Un erv zo ur bern traezh pe vein hag en em astenn er mor, war an aodoù. Stummet e vez gant traezh pe vili degaset gant ar mor hag a ya da zastum en ur riblennad, gant ur penn anezhi stag ouzh an aod hag ar penn all o valirañ en dour.
A-wechoù e vez an irvi-se a-stur gant an aod, mui pe vui, gant ul ledennad dour anvet loc'h pe morlenn a-dreñv dezho. Gallout a ra an erv en em astenn eus ur beg bennak tre betek ur beg all ha sparlet e vez dour al loc'h, dispartiet penn-da-benn diouzh ar mor. Lod eus an irvi avat ned eont ket tre eus an eil beg-douar d’egile ha neuze e vez un toull, ar gouzoug, etre an erv hag ar beg-douar, ma c'hall an dour tremen drezañ pa vez tre ha lanv.
A. Guilcher, P. Vallantin, J.-P. Angrand, P. Galloy, Les cordons litoraux de la rade de Brest, Bulletin du Comité Central d’Océanographie et d’Etudes des Côtes, 9, Genver 1957, pp. 21-54.
Per Flatres, Douaroniez Breiz, Emgleo Breiz, 1995, pp. 28-29, 46-47