1566 Ίκαρος

1566 Ίκαρος
Ανακάλυψη A
Ανακαλύψας (-ασα): Βάλτερ Μπάαντε
Ημερομηνία ανακάλυψης: 27 Ιουνίου 1949
Εναλλακτικές ονομασίες B: 1949 MA
Κατηγορία: Απολλώνειοι αστεροειδείς
Τροχιακά χαρακτηριστικά Γ
Εποχή 14 Μαρτίου 2012 (Ι.Η. (JD) 2456000,5)
Εκκεντρότητα (e): 0,8268
Μεγάλος ημιάξονας (a): 1,078 AU (161,25 εκατομ. km)
Απόσταση περιηλίου (q): 0,186655 AU (27,92 εκατομ. km)
Απόσταση αφηλίου (Q): 1,969 AU (294,6 εκατομ. km)
Περίοδος περιφοράς («έτος») (P): 408,8 ημέρες
Κλίση ως προς την εκλειπτική (i): 22,828 ° (μοίρες)
Μήκος του
ανερχόμενου συνδέσμου (Ω):
88,026 °
Όρισμα του περιηλίου (ω): 31,350 °
Μέση ανωμαλία (M): 70,430 °


Ο Ίκαρος (Icarus) είναι ένας μικρός γεωπλήσιος αστεροειδής με πολύ έκκεντρη τροχιά, η οποία τον φέρνει πολύ κοντά στον Ήλιο. Ο Ίκαρος έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 17,4. Ανακαλύφθηκε το 1949 από τον Γερμανό αστρονόμο Βάλτερ Μπάαντε, που παρατηρούσε από το Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, και, ταιριαστά, του έδωσε το όνομα του μυθικού Ικάρου, που πλησίασε υπερβολικά τον Ήλιο.

Πιο συγκεκριμένα, ο Ίκαρος πλησιάζει τον `Ηλιο περισσότερο από ό,τι και ο πιο εσωτερικός πλανήτης, ο Ερμής, ενώ διασχίζει και της τροχιές της Αφροδίτης, της Γης και του Άρη.

Ο Ίκαρος περνά σχετικώς κοντά από τη Γη ανά χρονικά διαστήματα 9, 19 ή 38 (γήινων) ετών. Στις κοντινότερες από αυτές τις προσεγγίσεις πλησιάζει σε αποστάσεις μερικών εκατομμυρίων χιλομέτρων, π.χ. 6,4 εκατομμύρια χλμ. στις 14 Ιουνίου 1968 (απόσταση ίση με 16 φορές την απόσταση Γης-Σελήνης). Κατά τη διάρκεια αυτής της προσεγγίσεως ο Ίκαρος έγινε ο πρώτος αστεροειδής που παρατηρήθηκε με τη χρήση ραντάρ, από το ραδιοτηλεσκόπιο του Γκόλντστόουν στην Καλιφόρνια[1]. Η προτελευταία μέχρι σήμερα προσέγγιση του Ικάρου στη Γη ήταν το 1996, σε απόσταση 15,1 εκατομμύρια χλμ. και η πιο πρόσφατη στις 16 Ιουνίου 2015, σε απόσταση 8,1 εκατομμύρια χλμ.

Φυσικά χαρακτηριστικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μέση διάμετρος του Ικάρου εκτιμάται σε 1 ως 1,4 χιλιόμετρο. Ο φασματικός τύπος του είναι U, ενώ το άλβεδό του είναι 0,4 (0,51 το γεωμετρικό). Η μάζα του εκτιμάται σε 2,9 δισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Για τη μάζα αυτή, η επιτάχυνση της βαρύτητας στην επιφάνεια του ισημερινού του Ικάρου υπολογίζεται σε 0,039 cm/sec². (25.000 φορές ασθενέστερη βαρύτητα από την αντίστοιχη γήινη) και η ταχύτητα διαφυγής σε 0,74 m/sec (2,7 χιλιόμετρα την ώρα). Ο Ίκαρος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 2 ώρες 16 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά του εκτιμάται ότι κυμαίνεται από περίπου +500 ως -90 βαθμούς C, κοντά στο περιήλιο και το αφήλιο της τροχιάς του, αντίστοιχα, ενώ η μέση σε -30 βαθμούς C περίπου.

Το «Σχέδιο Icarus»

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την άνοιξη του 1967 ο καθηγητής Πωλ Σάντορφ του M.I.T. ανέθεσε στους φοιτητές του σε ένα μάθημα μηχανικής την εκπόνηση ενός σχεδίου για την καταστροφή του Ικάρου στην περίπτωση που βρισκόταν σε πορεία συγκρούσεως με τη Γη. Το σχέδιο αυτό είναι γνωστό ως «Σχέδιο Ίκαρος» (Project Icarus). Το περιοδικό Time αφιέρωσε ένα άρθρο στην προσπάθεια αυτή τον Ιούνιο 1967[2] και κατά το επόμενο έτος η αναφορά των φοιτητών εκδόθηκε με τη μορφή βιβλίου[3][4][5]. Αυτή η αναφορά ήταν η βάση για την ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1979 Meteor[5][6]

Ο Ίκαρος στη λογοτεχνία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η προσέγγιση του Ικάρου στον Ήλιο και στη Γη έχει δώσει έμπνευση σε πολλές ιστορίες, όπως οι παρακάτω:

  • Summertime on Icarus (γνωστό και ως Icarus Ascending, 1960), διήγημα του Άρθουρ Κλαρκ: ένας αστροναύτης είναι αποκλεισμένος πάνω στον Ίκαρο καθώς αυτός πλησιάζει το περιήλιο της τροχιάς του.
  • In the Ocean of Night (1977), μυθιστόρημα του Γκρέγκορυ Μπένφορντ. Αστεροειδής με το όνομα του Ικάρου παίζει σημαντικό ρόλο.
  • Lucifer's Hammer (1977), μυθιστόρημα των Λάρι Νίβεν και Τζέρι Πουρνέλ. Η προσέγγιση του Ικάρου του 1968 αναφέρεται πολλές φορές. Ωστόσο, σε πορεία σύγκρουσης με τη Γη είναι ένας κομήτης η τροχιά του οποίου μεταβλήθηκε από τη βαρύτητα του υποθετικού αστέρα Νέμεσις.
  • The Memory of Whiteness (1985), μυθιστόρημα του Κιμ Στάνλεϋ Ρόμπινσον. Ο Ίκαρος κατοικείται από μία θρησκευτική αίρεση που λατρεύει τις προσεγγίσεις του στον Ήλιο.
  • Icarus's Way (γνωστό και ως The Trip of Icarus) (1974), μυθιστόρημα του Λιούμπεν Ντίλοφ (Lyuben Dilov). Ο Ίκαρος εφοδιάζεται με κινητήρες και μετατρέπεται σε ένα μεγάλο διαστημόπλοιο που ταξιδεύει για γενιές μέσα στο Σύμπαν[7].

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Goldstein, R. M. (November 22, 1968), «Radar Observations of Icarus», Science 162 (3856): 903–904, doi:10.1126/science.162.3856.903 
  2. ↑ "Systems Engineering: Avoiding an Asteroid" Αρχειοθετήθηκε 2013-07-21 στο Wayback Machine., Time Magazine, June 16, 1967.
  3. ↑ Kleiman Louis A., Project Icarus: an MIT Student Project in Systems Engineering, Cambridge, Massachusetts : MIT Press, 1968
  4. ↑ Project Icarus Αρχειοθετήθηκε 2007-10-17 στο Wayback Machine., MIT Report No. 13, MIT Press 1968, edited by Louis A. Kleiman. "Interdepartmental Student Project in Systems Engineering at the Massachusetts Institute of Technology, Spring Term, 1967". Επανεκδόθηκε το 1979.
  5. ↑ 5,0 5,1 Day, Dwayne A., "Giant bombs on giant rockets: Project Icarus", The Space Review, 5 Ιουλίου 2004
  6. ↑ "MIT Course precept for movie" Αρχειοθετήθηκε 2011-06-27 στο Wayback Machine., The Tech, MIT, 30 Οκτωβρίου 1979
  7. ↑ Dilov, Lyuben (2002). Пътят на Икар. Захари Стоянов. ISBN 954-739-338-3. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]