Lamina propria | |
---|---|
Detalji | |
Dio | Mukozna membrana |
Identifikatori | |
Latinski | 'Lamina propria mucosae' |
FMA | 62517 |
Anatomska terminologija |
Lamina propria je tanki sloj vezivnog tkiva koji čini dio vlažnih obloga poznatih kao mukoza ili sluznica, oblažući različite cijevi u tijelu, poput respiratornog, gastrointestinalnog i urogenitalnog trakta.
Lamina proprija nalazi se ispod epitela, a zajedno s njim i baznom membranom čini sluznicu. Kao što njegov latinski naziv ukazuje, karakteristična je komponenta sluznice ili "posebnog sloja" sluznice. Dakle, pojam sluznica ili mukoza odnosi se na kombinaciju epitela i lamine.[1]
Vezivno tkivo lamine je rastresito i bogato ćelijama. Njene ćelije su varijabilne i mogu uključivati fibroblaste, limfociti, plazma-ćelije, makrofage, eozinofilne leukocite i mastocite.[2] Omogućava ishranu epitela, kao i podršku za vezanje za donje tkivo. Nepravilnosti na površini vezivnog tkiva, poput papila na jeziku, povećavaju površinu kontakta lamine i epitela.[3]
Lamina propria je rastresito vezivno tkivo, pa nije vlaknasta kao osnovno vezivno tkivo submukoze.[4] Vezivno tkivo i arhitektura lamina propria vrlo su stisljivi i elastični, što se može vidjeti u organima kojima je potrebno širenje, poput mjehura.[5] Pokazalo se da kolagen u ovoj lamini elastičnih organa ima glavnu ulogu u mehaničkoj funkciji. Sastav kolagena njegove lamine proprije u mokraćnom mjehuru omogućava strukturu, vlačnu čvrstoću i usklađenost, kroz složeno uvijanje.[6] It has been suggested that myofibroblasts also reside in the lamina propria of several organs. These cells have characteristics of both smooth muscle and fibroblasts.[7]
Lamina propria također može biti bogata vaskularnim mrežama, limfnim sudovima, elastičnim vlaknima i glatkim mišićnim fascijama iz muscularis mucosae. U noj se nalaze i aferentni i eferentni nervni završeci.[6] Mogu biti prisutne imunske ćelije, kao i limfoidno tkivo, uključujući limfoidne čvorove i kapilare. Vlakna glatkih mišića mogu biti u lamina propriji, poput onih u crijevnim resicama. Praktično je nema mastocita.[4] Ispod bazne membrane epitela u sluznicu prodiru limfni sudovi , odakle je dreniraju.[8] Ubrzana stopa ćelijskih smrti i regeneracija epitela ostavlja za sobom mnoga apoptotična ćelijska tijela. Otkriveno je da ona ulaze u laminu propriju, od kojih je većina unutar njenih makrofaga.[9]
Budući da je epitel često pod vanjskim stresom i pomalo osjetljiv, lamina propria prima mnoge imunske ćelijee.[4] U crijevnom traktu imunski sistem mora imati toleranciju na normalnu crijevnu „floru“, ali reagira na patogene mikroorganizme. Njegova neuravnoteženost uzrokuje upalne bolesti poput upala crijeva.[10] Njeno bogatstvo makrofazima i limfoidnim ćelijama čini je ključnim mjestom za nastanak imunskih odgovora. Čini dio barijere koja štiti unutrašnja tkiva od vanjskih patogenih mikroorganizama, posebno u gastrointestinalnom traktu.[11]
Napredovane kancera epitelnog tkiva često obuhvata duboku i regionalnu invaziju limfnih čvorova.[12] Lamina propria, koja je jedna od barijera za submukozu, područje je u kojem je invazija epitelnog karcinoma značajna, jer je napad na limfni sistem neovisni prediktor metastaze u limfnim čvorovima, posebno kod raka želuca.[13] Čim tumori probiju baznu membranu i dođu do lamine, izloženi su limfama koji mogu povećati brzinu metastaziranja i napredovanje karcinoma. Dublja invazija na submukozu povećava izloženost limfnog siatema.[8]
Za razvoj karcinoma, poseban faktor rizika je dugogodišnja upala . Makrofagi lamine pod velikim stresom oslobađaju proupalne signale koji mogu dovesti do povećane vjerovatnoće razvoja karcinoma. Primjer za to je prekomjerna aktivacija IL-6 / puta STAT3, koji je asociran s rakom povezanim s kolitisom.[14]