Mikoyan-Gurevich DIS

Mikoyan-Gurevich DIS
Το Mikoyan-Gurevich DIS
Τύποςβαρύ μαχητικό
ΚατασκευαστήςΣχεδιαστικό Γραφείο Mikoyan-Gurevich
Χώρα προέλευσηςΕΣΣΔ
Παρθενική πτήση11 Ιουνίου 1941
Κατάστασηακυρώθηκε
Παραγωγήτουλάχιστον δύο

Το Mikoyan-Gurevich DIS (ρωσ. Дальний истребитель сопровождения, μαχητικό συνοδείας μακράς ακτίνας δράσης) ήταν πρωτότυπο σοβιετικό δικινητήριο βαρύ μαχητικό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκτός από το μαχητικό σχεδιάζονταν ακόμη η δημιουργία έκδοσης αναγνωριστικού και βομβαρδιστικού, όμως τα σχέδια αυτά ματαιώθηκαν με το ξέσπασμα του γερμανοσοβιετικού πολέμου τον Ιούνιο του 1941 (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα). Η αχίλλειος πτέρνα του αεροσκάφους, που θα ονομάζονταν MiG-5 αν θα έμπαινε σε παραγωγή, ήταν οι προβληματικοί κινητήρες Mikulin AM-37. Επιχειρήθηκε η χρήση των αστεροειδών κινητήρων M-82, όμως οι επιδόσεις ήταν απογοητευτικές. Το πρόγραμμα ακυρώθηκε το 1943, αφού είχαν ήδη κατασκευαστεί τουλάχιστον δύο πρωτότυπα.

Σχεδιασμός και ανάπτυξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 7 Οκτωβρίου του 1940 το Υπουργείο Αεροπορικής Βιομηχανίας ζήτησε από το Σχεδιαστικό Γραφείο του Εργοστασίου Νο.1, που εξελίχθηκε στο περίφημο Σχεδιαστικό Γραφείο Mikoyan-Gurevich, να ξεκινήσει την ανάπτυξη ενός μονοθέσιου δικινητήριου μαχητικού που θα αναλάμβανε αποστολές συνοδείας και θα χρησιμοποιούσε τους κινητήρες ΑΜ-37 που ανέπτυσσε τότε ο Μικούλιν. Τρεις μέρες αργότερα το Υπουργείο ζήτησε να είναι έτοιμα τρία πρωτότυπα για δοκιμές την 1η Αυγούστου, την 1η Σεπτεμβρίου και την 1η Νοεμβρίου 1941. Αργότερα το Υπουργείο ζήτησε το αεροσκάφος να μπορεί να επιτελέσει και άλλους ρόλους, όπως του βομβαρδιστικού, του αναγνωριστικού και του τορπιλοπλάνου.[1]

Το DIS ήταν ένα χαμηλοπτέρυγο μονοπλάνο με διπλό κάθετο ουραίο. Το εμπρός μέρος ήταν φτιαγμένο από ντουραλουμίνιο, το μέσο ήταν ξύλινο monocoque και το πίσω μέρος κατασκευασμένο με ατσάλινους σωλήνες με επικάλυψη ντουραλουμίνιου. Το διπλό ουραίο ήταν ξύλινο και είχε ηλεκτρικά χειριζόμενο οριζόντιο σταθεροποιητή.[2] Στο κάτω μέρος του ρύγχους υπήρχε γυάλινο πάνελ για να βελτιωθεί η ορατότητα του πιλότου προς τα κάτω.[3]. Ο πιλότος προστατεύονταν από θωράκιση πάχους μέχρι 9 mm μπροστά, πίσω, κάτω και στα πλευρά της θέσης του.[3] Το αεροσκάφος μπορούσε να μεταφέρει μέχρι και 1920 λίτρα καυσίμου σε δύο προστατευμένες δεξαμενές πίσω από τον πιλότο και άλλες τέσσερις στις πτέρυγες.[4]

Ο οπλισμός θα αποτελούνταν από ένα πυροβόλο VYa με αναχορηγία 200 βλημάτων σε ατρακτίδιο (αγγλ. gun pod) κάτω από το ρύγχος. Το Υπουργείο ζήτησε την εγκατάσταση δύο πυροβόλων Taubin MP-6, με 120 βλήματα έκαστο, όμως αυτά αποδείχθηκαν ανεπαρκή και το αεροσκάφος απέκτησε ξανά το αρχικό VYa. Στις ρίζες των πτερύγων υπήρχε από ένα πολυβόλο Berezin UBS των 12,7 mm και δύο πολυβόλα ShKAS των 7,7 mm. Το ατρακτίδιο του πολυβόλου μπορούσε να αφαιρεθεί και αντί αυτού το αεροσκάφος να μεταφέρει μέχρι 1000 kg ή μια τορπίλη.[5]

Δοκιμές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρώτο πρωτότυπο, που εσωτερικά είχε την ονομασία T, πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 11 Ιουνίου 1941. Οι δοκιμές του κατασκευαστή, που έλαβαν χώρα από την 1η Ιουλίου μέχρι και την 5η Οκτωβρίου, ήταν απογοητευτικές διότι το αεροσκάφος είχε μέγιστη ταχύτητα μόνο 560 km/h σε ύψος 7500 m -δηλαδή 104 km/h μικρότερη από το αναμενόμενο. Οι τρίφυλλες έλικες που είχαν τοποθετηθεί αρχικά αντικαταστάθηκαν από τετράφυλλες και επανασχεδιάστηκαν τα αεροδυναμικά καλύμματα των κινητήρων. Μετά τις αλλαγές το αεροσκάφος έφτασε την ταχύτητα των 610 km/h σε ύψος 6800 m. Μπορούσε να φτάσει σε ύψος 5000 m μέσα σε 5,5 λεπτά. Παρόλο που οι αλλαγές έφεραν σημαντική βελτίωση των επιδόσεων, το Ινστιτούτο Πτητικών Ερευνών πρότεινε να μην μπει το DIS σε παραγωγή αλλά να συνεχιστεί το πρόγραμμα ανάπτυξης του. Τον Οκτώβριο του 1941 το Ινστιτούτο και το DIS μεταφέρθηκαν στο Καζάν για να προφυλαχθούν από την γερμανική απειλή. Το Σχεδιαστικό Γραφείο και το εργοστάσιο μεταφέρθηκαν στην Σαμάρα. Ο κινητήρας ΑΜ-37 δεν μπήκε σε παραγωγή, γεγονός που προσωρινά διέκοψε την εξέλιξη του DIS.[6]

Όλα τα Σχεδιαστικά Γραφεία είχαν λάβει οδηγίες από τον Μάιο του 1941 να χρησιμοποιήσουν τον αστεροειδή κινητήρα Shvetsov ASh-82 ως εναλλακτική για τις σχεδιάσεις τους. Η έκδοση του DIS με τον ASh-82 ονομάζονταν εσωτερικά IT. Εξ αιτίας των καθυστερήσεων από την μεταφορά των εγκαταστάσεων στα μετόπισθεν, η έκδοση αυτή δεν ήταν έτοιμη μέχρι το Φθινόπωρο του 1942. Εκτός από τους κινητήρες, είχε πολύ μικρές διαφορές σε σχέση με το άλλο πρωτότυπο. Ο οπλισμός αποτελούνταν από δύο πυροβόλα VYa και τέσσερα πολυβόλα Berezin UBK. Πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 23 Ιανουαρίου 1943. Η μέγιστη ταχύτητα του ήταν ήταν 603 km/h και μπορούσε να φτάσει σε ύψος 5,3 m μέσα σε 6,3 λεπτά. Το πρόγραμμα δοκιμών διεκόπη στις 10 Φεβρουαρίου επειδή τα καρμπυρατέρ έπρεπε να σταλούν στο Κεντρικό Ινστιτούτο Αεροκινητήρων για να γίνουν οι αναγκαίες ρυθμίσεις. Τα καρμπυρατέρ ήταν μόνιμη πηγή προβλημάτων και καθυστερήσεων στην εξέλιξη του προγράμματος μέχρι την οριστική ακύρωσή του τον Οκτώβριο του 1943.[7]

Αν εντάσσονταν σε υπηρεσία, το αεροσκάφος θα έπαιρνε την ονομασία MiG-5, σύμφωνα με την διαταγή του Υπουργείου της 2ας Οκτωβρίου 1941 για έναρξη της παραγωγής του αεροσκάφους -με αυτή την ονομασία- μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος δοκιμών. Η έκδοση βομβαρδιστικού θα έπαιρνε πιθανότατα την ονομασία MiG-2.[1]

Είναι γνωστό ότι κατασκευάστηκαν δύο πρωτότυπα, όμως κάποιες πηγές δείχνουν ότι μπορεί να κατασκευάστηκαν και άλλα. Η αρχική εντολή του υπουργείου ζητούσε την δημιουργία τριών πρωτοτύπων και τροποποιήθηκε αργότερα για να συμπεριλάβει δύο επιπλέον αεροσκάφη με τους Μ-82.

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρόμοια αεροσκάφη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατάλογοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Gordon and Komissarov, p. 39
  2. ↑ Gordon and Komissarov, pp. 40–41
  3. ↑ 3,0 3,1 Gordon, pp. 40–41
  4. ↑ Gunston, p. 179
  5. ↑ Gordon and Komissarov, p. 41
  6. ↑ Gordon, pp. 126, 128
  7. ↑ Gordon and Komissarov, pp. 41–42

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Gordon, Yefim. Soviet Airpower in World War 2. Hinckley, England: Midland Publishing, 2008 ISBN 978-1-85780-304-4
  • Gordon, Yefim and Komissarov, Dmitry. OKB Mikoyan: A History of the Design Bureau and its Aircraft. Hinckley, England: Midland Publishing, 2009 ISBN 1-85780-307-8
  • Gunston, Bill. The Osprey Encyclopaedia of Russian Aircraft 1875–1995. London, Osprey, 1995 ISBN 1-85532-405-9