Ο υπόκοσμος εκδικείται (Cry Danger) | |
---|---|
Σκηνοθεσία | Ρόμπερτ Πάρις[1] |
Σενάριο | Γουίλιαμ Μπάουερς |
Πρωταγωνιστές | Ντικ Πάουελ, Ρόντα Φλέμινγκ, Ρίτσαρντ Έρντμαν, Ουίλιαμ Κόνραντ, Ρίτζις Τούμι, Τζιν Πόρτερ, Τζέι Άντλερ και Λου Λούμπιν |
Μουσική | Πολ Ντάνλαπ |
Φωτογραφία | Τζόσεφ Φ. Μπίροκ |
Μοντάζ | Μπέρναρντ Μπάρτον |
Εταιρεία παραγωγής | RKO Pictures |
Πρώτη προβολή | 1951 |
Διάρκεια | 79 λεπτά |
Προέλευση | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
Γλώσσα | Αγγλικά |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα ( ) |
Ο υπόκοσμος εκδικείται (Πρωτότυπος τίτλος: Cry Danger) είναι Αμερικανικό φιλμ νουάρ του 1951 σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Πάρις και σενάριο των Γουίλιαμ Μπάουερς, Ζερόμ Κάντι. Πρωταγωνιστούν οι Ντικ Πάουελ, Ρόντα Φλέμινγκ, Ρίτσαρντ Έντμαν, Γουίλιαμ Κόνραντ και Τζιν Πόρτερ.
Ο Ρόκι Μαλόι καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για ληστεία και μια δολοφονία που ο ίδιος δεν διέπραξε. Απελευθερώνεται πέντε χρόνια αργότερα όταν ένας "αυτόπτης μάρτυρας", ένας πρώην πεζοναύτης με το όνομα Ντελόνγκ, εμφανίζεται και παρέχει στον Ρόκι ένα ψεύτικο άλλοθι. Ο Ντελόνγκ θέλει ένα μερίδιο από την χαμένη ληστεία: 100.000 δολάρια. Ο Ρόκι επιμένει ότι δεν συμμετείχε σε αυτήν και προσπαθεί να βρει ποιος τον ενοχοποίησε, ελπίζοντας να ελευθερώσει τον φίλο του Ντάνι Μόργκαν, που εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή για το ίδιο έγκλημα. Πηγαίνουν να δουν τη σύζυγο του Μόργκαν Νάνσυ, πρώην αγαπημένη του Ρόκι, η οποία τώρα ζει σε ένα πάρκο τροχόσπιτων. Ο αστυνόμος Γκας Κομπ λέει στον Ρόκι ότι θα είναι κάτω από 24ωρη παρακολούθηση.
Ο Ρόκι πιστεύει ότι ο μαφιόζος Λουί Κάστρο είναι ο εγκέφαλος. Πηγαίνει και τον συναντά στο γραφείο του, όπου απαιτεί 50.000 δολάρια απειλώντας τον με όπλο. Ο Κάστρο του δίνει μόνο 500 δολάρια για να στοιχηματίσει σε άλογο μιας στημένης ιπποδρομίας. Ο Ρόκι παίρνει 4000 δολάρια, αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι τα χρήματα προέρχονται από ληστεία μισθοδοσίας, τα επιστρέφει όλα στην αστυνομία και σχεδόν συλλαμβάνεται έως ότου ο Κάστρο ισχυρίζεται ψευδώς ότι δεν συναντήθηκε ποτέ με τον Ρόκι, κάτι που η αστυνομία γνωρίζει ότι είναι ψέμα, εξαιτίας της συνεχούς παρακολούθησης του Ρόκι.
Αργότερα, δύο άντρες πυροβολούν τον Ντελόνγκ και τη φίλη του Ντάρλιν κοντά στο νοικιασμένο τροχόσπιτο του Ρόκι, αλλά στην προσπάθεια τους για να ξεφύγουν, πυροβολούνται και τρακάρουν. Ο Ντελόνγκ τραυματίζεται και η Ντάρλιν σκοτώνεται. Η Νάνσυ συνειδητοποιεί ότι ήταν λάθος για τον Ρόκι και αυτήν. Στη συνέχεια, ο Ρόκι πηγαίνει και συναντά και πάλι τον Κάστρο, όπου αρχίζει και παίζει ρωσική ρουλέτα, με το όπλο πάντα στραμμένο προς τον Κάστρο, έως ότου ο εκείνος αποκαλύψει πού είναι τα χρήματα της ληστείας. Ισχυρίζεται επίσης ότι ο Μόργκαν συμμετείχε στη ληστεία και διέπραξε τη δολοφονία και ότι η συζυγός του Νάνσυ έχει το μερίδιό του. Ο Ρόκι διατάζει τον Κάστρο να τηλεφωνήσει στον αστυνόμο Κομπ και να του πει ότι θα κάνει πλήρη ομολογία. Αντίθετα, ο Κάστρο καλεί τους μπράβους του, αυτούς που σκότωσαν τον Ντάρλιν. Ωστόσο, ο Ρόκι δεν ξεγελιέται. Καλεί τον ίδιο τον Κόμπ, και οι δύο δολοφόνοι μπαίνουν σε παγίδα της αστυνομίας.
Τότε ο Ρόκι πηγαίνει να δει τη Νάνσυ και της λέει ότι δεν μπορούσε να βρει τον Κάστρο. Η Νάνσι ομολογεί ότι έχει αυτήν τα χρήματα. Λέει ότι τον αγαπά και τον παρακαλεί να φύγουν μαζί με τα χρήματα της ληστείας. Ο Ρόκι προσποιείται ότι συμφωνεί, αλλά την αφήνει στην διάθεση της αστυνομίας, η οποία κάνει την εμφάνιση της στο πάρκο με τα ενοικιαζόμενα τροχόσπιτα.
Όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η ταινία to 1951, άρεσε στους συντάκτες του περιοδικού Variety και έγραψαν, "Όλα τα συστατικά για ένα σιωπηλό μελόδραμα περιέχονται στο Cry Danger ... Ο Ρόμπετ Πάρις, στο παρελθόν αναλάμβανε το μοντάζ, κάνει ένα ισχυρό σκηνοθετικό ντεμπούτο.[2]
Μια αποκατεστημένη έκδοση της ταινίας κυκλοφόρησε το 2011. Η ταινία αποκαταστάθηκε από το Αρχείο Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του UCLA, σε συνεργασία με την Paramount Pictures και την Warner Bros., χρηματοδοτούμενη από το Film Noir Foundation.[3] The new print was made "from two 35mm acetate composite master positives."[3]
Η αποκατάσταση έκανε πρεμιέρα στο UCLA Festival of Preservation στις 14 Μαρτίου 2011 και προβλήθηκε σε άλλες πόλεις της Βόρειας Αμερικής το 2011, συμπεριλαμβανομένου και του Βανκούβερ.[4]