Фернанда Барон Арціс

Фернанда Барон Арціс
ісп.: Fernando Barron
начальнік штаба Сухапутных войскаў Іспаніі[d]
24 сакавіка 1950 — 31 кастрычніка 1952
Папярэднік Rafael García Valiño[d]
Пераемнік Emilio Esteban Infantes[d]
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d]
16 красавіка 1943 — 1 мая 1946
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d]
12 мая 1946 — 6 красавіка 1949
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d]
18 кастрычніка 1951 — 5 красавіка 1952
дэпутат франкісцкіх кортэсаў[d]
14 мая 1952 — 16 чэрвеня 1952
генерал-капітан 8-й ваеннай акругі[d]
29 красавіка 1949 — 24 сакавіка 1950
Папярэднік Salvador Múgica Buhigas[d]
Пераемнік Francisco Delgado Serrano[d]
Нараджэнне 4 мая 1892(1892-05-04)[1]
Смерць 16 чэрвеня 1953(1953-06-16)[1] (61 год) ці 1943[2][3][…]
Прыналежнасць Каралеўства Іспанія[d]
Званне генерал-лейтэнант[d]
Камандаваў 13th Division of the Francoist Army[d]
Бітвы
Узнагароды
Grand Cross of the Royal and Military Order of Saint Hermenegild Grand Cross of the Military Merit - White Badge Grand Cross of Naval Merit with white badge

Ферна́нда Баро́н Арці́с (ісп.: Fernando Barrón Ortiz; 4 мая 1892(1892-05-04)[1], Віторыя — 16 чэрвеня 1953(1953-06-16)[1] ці 1943[2][3][…], Мадрыд) — іспанскі ваенны і дзяржаўны дзеяч, генерал-лейтэнант, удзельнік Рыфскай вайны і грамадзянскай вайны ў Іспаніі .

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў Кавалерыйскую акадэмію Вальядаліда. Служыў у Іспанскім Марока, дзе прымаў удзел у Рыфскай вайне. Даслужыўся да звання падпалкоўніка.

На пачатак грамадзянскай вайны камандаваў часцямі рэгуларэс у Мелільі. У ходзе путчу 1936 года падтрымаў паўстанцаў і захапіў аэрадрома Таўіма.

У Іспаніі на чале калоны вёў баі ў правінцыі Таледа, удзельнічаў у зняцці аблогі з Алькасара, потым ваяваў пад Мадрыдам каля ўніверсітэцкага гарадка[4] і на Карунскай шашы. Заняў пасаду камандуючага 13-й дывізіяй, якая лічылася найбольш баяздольным фарміраваннем франкістаў[5].

У 1937 годзе адзначыўся ў бітве пры Хараме і Брунецкай аперацыі[6]. У пачатку 1938 года, пасля зняцця аблогі Тэруэля, згуляў прыкметную ролю ў Арагонскім наступленні[7] і баях за Лерыду[8]. У наступным прымае ўдзел у бітве на Эбра і Каталонскай аперацыі.

Пасля вайны, у жніўні 1939 года, быў прызначаны намеснікам міністра авіяцыі. У маі 1940 года знаходзіўся ў нацысцкай Германіі, дзе вёў перамовы з Германам Герынгам адносна адмовы Іспаніі ўдзельнічаць у Другой сусветнай вайне[9]. Пазней стаў адным з генералаў, якія імкнуліся дамагчыся аднаўлення манархіі. Складаўся ў прабрытанскай фракцыі, дамогшыся адстаўкі германафіла Серана Суньера[10].

Прызначаны ваенным губернатарам Кампа-дэ-Гібралтар. У 1945 годзе заняў пасаду намесніка генеральнага сакратара Міністэрства арміі. У перыяд з 24 сакавіка 1950 года[11] па 31 кастрычніка 1952 года[12] кіраваў Цэнтральным генеральным штабам арміі. З 1945 года быў павераным у картэсах па прамым прызначэнні кіраўніка дзяржавы. Апошнім прызначэннем стала пасада старшыні Вышэйшага савета ваеннай юстыцыі ў 1952 годзе[13].

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б в г Fernando Barrón Ortiz // Diccionario biográfico español — Real Academia de la Historia, 2011. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ а б http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Iniciativas?_piref73_2148295_73_1335437_1335437.next_page=/wc/servidorCGI&CMD=VERLST&BASE=DIPH&FMT=DIPHXD1S.fmt&DOCS=1-1&DOCORDER=FIFO&OPDEF=Y&NUM1=&DES1=&QUERY=%2812580%29.NDIP. Праверана 20 студзеня 2020.
  3. ↑ а б http://www.congreso.es/portal/page/portal/Congreso/Congreso/Iniciativas?_piref73_2148295_73_1335437_1335437.next_page=/wc/servidorCGI&CMD=VERLST&BASE=DIPH&FMT=DIPHXD1S.fmt&DOCS=2-2&DOCORDER=FIFO&OPDEF=Y&NUM1=&DES1=&QUERY=%2812580%29.NDIP. Праверана 20 студзеня 2020.
  4. ↑ Ricardo de la Cierva (1976); La Historia se confiesa, España 1930—1977, Editorial Planeta Barcelona, ISBN 84-320-3300-6, tomo 10, pág. 101.
  5. ↑ Morir en España: La Mano Negra. La 13.ª División era considerada una unidad de élite, quizá la más prestigiosa y con más bajas del resto de unidades franquistas. Era conocida como la «mano negra», por el símbolo de su divisa.
  6. ↑ Hugh Thomas (1976), Historia de la Guerra Civil Española, pág. 771.
  7. ↑ Hugh Thomas (1976), Historia de la Guerra Civil Española, pág. 860.
  8. ↑ Batalla de Lleida (1938).
  9. ↑ Ricardo de la Cierva, Franco, la historia, pp. 417-418.
  10. ↑ Luis Suárez Fernández, Franco, pp. 213-214.
  11. ↑ Decreto nombramiento Jefe del Estado Mayor del Ejército. Gaceta de Madrid.
  12. ↑ Decreto nombramiento Presidente del Consejo Supremo de Justicia Militar. Gaceta de Madrid.
  13. ↑ ABC (Madrid) — (17 de junio de 1953), pág. 23 — ABC.es Hemeroteca.