Dheepan | |
---|---|
Σκηνοθεσία | Ζακ Οντιάρ[1][2][3] |
Παραγωγή | Pascal Caucheteux[1] |
Σενάριο | Ζακ Οντιάρ[1], Thomas Bidegain[1] και Noé Debré |
Πρωταγωνιστές | Vincent Rottiers[4][3][5], Marc Zinga[4][3][5], Antonythasan Jesuthasan[4][6][7], Faouzi Bensaïdi[4][3][5], Joséphine de Meaux[4] και Aymen Saïdi[4] |
Μουσική | Nicolas Jaar[1] |
Φωτογραφία | Éponine Momenceau |
Μοντάζ | Juliette Welfling[1] |
Ενδυματολόγος | Chattoune |
Εταιρεία παραγωγής | Why Not Productions, Page 114 και France 2 Cinéma |
Διανομή | BiM Distribuzione, Cirko Film[8][9], Netflix και Hulu |
Πρώτη προβολή | 2015, 10 Δεκεμβρίου 2015 (Γερμανία)[1][10], 29 Οκτωβρίου 2015 (Ουγγαρία)[8] και 22 Οκτωβρίου 2015 (Ουγγαρία)[9] |
Διάρκεια | 109 λεπτά |
Προέλευση | Γαλλία[1] |
Γλώσσα | Ταμίλ Γαλλικά Αγγλικά[11] |
![]() | |
δεδομένα ( ) |
Dheepan: Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα (πρωτότυπος τίτλος: Dheepan, Ντιπάν) είναι ο τίτλος γαλλικής δραματικής ταινίας, παραγωγής 2015, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Ζακ Οντιάρ. Είναι εν μέρει εμπνευσμένη από τα Περσικά γράμματα του Μοντεσκιέ. Με πρωταγωνιστή τον συγγραφέα και πολεμιστή σε παιδική ηλικία των τίγρεων του Ταμίλ Τζεσουθάσαν Αντονιθάσαν, η ταινία περιγράφει την ιστορία τριών προσφύγων Ταμίλ που εγκαταλείπουν την παραδομένη στον εμφύλιο πόλεμο Σρι Λάνκα και μεταναστεύουν στη Γαλλία ελπίζοντας να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους.[11][12] Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών 2015.
Ο Sivadhasan (Τζεσουθάσαν Αντονιθάσαν) είναι πολεμιστής των «τίγρεων του Ταμίλ» κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του εμφύλιου πολέμου στη Σρι Λάνκα. Όταν οι πολεμικές συγκρούσεις σταματούν, βρίσκεται στην πλευρά των ηττημένων. Αναγκάζεται να μετακινηθεί σε ένα καταυλισμό προσφύγων και αποφασίσει να μεταναστεύσει στη Γαλλία για να κάνει μια καινούργια αρχή στη ζωή του. Προκειμένου όμως να εξασφαλίσει πολιτικό άσυλο, πρέπει να σκαρφιστεί μια πειστική ιστορία. Αποκτά το διαβατήριο ενός νεκρού ανθρώπου, του Ντιπάν (Dheepan), και με τη Γιαλίνι (Kalieaswari Srinivasan) και ένα εννιάχρονο κορίτσι, την Ιλαγιάλ (Claudine Vinasithamby), παριστάνοντας την οικογένεια επιβιβάζονται σε ένα πλοίο με προορισμό το Παρίσι. Όταν φτάνουν, ο Sivadhasan βρίσκει δουλειά ως καθαριστής σε πολυκατοικία και αρχινά να χτίζει μια καινούργια ζωή στο Le Pré-Saint-Gervais, νοτιοανατολική συνοικία του Παρισιού, που τελικά φαίνεται να είναι μια άλλη περιοχή συγκρούσεων για αυτόν.
Η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών του 2015.[13][14][15] Μετά την απονομή, ο Ζακ Οντιάρ δήλωσε: «Το να μου απονέμουν ένα βραβείο οι αδερφοί Κοέν είναι κάτι το πολύ ξεχωριστό. Είμαι πολύ συγκινημένος».[16]
Σύμφωνα με τον κριτικό Andrew Pulver, «ίσως δεν είναι η πιο άμεσα ξεσηκωτική ταινία του σκηνοθέτη, αλλά με το υποεκτιμημένο ύφος της είναι μια πολύ δυνατή δουλειά».[17] Σχολιάζοντας την ταινία, ο κριτικός Jason Gorber σημειώνει ότι πέρα από την περιγραφή των εμπειριών και της προσαρμογής των προσφύγων, η ταινία «είναι επικριτική χωρίς να επιδιώκει να διδάξει, και το μήνυμά της για το ανθρώπινο πνεύμα και πώς δεσμοί αγάπης μπορούν να ανθίσουν με τους πιο εκπληκτικούς τρόπους, είναι εξαιρετικά συγκινητικό».[18] Η εφημερίδα The Independent την αποκάλεσε «μια ριζοσπαστική και εκπληκτική ταινία που γυρίζει ανάποδα την κοινότοπη αντίληψη για τους πρόσφυγες».[19]