Канферэнцыя Арганізацыі Аб’яднаных Нацый па праблемах навакольнага асяроддзя чалавека (таксама вядомая як Стакгольмская канферэнцыя) — міжнародная канферэнцыя, якая прайшла пад эгідай Арганізацыі Аб’яднаных Нацый у Стакгольме, Швецыя 5-16 чэрвеня 1972 года. Гэта была першая буйная канферэнцыяй ААН па міжнародных праблемах аховы навакольнага асяроддзя, якая адзначыла паваротны момант у развіцці міжнароднай экалагічнай палітыкі[1].
Калі Генеральная асамблея ААН вырашыла склікаць Стакгольмскую канферэнцыю, па ініцыятыве ўрада Швецыі, Генеральны сакратар ААН У Тан запрасіў Морыса Стронга ў якасці Генеральнага сакратара канферэнцыі.
Канферэнцыя была адкрыта шведскім прэм’ер-міністрам Улафам Пальмэ і генеральным сакратаром Куртам Вальдхаймам, каб абмеркаваць глабальны стан навакольнага асяроддзя. Прысутнічалі прадстаўнікі 113 краін, 19 міжурадавых агенцтваў, і больш чым 400 міжурадавых і няўрадавых арганізацый, канферэнцыя была шырока прызнана пачаткам сучаснай палітыкі ў галіне экалогіі і асведчанасці грамадскасці аб глабальных праблемах аховы навакольнага асяроддзя[1].
На канферэнцыі была ўзгодненая дэкларацыя, якая змяшчае 26 прынцыпаў адносна навакольнага асяроддзя і развіцця; план дзеянняў з 109 рэкамендацыямі, і рэзалюцыяй[1].
Некаторыя сцвярджаюць[2], што гэтая канферэнцыя, і што яшчэ больш важна навуковыя канферэнцыі, папярэднія гэтай, аказала рэальны ўплыў на экалагічную палітыку Еўрапейскага эканамічнай супольнасці (якае пазней стане Еўрапейскім саюзам). Напрыклад, у 1973 ЕС стварыў Упраўленне аховы навакольнага асяроддзя і аховы спажыўцоў, і склаў першую праграму акцый у абарону навакольнага асяроддзя. Такі павышаны інтарэс і даследчае супрацоўніцтва магчымае праклалі шлях да далейшага разумення глабальнага пацяплення, якое прывяло да такіх пагадненняў як Кіёцкі пратакол.