Узброеныя сілы Лівійскай Джамахірыі

Узброеныя сілы Лівійскай Джамахірыі
Дата заснавання 1977
Дата роспуску 2011
Падраздзяленні Сухапутныя войскі
Ваенна-паветраныя сілы
Ваенна-марскія сілы
Народная міліцыя
Галоўнакамандуючы Муамар Кадафі
Міністр абароны Абу Бакр Юніс Джабер[1]
Занятыя ў войску 76 000 (2011)[2]
Бюджэт $1,71 млрд (2009)[2]
Працэнт ВУП 2,24 (2009)

Узброеныя сілы Лівійскай Арабскай Джамахірыі — ваенная арганізацыя Вялікай Сацыялістычнай Народнай Лівійскай Арабскай Джамахірыі ў перыяд праўлення Муамара Кадафі, прызначаная для забеспячэння ваеннай бяспекі і ўзброенай абароны краіны, яе суверэнітэта, незалежнасці і тэрытарыяльнай цэласнасці. Узнікла ў 1977 годзе, калі Лівійская Арабская Рэспубліка была ператворана ў джамахірыю. Спыніла сваё існаванне ў 2011 годзе, у сувязі з грамадзянскай вайной і гібеллю Муамара Кадафі.

Узброеныя сілы ўключалі ў сябе сухапутныя, ваенна-паветраныя і ваенна-марскія сілы.

Сухапутны кампанент складаў 45000 чалавек. Войскі былі падзелены на 15 зон. У склад уваходзілі 5 ракетных брыгад, 1 брыгада сіл бяспекі, 10 танкавых, 21 пяхотных, 8 мотапяхотных і 15 парашутна-дэсантных батальёнаў, 22 артылерыйскіх і 8 зенітна-артылерыйскіх дывізіёнаў.

ВПС, якія ўключалі ў свой склад таксама сілы СПА, валодалі колькасцю 23000 чалавек. Авіяцыя грунтавалася на 13 ваенных аэрадромах. Сродкі СПА аб’ядноўваліся сістэмай кіравання і кантролю Senezh. Налічвалася 3 зенітна-ракетныя брыгады і 5 зенітна-ракетных палка. Войскі СПА размяркоўваліся на 5 раёнаў.

Колькасць ВМС складала 8000 чалавек. Да лівійскага флоту ставілася таксама берагавая ахова і марская пяхота. Караблі грунтаваліся ў сямі партах.

Таксама мелася народная міліцыя ў 40000 чалавек. У яе склад уваходзілі Рэвалюцыйная гвардыя (3000 чалавек) і Ісламскі панафрыканскі легіён (2500 чалавек). Характэрнай асаблівасцю апошняга было тое, што туды набіраліся замежнікі, а менавіта выхадцы з краін Чорнай Афрыкі.

Напярэдадні грамадзянскай вайны Узброеныя сілы Лівійскай Арабскай Джамахірыі мелі больш за 2000 танкаў, 3600 бронемашын, больш за 3000 артылерыйскіх гармат і сістэм, уключаючы САУ і РСЗА, некалькі сотняў баявых самалётаў, больш за 100 верталётаў і іншае ўзбраенне.

Гл. таксама

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ Gaub, Florence (2019). "Like father like son: Libyan civil–military relations before and after 2011". Mediterranean Politics. 24 (2): 181–195. doi:10.1080/13629395.2017.1385166.
  2. ↑ а б The Military Balance 2011. — P. 320.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]