Наталля Гінзбург

Наталля Гінзбург
Natalia Ginzburg
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні Наталля Леві
Псеўданімы Алесандра Тарнімпартэ
Дата нараджэння 14 ліпеня 1916(1916-07-14)[1][2][…]
Месца нараджэння Палерма
Дата смерці 7 кастрычніка 1991(1991-10-07)[2][3][…] (75 гадоў)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства Італія
Бацька Giuseppe Levi[d]
Муж Leone Ginzburg[d] і Gabriele Baldini[d]
Дзеці Carlo Ginzburg[d] і Andrea Ginzburg[d]
Альма-матар
Месца працы
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменніца, палітык, драматург
Жанр раман і тэатр
Мова твораў італьянская мова
Дэбют «Дзеці», 1933
Грамадская дзейнасць
Партыя
Член у
Прэміі
Узнагароды
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Лагатып Вікіцытатніка Цытаты ў Вікіцытатніку
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Гінзбург.
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Леві.

Наталля Гінзбург (італ.: Natalia Ginzburg; 14 ліпеня 1916, Палерма — 6/7 кастрычніка 1991, Рым) — італьянская пісьменніца.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Наталля Леві нарадзілася ў Палерма ў яўрэйскай сям’і, якая паходзіла з Трыесту. Яе бацька Джузэпэ Леві, універсітэцкі выкладчык, і тры браты былі арыштаваны і асуджаны па справе антыфашызму.

Дзяцінства і маладосць Наталля правяла ў Турыне, дзе захапілася літаратурнай дзейнасцю. Дэбютавала ў 1933 годзе першым расказам «Дзеці» («I bambini»), апублікаваным у часопісе «Solaria». У 1938 годзе ажанілася з Леонэ Гінсбургам і ад гэтага часу новым прозвішчам падпісвала ўсе свае творы.

У гэтыя гады ўсталявала трывалыя стасункі з прадстаўнікамі турынскага антыфашысцкага руху і ў прыватнасці з інтэлектуаламі вакол выдавецтва «Einaudi», з якімі яе муж, універсітэцкі выкладчык рускай літаратуры супрацоўнічаў з 1933 года.

У 1940 годзе следам за мужам едзе ў высылку ў Абруца, дзе засталася да 1943 года. У 1942 годзе піша і друкуецца пад псеўданімам Алесандра Тарнімпартэ. Першы раман «Вуліца, якая вядзе ў горад» («La strada che va in città») выйшаў у 1945 годзе.

У лютым 1944 года пасля смерці мужа ў вязніцы Наталля вяртаецца ў Турын, дзе да канца другой сусветнай вайны працуе ў выдавецтве «Einaudi».

У 1947 годзе выходзіць другі раман пісьменніцы «Так было» («È stato così»), за які яна атрымала літаратурную прэмію «Tempo».

У 1950 годзе выходзіць замуж за англіста Габрыэле Бальдсіні, дырэктара Інстытута італьянскай культуры ў Лондане. Для Наталлі пачынаецца прадукцыйны творчы перыяд, у якім яна арыентуецца збольшага на ўспаміны і псіхалагічны аналіз.

У 1952 годзе выходзяць «Усе нашыя ўчора» («Tutti i nostri ieri»), у 1957 — зборнік доўгіх расказаў і раман «Стралец» («Sagittario»), у 1961 — «Галасы вечара» («Le voci della sera»).

У 1962 годзе выходзіць зборнік эсэ «Маленькія годнасці» («Le piccole virtù»), у 1963 годзе аўтар атрымала прэмію «Strega» за «Сямейны лексікон» («Lessico famigliare»).

У 1969 годзе памірае муж пісьменніцы, і ад таго часу яна прысвячае сябе выключна літаратуры.

У 1983 годзе балатуецца ў парламент у спісах Камуністычнай партыі Італіі.

Памерла ў Рыме ў 1991 годзе.

Зноскі

  1. ↑ Person Profile // Internet Movie Database — 1990. Праверана 14 жніўня 2015.
  2. ↑ а б Natalia Ginzburg // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Natalia Ginzburg // FemBio database Праверана 9 кастрычніка 2017.
  4. ↑ Find a Grave — 1996.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
q: Наталля Гінзбург у Вікіцытатніку
commons: Наталля Гінзбург на Вікісховішчы