Κάρολος Β΄ Τόκκος
| Κάρολος Β΄ Τόκκος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 1448 Άρτα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Νεαπόλεως |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Raimondina Ventimiglia |
| Τέκνα | Λεονάρδος Γ΄ Τόκκος[1] Αντώνιος Τόκκος |
| Γονείς | Λεονάρδος Β΄ Τόκκος[1] και NN[1] |
| Αδέλφια | Θεοδώρα Τόκκο Κρέουσα Τόκκο |
| Οικογένεια | Οικογένεια των Τόκκων |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Παλατινός Κόμης Κεφαλληνίας και Ζακύνθου Δεσπότης της Ηπείρου |
| Θυρεός | |
 | |
Ο Κάρολος Β΄ Τόκκος ήταν Κόμης Παλατινός Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης, Δούκας Λευκάδας και Δεσπότης της Ηπείρου (1429 – 1448).
Καταγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιός του Λεονάρδου Β΄, άρχοντα της Ζακύνθου, αδελφού του κόμητος Καρόλου Α΄ Τόκκου.[2]
Επιλογή του στη διαδοχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Κάρολος Α΄ Τόκκος απέκτησε από τη σύζυγό του Φραγκίσκα Ατσαγιόλι, κόρη του Νέριου Α΄ δούκα των Αθηνών, τρία νόμιμα παιδιά, τα οποία όμως απεβίωσαν λίγο μετά το 1414[3]. Έτσι επέλεξε σαν διάδοχο και κληρονόμο τον ανεψιό του Κάρολο που τον διαδέχτηκε το 1429[4]. Το κράτος που κληρονόμησε περιλάμβανε τα Ιωάννινα και την Άρτα με τα περίχωρα τους, όλα τα παράλια και την ενδοχώρα του Αμβρακικού την Ακαρνανία και τα νησιά του Ιονίου πελάγους από Ζάκυνθο έως και Λευκάδα. Είχε για έδρα του πότε τα Ιωάννινα και πότε την Άρτα[2].
Αντιδράσεις των άλλων κληρονόμων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η διαδοχή όμως αυτή προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του Μέμνονα και των αδελφών του Ηρακλή Τύρνου και Ορλάνδου, που ήταν νόθα παιδιά του Καρόλου Α΄ Τόκκου και περίμεναν να έχουν μερίδιο στη νομή των κτήσεων του πατέρα τους. Ζήτησαν λοιπόν τη μεσολάβηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δεσπότη του Μωρέως και μετέπειτα τελευταίου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, ο οποίος είχε νυμφευθεί το 1426 στην Πάτρα[5], τη θυγατέρα του Λεονάρδου Β΄ Μαγδαλινή η οποία μετά τον γάμο της έλαβε το όνομα Θεοδώρα.
Ο ρόλος των Καταλανών μισθοφόρων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ανταποκρινόμενος στο αίτημα του Μέμνονα και των αδελφών του, έστειλε τον ιστορικό Φραντζή σαν διαμεσολαβητή για την επίλυση των διαφορών. Η προσπάθεια μεσολάβησης όμως απέτυχε διότι ενώ ό Φραντζής ταξίδευε προς το δεσποτάτο, αιχμαλωτίστηκε την 26 Μαρτίου 1430 κοντά στα νησάκια που βρίσκονται γύρω από τη Λευκάδα από Καταλανούς που υπηρετούσαν τη Δούκισσα Φραγκίσκη.[6] Στη συνέχεια τον απήγαγαν μέχρι την Κεφαλονιά με σκοπό να τον οδηγήσουν στη Νεάπολη, αλλά τελικά επέστρεψαν στη Γλαρέντζα όπου τον πούλησαν για πέντε χιλιάδες χρυσά νομίσματα.[7]
Πτώση των Ιωαννίνων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά την αποτυχία της διαμεσολάβησης του Φραντζή, ο Μέμνων κατέφυγε στη βοήθεια του Σουλτάνου Μουράτ Β΄. Ο Σουλτάνος έστειλε αμέσως στρατό υπό τον Μέγα Βεζύρη Καρά Σινάν Πασά ο οποίος πολιόρκησε την πόλη[8]. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας ο Πασάς ήρθε σε συνεννόηση με φατρία προυχόντων της πόλης που μισούσε τούς Ιταλούς άρχοντες της Ηπείρου υποσχόμενος σεβασμό της ζωής τους και της περιουσίας τους σε περίπτωση που θα δέχονταν να προσκυνήσουν τον Σουλτάνο. Με τον τρόπο αυτό κατέλαβε ειρηνικά την πόλη με τη συνθήκη της 9ης Οκτωβρίου 1430. Έτσι έπεσε ή αρχαία πρωτεύουσα της Ηπείρου στην κυριαρχία των Τούρκων[9]. Στα περίχωρα όμως υπήρξαν 14 χωριά στο κεντρικό Ζαγόρι που ήλθαν σε μια πολύ ευνοϊκή για αυτά συμφωνία με τους Οθωμανούς. Βάσει της Συνθήκης του Βοϊνίκου, τα χωριά σχημάτισαν το Κοινό των Ζαγορισίων ήταν μεν υποτελή στους Οθωμανούς αλλά θα διατηρούσαν την αυτονομία τους και την αυτοδιοίκηση τους.
Συρρίκνωση του κράτους
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με την ταπεινωτική αυτή συνθήκη ο Κάρολοw Β΄ υποχρεονόταν να παραδώσει τα Ιωάννινα και να πληρώνει στον Σουλτάνο ετήσιο φόρο 500 δουκάτα, άλλα δε 500 δουκάτα όφειλε να δίνει σαν δώρο σε κάθε νεοδιοριζόμενο Πασά Ιωαννίνων[8] και τέλος να παραδώσει τον γιό του Λεονάρδο όμηρο στον Σουλτάνο σαν εγγύηση για την πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων[10]. Το κράτος του Καρόλου περιορίστηκε στην περιοχή της Άρτας, τα παράλια του Αμβρακικού, την Ακαρνανία και τα νησιά του Ιονίου Λευκάδα, Κεφαλληνία, Ιθάκη και Ζάκυνθο.
Επανίδρυση της Επισκοπής Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Στροφάδων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Κάρολος Β΄, υποτελής πλέον στον Σουλτάνο, συνέχισε να κυβερνά τις κτήσεις του από την Άρτα. Θέλοντας να σταματήσει τις διαμάχες μεταξύ των Ορθοδόξων και των Λατίνων υπηκόων του, επανίδρυσε την Επισκοπή Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Στροφάδων με έδρα την Κεφαλλονιά[8].
Τα τελευταία χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όταν ο Μουράτ Β΄ αποφάσισε να εκδιώξει όλους τους εναπομείναντες Λατίνους και Έλληνες ηγεμόνες, εισέβαλε στην Πελοπόννησο και προξένησε μεγάλες ζημιές στην Ακαρνανία. Φοβούμενος ο Κάρολος Β' την προέλαση του Σουλτάνου, το 1433 συμμάχησε με τους Βενετούς οι οποίοι τον συμπεριέλαβαν ως μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου της Πολιτείας παραχωρώντας του του τίτλο του Βενετού ευγενή.[11] Βρισκόμενος στην Ιταλία για να ζητήσει βοήθεια, απεβίωσε εκεί τον Οκτώβριο του 1448.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε τη Ραμοντίνα Βεντιμίλια (Ramondina Ventimiglia) θυγατέρα του κόμητος Ιωάννου Βεντιμίλια και απέκτησαν τρεις γιους:
- Λεονάρδος Γ΄, διάδοχός του
- Ιωάννης
- Αντώνιος
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 2,0 2,1 Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.105
- ↑ Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.105-106
- ↑ Παναγιώτης Χιώτης. ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Τόμος Β'. Κέρκυρα 1858, σελ. 233
- ↑ Γεράσιμος Μαυρογιάννης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ Τόμος Α'. Αθήνα 1889. Σελ. 31
- ↑ Ιωάννης Ρωμανός. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑΤΟΥ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, Κέρκυρα 1895. σελ.173
- ↑ Παναγιώτης Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Τόμος Β'. Κέρκυρα 1858 σελ. 233
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Λεωνίδας Χ. Ζώης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Αθήνα 1955, σελ.106
- ↑ Ιωάννης Ρωμανός. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑΤΟΥ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, Κέρκυρα 1895, σελ.174
- ↑ Παναγιώτης Χιώτης.ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Τόμος Β'. Κέρκυρα 1858, σελ. 233
- ↑ Παναγιώτης Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Τόμος Β'. Κέρκυρα 1858, σελ. 242
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Λεωνίδας Χ. Ζώης Ιστορία της Ζακύνθου, Αθήνα 1955, σελ.105-107
- Παναγιώτης Χιώτης. ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Τόμος Β'. Κέρκυρα 1858
- Ιωάννης Ρωμανός. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑΤΟΥ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, Κέρκυρα 1895
- Γεράσιμος Μαυρογιάννης. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ Τόμος Α'. Αθήνα 1889