Βασιλέας της Ιερουσαλήμ

Ο θυρεός του βασιλείου της Ιερουσαλήμ σε διακόσμηση του 15ου αιώνα

Ο Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ ήταν ο ανώτατος κυβερνήτης στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, το Σταυροφορικό κράτος ιδρύθηκε από χριστιανούς πρίγκιπες της δύσης στην Α΄ Σταυροφορία.[1] Ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν πρώτος κυβερνήτης του βασιλείου αρνήθηκε τον τίτλο του βασιλιά, έδωσε στον εαυτό του μόνο τον τίτλο του "Προστάτη του Παναγίου Τάφου". Τον τίτλο του βασιλιά ασπάστηκε ο μικρότερος αδελφός και διάδοχος του Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ (1100). Η πόλη των Ιεροσολύμων χάθηκε (1187) αλλά το βασίλειο συνέχισε να υπάρχει και η πρωτεύουσα του μετακινήθηκε στην Άκρα. Η πόλη των Ιεροσολύμων ανακαταλήφθη δυο φορές για σύντομο χρόνο στην ΣΤ΄ Σταυροφορία (1229 - 1239 και 1241 - 1244), το βασίλειο διαλύθηκε με την πτώση της Άκρας στη λήξη των Σταυροφοριών στους Άγιους Τόπους. Με τον τερματισμό του βασιλείου ο τίτλος του βασιλιά της Ιερουσαλήμ διεκδικήθηκε από πλήθος Ευρωπαίους ευγενείς ιδιαίτερα απογόνους των βασιλέων της Κύπρου και της Νεαπόλεως. Τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ χρησιμοποίησε ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Ισπανίας. Διεκδικήθηκε από τον Όθων των Αψβούργων σαν διεκδικητή του Οίκου των Αψβούργων και από τους βασιλείς της Ιταλίας μέχρι το 1946.

Ιστορία του βασιλείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δημιουργία του βασιλείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το βασίλειο της Ιερουσαλήμ έχει τις ρίζες του στην Α΄ Σταυροφορία όταν ο Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν αρνήθηκε τον τίτλο του βασιλιά με τον ισχυρισμό ότι "είναι απαράδεκτο να φοράω χρυσό στεφάνι αφού ο Ιησούς Χριστός ο πραγματικός βασιλιάς της πόλης φορούσε ακάνθινο".[2] Ο Γοδεφρείδος πήρε τον τίτλο του "Προστάτη του Παναγίου Τάφου" και χρίστηκε κυβερνήτης της πόλης στη Βασιλική της Γεννήσεως. Την επόμενη χρονιά με τον θάνατο του (1100) ο αδελφός του Βαλδουίνος Α΄ δέχτηκε τον τίτλο του βασιλιά στον Πανάγιο Τάφο. Το βασίλειο της Ιερουσαλήμ ήταν τμηματικά αιρετό και τμηματικά κληρονομικό, την περίοδο της μεγάλης του ακμής στα μέσα του 12ου αιώνα ένας οίκος κυβερνούσε και ένας συγγενικός διεκδικούσε. Η εκλογή του νέου βασιλιά γινόταν από Συνέλευση ευγενών στην Υψηλή Αυλή, ο βασιλιάς ήταν "πρώτος μεταξύ ίσων" και στην απουσία τον αντικαταστούσε ο Καγκελάριος.

Τα νεόκτιστα βασιλικά ανάκτορα που χρησιμοποιήθηκαν από τη δεκαετία του 1160 βρίσκονταν στη νότια πλευρά της Ακρόπολης.[3] Το βασίλειο χρησιμοποιούσε Γαλλικές διοικητικές δομές ενώ τα δώρα που κρατούσε ο βασιλιάς άλλαζαν με τον διάδοχο. Ο βασιλιάς ήταν υπεύθυνος για την ηγεσία του βασιλείου στους πολέμους αν και ο ρόλος μπορούσε να ανατεθεί σε κάποιον Καγκελάριο. Η δύναμη των Ευρωπαίων βασιλέων ανέβαινε τότε σημαντικά, ο βασιλιάς των Ιεροσολύμων αντίθετα έχανε συνεχώς την ισχύ του λόγω της εκλογής πολλών ανήλικων διαδόχων στη θέση που κυβερνούσαν με πολλούς αντιβασιλείς. Μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ (1187) η πρωτεύουσα μετακινήθηκε στην Άκρα που παρέμεινε μέχρι το 1291 αν και οι στέψεις γινόντουσαν στην Τύρο.

Άνοδος των Ανδεγαυών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
To Όρος του Ναού

Ο μελλοντικός Φούλκων της Ιερουσαλήμ δέχτηκε αποστολή (1127) από τον Βαλδουίνο Β΄ της Ιερουσαλήμ που δεν είχε γιους με προορισμό να ορίσει διάδοχο τη μεγαλύτερη κόρη του Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ. Ο Βαλδουίνος Β΄ είχε σκοπό να εξασφαλίσει την κληρονομιά της κόρης του με τον γάμο της με έναν ισχυρό λόρδο, ο Φούλκων ήταν πλούσιος Σταυροφόρος, έμπειρος στρατηγός και χήρος, οι ικανότητες του θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να επεκταθεί στα υπόλοιπα κράτη. Ο Φούλκων ζήτησε να είναι συμβασιλέας με τη Μελισσάνθη, ο Βαλδουίνος Β΄ γνωρίζοντας τις ικανότητες και την περιουσία του το δέχτηκε. Ο Φούλκων παραιτήθηκε στην πατρίδα του Ανζού υπέρ του μεγαλύτερου γιου από το πρώτο γάμο του Γοδεφρείδου Πλανταγενέτη, έφυγε για τα Ιεροσόλυμα όπου παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη Μελισσάνθη (2 Ιουνίου 1129). Ο Βαλδουίνος Β΄ στο τέλος της ζωής του από υποψίες για τον Φούλκωνα όρισε τη Μελισσάνθη μοναδική κηδεμόνα για λογαριασμό του μικρού διαδόχου Βαλδουίνου που γεννήθηκε το 1130. Οι Φούλκων του Ανζού και η Μελισσάνθη ορκίστηκαν συμβασιλείς της Ιερουσαλήμ μετά τον θάνατο του Βαλδουίνου Β΄ (1131). Ο Φούλκων από την πρώτη στιγμή παραμέρισε τη Μελισσάνθη απαιτώντας να έχει ο ίδιος όλη την εξουσία, έδωσε σημαντικά προνόμια στους πατριώτες του από το Ανζού υποτιμώντας την τοπική αριστοκρατία. Τα βόρεια Σταυροφορικά κράτη φοβήθηκαν τις φιλοδοξίες του Φούλκωνα που ήθελε να τους επιβληθεί αλλά η ισχύς του στην Ανατολή ήταν πολύ μικρότερη σε σχέση με τον πεθερό του και τον απέρριψαν.

Σύγκρουση του Φούλκωνα και της Μελισσάνθης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φούλκων βρέθηκε σε σύγκρουση στα Ιεροσόλυμα με τη δεύτερη γενιά Σταυροφόρων που ζούσαν από την Α΄ Σταυροφορία, οι γηγενείς προτίμησαν για βασιλιά τον ξάδελφο της Μελισσάνθης Ούγο Β΄ της Γιάφας που ήταν πάντα πιστός στη βασίλισσα. Ο Φούλκων φοβήθηκε την εξουσία του Ούγου και τον έστειλε εξορία με ψευδείς κατηγορίες για μοιχεία με τη Μελισσάνθη (1134). Ο Ούγος της Γιάφας συμμάχησε στη Γιάφα με τους Μουσουλμάνους της Ασκελόν και ήταν έτοιμος να ανατρέψει τον Φούλκωνα κάτι που δεν έγινε. Ο πατριάρχης μεσολάβησε και έλυσε τη σύγκρουση υπέρ της Μελισσάνθης, ο Ούγος Β΄ της Γιάφας δέχτηκε τρία χρόνια εξορία σαν μια επιεική τιμωρία. Ακολούθησε μια δολοφονική απόπειρα εναντίον του Ούγου για την οποία κατηγορήθηκαν ο Φούλκων και οι οπαδοί του αλλά δεν αποδείχτηκε τίποτα, η απόπειρα ήταν νέα πρόφαση για τους αντιπάλους του Φούλκωνα να προχωρήσουν σε νέα επανάσταση. Ο ιστορικός Βερνάρδος Χάμιλτον σημειώνει ότι οι οπαδοί του Φούλκωνα "ζούσαν στα ανάκτορα με τρόμο". Ο Γουλιέλμος της Τύρου από την άλλη γράφει ότι "ποτέ ο Φούλκωνας δεν έπαιρνε απόφαση χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της συζύγου του", η Μελισσάνθη είχε τον πλήρη έλεγχο στο βασίλειο μετά το 1136. Ο Φούλκων και η Μελισσάνθη τελικά συμφιλιώθηκαν και γεννήθηκε ένας δεύτερος γιος ο Αμωρί Α΄ της Ιερουσαλήμ (1136). Την εποχή που ο βασιλιάς και η βασίλισσα βρισκόντουσαν σε διακοπές στην Άκρα (1143) ο Φούλκων πέθανε σε σοβαρό ατύχημα με το άλογο του που τινάχτηκε, ο ίδιος έπεσε από μεγάλο ύψος και το κρανίο του άνοιξε στα δύο. Σύμφωνα με τον Γουλιέλμο της Τύρου "τα μυαλά του έβγαιναν από τα αυτιά και τα ρουθούνια του", πέθανε αφού έζησε άλλες τρεις μέρες σε κατάσταση αναισθησίας. Η ταφή του Φούλκωνα έγινε στον Πανάγιο Τάφο, η Μελισσάνθη άν και είχε άσχημες σχέσεις μαζί του το μεγαλύτερο διάστημα τον θρήνησε έντονα. Οι γιοι του αν και πέθαναν όλοι πρόωρα επέζησαν μετά τον ίδιο.

Βαλδουίνος Γ΄ και Αμαλρίκ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βαλδουίνος Γ΄ ανέβηκε στον θρόνο των Ιεροσολύμων με τη μητέρα του συμβασιλέα (1143), τα πρώτα χρόνια συγκρούστηκε με τη μητέρα του για την κυβέρνηση μέχρι το 1153 που ανέλαβε προσωπικά. Πέθανε χωρίς απογόνους (1163) και τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Αμαλρίκ που ήρθε σε σύγκρουση με την αριστοκρατία χάρη στη σύζυγο του Αγνή του Κουρτεναί. Η αριστοκρατία αρχικά δεν αντέδρασε στους γάμο επειδή πίστευε ότι διάδοχος θα ήταν κάποιος γιος του Βαλδουίνου Γ΄, όταν τον διαδέχθηκε αναπάντεχα ο Αμαλρίκ οι βαρόνοι δεν τη δέχτηκαν για βασίλισσα και ζήτησαν από τον Αμαλρίκ να πάρει διαζύγιο. Η εχθρότητα στην Αγνή ίσως μεγαλοποιήθηκε από τον Γουλιέλμο της Τύρου που τον είχε εμποδίσει να γίνει πατριάρχης των Ιεροσολύμων, ο Έρνουλ συνεργάτης του Γουλιέλμου έγραψε "είναι πολύ μικρή για να γίνει βασίλισσα σε τόσο ιερή πόλη". Ο Αμαλρίκ υπέκυψε στον εκβιασμό και στέφτηκε βασιλιάς χωρίς τη σύζυγο του, η Αγνή εξακολουθούσε να είναι κόμισσα της Γιάφας και της Ασκελόν και δέχτηκε μια σύνταξη από τα έσοδα της. Η εκκλησία επικύρωσε τη νομιμότητα των παιδιών του Αμαλρίκ και της Αγνής, με αυτόν τον τόπο η Αγνή μέσω τον παιδιών της είχε έντονη επίδραση στην πολιτική των Ιεροσολύμων τα επόμενα 20 χρόνια, τον Αμαλρίκ Α΄ ή Αμωρί Α΄ της Ιερουσαλήμ διαδέχθηκε ο γιος του Βαλδουίνος Δ΄ της Ιερουσαλήμ. Η Αγνή του Κουρτεναί παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Ρέτζιναλντ της Σιδώνας και ο Αμαλρίκ προχώρησε σε δεύτερο γάμο με τη Μαρία Κομνηνή της Ιερουσαλήμ, όταν χήρεψε η Μαρία Κομνηνή παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Μπαλιάν του Ιμπελέν από τον Οίκο του Ιμπελέν. Η κόρη του Αμαλρίκ και της Αγνής του Κουρτεναί Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ ήταν ενήλικη και ικανή να διαδεχτεί τον άρρωστο αδελφό της, είχε αποκτήσει γιο τον Βαλδουίνο και είχε τη στήριξη των Ιμπελίν της οικογένειας του θετού της πατέρα.

Η διαδοχή του Βαλδουίνου Δ΄

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ασθενής και άτεκνος Βαλδουίνος Δ΄ σχεδίαζε να παντρέψει την αδελφή του Σιβύλλα με τον Ούγο Γ΄ της Βουργουνδίας (1179) αλλά το θέμα την άνοιξη του 1180 δεν είχε λυθεί. Ο Ραϋμόνδος Γ΄ της Τρίπολης σχεδίαζε πραξικόπημα για να παντρευτεί η αδελφή του βασιλιά έναν υποψήφιο της επιλογής του όπως ο Βαλδουίνος του Ιμπελέν μεγαλύτερος αδελφός του Μπαλιάν του Ιμπελέν. Ο βασιλιάς για να αντιμετωπίσει την κατάσταση πάντρεψε γρήγορα την αδελφή του με τον Γκυ των Λουζινιάν μικρότερο αδελφό του Αμωρί της Κύπρου Κοντόσταυλου του βασιλείου. Ένας ισχυρός γάμος ήταν απαραίτητος για μια εξωτερική συμμαχία, η άνοδος του Γκυ ήταν χρήσιμη την εποχή που ο Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας ήταν ακόμα ανήλικος και ο ξάδελφος της Σιβύλλας Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας είχε υποσχεθεί προσκύνημα στον πάπα.

Η λέπρα του Βαλδουίνου Δ΄ χειροτέρευσε σημαντικά την υγεία του και τον έκανε ανίκανο (1182), όρισε τον Γκυ των Λουζινιάν διάδοχο του. Ο Ραϋμόνδος δυσαρεστήθηκε έντονα αλλά όταν ο βασιλιάς σταμάτησε να εμπιστεύεται τον Γκυ τον διόρισε μπάιλλο και του έδωσε την κατοχή της Βηρυτού. Ο Βαλδουίνος Δ΄ έκανε στην Υψηλή Αυλή νέα συμφωνία με τον Ραϋμόνδο Γ΄ να ορίσει διάδοχο τον γιο της Σιβύλλης από τον πρώτο της γάμο με τον Γουλιέλμο του Μομφερράτου. Το μικρό παιδί στέφτηκε βασιλιάς ως Βαλδουίνος Ε΄ της Ιερουσαλήμ (1183) σε τελετή με πρόεδρο τον Ραϋμόνδο, αν ο Βαλδουίνος Ε΄ πέθαινε ανήλικος η αντιβασιλεία θα πέρναγε στους βασιλείς της Αγγλίας, της Γαλλίας και τον Φρειδερίκο Βαρβαρόσσα, ο πάπας θα όριζε τον διάδοχο. Ο Βαλδουίνος Δ΄ πέθανε την άνοιξη του 1185 και τον διαδέχθηκε ο μικρός ανιψιός του. Ο Ραϋμόνδος Γ΄ έγινε μπάιλλος αλλά η κηδεμονία του μικρού παιδιού δόθηκε στον θείο του Ζοσλέν Γ΄ της Έδεσσας επειδή ο Ραϋμόνδος δεν ήθελε να πέσει καμιά υποψία πάνω του άν το άρρωστο παιδί πέθαινε πρόωρα. Ο Βαλδουίνος Ε΄ πέθανε το καλοκαίρι του 1186 στην Άκρα χωρίς να κάνει διαθήκη. Μετά τη κηδεία του παιδιού ο Ζοσλέν όρισε τη Σιβύλλα διάδοχο του αδελφού της υπό τον όρο να χωρίσει τον Γκυ και να επιλέξει νέα σύζυγο η ίδια ωστόσο στέφτηκε νέα βασίλισσα μαζί με τον Γκυ. Ο Ραϋμόνδος Γ΄ πήγε στη Ναμπλούς και συγκάλεσε όλους τους ευγενείς που ήταν πιστοί στην Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ κόρη του Αμωρί Α΄ και της δεύτερης συζύγου του Μαρίας Κομνηνής και στον Οίκο των Ιβελίνων. Ο Ραϋμόνδος ζήτησε να ορκιστούν νέοι βασιλείς η Ισαβέλλα και ο σύζυγος της Χάμφρεϋ Δ' του Τορόν αλλά ο Χάμφρεϋ που ο θετός του πατέρας Ραϋνάλδος του Σατιγιόν ήταν σύμμαχος του Γκυ το αρνήθηκε και ορκίστηκε πίστη στον Γκυ και τη Σιβύλλα.

Πτώση του βασιλείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ (1187) οι βασιλείς κατοικούσαν στα Ευρωπαϊκά τους κράτη, δεν ζούσαν σχεδόν ποτέ στην Άκρα. Όταν έγινε βασιλιάς ο νεαρός Κορραδίνος που ζούσε στη δυτική Γερμανία ο δεύτερος ξάδελφος του πατέρα του Ούγος του Μπριέν διεκδίκησε την αντιβασιλεία και τη διαδοχή του βασιλείου. Τα δικαιώματα του προήλθαν (1264) σαν νόμιμος διάδοχος της Αλίκης της Καμπανίας που ήταν δεύτερη κόρη της Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ. Η συνέλευση αποφάσισε ωστόσο να ορίσει διάδοχο του τον ξάδελφο του Ούγο της Αντιόχειας που στέφτηκε βασιλιάς ως Ούγος Γ΄ της Κύπρου και Ούγος Α΄ της Ιερουσαλήμ. Μετά την εκτέλεση του νεαρού Κορραδίνου από τον Κάρολο τον Ανδεγαυό (1268) ο Οίκος των Λουζινιάν κυβέρνησε τα βασίλεια των Ιεροσολύμων και της Κύπρου. Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός αγόρασε τα κληρονομικά δικαιώματα του βασιλείου για τους διαδόχους του (1277).

Την ίδια χρονιά απεστάλη από τον Κάρολο ο Ρογήρος του Σεβερίνο σαν μπάιλος στην Ανατολή, κυρίευσε την Άκρα και δέχτηκε όρκο υποτέλειας από τους βαρόνους, ο Ρογήρος ανεκλήθη όταν έγινε ο Σικελικός Εσπερινός (1282) και άφησε στη θέση του τον Όθων Ποαλετσιέν. Οι εξουσίες του Όθων ήταν ελάχιστες και όταν έφτασε από την Κύπρο ο Ερρίκος Β΄ της Κύπρου στέφθηκε νέος βασιλιάς. Μετά τη σύλληψη του από τους Μαμελούκους (1291) το βασίλειο της Ιερουσαλήμ τερμάτισε.

Βασιλείς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οίκος της Φλάνδρας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Γοδεφρείδος του Μπουιγιόν
(Godefroy de Bouillon)
1099 - 1100 		1058
πρώτος γιος του Ευστάθιου Β΄ της Βουλώνης και της Ίδας της Λωρραίνης 		1100
42 ετών
Βαλδουίνος Α΄ της Ιερουσαλήμ
(Baudouin Ier de Jerusalem)
1100 - 1118 		1060
δεύτερος γιος του Ευστάθιου Β΄ της Βουλώνης και της Ίδας της Λωρραίνης 		(1) Γκολντεχίλδη του Τόσνι (2) Άντα της Αρμενίας (3) Αδελαΐδα ντελ Βάστο 2 Απριλίου 1118
58ετών

Οίκος του Ρετέλ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Βαλδουίνος Β΄ της Ιερουσαλήμ
(Baudouin II de Jerusalem)
1118 - 1131 		1060
Τρίτος γιος Ούγου Α΄ του Ρετέλ και της Μελισσάνθης του Μονλερύ. 		Μορφία της Μελιτηνής
Τέσσερις κόρες 		21 Αυγούστου 1131
71 ετών
Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ
(Melisende)
1131 - 1153
με τον σύζυγό της Φούλκωνα των Ανζού
1131 -1143
και τον γιο της Βαλδουίνο Γ΄ της Ιερουσαλήμ
1143 - 1153 		1105
πρώτη κόρη του Βαλδουίνου Β΄ της Ιερουσαλήμ και της Μορφίας της Μελιτηνής 		Φούλκων της Ιερουσαλήμ
Δύο γιοι 		11 Σεπτεμβρίου 1161
56 ετών

Οίκος του Ανζού

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Φούλκων των Ιεροσολύμων
(Foulques V d'Anjou)
1131 - 1143
με τη σύζυγό του Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ 		1092
γιος του Φούλκωνος Δ΄ και της Βερτράδης του Μονφόρ 		(1) Ερμενγάρδη του Μαιν
Δύο γιοι και δύο κόρες
(2) Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ
Δύο γιοι 		13 Νοεμβρίου 1143
Πτώση από άλογο, 51 ετών
Βαλδουίνος Γ΄ της Ιερουσαλήμ
(Baldwin III of Jerusalem)
1143 - 1163
Με τη μητέρα του Μελισσάνθη της Ιερουσαλήμ
1143 - 1153
μόνος του
1153 - 1163 		1130
πρώτος γιος του Φούλκωνος των Ιεροσολύμων και της Μελισσάνθης των Ιεροσολύμων 		Θεοδώρα Κομνηνή της Ιερουσαλήμ 10 Φεβρουαρίου 1363
32 ετών
Αμωρί Α΄ της Ιερουσαλήμ
(Amalricus)
1163 - 1174 		1136
δεύτερος γιος του Φούλκωνος των Ιεροσολύμων και της Μελισσάνθης των Ιεροσολύμων 		(1) Αγνή ντε Κουρτεναί
ένας γιος και δυο κόρες
(2) Μαρία Κομνηνή της Ιερουσαλήμ
δύο κόρες 		11 Ιουλίου 1174
38 ετών
Βαλδουίνος Δ΄ της Ιερουσαλήμ
(Baudouin the Leper)
1174 - 1185 		1161
γιος του Αμωρί Α΄ της Ιερουσαλήμ και της Αγνής ντε Κουρτεναί 		16 Μαρτίου 1185
24 ετών
Βαλδουίνος Ε΄ της Ιερουσαλήμ
(Baldwin of Montferrat)
1185 - 1186 		1177
γιος του Γουλιέλμου του Μομφερράτου και της Σιβύλλας της Ιερουσαλήμ 		1186
9 ετών
Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ
(Sibylle)
1186 - 1190
Με τον σύζυγό της: Γκυ των Λουζινιάν 		1160
πρώτη κόρη του Αμωρί Α΄ της Ιερουσαλήμ και της Αγνής ντε Κουρτεναί 		(1) Γουλιέλμος του Μομφερράτου
ένας γιος
(2) Γκυ των Λουζινιάν
δύο κόρες 		1190
30 ετών
επιδημία

Οίκος των Λουζινιάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Γκυ των Λουζινιάν
(Guy of Lusignan)
1186 - 1190
Με τη σύζυγό του: Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ 		1150
γιος του Ούγου Η΄ του Λουζινιάν και της Βουργουνδίας του Ράνσον 		Σιβύλλα της Ιερουσαλήμ
δύο κόρες 		1194
44 ετών

Οίκος του Ανζού

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ
(Isabella I of Jerusalem)
1190 - 1205
Με τους σύζύγους της: Κορράδο του Μομφερράτου
1190 - 1192,
Ερρίκο Β΄ της Καμπανίας
1192 - 1197,
Αμωρί Β΄ της Ιερουσαλήμ
1197 - 1205 		1172
κόρη του Αμωρί Α΄ της Ιερουσαλήμ και της Μαρίας Κομνηνής της Ιερουσαλήμ 		(1) Χάμφρεϋ Δ΄ του Τορόν
(2) Κορράδος του Μομφερράτου
μία κόρη
(3) Ερρίκος Β΄ της Καμπανίας
τρείς κόρες
(4)Αμωρί της Κύπρου
δύο κόρες 		5 Απριλίου 1205
33 ετών

Οίκος των Αλεράμιτσι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Κορράδος του Μομφερράτου
(Corrado del Monferrato)
1190 - 1192
Με τη σύζυγό του Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ 		1140
γιος του Γουλιέλμου Ε΄ του Μομφερράτου και της Ιουδήθ του Μπάμπενμπερκ 		(1) Θεοδώρα Αγγελίνα
(2) Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ
μία κόρη 		28 Απριλίου 1192
52 ετών

Οίκος του Μπλουά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Ερρίκος Β΄ της Καμπανίας
(Henry II of Champagne)
1192 - 1197
Με τη σύζυγό του Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ 		29 Ιουλίου 1166
πρώτος γιος του Ερρίκου Α΄ της Καμπανίας και της Μαρίας της Καμπανίας 		Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ
τρεις κόρες 		10 Σεπτεμβρίου 1197
33 ετών
ατύχημα

Οίκος των Λουζινιάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Αμωρί Β΄ της Ιερουσαλήμ
(Aimericu de Cypre)
1197 - 1205
Με τη σύζυγό του Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ 		1145
πέμπτος γιος του Ούγου Η΄ του Λουζινιάν και της Βουργουνδίας του Ρανκόν 		(1) Εσίβα του Εβελίν
δύο κόρες και τρεις γιοι
Ισαβέλλα Α΄ της Ιερουσαλήμ
δύο κόρες 		1 Απριλίου 1205
60 ετών

Οίκος των Αλεράμιτσι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Μαρία του Μομφερράτου
(Marie de Montferrat)
1205 - 1212
Μόνη της
1205 - 1210,
με τον σύζυγό της: Ιωάννη του Μπριέν
1210 - 1212 		1192
κόρη του Κορράδου του Μομφερράτου και της Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ 		Ιωάννης του Μπριέν
μια κόρη 		1212
20 ετών

Οίκος ντε Μπριέν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Ιωάννης του Μπριέν
(John of Brienne)
1210 - 1225
Με τη σύζυγό του: Μαρία του Μομφερράτου
1210 - 1212,
με την κόρη του: Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ
1212 - 1225 		1170
δεύτερος γιος του Εράρ Β΄ του Μπριέν και της Μελισσάνθης των Ιεροσολύμων 		(1) Μαρία του Μομφερράτου
μία κόρη
(2) Στεφανία της Αρμενίας
(3) Βερεγγάρια του Λεόν
Μία κόρη και τρεις γιοι 		1237
67 ετών
Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ
(Yolande of Brienne)
1212 - 1228
Με τον πατέρα της Ιωάννη του Μπριέν
1212 - 1225,
με τον σύζυγό της Φρειδερίκο Β΄ Χοενστάουφεν
1225 - 1228 		1212
κόρη του Ιωάννη του Μπριέν και της Μαρίας του Μομφερράτου 		Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν
ένας γιος 		25 Απριλίου 1228
16 ετών

Οίκος των Χοενστάουφεν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν
(Federico II)
1225 - 1228
Με τη σύζυγό του: Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ 		26 Δεκεμβρίου 1194
Γιος του Ερρίκου ΣΤ΄ και της Κωνσταντίας Ωτβίλ της Σικελίας 		(1) Κωνσταντία της Αραγωνίας
ένας γιος
(2) Ισαβέλλα Β΄ της Ιερουσαλήμ
ένας γιος και μια κόρη
(3) Ισαβέλλα της Αγγλίας
ένας γιος και μια κόρη
Μπιάνκα Λάντσια
δύο γιοι και μια κόρη
πέντε νόθες κόρες 		13 Δεκεμβρίου 1250
56 ετών
Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας
(Conrad II)
1228 - 1254 		25 Απριλίου 1228
γιος του Φρειδερίκου Β΄ Χοενστάουφεν και της Ισαβέλλας Β΄ της Ιερουσαλήμ 		Ελισάβετ της Βαυαρίας (1227-1273)
ένας γιος 		21 Μαΐου 1254
26 ετών
Κορραδίνος
(Κonradin)
1254 - 1268 		25 Μαρτίου 1252
γιος του Κορράδου Δ΄ της Γερμανίας και της Ελισάβετ της Βαυαρίας 		--- 29 Οκτωβρίου 1268
16 ετών
Αποκεφαλίστηκε

Οίκος των Λουζινιάν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Ούγος Γ΄ της Κύπρου
(Hugues de Lusignan)
1268 - 1284 		1235
γιος του Ερρίκου της Αντιόχειας και της Ισαβέλλας της Κύπρου 		Ισαβέλλα του Ιμπελέν, βασίλισσα της Κύπρου και της Ιερουσαλήμ
Τέσσερις γιοι και επτά κόρες 		24 Μαρτίου 1284
49 ετών

Οίκος του Πουατιέ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όνομα Εικόνα Γέννηση Γάμοι Θάνατος
Ιωάννης Α΄ της Κύπρου
(John II of Jerusalem)
1284 - 1285 		1259/1267
πρώτος γιος του Ούγου Γ΄ της Κύπρου και της Ισαβέλλας του Ιμπελέν 		--- 20 Μαΐου 1285
18/26 ετών
δηλητηριάστηκε
Ερρίκος Β΄ της Κύπρου
(Henry II of Jerusalem)
1285 - 1291 		1270
δεύτερος γιος του Ούγου Γ΄ της Κύπρου και της Ισαβέλλας του Ιμπελέν 		Κωνσταντία της Σικελίας, βασίλισσα της Κύπρου 31 Μαρτίου 1324
54 ετών

Αντιβασιλείς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεκδικητές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτες διεκδικήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλοί Ευρωπαίοι βασιλείς διεκδίκησαν τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ αλλά κανένας δεν βασίλευσε σε τμήμα του βασιλείου :

Ο Ούγος ντε Μπριέν διεκδίκησε την αντιβασιλεία των Ιεροσολύμων και τη διαδοχή (1264) σαν μεγαλύτερος εγγονός της Αλίκης της Καμπανίας -μεγαλύτερης κόρης του Ερρίκου Β΄ της Καμπανίας και της Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ- και του συζύγου της Ούγου Α΄ της Κύπρου. Η Υψηλή Αυλή αποφάσισε ωστόσο να κηρύξει βασιλιά τον ξάδελφό του Ούγο της Αντιόχειας, που ήταν γιος της Ισαβέλλας των Λουζινιάν της δεύτερης κόρης της Αλίκης της Καμπανίας και του Ούγου Α΄ της Κύπρου.

Μετά την πτώση του βασιλείου (1291) ο Ερρίκος Β΄ της Κύπρου εξακολουθούσε να έχει τον τίτλο του βασιλιά της Ιερουσαλήμ σαν διεκδικητής· τα δικαιώματα πέρασαν στους διαδόχους του βασιλείς της Κύπρου. Ο Κάρολος Α΄ ο Ανδεγαυός αγόρασε τα Κυπριακά δικαιώματα από τη Μαρία της Αντιόχειας (1277), εγγονής της Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ· από τότε τα δικαιώματα πέρασαν στο στέμμα της Νεαπόλεως, που άλλαζαν περισσότερο με κατάκτηση ή διαθήκη, παρά με κληρονομιά. Το Βασίλειο της Νεαπόλεως ήταν παπικό δώρο, γι'αυτό ο πάπας χρησιμοποιούσε συχνά τον τίτλο του βασιλέως της Ιερουσαλήμ όπως επίσης και της Νεαπόλεως.

Σημερινοί διεκδικητές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα δικαιώματα της Κύπρου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεκδικητές βασιλείς του Οίκου των Λουζινιάν ήταν :

Διεκδικητές βασιλείς του Οίκου της Σαβοΐας ήταν :

Με τον θάνατο του Καρόλου Β΄ της Σαβοΐας τα δικαιώματα του δουκάτου της Σαβοΐας πέρασαν στον Φίλιππο Β΄ της Σαβοΐας αδελφό του παππού του Αμεδαίου Θ΄ της Σαβοΐας. Η αδελφή του Καρόλου Β΄ Γιολάντα Λουίζα της Σαβοΐας δεν κληρονόμησε το δουκάτο της Σαβοΐας λόγω του φύλου της, κληρονόμησε όμως τα δικαιώματα της οικογένειας της στην Κύπρο και την Ιερουσαλήμ. Οι δούκες της Σαβοΐας για να αποφύγουν τις συγκρούσεις με τους μεγάλους Οίκους των Βουρβόνων και των Αψβούργων που ήταν επίσης διεκδικητές χρησιμοποιούσαν στον τίτλο το κρυφό σύμβολο "&c."[4]

Διεκδικητές απόγονοι του Φιλίππου Β΄ της Σαβοΐας ήταν :

Διεκδικητές απόγονοι του Αμεδαίου Θ΄ της Σαβοΐας ήταν :

Τα παιδιά του συνέχισαν να έχουν τα Κυπριακά δικαιώματα του βασιλείου της Ιερουσαλήμ μετά τον θάνατο του, και σαν απόγονοι του Φρειδερίκου Α΄ της Νεαπόλεως συνέχισαν να διεκδικούν και το βασίλειο της Νεαπόλεως.[5][6] Διαδέχθηκε επίσης τα κληρονομικά δικαιώματα των Μπριέν στα Ιεροσόλυμα από τον μακρινό του εξάδελφο Ιωάννη Β΄ Καζιμίρ της Πολωνίας μετά το τέλος εκείνου (1672), ενώνοντας τα δικαιώματα των Μπριέν με αυτά της Κύπρου.

Τα δικαιώματα της Νάπολης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μαρία της Αντιόχειας κόρη του Βοημούνδου Δ΄ της Αντιόχειας από τη δεύτερη σύζυγο του Μελισσάνθη των Λουζινιάν που ήταν μικρότερη κόρη της Ισαβέλλας Α΄ της Ιερουσαλήμ και του τέταρτου συζύγου της Αμωρί της Κύπρου διεκδίκησε τον θρόνο της Ιερουσαλήμ (1269 - 1277). Η Μαρία την εποχή που πέθανε ο Κορραδίνος ήταν το μοναδικό εγγόνι της Ισαβέλλας Α΄ που είχε επιζήσει και ζήτησε να γίνει διεκδικητής του θρόνου βάση του αίματος. Η Υψηλή Αυλή της το αρνήθηκε πήγε κατόπιν στη Ρώμη και με παπική βούλα τα πούλησε στον Κάρολο τον Ανδεγαυό, από τότε τα κληρονομικά δικαιώματα στον θρόνο της Ιερουσαλήμ παραχωρήθηκαν στον θρόνο της Νεαπόλεως και κληρονομήθηκαν περισσότερο με κατάκτηση ή διαθήκη παρά με διαδοχή.

Διεκδικητές του θρόνου από τον Οίκο των Καπετιδών-Ανζού ήταν:

Διεκδικητές του θρόνου από τον Οίκο των Βαλουά-Ανζού ήταν:

Διεκδικητές του θρόνου από τον Οίκο των Βαλουά ήταν:

Διεκδικητές του θρόνου από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν:

Τα δικαιώματα της Αραγωνίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεκδικητές του θρόνου από τον Οίκο της Τραστάμαρα ήταν :

Τα δικαιώματα των Βουρβόνων της Ισπανίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεκδικητές του θρόνου από τον Οίκο των Βουρβόνων της Ισπανίας ήταν :

Τα δικαιώματα των Αψβούργων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα δικαιώματα των Δύο Σικελιών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον δευτερεύοντα κλάδο μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου Πίου ανήκαν :

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Guy. 2012. Encyclopædia Britannica Online. Retrieved 27 August 2012, from http://www.britannica.com/EBchecked/topic/249989/Guy
  2. ↑ Whitworth Porter (2013). A History of the Knights of Malta
  3. ↑ Adrian J. Boas. Jerusalem in the Time of the Crusades: Society, Landscape and Art in the Holy City under Frankish Rule. Pages 79-82. Routledge 2009.
  4. ↑ https://books.google.gr/books?id=smeGZLPI1swC&pg=PA357&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  5. ↑ https://books.google.gr/books?id=OlbgAAAAMAAJ&pg=PA96&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  6. ↑ https://books.google.gr/books?id=lc8GAAAAQAAJ&pg=RA1-PA254&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Adam G. Beaver, A Holy Land for the Catholic Monarchy: Palestine in the Making of Modern Spain, 1469–1598
  • Adrian J. Boas. Jerusalem in the Time of the Crusades: Society, Landscape and Art in the Holy City under Frankish Rule.
  • Guy. 2012. Encyclopædia Britannica Online. Retrieved 27 August 2012
  • Scott, John Beldon (2003) Architecture for the shroud: relic and ritual in Turin, University of Chicago Press
  • Whitworth Porter (2013). A History of the Knights of Malta