Эгілс Левіц | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
лат.: Egils Levits | |||||||
| |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Раймандс Веёніс | ||||||
Пераемнік | Эдгарс Рынкевічс | ||||||
|
|||||||
Нараджэнне |
30 чэрвеня 1955[1] (69 гадоў) |
||||||
Бацька | Jonass Levits[d] | ||||||
Маці | Інгеборга Левітэ[d] | ||||||
Партыя | |||||||
Член у | |||||||
Адукацыя | |||||||
Узнагароды | |||||||
Сайт | president.lv (лат.) (англ.) (руск.) | ||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Эгілс Левіц (лат.: Egils Levits, 30 чэрвеня 1955, Рыга, Латвійская ССР, СССР) — латвійскі палітычны і дзяржаўны дзеяч, юрыст, палітолаг. Прэзідэнт Латвіі з мая 2019 года па чэрвень 2023 года.
Нарадзіўся ў 1955 годзе ў яўрэйскай сям’і. Міністр юстыцыі (1993—1994). Суддзя Еўрапейскага суда па правах чалавека (1995—2004), затым Суда Еўрапейскага саюза (да 2010 года называўся Судом Еўрапейскіх супольнасцяў). Удзельнік Атмады. Аўтар канцэпцыі па вяртанню незалежнасці Латвіі. Амбасадар у Германіі, Швецыі (1992—1993), Аўстрыі, Венгрыі, Швейцарыі (1994—1995). Дэпутат Сейма (1993—1994). Аўтар больш за 100 навуковых публікацый. Ганаровы Dr.iur.h.c. Латвійскай АН[2]. Суддзя Міжнароднага арбітражнага суда[3]. Старшыня прэзідэнцкай камісіі па канстытуцыйным праве[4].
29 мая 2019 года быў абраны прэзідэнтам Латвіі[5].