Επιχείρηση Βορράς (ρωσικά: Операция "Север") ήταν η κωδική ονομασία με την οποία αποδόθηκε από το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας της ΕΣΣΔ[1] η μαζική εκτόπιση σε εξορία στην περιοχή της Σιβηρίας, χιλιάδων μελών των Μαρτύρων του Ιεχωβά[2] και των οικογενειών τους στην Σοβιετική Ένωση, κατά την 1-2 Απριλίου 1951.[3][4][5][6]
Υπήρχαν ελάχιστοι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Σοβιετική Ένωση μέχρι την προσάρτηση των Βαλτικών κρατών, της Δυτικής Λευκορωσίας, της Δυτικής Ουκρανίας, της Βεσσαραβίας, και της Βόρειας Μπουκοβίνα, περιοχές οι περισσότερες εκ των οποίων βρίσκονται στην ΣΣΔ της Μολδαβίας και την ΣΣΔ της Ουκρανίας. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θεωρήθηκε ότι ήρθαν σε σύγκρουση με την Σοβιετική εξουσία, κυρίως λόγω της άρνησής τους να ενταχθούν στο στρατό.[4] Οι διδασκαλίες τους σύντομα θεωρήθηκαν αντι-σοβιετικές. Τα μέλη των θρησκευτικών ομάδων, κυρίως των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που χαρακτηριζόταν από έντονα θρησκευτικά στοιχεία θεωρούνταν δυνητικός κίνδυνος για το κομμουνιστικό καθεστώς.[7][8] Τον Νοέμβριο του 1950, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος Σοβιετικής ασφάλειας, ο Βίκτορ Αμπακούμοφ ανέφερε μια ιδέα στον Στάλιν για τον εκτοπισμό τους, και ο Στάλιν πρότεινε να προγραμματίσει το σχέδιό του για τον Μάρτιο-Απρίλιο του 1951.[3]
Στις 19 Φεβρουαρίου 1951, ο Abakumov παρέδωσε ένα μυστικό σημείωμα[9] στον Στάλιν, με τον λεπτομερή σχεδιασμό για τον εκτοπισμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Περιφέρεια Τομσκ και Περιφέρεια Ιρκούτσκ της Σιβηρίας. Είπε μεταξύ άλλων, ότι κατά τη διάρκεια των ετών 1947-1950, 1.048 ηγετικά στελέχη και εθελοντές των Μαρτύρων του Ιεχωβά είχαν συλληφθεί, 5 υπόγειες εκτυπωτικές εγκαταστάσεις σε σπίτια είχαν αποκαλυφτεί, και μεγάλες ποσότητες έντυπης ύλης κατασχέθηκαν. Οι εκδιωκόμενες οικογένειες είχαν στη διάθεσή τους 2 περίπου ώρες για να ετοιμάσουν και να πάρουν μαζί τους, μόνο μέχρι 150 κιλά προσωπικών αντικειμένων. Η υπόλοιπη περιουσία τους έπρεπε να κατασχεθεί "για να καλύψει τις άμεσες οικονομικές υποχρεώσεις που θα δημιουργούσαν οι εξόριστοι στο κράτος".[4] Το σημείωμα του Abakumov περιλάμβανε αριθμητικά στοιχεία για τους ακόλουθους οργανωμένους πληθυσμούς εξόριστων:[10]
Στις 3 Μαρτίου 1951, το Υπουργικό Συμβούλιο της ΕΣΣΔ εξέδωσε το αντίστοιχο διάταγμα (αριθμ. 667-339ss[12]), ακολουθούμενο από μια εντολή του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας (αριθμ. 00193[12]) εκδοθείσα στις 5 Μαρτίου. Στις 24 Μαρτίου, το Υπουργικό Συμβούλιο της ΣΣΔ της Μολδαβίας εξέδωσε το διάταγμα σχετικά με την κατάσχεση και πώληση των περιουσιακών στοιχείων των εκτοπισθέντων. Η Επιχείρηση Βορράς ξεκίνησε στις 4 π.μ. την 1 Απριλίου 1951, και ολοκληρώθηκε στις 2 Απριλίου. Οι εκτοπισμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν χαρακτηριστεί ως "ειδικοί εποικιστές".[3]
Σύμφωνα με άλλες αναφορές, από την ΣΣΔ της Μολδαβίας εξορίστηκαν συνολικά 2.617 άτομα (723 οικογένειες) κατά την διάρκεια της νύχτας της 31 Μαρτίου με ξημερώματα της 1 Απριλίου 1951.[13][14][7][8][15] Στις 14 Ιουνίου 2007, το Εθνικό Ταχυδρομείο της Εσθονίας εξέδωσε ένα αναμνηστικό γραμματόσημο για τα θύματα της γενοκτονίας των Εσθονών κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Στάλιν και μεταξύ των ετών 1941 και 1951. Μεταξύ των μεγάλων πληθυσμών των πολιτών της Εσθονίας που εξορίστηκαν εκείνη την περίοδο και περιλαμβάνονται στην απεικόνιση του γραμματοσήμου, γίνεται αναφορά για 382 άτομα, Μάρτυρες του Ιεχωβά με τα παιδιά τους καθώς και άλλους συγγενείς και γείτονες, που εξορίστηκαν στις 1 Απριλίου 1951.[16] Άλλα στοιχεία αναφέρουν ότι συνολικά 9.389 άτομα από όλη την χώρα εξορίστηκαν, εκ των οποίων περίπου τα 4.000 ήταν παιδιά,[12] ενώ αλλού, γίνεται λόγος για "περισσότερες από 5.000 οικογένειες Μαρτύρων του Ιεχωβά από τις σοβιετικές δημοκρατίες της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Μολδαβίας και της Βαλτικής που στάλθηκαν σε “μόνιμους οικισμούς” στη Σιβηρία, στην Άπω Ανατολή και στο Καζακστάν."[17] Ωστόσο ο πραγματικός αριθμός του πληθυσμού των εξόριστων και των οικογενειών τους, είναι δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια.
Στις 30 Σεπτεμβρίου 1965, ένα διάταγμα (αριθμ. 4020-1U[12]) εκ του Προεδρείου του Συμβουλίου των Υπουργών της ΕΣΣΔ, ακύρωσε τον περιορισμό του "ειδικού εποικισμού" για τα μέλη των τεσσάρων εκτοπισμένων σε εξορία θρησκευτικών ομάδων και των μελών των οικογενειών τους. Ωστόσο, αυτό το διάταγμα που υπογράφηκε από τον Anastas Mikoyan δήλωνε ότι δεν θα δινόταν αποζημίωση για τα κατασχεθέντα περιουσιακά στοιχεία τους, και ότι η επιστροφή τους στους προηγούμενους τόπους διαμονής τους υπόκειτο στην έγκριση των τοπικών διοικήσεων. Μολονότι αυτό έγινε ευρύτατα γνωστό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παρέμειναν θύματα νομικών διώξεων, λόγω της ιδεολογίας τους η οποία κατατάσσονταν ως αντισοβιετική.
Η θρησκευτική οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά νομιμοποιήθηκε στην Σοβιετική Ένωση το 1991. Οι εκτοπισθέντες και οι καταδικασθέντες Μάρτυρες του Ιεχωβά (καθώς και άλλοι κατάδικοι για θρησκευτικούς λόγους) αποκαταστάθηκαν ως θύματα της σοβιετικής πολιτικής καταπίεσης, στις 3 Μαρτίου 1996 με το διάταγμα αριθμ. 378 του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, το οποίο έφερε τον τίτλο "Σχετικά Μέτρα για την Αποκατάσταση των Ιερέων και των Πιστών που είχαν αποτελέσει θύματα Αδικαιολόγητης Καταστολής" (ρωσικά: О мерах по реабилитации священнослужителей и верующих, ставших жертвами необоснованных репрессий).[4][12]