Рабер дэ Мантэск’ю

Рабер дэ Мантэск’ю
фр.: Robert de Montesquiou
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні фр.: Marie Joseph Anatole Robert de Montesquiou-Fezensac[1]
Дата нараджэння 19 сакавіка 1855(1855-03-19)[1][2]
Месца нараджэння
Дата смерці 11 снежня 1921(1921-12-11)[3][4][…] (66 гадоў)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства
Бацька Thierry de Montesquiou-Fezensac[d]
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці паэт, пісьменнік, журналіст, літаратурны крытык, біёграф, equestrian, мастацкі крытык, калекцыянер мастацтва
Гады творчасці 1892 — 1921
Мова твораў французская
Лагатып Вікікрыніц Творы ў Вікікрыніцах
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рабер дэ Мантэск’ю (па-французску: Robert de Montesquiou; 19 сакавіка 1855, Парыж, Францыя — 11 снежня 1921, Ментона (часам Ментон), Прыморскія Альпы, Францыя) — французскі пісьменнік, паэт, дэндзі, літаратурны і мастацкі крытык, калекцыянер.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Належаў да старажытнага гасконскага роду, які паходзіць ад сярэдневяковых уладароў графства Фезансак[6].

Поўнае імя пісьменніка — граф Мары Жазеф Рабер Анатоль дэ Мантэск’ё-Фезансак. Нарадзіўся ў 1855 годзе ў Парыжы[7].

Рабер дэ Мантэск’ю стаў эмблематычнай фігурай Парыжа і французскай упадніцкай культуры на сумежжы 19-20 стст. Паэт меў славу «фанаберлівага дэндзі»[8].

Пісьменнікі і мастакі захавалі яго вобраз у раманах і карцінах: Жарыс-Карл Х'юісманс у рамане «Наадварот», Жан Ларэн у «Спадар Факас» і Марсель Пруст у рамане «У пошуках страчанага часу», дзе стаў прататыпам барона Шарля[9].

У 1885 годзе Мантэск’ю сустрэў у Венецыі маладога аргенцінца Габрыэля д’Ітуры (1860-1905), які стаў яго сакратаром і кампаньёнам[10].

Нягледзячы на сяброўскія адносіны з мноствам жанчын, у асабістым жыцці Мантэск’ю вабілі прадстаўнікі свайго полу[11].

Удзельнічаў у конным спорце на Алімпійскіх гульнях 1900 года ў Парыжы, заваяваўшы бронзавы медаль у конных скачках[12].

Рабер дэ Мантэск’ю памёр у Ментоне ў 1921 годзе і быў пахаваны побач з Габрыэлем д’Ітуры на могілках Ганар у Версалі[13].

Творчасць

[правіць | правіць зыходнік]

Мантэск’ё апублікаваў васямнаццаць тамоў паэзіі, дваццаць дзве крытычныя працы, два раманы і тры жыццяпісы. Яго тры тамы ўспамінаў былі надрукаваны пасля смерці[14].

Спадчына пісьменніка і паэта доўгі час была забытая і недаацэньвалася. Яго кніга прозы — своеасаблівае развітанне з памерлым спадарожнікам — Le Chancelier des fleurs (Кветкавы канцлер, 1907) — з'яўляецца сапраўдным гімнам каханню і сяброўству адначасова[15].

Таксама пісаў п’есы: дасюль вядомы яго драматургічны твор «Mikhaïl. Mystère en quatre scènes», 1901[16].

Творы

[правіць | правіць зыходнік]
Паэзія
[правіць | правіць зыходнік]
  • Les Chauves-Souris, Clairs obscurs, Paris, Richard, 1892.
  • Le Chef des odeurs suaves, Floréal extrait, Richard, 1893.
  • Le Parcours du rêve au souvenir, Paris, Charpentier et Fasquelle, 1895.
  • Les Hortensias bleus, Charpentier et Fasquelle, 1896.
  • Les Perles rouges: 93 sonnets historiques, Charpentier et Fasquelle, 1899.
  • Les Paons, Charpentier et Fasquelle, 1901.
  • Prières de tous: huit dizaines d’un chapelet rythmique, Paris, La Maison du Livre, 1902.
  • Calendrier Robert de Montesquiou 1904.
  • Passiflora, Paris, éditions de L’Abbaye, 1907.
  • Les Paroles diaprées. Cent dédicaces, Richard, 1910.
  • Les Paroles diaprées. Nouvelle série de dédicaces, Richard, 1912.
  • Les Offrandes blessées: élégies guerrières, Paris, Edward Sansot, 1915.
  • Nouvelles Offrandes blessées, La Maison du livre, 1915.
  • Offrande coloniale, 1915.
  • Sabliers et lacrymatoires: élégies guerrières et humaines, Sansot, 1917.
  • Un moment du pleur éternel: offrandes innommées, Sansot, 1919.
  • Les Quarante Bergères : portraits satiriques, Paris, La Librairie de France, 1925.
Раманы
[правіць | правіць зыходнік]
  • La Petite Mademoiselle, Paris, Albin Michel, 1911.
  • La Trépidation, Paris, Émile-Paul Frères, 1922.
Жыццяпісы
[правіць | правіць зыходнік]
  • Le Chancelier des fleurs: douze stations d’amitié, La Maison du livre, 1907.
  • La Divine Comtesse: étude d’après Madame de La Castiglione, Paris, Maison Goupil, 1913.
  • L’Agonie de Paul Verlaine (1890—1896), Paris, M. Escoffier, 1923.
Успаміны
[правіць | правіць зыходнік]
  • Les Pas effacés, en trois volumes, Émile-Paul Frères, 1923; réédition aux Éditions du Sandre, 2007.

Зноскі

  1. ↑ а б в Archives de Paris
  2. ↑ а б пасведчанне аб смерці
  3. ↑ Robert de Montesquiou
  4. ↑ Robert, Comte de Montesquiou(-Fezensac) // Montesquiou(-Fezensac), Robert, Comte de // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 2017. — doi:10.1093/GAO/9781884446054.ARTICLE.T059326
  5. ↑ RKDartists Праверана 1 чэрвеня 2020.
  6. ↑ Philippe Jullian, Robert de Montesquiou, un prince 1900, Librairie académique Perrin, 1987.
  7. ↑ Philippe Jullian, Robert de Montesquiou, un prince 1900, Librairie académique Perrin, 1987.
  8. ↑ Cyril Grunspan, Marcel Proust: tout dire, 2005, p. 35.
  9. ↑ Caroline Weber, Proust’s Duchess. How three celebrated women captured the imagination of fin-de-siècle Paris, New York, Vintage books, 2018, 715 p.
  10. ↑ Caroline Weber, Proust’s Duchess. How three celebrated women captured the imagination of fin-de-siècle Paris, New York, Vintage books, 2018, 715 p.
  11. ↑ Jean-David Jumeau-Lafond, Portraits «fin de siècle»: du dandy à l’esthète dans Figures du dandy, de Van Dyck à Oscar Wilde, Paris, Petit Palais, musée des Beaux-Arts de la Ville de Paris, 2016, 85 p.
  12. ↑ Patrick Chaleyssin, Robert de Montesquiou, mécène et dandy, Somogy, 1992.
  13. ↑ Patrick Chaleyssin, Robert de Montesquiou, mécène et dandy, Somogy, 1992.
  14. ↑ Jean-David Jumeau-Lafond, Portraits «fin de siècle»: du dandy à l’esthète dans Figures du dandy, de Van Dyck à Oscar Wilde, Paris, Petit Palais, musée des Beaux-Arts de la Ville de Paris, 2016, 85 p.
  15. ↑ Olivier Apert, Robert de Montesquiou: souverain des choses transitoires, Obsidiane, coll. «Les Placets invectifs», 2015, 91 p.
  16. ↑ Olivier Apert, Robert de Montesquiou: souverain des choses transitoires, Obsidiane, coll. «Les Placets invectifs», 2015, 91 p.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]