 манашак. Неграпонтэ заявіў, што яму нічога не вядома пра гэта. Аднак у 1996 годзе Джэк Бінз, былы пасол у Гандурасе да Неграпонтэ, у інтэрв’ю газеце The Baltimore Sun сказаў, што манашкі былі ў ліку людзей, выкрадзеных «батальёнам 316» і тайнай паліцыяй, якая кантралявалася пасольствам ЗША. Пасля катаванняў яны былі забітыя — выкінутыя яшчэ жывымі з верталёта.

Акрамя таго, пры яго падтрымцы былі створаны аналагічныя падраздзяленні не толькі ў Гандурасе, але і ў Гватэмале, Сальвадоры[10]. «Эскадроны смерці», якія з’явіліся пры яго актыўным удзеле ў Цэнтральнай Амерыцы, выкралі і забілі (уключаючы выкрадзеных з нікарагуанскай тэрыторыі і забітых у Гандурасе людзей) не менш за 75 тысяч чалавек[11].

Зноскі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Person Profile // Internet Movie Database — 1990. Праверана 17 кастрычніка 2015.
  2. ↑ John Negroponte // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Lundy D. R. The Peerage
  4. ↑ (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
  5. ↑ Nomination of John Negroponte
  6. ↑ Papers Illustrate Negroponte’s Contra Role
  7. ↑ Cables Show Central Negroponte Role in 80’s Covert War Against Nicaragua
  8. ↑ Newsweek. 8. 01. 2005
  9. ↑ Is the U.S. Organizing Salvador-Style Death Squads in Iraq?
  10. ↑ Булычев И. М. Заговор против народов Центральной Америки. М., 1984; McCuen G.E. Political Murder in Central America. Death Squads and U.S. Politics. Hudson (WI), 1984; Benítes Manaut R., Lozano L., Bermúdez Torres L. EE. UU. contra Nicaragua. La guerra de baja intensidad en Centroamérica. Madrid, 1987; El Salvador Death Squads. A Governmental Strategy. Sidney, 1988; Harvest of Violence. The Maya Indians and the Guatemala Crisis. Norman (OK) — Oklahoma City, 1992; Death Squads in Global Perspective: Murder with Deniability. L., 2003; Wilkinson D. Silence on the Mountain. Stories of Terror, Betrayal, and Forgetting in Guatemala. Durhan (NC), 2004; McCoy A.W. A Question of Torture: CIA Interrogation, from the Cold War to the War on Terror. N.Y., 2006.
  11. ↑ Тарасов А. Н. «Гуманизм»?