Εμίλ Μπουτρού

Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|12|11|2024}}


Εμίλ Μπουτρού
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Émile Boutroux (Γαλλικά)
Γέννηση28  Ιουλίου 1845[1][2][3]
Μονρούζ
Θάνατος22  Νοεμβρίου 1921[1][4][2]
Παρίσι[4]
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο του Μονπαρνάς (48°50′13″ s. š., 2°19′32″ v. d.)[5]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[6][7][8]
ΣπουδέςÉcole Normale Supérieure
Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης
Λύκειο Ερρίκος Δ'[9]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος
διδάσκων πανεπιστημίου
ιστορικός
ιστορικός της φιλοσοφίας
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Παρισιού
Οικογένεια
ΣύζυγοςAline Boutroux
ΤέκναPierre Boutroux
ΑδέλφιαLéon Boutroux
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα32η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1912–1921)
ΒραβεύσειςΤαξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής
γενικός διαγωνισμός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Εμίλ Μπουτρού (Étienne Émile Marie Boutroux, 28 Ιουλίου 1845 - 22 Νοεμβρίου 1921) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και ιστορικός της φιλοσοφίας.

Γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου 1845 και το πλήρες όνομά του ήταν Ετιέν Εμίλ Μαρί Μπουτρού. Ήταν πολέμιος του υλισμού στην επιστήμη. Υπήρξε πνευματικός φιλόσοφος ο οποίος υπερασπίστηκε την ιδέα ότι η θρησκεία και η επιστήμη είναι συμβατές, σε μια εποχή που η δύναμη της επιστήμης μεγάλωνε ραγδαία. Η δουλειά του επισκιάστηκε από τον Ανρί Μπεργκσόν. Εξελέγη μέλος της Ακαδημίας των Επιστημών το 1898 και της Γαλλικής Ακαδημίας το 1912.

Γεννήθηκε στη Μονρούζ, κοντά στο Παρίσι, στο σημερινό διαμέρισμα Ο-ντε-Σεν. Φοίτησε στο λύκειο Ναπολεόν (σημερινό Λύκειο Ανρί IV), και το 1865 συνέχισε τις σπουδές του στην Εκόλ Νορμάλ Σουπεριέρ. Στη συνέχεια φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τα έτη 1869-1870 όπου ήρθε σε επαφή με τη Γερμανική φιλοσοφία με καθηγητή του τον Χέρμαν φον Χέλμχολτζ (Hermann von Helmholtz).

Εργάστηκε για πρώτη φορά ως καθηγητής φιλοσοφίας στο λύκειο της Καν. Το 1874 δημοσίευσε το βιβλίο όπου βασίστηκε η διπλωματική του διατριβή "Το Απρόοπτο των νόμων της φύσης", μια ανάλυση της φιλοσοφίας του Καντ για την επιστήμη.

Μεταξύ του 1874 και 1876 ο Μπουτρού δίδαξε αρχικά στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ και στη συνέχεια στο Τμήμα Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Νανσύ και εκεί ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την Αλίν Πουανκαρέ, αδελφή του επιστήμονα και μαθηματικού Ανρί Πουανκαρέ. Το 1880 γεννήθηκε ο γιος τους Πιέρ, ο οποίος έγινε διακεκριμένος μαθηματικός και ιστορικός της επιστήμης.

Το 1888 ο Μπουτρού ανακηρύχθηκε καθηγητής ιστορίας της σύγχρονης φιλοσοφίας στη Σορβόννη.

Εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών το 1898 και το 1902 έγινε Διευθυντής του Ιδρύματος Thiers. Εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1912.

Πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 1921.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11893597v. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w69x4gp6. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. boutroux-emile.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 25  Φεβρουαρίου 2017.
  5. ↑ 5,0 5,1 www.landrucimetieres.fr/spip/spip.php?article2621. Ανακτήθηκε στις 13  Μαρτίου 2020.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11893597v. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990000979. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  8. ↑ CONOR.SI. 205602659.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2019.

Εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το Απρόοπτο των Νόμων της Φύσης, (1874)
  • Η Ελλάδα ηττημένη από τους Στωικούς, (1875)
  • Σωκράτης, ο Θεμελιωτής της Ηθικής, (1883)
  • Η ιδέα των νόμων της φύσης στην επιστήμη και τη φιλοσοφία, (1895)
  • Ηθικά ζητήματα και Εκπαίδευση, (1897)
  • Πάσχα, (1900)
  • Η Φιλοσοφία του Φίχτε, (1902)
  • Ψυχολογία του Μυστικισμού, (1902)
  • Επιστήμη και Θρησκεία στη Σύγχρονη Φιλοσοφία, (1908)