Ovaj članak ili neki od njegovih odlomaka nije dovoljno potkrijepljen izvorima (literatura, veb-sajtovi ili drugi izvori). |
Hlorovodična kiselina | |
---|---|
Općenito | |
Hemijski spoj | Hlorovodična kiselina |
Druga imena | Solna kiselina |
Molekularna formula | HCl (aq) |
CAS registarski broj | 7647-01-0 |
Kratki opis | čista bezbojna ili blago žučkasta tekućina |
Osobine1 | |
Molarna masa | 36,46 g/mol |
Agregatno stanje | tekuće |
Tačka topljenja | −26 °C (38%-tna) |
Tačka ključanja | 48 °C (38%-tna) |
Rastvorljivost | u vodi |
Rizičnost | |
NFPA 704 | |
1 Gdje god je moguće korištene su SI jedinice. Ako nije drugačije naznačeno, dati podaci vrijede pri standardnim uslovima. |
Hlorovodična kiselina ili po IUPACu hidrohlorna kiselina, poznata i kao solna kiselina je kiselina koja nastaje rastvaranjem hlorovodika u vodi. Hlorovodična kiselina se naziva i rastvor hlorovodika u drugim polarnim otapalima npr. u acetonu. Ona je veoma jaka kiselina, a kao dosta razblažena sastavni je dio gastrične tekućine u želucu čovjeka i sisara te omogućava varenje bjelančevina, a mnogo se primjenjuje i u industriji.
800. godine kiselinu je otkrio arapski hemičar Džabir ibn Hajjan, miješajući kuhinjsku so i sumpornu kiselinu. Korištena je u srednjem vijeku u potrazi za kamenom mudrosti, te kasnije od strane velikih evropskih hemičara kao što su Johann Rudolf Glauber, Joseph Priestley i Humphry Davy kako bi se razvila moderna hemija. Tokom industrijske revolucije postala je važna industrijska hemikalija za široku upotrebu.
Hlorovodična kiselina se dobija rastvaranjem hlorovodika u vodi. Postupak se odvija u tzv. tornjevima za apsorpciju.
Hlorovodična kiselina je jak elektrolit, i potpuno je disocirana na ione u vodenom rastvoru. Za razliku od sumporne i nitratne kiseline, hlorovodična kiselina nema oksidirajuće djelovanje.