Рэнца Піяна | |
---|---|
Дата нараджэння | 14 верасня 1937[1][2][…] (87 гадоў) |
Месца нараджэння | |
Грамадзянства | |
Альма-матар | |
Месца працы | |
Партыя | |
Член у | |
Працаваў у гарадах | Італія, Берлін, Мілан, Парыж, Турын, Нью-Ёрк і Генуя |
Уплыў | Franco Albini[d], Жан Прувэ[d], Giuseppe Ciribini[d], Marco Zanuso[d] і William Laborde[d] |
Узнагароды |
кавалер Вялікага крыжа ордэна «За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай»[d] (24 сакавіка 1990) Каралеўскі залаты медаль[d] (1989) прэмія Эразма[d] (1995) Імператарская прэмія (1995) Залаты леў[d] (2000) Auguste Perret Prize[d] (1978) honorary doctor of the University of Picardie Jules Verne[d] (2022) |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Рэнца Піяна (італ.: Renzo Piano; нар. 14 верасня 1937, Генуя, Каралеўства Італія) — італьянскі архітэктар, які разам з Рычардам Роджэрсам стварыў стыль хай-тэк. Цэнтральны твор — Цэнтр Пампіду ў Парыжы (1971—1977). На працягу шматлікіх гадоў супрацоўнічаў з інжынерам Пітэрам Райсам. У 1980-я распрацоўваў маштабныя праекты рэканструкцыі прамысловых зон Парыжа, Мілана і Турына. Спраектаваў Культурны цэнтр імя Жан-Мары Тжыбау ў Нумеа (Новая Каледонія). Узначальваў праектаванне міжнароднага аэрапорта Кансай у Осацы (1994) і гіганцкага Музычнага парку ў Рыме (2002), у 1997 годзе пабудаваў будынак для амстэрдамскага музея NEMO. У 1995 годзе быў ганараваны Імператарскай прэміі, праз тры гады — Прытцкераўскай прэміі.