Fabio Cannavaro | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Lični podaci | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Puno ime | Fabio Cannavaro | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Datum rođenja | 13. septembar 1973. | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Mjesto rođenja | Napulj, Italija | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Visina | 176 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Pozicija | Odbrana | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Informacija o klubu | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Trenutni klub | Guangzhou Evergrande (trener) | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Omladinski pogoni | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
1988-1992. | Napoli | |||||||||||||||||||||||||||||||||
Profesionalni klubovi* | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Trenirani timovi | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
2013–2014. 2014–2015. 2015–2016. 2016–2017. 2017– 2019. | Al-Ahli (pomoćnik) Guangzhou Evergrande Al-Nassr Tianjin Quanjian Guangzhou Evergrande Kina | |||||||||||||||||||||||||||||||||
* Nastupi i golovi u profesionalnim klubovima broje se samo za ligu iz koje je klub. * Posljednji put ažurirano: 31. 10. 2020. |
Fabio Cannavaro bivši je italijanski profesionalni nogometaš, koji je kao kapiten s reprezentacijom Italije osvojio Svjetsko prvenstvo 2006. Trenutno trenira kineski Guangzhou Evergrande.
Nogomet je počeo igrati s osam godina, a s 11 se pridružio omladinskoj školi Napolija.
Dana 7. marta 1993. godine Cannavaro je debitirao za prvu ekipu Napolija u utakmici protiv Juventusa[1]. Cannavaro je sa samo 20 godina pokazivao velike kvalitete, a posebno se isticao eksplozivnošću, koja ga je učinila jednim od najbržih obrambenih nogometaša Serie A.
Igranje u Napoliju završilo je u ljeto 1995. godine, kada je preselio u Parmu, gdje je s Gianluigijem Buffonom i Lilianom Thuramom bio dio obrane kojoj su se divili svi ljubitelji nogometa u Evropi. Ta je ekipa, prvenstveno zahvaljujući njima, osvojila italijanski kup, Kup UEFA, italijanski Superkup i došla na korak od osvajanja italijanskog prvenstva.
U sezoni 2001/02 nakon odlaska Thurama i Buffona u Juventus, Cannavaro je dobio kapetansku traku u Parmi. Postao je pravi lider ekipe. Na kraju te sezone je došlo do osvajanja kupa pobjedom u finalnoj utakmici protiv Juventusa. Bio je to treći kup Parme u historiji kluba, a drugi s Cannavarom u timu, iako je finalnu utakmicu propustio zbog crvenog kartona dobivenog u polufinalu.
Nakon sedam godina provedenih u Parmi, u ljeto 2002. godine novi kapiten italijanske reprezentacije odlučio se za prelazak u redove milanskog Intera. Vrijednost transfera je iznosila velikih 23 miliona eura.[2]
Fabio se u Juventusu ponovo susreo sa suigračima iz Parme, Buffonom i Thuramom. Postao je ključni igrač odbrane Bianconera. Juventus je stigao do dva naslova prvaka Italije, a sezonu 2004/2005. završio je neporažen. Cannavaro je odigrao 38 utakmica i postigao dva gola. U sezoni 2005/2006. pred Juventusom je stajao zadatak odbraniti naslov, što su na kraju i uspjeli, s Cannavarom i dalje u jednoj od glavnih uloga.
Na terenu, Juventus je osvojio naslov, ali u ljeto 2006. godine poznati Calciopoli skandal žestoko je potresao temelje italijanskog nogometa i Juventusa, koji je prisiljen krenuti u novu sezonu iz Serie B, s novim klupskim vodstvom i bez najvećeg dijela prvotimaca iz protekle sezone. Iako je i njega cijeli događaj pogodio, Cannavaro se uspio distancirati od tih događaja i odvesti svoju ekipu do naslova svjetskog prvaka u Njemačkoj.
Fabio Cannavaro je nakon Svjetskog prvenstva u Njemačkoj, na ljeto 2006. preselio u redove Real Madrida.
S reputacijom svjetskog prvaka Cannavaro je 25. jula 2006. zajedno s trenerom Juventusa Fabijem Capellom potpisao za Real Madrid. Ukupan iznos transfera Cannavara iznosio je 7 miliona eura.[3] Cannavaro je potpisao ugovor na tri godine i dobio dres s brojem 5.
Početne predstave u Realu nisu bile na razini onih sa Svjetskog prvenstva, pa je Cannavaro trpio oštre kritike zahtjevne španske javnosti. Loša forma poklopila se s izborom za najboljeg europskog nogometaša i FIFA-inog nogometaša godine, što je izazvalo daljnje kontroverze. Na proljeće je ipak krenulo bolje za Cannavara i kraljeve: velikom serijom u završnici prvenstva Real je pretekao Barcelonu i osvojio prvi naslov prvaka Španije nakon četiri godine.