Шукры Султан

Шукры Султан
асман. شکریه سلطان‎‎
Нараджэнне 24 лютага 1906(1906-02-24)
Смерць 1 красавіка 1972(1972-04-01) (66 гадоў)
Месца пахавання
Род Асманы
Імя пры нараджэнні асман. خديجه شُكريَّه سلطان‎
Бацька Юсуф Ізедзін-эфендзі[d]
Муж Ahmad Al-Jaber Al-Sabah[d]
Дзеці Princess Fariha Al-Ahmad of Kuwait[d]
Узнагароды
Ордэн Міласэрнасці (Асманская імперыя) Order of Distinction Order of the House of Osman

Шукры Султан (турэцк.: Hatice Şükriye Sultan; асман. خدیجه شکریه سلطان‎; 24 лютага 1906, Стамбул — 1 красавіка 1972, Стамбул) — асманская прынцэса, дачка спадчынніка трона Юсуфа Ізедзіна, сына султана Абдул-Азіза і Леман Ханіма.

Ранні перыяд жыцця

[правіць | правіць зыходнік]

Шукры Султан нарадзілася 24 лютага 1906 года на віле свайго бацькі ў Чамлыджы. Яе бацькам быў Юсуф Ізедзін, а маці — Леман Ханім[1]. Яна была другім дзіцем і старэйшай дачкой, народжанай ад бацькі і старэйшым дзіцем маці. У яе было два малодшых брата і сястры, брат Шэхзадэ Мехмед Нізамедзін, на два гады малодшы за яе, і сястра Міхрыша Султан, на дзесяць гадоў маладзейшая за яе. Яна была ўнучкай Абдул-Азіза і Дзюрынев Кадын[2].

Першы шлюб

[правіць | правіць зыходнік]

Шукры Султан выйшла замуж за свайго стрыечнага брата Шэхзадэ Мехмеда Шэрафедзіна[3], сына Шэхзадэ Селіма Сулеймана і ўнука султана Абдул-Меджыда I. Вяселле адбылося 14 лістапада 1923 года на віле Нішанташы. Падчас выгнання імператарскай сям’і ў сакавіку 1924 года Шукры разам з мужам пераехалі ў Парыж, дзе жылі да 1925 года[4], а затым у Бейрут, дзе яны развяліся[4] у 1927 годзе[2].

Другі шлюб

[правіць | правіць зыходнік]
Шукры (крайняя справа) на сустрэчы асманскай сям’і прыкладна ў 1938 годзе на віле Камал у Маадзі.

4 верасня 1935 года яна выйшла замуж за Ахмада Аль-Джабера ас-Сабаха ў Каіры, Егіпет. Яны развяліся ў 1937 годзе.

10 лютага 1938 года яна была заручана з Мідхат-Беем, сынам Зівер-Пашы[5][6]. Аднак шлюб так і не адбыўся[5][6]. У 1944 годзе яна перайшла на бок Шэхзадэ Омера Фарука, калі савет абраў Шэхзадэ Ахмеда Ніхада галавою сям’і[7].

Трэці шлюб

[правіць | правіць зыходнік]

У красавіку 1949 года яна выйшла замуж за Мехмеда Шэфіка Зію (1894—1980)[3], амерыканскага грамадзяніна турка-кіпрыота[5][6]. У 1952 годзе яна, яе муж і яе сястра вярнуліся ў Стамбул пасля адмены закона аб выгнанні для прынцэс. Яна пасялілася на віле Чамлыджа[8][9].

Смерць

[правіць | правіць зыходнік]

Шукры Султан памерла 1 красавіка 1972 года ва ўзросце шасцідзесяці шасці гадоў і была пахавана ў маўзалеі свайго прадзеда Султана Махмуда II, Дзіванёлу, Стамбул[2]. Пасля Мехмед Шэфік ажаніўся з Несліша Султан, дачкой Шэхзадэ Мехмеда Абдулкадзіра[10].

Узнагароды

[правіць | правіць зыходнік]
  • Ордэн Дома Асмана[11]
  • Ордэн Міласэрнасці 1 ступені[11][12]
  • Ордэн Пашаны[11]

Зноскі

  1. ↑ Reşad, Ekrem; Osman, Ferid (1911). Musavver nevsâl-i Osmanî. p. 68.
  2. ↑ а б в Adra, Jamil (2005). Genealogy of the Imperial Ottoman Family 2005.
  3. ↑ а б Vâsıb, Ali; Osmanoğlu, Osman Selaheddin (2004). Bir şehzadenin hâtırâtı: vatan ve menfâda gördüklerim ve işittiklerim. YKY. p. 441. ISBN 978-9-750-80878-4.
  4. ↑ а б Milanlıoğlu, Neval (2011). Emine Naciye Sultan'ın Hayatı (1896-1957). pp. 13 r. 55, 126–27.
  5. ↑ а б в Ercüment Ekrem Talu; Tahsin Yıldırım (2005). Şehzade Yusuf İzzeddin öldürüldü mü, intihar mı etti?. Selis. p. 16. ISBN 978-975-8724-47-5.
  6. ↑ а б в Tahsin Yıldırım (2006). Veliaht Yusuf İzzeddin. Çatı Yayıncılık. ISBN 978-975-8845-21-7.
  7. ↑ Bardakçı (2017). Neslishah: The Last Ottoman Princess. Oxford University Press. p. 207. ISBN 978-9-774-16837-6.
  8. ↑ Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı (1994). İstanbul ansiklopedisi. Kültür Bakanlığı. p. 536. ISBN 978-9-757-30607-8.
  9. ↑ Kurşun, Zekeriya (2005). Üsküdar Sempozyumu: Bildiriler. Üsküdar Belediyesi. p. 344. ISBN 978-9-759-20195-1.
  10. ↑ Bardakçı, Murat (2008). Son Osmanlılar: Osmanlı hanedanının sürgün ve miras öyküsü. İnkılâp. p. 176. ISBN 978-9-751-02616-3.
  11. ↑ а б в Virgül, Issues 80-83. Pusula Yayıncılık. 2005. p. 41.
  12. ↑ Künker Auktion 299 - Orden und Ehrenzeichen aus aller Welt: Das Osmanische Reich, The Ottoman Collection, Teil 2. Numismatischer Verlag Künker. pp. 146–147.