Сальваторэ Сірыгу

Футбол
Сальваторэ Сірыгу
Агульная інфармацыя
Мянушка Вальтэрына[заўв 1]
Нарадзіўся 12 студзеня 1987(1987-01-12)[1] (38 гадоў)
Грамадзянства  Італія
Рост 192 см[2]
Вага 80 кг[2]
Пазіцыя брамнік
Інфармацыя пра клуб
Клуб Францыя Ніца
Маладзёжныя клубы
1996—1999 Італія Росада
1999—2000 Італія Сініскола
2000—2002 Італія Пуры і Форці
2002—2005 Італія Венецыя
2005—2007 Італія Палерма
Клубная кар’ера[* 1]
2006—2011 Італія Палерма 69 (-101)
2007—2008 →  Італія Крэманезэ 19 (-22)
2008—2009 →  Італія Анкона 15 (-24)
2011—2017 Францыя Пары Сен-Жэрмен 145 (-108)
2016—2017 →  Іспанія Севілья 2 (-4)
2017 →  Іспанія Асасуна 18 (-51)
2017—2021 Італія Тарына 141 (-206)
2021—2022 Італія Джэноа 37 (-59)
2022—2023 Італія Напалі 0 (0)
2023 Італія Фіярэнціна 1 (-0)
2023— Францыя Ніца
Нацыянальная зборная[* 2]
2004—2005 Італія Італія (да 18) 3 (-1)
2005 Італія Італія (да 19) 2 (-3)
2007—2009 Італія Італія (да 21) 3 (-2)
2010—2021 Італія Італія 28 (-18)
Узнагароды і медалі
Кубкі канфедэрацый
Бронза Бразілія 2013
Чэмпіянаты Еўропы
Срэбра Польшча/Украіна 2012
Золата Еўропа 2020
  1. ↑ Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў, адкарэктавана станам на 19 верасня 2023.
  2. ↑ Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах, адкарэктавана станам на 29 чэрвеня 2022
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сальвато́рэ Сі́рыгу (італ.: Salvatore Sirigu; нар. 12 студзеня 1987, Нуора, Італія) — італьянскі футбаліст, брамнік французскага клуба «Ніца». Ігрок нацыянальнай зборнай Італіі (2010—2021).

Клубная кар’ера

[правіць | правіць зыходнік]

Сальваторэ Сірыгу пачаў кар’еру ў моладзевых камандах «Росада» і «Сініскола», адкуль перайшоў у іншы моладзевы клуб, «Пуры і Форці». У 2002 годзе Сірыгу прайшоў прагляд у «Кальяры», але ўжо праз тыдзень ён быў «забракаваны»[3]. У тым жа годзе ён прайшоў прагляд у «Венецыю», і застаўся ў клубе да 2005 года, выступаючы за моладзевы склад каманды. 22 жніўня 2004 года, пасля матча Кубка Італіі супраць «Трыесціны», у крыві Сірыгу быў знойдзены тэстастэрон-эпітэстастэрон са значэннем 6, пры норме ў адну адзінку, за гэта галкіпер мог быць дыскваліфікаваны на 8 месяцаў, чаго аднак не здарылася з-за аналізу яго генетычнай будовы цела[4].

«Палерма»

[правіць | правіць зыходнік]

У 2005 годзе Сірыгу перайшоў у «Палерма», стаўшы асноўным брамнікам моладзевага складу каманды і трэцім галкіперам асновы клуба. 8 лістапада 2006 года ён дэбютаваў у складзе «расанера» ў матчы Кубка Італіі супраць «Сампдорыі» (1:0). Наступныя два гады правёў у арэндах у італьянскіх клубах.

У 2009 годзе Сірыгу вярнуўся ў «Палерма» на ролю зменшчыка асноўнага брамніка каманды, Рубінью. Пасля некалькіх няўдалых матчаў бразільца, у склад быў пастаўлены Сірыгу. Ён дэбютаваў у Серыі A ў матчы супраць «Лацыа» (1:1), некалькі разоў выратаваўшы сваю каманду. У наступнай гульні супраць «Ювентуса» (2:0), ён выступіў беспамылкова[5]. Пасля гэтых матчаў Сірыгу цвёрда стаў галкіперам нумар адзін у камандзе і падоўжыў кантракт з клубам да 2015 года з штогадовай заработнай платай у 135 тыс. еўра[6]. У чэрвені 2011 года Сірыгу выказаў жаданне застацца ў складзе «Палерма»[7].

«Пары Сен-Жэрмен»

[правіць | правіць зыходнік]

28 ліпеня 2011 года ігрок падпісаў кантракт з французскім клубам «Пары Сен-Жэрмен» тэрмінам на 4 гады[8][9].

У сезоне 2015/16 страціў месца ў асноўным складзе парыжан, і ў жніўні 2016 года быў аддадзены ў арэнду «Севільі»[10]. Аднак правёў за севільцаў толькі тры матчы, і ў студзені 2017 на правах арэнды далучыўся да «Асасуны»[11]. Стаў асноўным брамнікам памплонцаў, аднак па выніках сезона 2016/17 «Асасуна» страціла месца ў Ла Лізе.

«Тарына»

[правіць | правіць зыходнік]

У чэрвені 2017 года разарваў кантракт з «Пары Сен-Жэрмен» і вярнуўся ў Італію, падпісаўшы пагадненне з «Тарына»[12]. Стаў асноўным брамнікам турынскай каманды. Пакінуў «Тарына» па паганенні бакоў у ліпені 2021 года.

Апошнія гады

[правіць | правіць зыходнік]

У жніўні 2021 года стаў іграком «Джэноа», дзе быў асноўным брамнікам. Пакінуў клуб па заканчэнні сезона 2021/22, па выніках якога «Джэноа» апынулася ў Серыі B.

У жніўні 2022 года падпісаў кантракт з «Напалі». Быў рэзервовым брамнікам каманды і не выхадзіў на поле. У студзені 2023 года перайшоў у «Фіярэнціну». У сакавіку 2023 года атрымаў траўму і перастаў з’яўляцца ў складзе, а па заканчэнні сезона 2022/23 пакінуў клуб.

У верасні 2023 года далучыўся да французскай «Ніцы».

Міжнародная кар’ера

[правіць | правіць зыходнік]

28 лютага 2010 года Сірыгу быў выкліканы ў склад нацыянальнай зборнай Італіі на матч супраць зборнай Камеруна[13]. Усю гульню Сальваторэ правёў на лаўцы запасных. Першы матч за нацыянальную зборную згуляў 10 жніўня 2010 года супраць зборнай Кот-д’Івуара (0:1).

Дасягненні

[правіць | правіць зыходнік]

«Пары Сен-Жэрмен»:

Італія:

Заўвагі

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ У гонар галкіпера Вальтэра Дзенгі

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ Salvatore Sirigu // Transfermarkt — 2000. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б http://torinofc.it/prima-squadra/2018-2019/Portieri/sirigu-salvatore
  3. ↑ Cagliari-Palermo: la partita di Tore Архівавана 19 красавіка 2010.. palermo24.net
  4. ↑ Venezia, dopo 8 mesi considerato positivo il portiere Sirigu. gazzetta.it
  5. ↑ Palermo, Sirigu si conferma: sicurezza da veterano. tuttopalermo.net
  6. ↑ Sirigu, le cifre del rinnovo(недаступная спасылка). ilpalermocalcio.it
  7. ↑ Сиригу хочет остаться в «Палермо»(недаступная спасылка). championat.ru
  8. ↑ ПСЖ сообщил о переходе Сиригу и Сиссоко Архівавана 18 чэрвеня 2013.. championat.com
  9. ↑ Sissoko et Sirigu s’engagent avec le PSG Архівавана 7 мая 2013.. Site officiel du Paris Saint-Germain
  10. ↑ «Севилья» арендовала Сиригу у «ПСЖ». by.tribuna.com
  11. ↑ «Осасуна» объявила об аренде Сиригу. by.tribuna.com
  12. ↑ Сиригу расторг контракт с «ПСЖ» и перешел в «Торино». by.tribuna.com
  13. ↑ Amichevole Italia-Camerun. Tre le novità di Lippi: Sirigu, Bonucci e Cossu Архівавана 3 сакавіка 2010.. figc.it

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]