Марыа Маліна | |
---|---|
ісп.: Mario Molina | |
Дата нараджэння | 19 сакавіка 1943[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 7 кастрычніка 2020[3] (77 гадоў) |
Месца смерці | |
Грамадзянства | |
Род дзейнасці | хімік, інжынер, выкладчык універсітэта |
Навуковая сфера | хімія |
Месца працы | |
Навуковая ступень | доктарская ступень[d][5] |
Альма-матар | |
Навуковы кіраўнік | Джордж Клод Пайментэл |
Член у | |
Узнагароды |
прэмія Уіларда Гібса[d] (1998) Volvo Environment Prize[d] (2000, 2004) прэмія Макса Планка[d] (1994) прэмія Гейнца[d] (2003) honorary doctorate from the Pontifical Catholic University of Peru[d] ганаровы доктар Мадрыдскага ўніверсітэта Камплутэнсэ[d] (2012) ганаровы доктар Універсітэта Маямі[d] (11 мая 2001) Polanyi Medal[d] (2012) Great Immigrants Award[d] (2009) |
Цытаты ў Вікіцытатніку | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Мáрыа Маліна (ісп.: José Mario Molina-Pasquel y Henríquez; 19 сакавіка 1943, Мехіка, Мексіка — 7 кастрычніка 2020, Мехіка, Мексіка) — мексіканскі хімік, адзін з найбольш вядомых даследчыкаў азонавых дзірак, лаўрэат Нобелеўскай прэміі па хіміі за работы аб ролі газападобных галагенаалканаў у памяншэнні азонавага пласта Зямлі. Ён падзяліў прэмію з Шэрвудам Роўландам і Паўлем Крутцэнам. Ён — адзін з трох лаўрэатаў Нобелеўскай прэміі з Мексікі, разам з Альфонса Гарсіяй Роблесам і Актавіа Пасам.
Марыа Маліна скончыў прыватную школу Institut auf dem Rosenberg у Швейцарыі, затым Нацыянальны аўтаномны ўніверсітэт Мексікі ў 1965 годзе са ступенню бакалаўра ў хімічнай інжынерыі, далей да 1967 года вучыўся ва Універсітэце Фрайбурга (Фрайбург), а ў 1972-м скончыў дысертацыю па хіміі ў Каліфарнійскім універсітэце ў Берклі. Працуючы ў Каліфарнійскім універсітэце ў Ірвайне, Маліна і Шэрвуд Роўланд паказалі небяспеку ўздзеяння галагеналканаў на азонавы пласт у стратасферы. З 2004 года Маліна працуе ў Каліфарнійскім універсітэце ў Сан-Дыега.