Κωνσταντίνος Τσαλδάρης

Κωνσταντίνος Τσαλδάρης
Πρωθυπουργός της Ελλάδας
Περίοδος 18 Απριλίου 1946 – 24 Ιανουαρίου 1947
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απρίλιος 1946 & Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτώβριος 1946
Μονάρχης	Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας
Προκάτοχος	Παναγιώτης Πουλίτσας
Διάδοχος	Δημήτριος Μάξιμος
Περίοδος 29 Αυγούστου 1947 – 7 Σεπτεμβρίου 1947
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1947
Προκάτοχος	Δημήτριος Μάξιμος
Διάδοχος	Θεμιστοκλής Σοφούλης
Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης
Περίοδος 7 Σεπτεμβρίου 1947 – 20 Ιανουαρίου 1949
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1947 & Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1948 διαδοχικά
Προκάτοχος	-
Διάδοχος	Αλέξανδρος Διομήδους
Περίοδος 30 Ιουνίου 1949 – 6 Ιανουαρίου 1950
Μαζί με	Σοφοκλή Βενιζέλο
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Αλέξανδρου Διομήδη 1949
Προκάτοχος	Αλέξανδρος Διομήδους
Διάδοχος	-
Υπουργός Εξωτερικών
Περίοδος 4 Απριλίου 1946 – 6 Ιανουαρίου 1950
Πρωθυπουργός	Κυβέρνηση Παναγιώτη Πουλίτσα 1946 & Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απρίλιος 1946 & Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτώβριος 1946 & Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947 & Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1947 & Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1947 & Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1948 & Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη Ιανουάριος 1949 & Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη Απρίλιος 1949 & Κυβέρνηση Αλέξανδρου Διομήδη 1949 διαδοχικά
Προκάτοχος	Κωνσταντίνος Ρέντης
Διάδοχος	Παναγιώτης Πιπινέλης
Αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος
Περίοδος Μάρτιος 1946 – Μάιος 1958
Προκάτοχος	διοικητική επιτροπή
Διάδοχος	το κόμμα διαλύθηκε
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	14 Απριλίου 1884, Αλεξάνδρεια, Χεδιβάτο της Αιγύπτου
Θάνατος	15 Νοεμβρίου 1970 (86 ετών) Αθήνα, Ελλάδα
Εθνότητα	Ελληνική
Πολιτικό κόμμα	Κόμμα Ελευθεροφρόνων Λαϊκόν Κόμμα
Σύζυγος	Ναντίν Νικόλ Μπάαρσμαν - Τσαλδάρη (1886-1973)
Παιδιά	Αθανάσιος Τσαλδάρης
Συγγενείς	Οικογένεια Τσαλδάρη
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Πανεπιστήμιο Χούμπολτ Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας
Επάγγελμα	Δικηγόρος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης (14 Απριλίου 1884 - 15 Νοεμβρίου 1970)^[1] ήταν Έλληνας πολιτικός, δύο φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας κατά τα έτη 1946 και 1947.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1884. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στη Φλωρεντία. Άσκησε για μικρό χρονικό διάστημα τη δικηγορία. Νεότατος ασχολήθηκε με την πολιτική. Διατέλεσε νομάρχης Πατρών και Κερκύρας (1915 - 1917).

Το 1926 εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής Αργολιδοκορινθίας με το Κόμμα Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά.^[2] Το 1928 προσχώρησε στο Λαϊκόν Κόμμα, όπου αρχηγός ήταν ο θείος του, Παναγής Τσαλδάρης. Μετείχε στη δεύτερη κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη ως υφυπουργός Συγκοινωνιών (1933 - 1935), και στη συνέχεια ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ.^[3] Μετά το θάνατο του Παναγή Τσαλδάρη το 1936 έγινε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Λαϊκού Κόμματος, το οποίο διέκοψε τη λειτουργία του με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Μετά την Απελευθέρωση, κατά τις εκλογές στις 31 Μαρτίου 1946, ανακηρύχθηκε αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και στη συνέχεια έγινε Πρόεδρος της πρώτης (κατόπιν ελεύθερων εκλογών) Κυβέρνησης της απελευθερωθείσας Χώρας.

Αναδείχθηκε νικητής στις εκλογές του 1946 ως αρχηγός του συνασπισμού «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων» και ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας από τον Απρίλιο του 1946 έως τον Ιανουάριο του 1947 με την Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Απριλίου 1946^[4] και την Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη Οκτωβρίου 1946^[5]. Η κυβέρνησή του διενήργησε το δημοψήφισμα, με το οποίο επανήλθε η Βασιλευομένη Δημοκρατία την 1η Σεπτεμβρίου 1946. Διατέλεσε επικεφαλής των ελληνικών αντιπροσωπειών στη Διάσκεψη των Παρισίων (1946), και στις Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ το διάστημα 1947 - 1949. Επίσης ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα μετά των Αμερικανών για την παροχή οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα (Δόγμα Τρούμαν), καθώς και για την αναδιοργάνωση του ελληνικού στρατού. Υπήρξε αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Δημητρίου Μαξίμου (1947)^[6] καθώς και Υπουργός Εξωτερικών: από 4 Απριλίου 1946 έως 6 Ιανουαρίου 1950^[7], Θεμιστοκλή Σοφούλη (1947-1949)^{[8][9][10][11]} και Αλεξάνδρου Διομήδη (1949 - 1950)^[12]. Ανέλαβε πάλι την πρωθυπουργία τον Αύγουστο του 1947 και παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους (Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1947).^[13]

Στις εκλογές του 1950 το Λαϊκό κόμμα ήλθε πρώτο, ενώ κατά τις εκλογές του 1951 με την ίδρυση του Ελληνικού Συναγερμού του Αλέξανδρου Παπάγου το Λαϊκό Κόμμα έχασε μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης και ο Τσαλδάρης εξελέγη βουλευτής στην ιδιαίτερη εκλογική του περιφέρεια (Αργολιδοκορινθία). Στις εκλογές όμως του 1952 που διεξήχθησαν με την αλλαγή του εκλογικού νόμου σε πλειοψηφικό σύστημα δεν εξελέγη τόσο ο ίδιος όσο και οι υποψήφιοι του κόμματος. Το 1956 εκλέχτηκε βουλευτής με τη Δημοκρατική Ένωση, ενώ στις εκλογές του 1958, ως επικεφαλής της Ενώσεως Λαϊκών Κομμάτων απέτυχε να εκλεγεί. Αποσύρθηκε τότε από τα δημόσια πράγματα και επανεμφανίστηκε στα Συμβούλια του Στέμματος την εποχή των Ιουλιανών.

Πέθανε στην Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου του 1970^[14]. Η κηδεία του έγινε δύο ημέρες αργότερα και λόγους εκφώνησαν ο Γεώργιος Μαύρος από την Ένωση Κέντρου και ο Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου από την Ε.Ρ.Ε.^[15][16]. Γιος του ήταν ο Αθανάσιος Τσαλδάρης.

Παραπομπές

1. «Tsaldaris Konstantinos | Vševěd.cz». encyklopedie.vseved.cz. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2023. 
2. «Κωνσταντίνος Τσαλδάρης - Αποτελέσματα Εκλογών 1926». Εμπρός: σελ. 6. 14 Νοεμβρίου 1926. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=108&dc=14&db=11&da=1926. Ανακτήθηκε στις 03-08-2016. 
3. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΠΑΝΑΓΗ (1933)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
4. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (Απρίλιος 1946)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
5. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (Οκτώβριος 1946)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
6. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΜΑΞΙΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (1947)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
7. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΠΟΥΛΙΤΣΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ (1946)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
8. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΣΟΦΟΥΛΗ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ (1947)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
9. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΣΟΦΟΥΛΗ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ (1948)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
10. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΣΟΦΟΥΛΗ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ (Ιανουάριος 1949)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
11. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΣΟΦΟΥΛΗ ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ (Απρίλιος 1949)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
12. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΔΙΟΜΗΔΟΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (1949)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
13. «Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης | Κυβέρνηση ΤΣΑΛΔΑΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ (1947)». www.ggk.gov.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
14. Μακρυγιάννης, Νίκος (1979). Οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδος, 1843-1979. Αθήνα: Εκδόσεις Εστία. σελ. 276. 
15. «Ο Κων. Τσαλδάρης δημοσία δαπάνη κηδεύευται σήμερον». Μακεδονία: σελ. 1. 17 Νοεμβρίου 1970. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=124&dc=17&db=11&da=1970. Ανακτήθηκε στις 03-08-2016. 
16. Ο Χ. Τάσκα έρχεται, ο Κ. Τσαλδάρης και ο Π. Πιπινέλης φεύγουν, Ιστορικό Λεύκωμα 1970, σελ. 94-95, Καθημερινή (1998)

Πηγές

• Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 97