Зоф’я Налкоўская | |
---|---|
польск.: Zofia Nałkowska | |
Асабістыя звесткі | |
Імя пры нараджэнні | польск.: Zofia Nałkowska |
Дата нараджэння | 10 лістапада 1884[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 17 снежня 1954[1][2][…] (70 гадоў) |
Месца смерці | |
Пахаванне | |
Грамадзянства |
Расійская імперыя |
Бацька | Wacław Nałkowski[d] |
Прафесійная дзейнасць | |
Род дзейнасці | пісьменніца, журналістка, публіцыст і драматург |
Гады творчасці | 1903—1954 |
Мова твораў | польская |
Дэбют | 1903 |
Грамадская дзейнасць | |
Член у | |
Узнагароды | |
Подпіс | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Зоф’я Налкоўская (польск.: Zofia Nałkowska; 10 лістапада 1884, Варшава — 17 снежня 1954) — польская пісьменніца.
Скончыла Варшаўскую прыватную гімназію (1901). У 1922—1927 гадах жыла ў Гродне, была куратарам патранату (апекі) вязняў гродзенскай турмы, памагала зняволеным.
Дэбютавала як паэтэса вершам «Я памятаю» (1898), як празаік — навелай «Арліца» (1903). Першыя раманы «Жанчыны» (1906), «Князь» (1907), «Нарцыза» (1910) напісаны ў стылявой манеры, уласцівай літаратуры «Маладой Польшчы». У зборніку апавяданняў «Таямніцы крыві» (1917), рамане «Граф Эміль» (1920) праявілася маральнае асуджэнне Першай сусветнай вайны. Праблеме адбудавання Польшчы прысвечаны «Раман Тэрэзы Генерт» (1923). Гродзенская тэматыка ў аснове яе раманаў «Нядобрае каханне» (1928), «Мяжа» (1935), «Вузлы жыцця» (1948), драмы «Дзень яго вяртання» (1931), эсэ «У шалашы» (1924), «Гродна» (1926), «Нёман» (1934) і інш. Вострыя сацыяльныя і палітычныя праблемы, псіхалогія чалавека адлюстраваны ў раманах «Галкі» (1927), «Нецярплівыя» (1938), драме «Дом жанчын» (1930) і інш. Аўтар зборнікаў псіхалагічных мініяцюр «Характары» (1922), навел пра лагеры смерці «Медальёны» (1946), літаратурна-крытычных і публіцыстычных твораў, дзённікаў.
На беларускую мову асобныя яе апавяданні пераклаў Янка Брыль.