Αλέσιο Φιγκάλι

Αλέσιο Φιγκάλι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Alessio Figalli (Ιταλικά)
Γέννηση2 Απριλίου 1984
Ρώμη[1]
ΚατοικίαΖυρίχη
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά
Γερμανικά
Αγγλικά
Γαλλικά
ΣπουδέςScuola Normale Superiore (έως 2006)
École Normale Supérieure de Lyon (έως 2005)[2]
Πανεπιστήμιο της Πίζας
École Normale Supérieure[3]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμαθηματικός[1]
διδάσκων πανεπιστημίου[1]
ΕργοδότηςΟμοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Ζυρίχης[1]
ETH Domain (από 2016)[4]
Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν (2013–2016)[5]
Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν (2011–2013)[6]
Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν (2010–2011)[7]
University of Texas Libraries (2009–2010)[8]
Πολυτεχνική Σχολή (2008–2009)[9]
University of Côte d'Azur (2007–2008)[10]
Οικογένεια
ΓονείςΤζενάρο Φιγκάλι
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςμετάλλιο Φιλντς (1  Αυγούστου 2018)[11]
μετάλλιο Σταμπάκια (2015)
βραβείο της Ευρωπαϊκής Μαθηματικής Εταιρείας (2012)
βραβείο Αντόνιο Φελτρινέλι (2017)[12]
Cours Peccot (2011)
βραβείο Τζίλι Αγκοστινέλι (2019)[13]
doctor honoris causa from the University Côte d'Azur (10  Δεκεμβρίου 2018)[14][15]
Ιστότοπος
people.math.ethz.ch/~afigalli/
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αλέσιο Φιγκάλι (ιταλικά: Alessio Figalli], γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1984) είναι Ιταλός μαθηματικός που ασχολείται κυρίως με τον λογισμό των μεταβολών και τις μερικές διαφορικές εξισώσεις.

Του απονεμήθηκε το βραβείο Peccot το 2012, το βραβείο EMS το 2012,[16] το μετάλλιο Stampacchia το 2015,[17] το βραβείο Φελτρινέλι το 2017 και το μετάλλιο Φιλντς το 2018. Ήταν προσκεκλημένος ομιλητής στο Διεθνές Συνέδριο των Μαθηματικών το 2014[18]. Το 2016 του χορηγήθηκε υποτροφία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC) και το 2018 έλαβε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο της Κυανής Ακτής. Το 2019 έλαβε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από το Πολυτεχνικό Πανεπιστήμιο της Καταλωνίας.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φιγκάλι έλαβε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Πίζας.[19] το 2006 (ως φοιτητής της Scuola Normale Superiore της Πίζας[20]), και απέκτησε το διδακτορικό του το 2007 υπό την επίβλεψη του Λουίτζι Αμπρόσιο στη Scuola Normale Superiore της Πίζας και του Σεντρίκ Βιλανί στην École Normale Supérieure της Λυών. Το 2007 διορίστηκε Υπεύθυνος Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας και το 2008 πήγε στην Πολυτεχνική Σχολή ως καθηγητής Hadamard.

Το 2009 μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Όστιν ως αναπληρωτής καθηγητής. Έγινε τακτικός καθηγητής το 2011 και κάτοχος της έδρας R. L. Moore το 2013. Από το 2016 είναι καθηγητής με έδρα το ETH της Ζυρίχης.

Μεταξύ των πολλών αναγνωρίσεών του, ο Φιγκάλι βραβεύτηκε με το βραβείο EMS το 2012, του απονεμήθηκε το βραβείο Peccot-Vimont 2011 και το Cours Peccot 2012 του κολλεγίου της Γαλλίας και διορίστηκε λέκτορας Nachdiplom το 2014 στο ETH Ζυρίχης[21], ενώ το 2015 κέρδισε το μετάλλιο Stampacchia και το 2017 το βραβείο Φελτρινέλι για τα μαθηματικά.

Το 2018 τιμήθηκε με το μετάλλιο Φιλντς "για τη συμβολή του στη θεωρία της βέλτιστης μεταφοράς και την εφαρμογή της στις μερικές διαφορικές εξισώσεις, τη μετρική γεωμετρία και τις πιθανότητες"[22].

Έρευνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φιγκάλι ασχολήθηκε με τη θεωρία της βέλτιστης μεταφοράς, με ιδιαίτερη έμφαση στη θεωρία κανονικότητας των χαρτών βέλτιστης μεταφοράς και στις συνδέσεις της με τις εξισώσεις Monge-Ampere. Τα αποτελέσματά του προς αυτή την κατεύθυνση περιλαμβάνουν μια σημαντική ιδιότητα ανώτερης ολοκληρωσιμότητας των δεύτερων παραγώγων των λύσεων της εξίσωσης Monge-Ampere [23] και ένα αποτέλεσμα μερικής κανονικότητας για εξισώσεις τύπου Monge-Ampere,[24] που και τα δύο αποδείχθηκαν μαζί με τον Guido de Philippis[25]. Χρησιμοποίησε τεχνικές βέλτιστης μεταφοράς για να λάβει βελτιωμένες εκδοχές της ισοπεριμετρικής ανισοτροπικής ανισότητας και έλαβε διάφορα άλλα σημαντικά αποτελέσματα σχετικά με την ευστάθεια συναρτησιακών και γεωμετρικών ανισώσεων. Συγκεκριμένα, μαζί με τους Φραντσέσκο Μάγκι και Άλντο Πρατέλι, απέδειξε μια καθαρή ποσοτική εκδοχή της ανισοτροπικής ισοπεριμετρικής ανισότητας[26].

Κατόπιν, σε μια κοινή εργασία με τον Eric Carlen, ασχολήθηκε με την ανάλυση της σταθερότητος ορισμένων ανισοτήτων Γκαλιάρντο-Νίρενμπεργκ και των λογαριθμικών ανισοτήτων Χάρντι-Λίτλγουντ-Σόμπολεφ για να λάβει έναν ποσοτικό ρυθμό σύγκλισης για την εξίσωση Κέλερ-Σέγκελ κρίσιμης μάζας[27]. Εργάστηκε επίσης πάνω στις εξισώσεις Χάμιλτον-Γιάκομπι και τις συνδέσεις τους με την ασθενή θεωρία Κολμογκόροφ-Άρνολντ-Μόζερ. Σε μια εργασία με τους Γκονζάλο Κοντρέρας και Λουντοβίκ Ρίφορντ, απέδειξε τη υπερβολή των συνόλων Aubry σε συμπαγείς επιφάνειες[28].

Επιπλέον, συνεισέφερε σημαντικά στη θεωρία Di Perna-Lions, εφαρμόζοντάς την τόσο για την κατανόηση των ημικλασικών ορίων της εξίσωσης Σρέντινγκερ με πολύ τραχιά δυναμικά[29] όσο και για τη μελέτη της λαγκρανζιανής δομής των ασθενών λύσεων της εξίσωσης Βλάσοφ-Πόισον.[30] Πιο πρόσφατα, σε συνεργασία με την Αλίς Γκιόνετ, εισήγαγε και ανέπτυξε νέες τεχνικές μεταφοράς στο θέμα των τυχαίων πινάκων για την απόδειξη αποτελεσμάτων καθολικότητας σε μοντέλα πολλών πινάκων.[31] Επίσης, μαζί με τον Joακίμ Serra, απέδειξε την εικασία του De Giorgi για όρους οριακής αντίδρασης σε διάσταση ≤ 5, και βελτίωσε τα κλασικά αποτελέσματα του Λουίς Καφαρέλι για τη δομή των μοναδικών σημείων στο πρόβλημα των εμποδίων.[32]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 (Αγγλικά) people.math.ethz.ch/~afigalli/cv-pdf/cv-pdf.pdf. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2022.
  2. ↑ 2007ENSL0422.
  3. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  4. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  5. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  6. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  7. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  8. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  9. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  10. ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27  Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2023.
  11. ↑ www.ansa.it/canale_scienza_tecnica/notizie/fisica_matematica/2018/08/01/italiano-vince-medaglia-fields-come-nobel-matematica_20310e34-c49a-4a09-afa3-5694db444ef4.html.
  12. ↑ www.huffingtonpost.it/2017/11/10/assegnati-i-premi-feltrinelli-2017-allaccademia-dei-lincei-tra-i-vincitori-yehoshua-e-4-giovani-ricercatori-italiani_a_23273089/. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  13. ↑ www.accademiadellescienze.it/attivita/premi-e-borse/premio-gili-agostinelli.
  14. ↑ newsroom.univ-cotedazur.fr/actualites-evenements/lexcellence-recompensee.
  15. ↑ univ-cotedazur.fr/alessio-figalli-medaille-fields-2018-premier-%C2%AB-docteur-honoris-causa-%C2%BB-duniversite-cote-dazur.
  16. ↑ «6th European Congress of Mathematics» (PDF). European mathematical Society. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2013. 
  17. ↑ «2015 Stampacchia Medal winner citation» (PDF). 
  18. ↑ «ICM 2014». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Νοεμβρίου 2014. 
  19. ↑ SISTEMA ETD - Archivio digitale delle tesi discusse presso l'Università di Pisa
  20. ↑ «Homepage | ScuolaNormaleSuperiore». www.sns.it. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2023. 
  21. ↑ «ETH Lectures in Mathematics». 
  22. ↑ A Traveler Who Finds Stability in the Natural World, August 1, 2018
  23. ↑ Guido De Philippis; Alessio Figalli (2011). « regularity for solutions of the Monge–Ampère equation». Inventiones Mathematicae 192 (1): 55–69. doi:10.1007/s00222-012-0405-4. Bibcode: 2013InMat.192...55D. 
  24. ↑ Guido De Philippis; Alessio Figalli (2015). «Partial regularity for optimal transport maps». Publications Mathématiques de l'IHÉS 121: 81–112. doi:10.1007/s10240-014-0064-7. 
  25. ↑ «Guido De Philippis». people.sissa.it. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2023. [νεκρός σύνδεσμος]
  26. ↑ Alessio Figalli; Francesco Maggi; Aldo Pratelli (2010). «A mass transportation approach to quantitative isoperimetric inequalities». Inventiones Mathematicae 182 (1): 167–211. doi:10.1007/s00222-010-0261-z. Bibcode: 2010InMat.182..167F. 
  27. ↑ Eric A. Carlen; Alessio Figalli (2013). «Stability for a GNS inequality and the Log-HLS inequality, with application to the critical mass Keller–Segel equation». Duke Mathematical Journal 162 (3): 579–625. doi:10.1215/00127094-2019931. 
  28. ↑ Gonzalo Contreras; Alessio Figalli; Ludovic Rifford, L. (2015). «Generic hyperbolicity of Aubry sets on surfaces». Inventiones Mathematicae 200 (1): 201–261. doi:10.1007/s00222-014-0533-0. Bibcode: 2015InMat.200..201C. 
  29. ↑ Luigi Ambrosio (2011). «Semiclassical limit of quantum dynamics with rough potentials and well-posedness of transport equations with measure initial data». Communications on Pure and Applied Mathematics 64 (9): 1199–1242. doi:10.1002/cpa.20371. https://archive.org/details/sim_communications-on-pure-and-applied-mathematics_2011-09_64_9/page/n38. 
  30. ↑ Maria Colombo Luigi Ambrosio (2017). «On the Lagrangian structure of transport equations: The Vlasov–Poisson system». Duke Mathematical Journal 166 (18): 3505–3568. doi:10.1215/00127094-2017-0032. 
  31. ↑ Alessio Figalli; Alice Guionnet (2016). «Universality in several-matrix models via approximate transport maps». Acta Mathematica 217 (1): 81–176. doi:10.1007/s11511-016-0142-4. 
  32. ↑ Alessio Figalli; Joaquim Serra (2019). «On the fine structure of the free boundary for the classical obstacle problem». Inventiones Mathematicae 215 (1): 311–366. doi:10.1007/s00222-018-0827-8. Bibcode: 2019InMat.215..311F. 

Βιβλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]