Ο Πωλ Γκυστάβ Μαρί Καμίγ Αζάρ (Paul Gustave Marie Camille Hazard, 30 Απριλίου 1878 – 13 Απριλίου 1944), ήταν Γάλλος πανεπιστημιακός φιλόλογος και ειδικός της ιστορίας των ιδεών.
Ο Πωλ Αζάρ γεννήθηκε στο χωριό Νοορντπεέν, κοντά στο βορειότερο άκρο της Γαλλίας, και ήταν γιος δημοδιδασκάλου. Από το 1900 φοίτησε στην École Normale Supérieure στο Παρίσι. Πήρε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1910, καθιστάμενος πολύ γνωστός ήδη από τη διδακτορική διατριβή του, που είχε τίτλο La Révolution française et les lettres italiennes.[15]
Ο Αζάρ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο Πανεπιστήμιο της Λυών το 1910, διδάσκοντας συγκριτική λογοτεχνία. Το 1919 άρχισε να διδάσκει και στη Σορβόννη. In 1925 ο Αζάρ διορίσθηκε στην έδρα της συγκριτικής λογοτεχνίας στο Κολλέγιο της Γαλλίας στο Παρίσι. Κάθε δεύτερο έτος, από το 1932 μέχρι το 1940, ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, στη Νέα Υόρκη. Από το 1920 έως το 1939 δίδαξε και σε άλλα αμερικανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Εκλέχθηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1939.
Μετά το εξάμηνο διδασκαλίας του στο Κολούμπια το 1940, ο Αζάρ επέστρεψε στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Γαλλία τον Ιανουάριο του 1941. Συνέχισε να διδάσκει, στη Λυών και στο Παρίσι, και να μελετά. Αργότερα το ίδιο έτος προτάθηκε για το αξίωμα του πρύτανη της Σορβόννης, αλλά η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε από την κατοχική κυβέρνηση ως απαράδεκτη. Μπόρεσε ωστόσο να ολοκληρώσει το έργο του Η ευρωπαϊκή σκέψη τον 18ο αιώνα. Το έτος του θανάτου του ένα άρθρο του με τίτλο Pour que vive l'âme de la France (= «Ούτως ώστε να επιβιώσει η ψυχή της Γαλλίας»), εμφανίσθηκε στην κρυφή επιθεώρηση France de demain.
Ο Αζάρ πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 66 ετών.
Μαζί με τον Φερνάντ Μπαλντενσπεργκέ (Fernand Baldensperger) ο Αζάρ ίδρυσε τη Revue de littérature comparée το 1921. Από τα σημαντικότερα έργα του θεωρούνται τα Histoire illustrée de la littérature française (το ολοκλήρωσε μαζί με τον Ζοζέφ Μπεντιέ, 2 τόμοι, 1923-1924), Leopardi (1913), Lamartine (1926), Stendhal (1927), Don Quichotte (1931) και Les livres, les enfants et les hommes (1932).
Ο Αζάρ είναι σήμερα γνωστός κυρίως για δύο έργα του. Το πρώτο είναι το La Crise de la conscience européenne (= «Η κρίση της ευρωπαϊκής συνειδήσεως», 1935). Σε αυτό εξετάζεται η σύγκρουση ανάμεσα στο νεοκλασικό κοσμοείδωλο του 17ου αιώνα με τα ιδεώδη του της τάξεως και της τελειότητας, και στις ιδέες του Διαφωτισμού.
Το άλλο έργο είναι το τελευταίο του ολοκληρωμένο, το La Pensée européenne au XVIIIème siècle, de Montesquieu à Lessing (= «Η ευρωπαϊκή σκέψη τον 18ο αιώνα, από τον Μοντεσκιέ στον Λέσσινγκ»[16]), που εκδόθηκε μεταθανατίως, το 1946. Αυτό το έργο αποτελεί μια συνέχιση του θέματος που αναπτύσσεται στο «Η κρίση της ευρωπαϊκής συνειδήσεως». Φαινεται ότι ο Αζάρ είχε την πρόθεση να συγγράψει έναν τρίτο τόμο, εστιασμένο, καθώς έγραψε «στον άνθρωπο του αισθήματος», και είχε αρχίσει να τον ετοιμάζει, αλλά δεν έζησε αρκετά ώστε να τον ολοκληρώσει.