Міжасобасныя адносіны |
Тыпы адносін |
Падзеі |
|
Пачуцці і эмоцыі |
|
Учынкі |
|
Гвалт у адносінах |
|
Прыхільнасць — пачуццё блізкасці, заснаванае на глыбокай сімпатыі, закаханасці, адданасці каму-небудзь ці чаму-небудзь.
Першасная прыхільнасць узнікае ў дзіцяці да яго бацькоў і, пазней, да іншых выхавальнікаў. Сярод псіхааналітыкаў пашырана думка, што калі фармаванне такіх першасных прыхільнасцей па якіх-небудзь прычынах абцяжарана ці немагчыма, то сталы чалавек не зможа паўнавартасна фармаваць прыхільнасці і да іншых людзей, што сур'ёзна парушае працэс яго сацыялізацыі і можа быць прычынай антысацыяльнага засмучэння асобы[1].
Бяспечная прыхільнасць — здаровая сувязь паміж маці і дзіцём, што стварае эмацыйную базу ўпэўненай у сабе асобе. Бацька зычліва і ўвесь час арыентаваны на дзіцё. Дзіцё спакойнае, радасны, яго лёгка можна супакоіць, стаўшы сталым, лёгка эмацыйна адаптуецца.
Уніклівая прыхільнасць — узнікае з прычыны сталага эмацыйнага грэбавання бацькі ці бацькоў. Даступнасць бацькі непрадказальная. Дзіцё назойлівае, стаўшы сталым, моцна залежыць ад думкі атачальных, схільнае недаацэньваць блізкія адносіны.
Дэзарганізаваная прыхільнасць — з'яўляецца як вынік сталага запалохвання і прыгнечання дзіцяці бацькам ці бацькамі. Дзіцё дрэнна кіравана, агрэсіўнае ці прыгнечанае, стаўшы сталым, з вялікімі высілкамі выбудоўвае адносіны з атачальнымі[2].