Κοένρεντ της Μερκίας

Κοένρεντ της Μερκίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Coenred (Αγγλικά)[1][2]
Γέννηση	7ος αιώνας
Θάνατος	716 Ρώμη
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολεμιστής
Περίοδος ακμής	675
Οικογένεια
Γονείς	Γούλφχερ της Μερκίας και Ermenilda of Ely
Αδέλφια	Werburgh
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	βασιλιάς της Μερκίας (704–709)
δεδομένα

Ο Κοένρεντ της Μερκίας (Coenred,^[3] περί το 675 - μετά το 709) βασιλιάς της Μερκίας (704 - 709) μιας χώρας που βρισκόταν στο κέντρο της Αγγλικής Μίντλαντς, μέλος του Οίκου του Ικέλ ήταν γιος του Γούλφχερ της Μερκίας και της Ερμενίλδας διάδοχος του θείου του Έθελρεντ της Μερκίας. Ο πατέρας του πέθανε (675) και τον διαδέχθηκε στον θρόνο της Μερκίας ο θείος του Έθελρεντ ο οποίος βασίλευσε μέχρι την χρονιά που παραιτήθηκε υπέρ του ανιψιού του Κοένρεντ για να γίνει μοναχός (704). Υπάρχουν ελάχιστα έγγραφα τα οποία έχουν σωθεί από την εποχή της βασιλείας του Κοένρεντ, μια σύγχρονη πηγή αναφέρει ότι δέχτηκε το βασίλειο του επιθέσεις από Ουαλούς. Δεν υπάρχουν καθόλου αναφορές για τον Έθελρεντ σχετικά με σύζυγο ή παιδιά του, ένας βασιλιάς της Μερκίας όμως τον 9ο αιώνα ο Ουίγκσταν καταγράφεται σαν απόγονος του. Ο Κοένρεντ παραιτήθηκε από τον θρόνο (709) υπέρ του πρώτου ξαδέλφου του Κέολρεντ της Μερκίας γιου του Έθελρεντ, στην συνέχεια μετέβη για προσκύνημα στην Ρώμη και παρέμεινε μοναχός μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Βέδας αναφέρει : "βασίλευσε στην Μερκία για σύντομο χρονικό διάστημα με μεγάλη ευγένεια, ακόμα ευγενικότερη ήταν η πράξη του να παραιτηθεί από τον θρόνο και να αποσυρθεί σε μοναστήρι".^[4]

Η Μερκία τον 7ο αιώνα

Τα Βρετανικά βασίλεια τον 7ο αιώνα

Στα τέλη του 7ου αιώνα η Αγγλία ήταν χωρισμένη σε Άγγλο-Σαξονικά βασίλεια από Γερμανικές φυλές οι οποίες είχαν έρθει στην Βρετανία δυο αιώνες πριν. Το βασίλειο της Μερκίας βρισκόταν στο μεγαλύτερο τμήμα της Αγγλικής Μίντλαντς με σύνορα την Νορθουμβρία στα βόρεια, την Ανατολική Αγγλία στα ανατολικά, το Ουέσσεξ στα νότια και το Έσσεξ το βασίλειο των Ανατολικών Σαξόνων με το Λονδίνο να βρίσκεται ανάμεσα στην ανατολική Αγγλία και το βασίλειο του Κεντ.^[5] Ο πρώτος βασιλιάς της Μερκίας για τον οποίο υπάρχουν άφθονες ιστορικές πηγές ήταν ο Πέντα της Μερκίας παππούς του Κοένρεντ.^[6] Η "Εκκλησιαστική ιστορία" του Βέδα μοναχού από την Νορθουμβρία η οποία ολοκληρώθηκε το 731 παρέχει τις περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα Άγγλο-Σαξονικά βασίλεια εκείνης της περιόδου.^[7] Τα βασιλικά διατάγματα τα οποία εμφανίζουν δωρεές γης σε μοναστήρια είναι άφθονα την εποχή του Κοένρεντ.^[8][9] Περισσότερες πληροφορίες παρέχει το Αγγλοσαξωνικό χρονικό το οποίο γράφτηκε από άγνωστο συγγραφέα στα τέλη του 9ου αιώνα στην βασιλική αυλή του Ουέσσεξ, στηρίχτηκε σε παλαιότερες πληροφορίες και πηγές.^[10] Ο Κοένρεντ της Μερκίας αναφέρεται σε δυο αγιογραφίες του 9ου αιώνα, του Αγίου Γουίλφριντ και του Αγίου Γκούθλακ.^[11]

Ο πατέρας του Γούλφχερ ανέβηκε στον θρόνο της Μερκίας (658) ύστερα από πραξικόπημα με το οποίο ανέτρεψε την τριετή ηγεμονία της Νορθουμβρίας στην περιοχή.^[12] Ο Γούλφρεντ πέθανε (675) και τον διαδέχτηκε ο αδελφός του Έθελρεντ επειδή ο γιος του Κοένρεντ ήταν πολύ μικρός για να κυβερνήσει, η μητέρα του Ερμενίλδα έγινε μοναχή μετά τον θάνατο του συζύγου της.^[13][14] Η κρίσιμη νίκη του Έθελρεντ επί των Νορθουμβρίων μάχη του Τρέντ (679) και η συντριβή στην συνέχεια των Νορθουμβρίων από τους Πίκτες στην μάχη του Ντάν Νεχτάιν (685) έριξαν σημαντικά το γόητρο και την εξουσία της Νορθουμβρίας στην περιοχή, στην συνέχεια η Μερκία επεκτάθηκε προς τα νοτιοανατολικά. Ο Έθελρεντ επιτέθηκε στο Κεντ (676) και διατάγματα της εποχής τον παρουσιάζουν να δέχεται δωρεές σε γη από τους Σουίφχιρντ και Οσουίν βασιλείς αντίστοιχα στο δυτικό και το ανατολικό Κεντ, περισσότερα διατάγματα από την περίοδο 693 - 704 τον παρουσιάζουν να παραχωρεί γη στον Βάλντχιρ, τον επίσκοπο του Λονδίνου.^[15][16][17] Ο Έθελρεντ παρόλα αυτά δεν κατόρθωσε να επεκταθεί νοτιότερα.^[18] Η αυξημένη επέκταση εκείνη την εποχή των Δυτικών Σαξόνων υπό τους Κεντβάλλα του Ουέσσεξ και Ίνε του Ουέσσεξ στάθηκε εμπόδιο να ολοκληρώσει η Μερκία την κυριαρχία της στην νότια Αγγλία.^[13]

Άνοδος στον θρόνο

Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό αναφέρει ότι ο Κοένρεντ έγινε βασιλιάς των Σαουθαμβριάνων (702) και στην συνέχεια βασιλιάς της Μερκίας (704). Οι "Σαουθαμβριάνοι" αναφέρονται ως λαός που ζούσαν νότια του Χάμπερ στα νότια σύνορα της Μερκίας, αυτό δημιουργεί πολλές πιθανότητες ο Κοένρεντ να είχε συμβασιλεύσει στην Μερκία με τον θείο του τα δυο τελευταία χρόνια πριν παραιτηθεί από τον θρόνο, υπάρχει επιπλέον και η πιθανότητα οι ιστορικοί να κάνουν σφάλμα δυο ετών σχετικά με την συγκεκριμένη αναφορά.^[19][20] Σύμφωνα με το έργο του 8ου αιώνα "η ζωή του Αγίου Γκούθλακ" ο Έθελρεντ όρισε τον ανιψιό του Κοένρεντ διάδοχο του στον θρόνο παρά το γεγονός ότι είχε και ο ίδιος γιο τον Κέολρεντ της Μερκίας που βασίλευσε στην συνέχεια.^[21] Ο Έθελρεντ εξακολουθούσε σαν μοναχός να έχει έντονη επίδραση στον ανιψιό του, στο έργο "η ζωή του Αγίου Γουίλφριντ" προσκαλεί τον Κοένρεντ να ορκιστεί ότι θα υποστηρίξει τον Γουίλφριντ στην σύγκρουση του με την ιεραρχία της εκκλησίας.^[14][22][23] Τα έγγραφα της εποχής του Κοένρεντ τα οποία αναφέρονται στο έργο "η ζωή του Αγίου Γκούθλακ" από τον συγγραφέα Φελίξ παρουσιάζουν τις συγκρούσεις του με τους Βρετανούς γράφοντας : "τις ημέρες του Κοένρεντ οι Βρετανοί οι ορκισμένοι εχθροί των Σαξόνων άρχισαν σκληρές επιδρομές στην Αγγλία λεηλατώντας τους λαούς και καταστρέφοντας τις περιοχές"^[24] Ο Έθελμπαλντ της Μερκίας για να αντιμετωπίσει τις επιδρομές των Ουαλών όταν ανέβηκε στον θρόνο (716) έκτισε ένα αμυντικό φράγμα στην βόρεια Ουαλία.^[25] Η πληροφορία αυτή ωστόσο φαίνεται απίθανη επειδή η ραδιοχρονολόγηση του φράγματος (1997) παρουσίασε την κατασκευή του την περίοδο 411 - 561.^[26]

Σχέσεις με τους Ανατολικούς Σάξονες

Το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας του Κοένρεντ της Μερκίας

Μερικά διατάγματα παρουσιάζουν τον Κοένρεντ κυρίαρχο των βασιλέων των Ανατολικών Σαξόνων, ο Όφα ένας από τους βασιλείς παραχωρεί δωρεά στην περιοχή του Γούστερ η οποία στην συνέχεια επικυρώθηκε από τον Κοένρεντ, στο διάταγμα ο Όφα παρουσιάζει τον Κοένρεντ κυρίαρχο του. Ο Κοένρεντ και ο διάδοχος του πραγματοποιούν δωρεές στον Βάλντχιρ επίσκοπο του Λονδίνου, το γεγονός αυτό ήταν απόδειξη ότι το Λονδίνο βρισκόταν υπό την κυριαρχία της Μερκίας.^[27] Μετέπειτα βασιλείς της Μερκίας μετέφεραν στο Λονδίνο την έδρα τους αλλά την εποχή του Κέονρεντ ήταν ακόμα επαρχία της Μερκίας.^[28][29] Μια δωρεά στο Χερεφορντσάιρ σε έναν μοναχό με το όνομα Φέλεμπουργκ έχει διασωθεί όπως επίσης και διατάγματα του Κοένρεντ να παραχωρεί προνόμια στον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου και στο αβαείο του Ίβσαμ.^[14][30] Η επίδραση της Μερκίας στο Κεντ είχε περιοριστεί πριν και κατά την διάρκεια της βασιλείας του Κοένρεντ.^[27] Σε ένα γράμμα που διασώθηκε (704 - 705) ο επίσκοπος του Λονδίνου Βάλντχιρ αναφέρει ότι ο Μπέρτβαλντ αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι είχε προσκληθεί από τον Κοένρεντ για "την συμφιλίωση του Έλφθριθ", ο Βάλντχιρ αρνήθηκε την πρόσκληση επειδή δεν γνώριζε την γνώμη του Μπέρτβαλντ για το θέμα, καμιά άλλη αναφορά δεν έχει διασωθεί.^[14] Το γράμμα περιγράφει ένα συμβούλιο το οποίο συνεκλήθη στο Μπρέντφορντ για να συμφιλιώσει τους βασιλείς των Δυτικών και των Ανατολικών Σαξόνων. Ο ιστορικός Φρανκ Στέντον (1880 - 1967) αναφέρει ότι το γράμμα τονίζει "τα προβλήματα των λαών της νότιας Αγγλίας που δεν είχαν κάποιον κοινό κυρίαρχο".^[31] Το μειωμένο κύρος τόσο του Κοένρεντ όσο και του διαδόχου Κέολρεντ δημιούργησε πολλά προβλήματα στην αριστοκρατία της Μερκίας, ο Έθελμπαλντ της Μερκίας ο οποίος ήταν εξόριστος την περίοδο της βασιλείας του Κέολρεντ και οι μεταξύ τους εχθρότητες δημιούργησαν μεγάλη δυσαρέσκεια στην βασιλική δυναστεία.^[32]

Παραίτηση

Ο Κοένρεντ της Μερκίας ήταν πολύ θρησκευόμενος βασιλιάς, ο Βέδας αναφέρει μια ιστορία στην οποία ένας σύντροφος του Βέδα καταδικάστηκε για τις αμαρτίες του παρά τις έντονες εκκλήσεις του ίδιου του Κοένρεντ να συγχωρεθεί και να μετανοήσει. Το 709 ο Κοένρεντ παραιτήθηκε υπέρ του πρώτου ξαδέλφου του Κέολρεντ γιου του Έθελρεντ και αναχώρησε για τη Ρώμη προκειμένου να γίνει μοναχός, ο Όφα βασιλιάς τον Ανατολικών Σαξόνων συνόδευσε τον Κοένρεντ στην Ρώμη, εκεί έγινε μοναχός από τον πάπα Κωνσταντίνο.^[33] Ένα βιβλίο το οποίο είχε συγγραφεί σχετικά με την ζωή των πρώτων παπών αναφέρει "εκείνο τον καιρό δυο Σάξονες βασιλείς έφτασαν στην Ρώμη για να προσευχηθούν στο όνομα των Αποστόλων, όπως ήταν η επιθυμία τους η ζωή τους σύντομα έληξε".^[14][34] Μια πηγή αργότερα του 11ου αιώνα περιγράφει έναν τρίτο βασιλιά των Σαξόνων τον Έκγκουιν να συνοδεύει τον Κοένρεντ και τον Όφα στην Ρώμη αλλά οι ιστορικοί το βλέπουν με σκεπτικισμό.^[35] Οι ιστορικοί έχουν αποδεχτεί γενικά την αναφορά του Βέδα για την ηθελημένη παραίτηση του Κοένρεντ και του Όφα από τους θρόνους τους αλλά η ιστορικός Μπάρμπαρα Γιόρκε (γεν. 1951) αναφέρει ότι δεν παραιτήθηκαν από τους θρόνους τους με την θέληση τους. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σχετικά με Σάξονες βασιλείς που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν με την βία λόγω παραβίασης των ιερών εντολών όπως ο Οσρέκ Β΄ της Νορθουμβρίας ο οποίος στην συνέχεια επίσης αναγκάστηκε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε μοναστήρι.^[33] Ο Βέδας αναφέρει ότι οι σχέσεις του Κοένρεντ με τον Όφα ήταν πολύ στενές ο Όφα αγαπούσε και σεβόταν τον Κοένρεντ σαν επικυρίαρχο του.^[36] Ο Κοένρεντ και ο Όφα έγιναν μοναχοί στο "όνομα των Αγίων Αποστόλων", ο Κοένρεντ παρέμεινε σε μοναστήρι στην Ρώμη μέχρι το τέλος της ζωής του, ο χρόνος του θανάτου του είναι άγνωστος.^[37] Δεν καταγράφεται γυναίκαι ή παιδιά του αλλά τα χρονικά του Ίβσαμ γράφουν ότι απόγονος του ήταν ο Γουίγκσταν χωρίς να αναφέρουν αν ήταν μέσω του πατέρα του Ουίγκμουντ ο οποίος ήταν γιος του Ουίγκλαφ της Μερκίας ή της μητέρας του Έλφλιντ η οποία ήταν κόρη του Κέολγουλφ Α΄ της Μερκίας.^[38]

Παραπομπές

1. en.wikisource.org/wiki/Catholic_Encyclopedia_(1913)/Coenred.
2. en.wikisource.org/wiki/Coenred_(DNB00).
3. Williams, "Cœnred", in Biographical Dictionary, p. 82
4. Bede, The Ecclesiastical History of the English People, Oxford University Press, 1994, p. 267
5. Yorke, Kings and Kingdoms.
6. Yorke, "The Origins of Mercia" in Brown & Farr, Mercia, pp. 18–19.
7. Yorke, Kings and Kingdoms, p. 100.
8. Hunter Blair, Roman Britain, pp. 14–15.
9. Campbell, The Anglo-Saxons, pp. 95–98.
10. Simon Keynes, "Anglo-Saxon Chronicle", in Blackwell Encyclopedia, p. 35.
11. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2017. 
12. Yorke, Kings and Kingdoms, p. 96.
13. Yorke, Kings and Kingdoms, p. 105.
14. Kelly, "Coenred"
15. Kirby, Earliest English Kings, p. 123.
16. https://web.archive.org/web/20110606121535/http://www.trin.cam.ac.uk/kemble/pelteret/Lsp/Lsp%202.htm
17. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2017. 
18. Kirby, Earliest English Kings, pp. 126–127.
19. Swanton, Anglo-Saxon Chronicle, p. 41.
20. Whitelock, The Anglo-Saxon Chronicle, p. 25 n. 5.
21. Kirby, Earliest English Kings, p. 173.
22. Kirby, Earliest English Kings, p. 127.
23. Eddius Stephanus, Life of Wilfrid, in Age of Bede, pp. 169–170.
24. Contigit itaque in diebus Coenredi Merciorum regis, cum Brittones, infesti hostes Saxonici generis, bellis, praedis, publicisque vastationibus Anglorum gentem deturbarent [...]. Felix, Vita Sancti Guthlaci, chapter 34, ed. and tr. B. Colgrave, pp. 108–109.
25. Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 203, n. 1; pp. 213–214; p. 214 n. 1.
26. Feryok, "Offa's Dyke", p. 165.
27. Kirby, Earliest English Kings, pp. 123–124.
28. Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 203–205.
29. Wormald, "The Age of Bede and Æthelbald", p. 95.
30. Charters S 1801, S 1786, S 78, S 79, and S 80; see the listings under "Confirmation of land / privileges" and "Grant" in the "Events" section of Cenred 2 at Prosopography of Anglo-Saxon England
31. Stenton, Anglo-Saxon England, pp. 142–143.
32. Yorke, Kings and Kingdoms, p. 112.
33. Yorke, Kings and Kingdoms, p. 174.
34. Liber Pontificalis § 90, tr. Davis, p. 94. Huius temporibus duo reges Saxonum ad orationem apostolorum cum aliis pluribus venientes sub velocitate suam vitam, ut obtabant, finierunt (ed. Mommsen, p. 225).
35. Sims-Williams, "Cuthswith", p. 15, n. 6.
36. Kirby, Earliest English Kings, p. 128.
37. Bede, HE, V, 19, pp. 299–300.
38. Kirby, Earliest English Kings, p. 191.

Πηγές

• Bede, Historia ecclesiastica gentis Anglorum, tr. D.H. Farmer, ed. (1991). Ecclesiastical History of the English People. Translated by Leo Sherley-Price. Revised by R.E. Latham. London: Penguin.
• Farmer, D.H. (1988). The Age of Bede. Translated by J.F. Webb. London: Penguin.
• Felix, Vita Sancti Guthlaci ("Life of St Guthlac"), ed. Colgrave, Bertram (1956). Felix's Life of Saint Guthlac. Cambridge: Cambridge University Press.
• Anglo-Saxon Chronicle, tr. Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. New York: Routledge.
• The Anglo-Saxon Chronicle, tr. Whitelock, Dorothy (1961). The Anglo-Saxon Chronicle. London: Eyre and Spottiswoode.
• Liber Pontificalis, ed. Theodor Mommsen (1898). Liber Pontificalis. MGH Gestorum Pontificum Romanorum 1. Berlin; tr. Raymond Davis, Book of the Pontiffs (Liber Pontificalis). Translated Texts for Historians. 2nd ed. Liverpool: Liverpool UP, 2000.
• Brown, Michelle P.; Farr, Carole A. (2001). Mercia: An Anglo-Saxon kingdom in Europe. Continuum.
• Campbell, John; John, Eric; Wormald, Patrick (1991). The Anglo-Saxons. Penguin Books.
• Feryok, Marge (2001). "Offa's Dyke". In Zaluckyj, Sarah. Mercia: The Anglo-Saxon Kingdom of Central England. Logaston: Logaston Press.
• Hunter Blair, Peter (1966). Roman Britain and Early England: 55 B.C. – A.D. 871. New York: W.W. Norton & Company.
• Kelly, S. E. (2004). "Coenred (d. after 709)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Retrieved 23 December 2008.
• Kirby, D. P. (1992). The Earliest English Kings. London: Routledge.
• Lapidge, Michael (1999). The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Oxford: Blackwell Publishing.
• Sims-Williams, Patrick (1976). "Cuthswith, seventh-century abbess of Inkberrow, near Worcester, and the Würzburg manuscript of Jerome on Ecclesiastes". In Clemoes, Peter. Anglo-Saxon England 5. Cambridge University Press.
• Stenton, Frank M. (1971). Anglo-Saxon England. Oxford: Clarendon Press.
• Williams, Ann (1991). "Cœnred king of Mercia 704-9". In Williams, Ann; Smyth, Alfred P.; Kirby, D. P. A Biographical Dictionary of Dark Age Britain. Seaby.
• Wormald, Patrick (1991). "The Age of Bede and Æthelbald". In Campbell, John; Eric, John; Wormald, Patrick. The Anglo-Saxons. Penguin Books.
• Yorke, Barbara (1990). Kings and Kingdoms in Early Anglo-Saxon England. London: Seaby.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Κοένρεντ Αρχειοθετήθηκε 2021-03-04 στο Wayback Machine.
• Διατάγματα του Αγίου Παύλου
• Αγγλοσάξονες Αρχειοθετήθηκε 2010-09-25 στο Wayback Machine.

Κοένρεντ της Μερκίας Οίκος του Ικέλ Γέννηση: 675
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος Έθελρεντ της Μερκίας	Βασιλιάς της Μερκίας 704 - 709	Διάδοχος Κέολρεντ της Μερκίας